[…] Στις μαχητικές απεργίες και τις μαζικές διαδηλώσεις των εργαζομένων, η κυβέρνηση του Βενιζέλου απάντησε με δολοφονίες και τραυματισμούς εργατών. Νόμοι, δικαστές, χωροφύλακες, στρατός, Εκκλησία, μερίδα διαννοουμένων και κρατικές υπηρεσίες επιστρατεύτηκαν στην άσκηση μιας γενικής επιθετικής πολιτικής κατά των εργαζομένων και του ΚΚΕ.Σήμερα μεταγράφουμε και δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Μαυρίκου “Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα 1918-1948. Δυο γραμμές σε διαρκή αντιπαράθεση”, από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή. Εκεί, ξεκινώντας από τα ιστορικά συμφραζόμενα της δημιουργίας της Ενωτικής ΓΣΕΕ και του Εργατικού ΕΑΜ αργότερα, ο συγγραφέας αναφέρεται στη διαχρονική προσπάθεια των φορέων των αστικών κομμάτων και των συνδικαλιστικών τους εκπροσώπουν να παρουσιάσουν τους κομμουνιστές ως “απομονωμένους”, επικαλούμενοι και μια δική τους εκδοχή του Λένιν. Μπορεί το βιβλίο να γράφτηκε το 2001, τα συμπεράσματά του, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις ονομάτων μπορούν να μεταφερθούν αυτούσια στο σήμερα κι ως εκ τούτου διατηρούν αναλλοίωτη την επικαιρότητά τους:
Η σωστή αυτή εκτίμηση, δεν πρέπει να συγχέεται με τη συντονισμένη και συνειδητή επίθεση που διαχρονικά εξαπολύουν ρεφορμιστές, εκσυγχρονιστές, κυβερνητικοί και εργοδοτικοί συνδικαλιστές ότι το ταξικό κίνημα αδιαφορεί…γενικά για την ενότητα. Αυτές όλες οι δυνάμεις είναι που θέλουν την Εργατική Τάξη κατακερματισμένη, τεχνητά διαχωρισμένη, προκειμένου να υλοποιούν τη λογική του διαίρει και βασίλευε. Αλλά και όταν οι δυνάμεις αυτές εμφανίζονται κοπτόμενς για την ενότητα μεθοδολογικά πρέπει από το συνειδητό εργαζόμενο να μπαίνει αμέσως το ερώτημα: για ποια ενότητα;
Ενότητα για να εγκαταλειφθούν οι αγώνες και η ταξική πάλη; Ενότητα για την ενσωμάτωση και την υποταγή στις επιλογές κυβερνήσεων και εργοδοτών; Ενότητα για να χορέψει ολόκληρο το συνδικαλιστικό κίνημα το χορό του Ζαλόγγου; Ενότητα για να ωφελείται μια ελίτ γραφειοκρατών και να βλάπτεται η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων; Αυτού του είδους την κατ’όνομα ενότητα το ταξικό κίνημα την έχει απορρίψει από ετών και έχει στρατευτεί στην ταξική ενότητα όπου οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από την ιδεολογία και συνδικαλιστικές προτιμήσεις ενώνονται για να συγκρουστούν σαν τάξη με την αντίπαλη τάξη και τους πολιτικούς της εκπροσώπους. Ενότητα ταξική που θα υπερασπίζει χωρίς ταλαντεύσεις και σκοπιμότητες τα άμεσα ζητήματα των μισθωτών και ταυτόχρονα θα αποβλέπει στην εξύψωσή τους μέχρι την τελική νίκη σε βάρος των δυνάμεων του Κεφαλαίου.
Με την ίδρυση επίσης της Ενωτικής ΓΣΕΕ πρωτοεμφανίστηκε η επιχειρηματολογία που συναντάται και σήμερα “περί θεσμών”! Το μπλοκ των διαφόρων αποχρώσεων εκσυγχρονιστών επιχειρεί να εμφανίζει ως “θεσμούς” ό, τι αυτό εξουσιάζει και ελέγχει απόλυτα. ΈΤσι φορείς από το Κοινοβούλιο ως τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, από τους Δήμους ως τις ποδοσφαιρικές εκδηλώσεις κι από τα καλλιστεία ως τις εκθέσεις μόδα βαφτίζονται ως “θεσμοί” και ως θεσμοί διεκδικούν άσυλο από την κριτική και εξασφαλίζουν το απυρόβλητο. Οι θεσμοί, λοιπόν, αυτοί του αστικού κράτους, επιδιώκουν, να γίνουν αποδεκτοί από τις συνειδήσεις των εργαζόμενων ως κάτι το ιερό και το θέσφατο και άρα όποιος βάλει εναντίον τους είναι εξ ορισμού αποδιοπομπαίος. Θεσμός όμως, με την ουσιαστική έννοια της λέξης δεν μπορεί παρά να χαρακτηρίζεται ένας φορέας όταν έχει την αποδοχή, την αξιοπιστία, το κύρος και του αναγνωρίζεται από ευρύτερες λαϊκές μάζες το δικαίωμα να τους εκπροσωπεί και να τους αντιπροσωπεύει, να τους εμπνέει και να τους καθοδηγεί. Τα χαρακτηριστικά αυτά επιβάλλεται να επιβεβαιώνονται σχεδόν καθημερινά κι όχι να έλκουν τη βάση τους στο απώτερο παρελθόν, στη δράση άλλων και στα επιτεύγματα των προγόνων! Ούτε αποτελούν αποδεικτικά στοιχεία, τυπικά δεδομένα και η προτίμηση ή όχι των υπουργείων και των κρατικών παραγόντων. Η σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας έχει πλούσια παραδείγματα από όλους τους τομείς της δημόσιας κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής ζωής, όπου θεσμοί λαογέννητοι ενέπνευσαν και συσπείρωσαν το λαό την ίδια στιγμή που συναντούσαν την πιο αδυσώπητη επίθεση των μηχανισμών της κρατικής εξουσίας και των οργάνων της.
Και με την ευκαιρία αξίζει να σημειωθεί ότι δεν είναι ούτε άδολη ούτε ειλικρινής η πρόσφατη “ανακάλυψη” του Λένιν από τα στελέχη πολιτικών κομμάτων όπως του Συνασπισμού, του ΠΑΣΟ και της Νέας Δημοκρατίας, τα οποία εγκαλούν, υποτίθεται, τους κομμουνιστές ότι δεν εφαρμόζουν τη θέση του Λένιν για “δουλειά των κομμουνιστών στα αντιδραστικά συνδικάτα” Με μαεστρία παραφράζουν τον Λένιν, τον φέρνουν στα μέτρα του και ψευδολογούν. Αγνοούν πρωταρχικά ότι τα οργανωτικά ζητήματα δεν είναι ζητήματα αρχής, ότι οι όποιες οργανωτικές αλλαγές από μόνες τους ούτε να διασώσου ούτε να καταστρέψουν μπορούν το κίνημα, αποκρύβουν ότι το κυρίαρχο στοιχείο στο άρθρο αυτό του Λένιν είναι η κατεύθυνση της παρουσίας και της δουλειάς των ταξικών δυνάμεων εκεί όπου υπάρχουν οι μάζες “μέσα στις μάζες” και μάζες δεν υπάρχουν σήμερα μόνο στα κυβερνητικά και εργοδοτικά συνδικάτα. Προσποιούνται πως δε γνωρίζουν ότι το άρθρο αυτό που απευθύνεται στους Γερμανούς Αριστερούς, γράφτηκε την άνοιξη του 1920 και άρα αντλεί κύρια την πείρα από τη Σοβιετική Ρωσία, όπου καλούνται οι Μπολσεβίκοι να δράσουν μέσα στα συνδικάτα των Μενσεβίκων και να πραγματοποιήσουν την ορατή δυνατότητα για αλλαγή των συσχετισμών, οι ίδιοι στοχεύουν παράλληλ να ενισχύσουν στη συνείδηση των εργαζομένων ότι δήθεν παραμένουν Συνδικάτα οι συνεχώς εξελισσόμενοι σε κυβερνητικούς μηχανισμούς αυτοί φορείς, και τελικά να πιέζουν και να εμποδίζουν τις ταξικές δυνάμεις από την ανάληψη επίπονων και τολμηρών πρωτοβουλιών αναγέννησης και αναζωογόνησης του κινήματος της εργατικής τάξης, όπως πχ το ΠΑΜΕ. Τέτοιες πρωτοβουλίες, δύσκολες και βασανιστικές, αλλά εξίσου αναγκαίες και απαραίτητες μόνο οι ζωντανές δυνάμεις του λαϊκού κινήματος μπορούν να αναλάβουν. Οι άλλοι θα ακολουθούν μετά. Αυτό έγινε στην περίοδο ίδρυσης της ΕΓΣΕΕ που αποτέλεσε τον προάγγελο της ίδρυσης του Εργατικού ΕΑΜ. Η ίδρυση της ΕΓΣΕΕ καθόλου δεν εμπόδισε την ανάπτυξη κοινής δράσης σε όλα τα συνδικάτα. Ίσα – ίσα που και στο Μάη του ’36 και στα γεγονότα της Καλαμάτης και σε πολλές ακόμα περιπτώσεις με την τακτική και τη δράση της υποχρέωνε τα ρεφορμιστικά συνδικάτα να σύρονται σε κινητοποιήσεις που δεν ήθελαν. Και εν τέλει, οι κομμουνιστές δεν αποσκοπούσαν ποτέ σε “μικρά, καθαρούτσικα, κόκκινα συνδικάτα”. Αυτές είναι κατηγορίες κατασκευασμένες και στόχο έχουν τη συκοφάντηση και την υπονόμευση αγωνιστικών πρωτοβουλιών. Η τακική των κομμουνιστών επιδιώκει συνδικάτα πλατιά, ανοιχτά, δημοκρατικά, με ταξική ενότητα και ταξική γραμμή. Η ευλαβική προσήλωση στο πλάτεμα έχει ιστορικά επιβεβαιωθεί και την περίοδο της ΕΓΣΕΕ και στη φάση του ΕΕΑΜ. Ποτέ οι κομμουνιστές δεν ήθελαν να είναι μόνοι τους, κι υπάρχουν πολλά παραδείγματα όπου οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί τους, ξεπερνούσαν κάθε όριο αποκλειστικά και μόνο στο όνομα της πλατιάς ενότητας και της συσπείρωσης.
Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του αφιερώματος της Κατιούσα στα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τα 50 χρόνια της ΚΝΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου