Δεν
πάει πολύς καιρός που έχει ξεκινήσει, μπροστά και στις ευρωεκλογές την
άνοιξη του 2019, η συζήτηση για ένα «ευρωπαϊκό προοδευτικό δημοκρατικό
μέτωπο ενάντια στην ακροδεξιά και τον εθνικισμό», με άξονα την ευρωπαϊκή
σοσιαλδημοκρατία.
Σε αυτήν τη συζήτηση πρωταγωνιστεί στη χώρα μας ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ανερχόμενος αστέρας της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, έχοντας πάρει ήδη το χρίσμα από το γερμανικό SPD.
Για ένα «μέτωπο από τον Τσίπρα μέχρι τον Μακρόν» μιλάνε αρκετοί στην ΕΕ, ενώ στο εσωτερικό ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει διεύρυνση προς το «κέντρο», συγκροτώντας έναν πόλο με τμήματα του ΚΙΝΑΛ και του Ποταμιού.
Δεν χρειαζόμασταν βεβαίως τις εξελίξεις στη Γαλλία για να καταλάβουμε ότι η «προοδευτική συμμαχία», που επιδιώκουν ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι σοσιαλδημοκράτες, είναι μαύρη και αντιδραστική και κάθε άλλο παρά απάντηση μπορεί να αποτελέσει στον εθνικισμό και το φασισμό.
Θυμίζουμε ότι ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, ήταν από τους πρώτους που έσπευσε να υποστηρίξει την υποψηφιότητα Μακρόν στον β' γύρο των γαλλικών εκλογών στο πλαίσιο του «μετώπου ενάντια στην Λεπέν».
Αλλωστε, υπάρχουν ζωντανά τα παραδείγματα της πολιτικής που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας. Οσο και αν κύκλοι του ΣΥΡΙΖΑ ασκούν κριτική στον Μακρόν για «νεοφιλελευθερισμό», δύσκολα θα μπορέσουν να διαχωρίσουν την πολιτική της κυβέρνησής τους από τη δικιά του σε όλα τα μέτωπα: Στην οικονομία, στα αντεργατικά μέτρα, στην υλοποίηση των κατευθύνσεων της ΕΕ, στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς.
Δεν μπορούν λοιπόν, όσο και αν θέλουν, να βγουν έξω από τον «κουβά» της αντεργατικής πολιτικής και της φοροληστείας, που οδηγεί και τμήματα του γαλλικού λαού στην οργή, στην αγανάκτηση και την κινητοποίηση. Μια πολιτική που υπηρετήθηκε από όλες τις «προοδευτικές» και συντηρητικές γαλλικές κυβερνήσεις.
Η απάντηση που πήραν από την κυβέρνηση του «προοδευτικού» Μακρόν οι εργαζόμενοι, μαθητές, φοιτητές και άλλες λαϊκές δυνάμεις, που κινητοποιούνται τις τελευταίες βδομάδες, είναι χαρακτηριστική. Αγρια καταστολή, αστυνομοκρατία, περιστολή συνδικαλιστικής δράσης και λαϊκών ελευθεριών, καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, απειλές για χρήση του στρατού.
Αραγε, οι διαδηλώσεις των τελευταίων βδομάδων απείλησαν τόσο πολύ την εξουσία της γαλλικής αστικής τάξης, ήταν τόσο ανατρεπτικά τα συνθήματα των διαδηλωτών, ώστε να απαντηθούν τόσο δυναμικά;
Η απάντηση είναι αρνητική. Πολύ περισσότερο που το στίγμα όλο το προηγούμενο διάστημα το έδιναν τα λεγόμενα «κίτρινα γιλέκα», ένα φάσμα δηλαδή δυνάμεων με κύριο κοινωνικό στοιχείο τα μεσοστρώματα, με διεκδικήσεις μπλεγμένες με ενδοαστικές αντιθέσεις και με στόχο το καναλιζάρισμα της δυσαρέσκειας σε ανώδυνα για το σύστημα κανάλια.
Η κυβέρνηση Μακρόν αξιοποίησε την προβοκατόρικη δράση διάφορων ομάδων, για να στείλει μήνυμα κοιτώντας προς το μέλλον. Δηλαδή, η γαλλική αστική τάξη «μαγειρεύει πριν πεινάσει».
Εξάλλου, οι συνθήκες όξυνσης των αντιθέσεων στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και οι αβέβαιες προβλέψεις για την καπιταλιστική οικονομία δείχνουν ότι το σύστημα πρέπει να πάρει τα μέτρα του. Ετσι και στη χώρα μας, είδαμε τις αύρες να κάνουν πρόβες στο κέντρο της Αθήνας, αξιοποιώντας την προβοκατόρικη δράση κουκουλοφόρων.
Είναι προφανές ότι, ανεξάρτητα από πρόσημο, χρώμα και αναφορά, κάθε κυβέρνηση στο πλαίσιο του συστήματος με στόχο την περιφρούρηση των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων, την ανάκαμψη των κερδών τους, δεν έχει μεγάλη «ευελιξία»: Αντεργατική επίθεση, φοροληστεία, καταστολή και ετοιμότητα για εμπλοκή σε πολεμικές περιπέτειες. Αυτές είναι οι «αξίες» της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, στο όνομα των οποίων ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί σε μέτωπο ενάντια στην ακροδεξιά...
Η επιβεβλημένη αλληλεγγύη του λαού στις μαζικές κινητοποιήσεις των Γάλλων εργαζομένων, μαθητών, φοιτητών και άλλων λαϊκών δυνάμεων, η καταδίκη της καταστολής, πρέπει να συνοδευτούν και από τα ανάλογα συμπεράσματα.
Η εργατική τάξη, ο λαός, μπορούν σε κάθε χώρα να ενισχύσουν τον αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό της πάλης τους και με τη δική τους κοινωνική συμμαχία να προσπεράσουν τους ελιγμούς κυβερνήσεων καθώς και δυνάμεις που επιχειρούν να καναλιζάρουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, να απομονώσουν μηχανισμούς που επωάζουν το αυγό του φιδιού και αποτελούν το έδαφος για κάθε είδους προβοκάτσια και συκοφάντηση του κινήματος.
Σε αυτήν τη συζήτηση πρωταγωνιστεί στη χώρα μας ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ανερχόμενος αστέρας της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, έχοντας πάρει ήδη το χρίσμα από το γερμανικό SPD.
Για ένα «μέτωπο από τον Τσίπρα μέχρι τον Μακρόν» μιλάνε αρκετοί στην ΕΕ, ενώ στο εσωτερικό ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει διεύρυνση προς το «κέντρο», συγκροτώντας έναν πόλο με τμήματα του ΚΙΝΑΛ και του Ποταμιού.
Δεν χρειαζόμασταν βεβαίως τις εξελίξεις στη Γαλλία για να καταλάβουμε ότι η «προοδευτική συμμαχία», που επιδιώκουν ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι σοσιαλδημοκράτες, είναι μαύρη και αντιδραστική και κάθε άλλο παρά απάντηση μπορεί να αποτελέσει στον εθνικισμό και το φασισμό.
Θυμίζουμε ότι ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, ήταν από τους πρώτους που έσπευσε να υποστηρίξει την υποψηφιότητα Μακρόν στον β' γύρο των γαλλικών εκλογών στο πλαίσιο του «μετώπου ενάντια στην Λεπέν».
Αλλωστε, υπάρχουν ζωντανά τα παραδείγματα της πολιτικής που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας. Οσο και αν κύκλοι του ΣΥΡΙΖΑ ασκούν κριτική στον Μακρόν για «νεοφιλελευθερισμό», δύσκολα θα μπορέσουν να διαχωρίσουν την πολιτική της κυβέρνησής τους από τη δικιά του σε όλα τα μέτωπα: Στην οικονομία, στα αντεργατικά μέτρα, στην υλοποίηση των κατευθύνσεων της ΕΕ, στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς.
Δεν μπορούν λοιπόν, όσο και αν θέλουν, να βγουν έξω από τον «κουβά» της αντεργατικής πολιτικής και της φοροληστείας, που οδηγεί και τμήματα του γαλλικού λαού στην οργή, στην αγανάκτηση και την κινητοποίηση. Μια πολιτική που υπηρετήθηκε από όλες τις «προοδευτικές» και συντηρητικές γαλλικές κυβερνήσεις.
Η απάντηση που πήραν από την κυβέρνηση του «προοδευτικού» Μακρόν οι εργαζόμενοι, μαθητές, φοιτητές και άλλες λαϊκές δυνάμεις, που κινητοποιούνται τις τελευταίες βδομάδες, είναι χαρακτηριστική. Αγρια καταστολή, αστυνομοκρατία, περιστολή συνδικαλιστικής δράσης και λαϊκών ελευθεριών, καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, απειλές για χρήση του στρατού.
Αραγε, οι διαδηλώσεις των τελευταίων βδομάδων απείλησαν τόσο πολύ την εξουσία της γαλλικής αστικής τάξης, ήταν τόσο ανατρεπτικά τα συνθήματα των διαδηλωτών, ώστε να απαντηθούν τόσο δυναμικά;
Η απάντηση είναι αρνητική. Πολύ περισσότερο που το στίγμα όλο το προηγούμενο διάστημα το έδιναν τα λεγόμενα «κίτρινα γιλέκα», ένα φάσμα δηλαδή δυνάμεων με κύριο κοινωνικό στοιχείο τα μεσοστρώματα, με διεκδικήσεις μπλεγμένες με ενδοαστικές αντιθέσεις και με στόχο το καναλιζάρισμα της δυσαρέσκειας σε ανώδυνα για το σύστημα κανάλια.
Η κυβέρνηση Μακρόν αξιοποίησε την προβοκατόρικη δράση διάφορων ομάδων, για να στείλει μήνυμα κοιτώντας προς το μέλλον. Δηλαδή, η γαλλική αστική τάξη «μαγειρεύει πριν πεινάσει».
Εξάλλου, οι συνθήκες όξυνσης των αντιθέσεων στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και οι αβέβαιες προβλέψεις για την καπιταλιστική οικονομία δείχνουν ότι το σύστημα πρέπει να πάρει τα μέτρα του. Ετσι και στη χώρα μας, είδαμε τις αύρες να κάνουν πρόβες στο κέντρο της Αθήνας, αξιοποιώντας την προβοκατόρικη δράση κουκουλοφόρων.
Είναι προφανές ότι, ανεξάρτητα από πρόσημο, χρώμα και αναφορά, κάθε κυβέρνηση στο πλαίσιο του συστήματος με στόχο την περιφρούρηση των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων, την ανάκαμψη των κερδών τους, δεν έχει μεγάλη «ευελιξία»: Αντεργατική επίθεση, φοροληστεία, καταστολή και ετοιμότητα για εμπλοκή σε πολεμικές περιπέτειες. Αυτές είναι οι «αξίες» της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, στο όνομα των οποίων ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί σε μέτωπο ενάντια στην ακροδεξιά...
Η επιβεβλημένη αλληλεγγύη του λαού στις μαζικές κινητοποιήσεις των Γάλλων εργαζομένων, μαθητών, φοιτητών και άλλων λαϊκών δυνάμεων, η καταδίκη της καταστολής, πρέπει να συνοδευτούν και από τα ανάλογα συμπεράσματα.
Η εργατική τάξη, ο λαός, μπορούν σε κάθε χώρα να ενισχύσουν τον αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό της πάλης τους και με τη δική τους κοινωνική συμμαχία να προσπεράσουν τους ελιγμούς κυβερνήσεων καθώς και δυνάμεις που επιχειρούν να καναλιζάρουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, να απομονώσουν μηχανισμούς που επωάζουν το αυγό του φιδιού και αποτελούν το έδαφος για κάθε είδους προβοκάτσια και συκοφάντηση του κινήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου