Το κοντέρ

Το παραμύθι των «100 πρώτων ημερών», που τάχα δίνουν το «προοδευτικό» στίγμα της κυβέρνησης, ξαναθυμήθηκαν τα στελέχη της, με τον πρωθυπουργό να δηλώνει μάλιστα ότι μόλις τώρα διανύουν τις μέρες αυτές (!), καθώς «απαλλαγμένοι» τάχα από τις μνημονιακές «δεσμεύσεις» μπορούν να ξεδιπλώσουν το «πραγματικό» τους πρόγραμμα και την ...ταξική μεροληψία τους υπέρ του λαού.
Ποιο είναι αυτό το «πραγματικό» πρόγραμμα, το γνωρίζει πια πολύ καλά ο λαός - είναι η με κάθε τρόπο στήριξη της ανάκαμψης των κερδών των επιχειρήσεων. Και αυτό είναι γραμμένο στους πάνω από 1.000 μνημονιακούς νόμους (του τρίτου μνημονίου και των προηγούμενων), που παραμένουν και ενισχύονται παραπέρα.
Είναι επίσης γραμμένο στις συμφωνίες της κυβέρνησης για τα ματωμένα πλεονάσματα έως το 2060, για το παραπέρα τσεκούρι στο αφορολόγητο και σε κοινωνικές δαπάνες, για τη «μεταμνημονιακή εποπτεία», για την προώθηση των αναδιαρθρώσεων και το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας στους επιχειρηματικούς ομίλους.
Αποτυπώνεται επίσης στον νέο προϋπολογισμό, που σηματοδοτεί απογείωση της φοροληστείας και των περικοπών στο λαό και της αναδιανομής της φτώχειας, δίνοντας σωρό τα «αντίμετρα» στο κεφάλαιο.
Το γράφουν οι νόμοι με βάση τους οποίους η κυβέρνηση απαγορεύει στα συνδικάτα να διαπραγματεύονται για τον κατώτατο μισθό, που χτυπάνε παραπέρα το δικαίωμα στην απεργία, που ξηλώνουν ό,τι απέμεινε απ' τον κοινωνικό χαρακτήρα της Ασφάλισης.
Το μόνο «κοντέρ που μηδενίζει» σε αυτό το πλαίσιο, είναι αυτό των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, που σαρώθηκαν για να ανακάμψει το κεφάλαιο και παραμένουν στο στόχαστρο της επίθεσης κυβέρνησης - κεφαλαίου, για να διαφυλαχτούν και να βελτιωθούν οι ρυθμοί της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Παράλληλα, το «προοδευτικό» πρόγραμμα της κυβέρνησης, που τάχα τώρα ξεδιπλώνεται, το «φωνάζουν» οι δεκάδες αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις που σπέρνει σε όλη την Ελλάδα, τα πλοία και τα στρατεύματα που στέλνει εκτός συνόρων, οι «αποστολές» που αναλαμβάνει για λογαριασμό του «διαβολικά καλού» Τραμπ και που αναμένεται να εμπλουτιστούν με την έναρξη του «Στρατηγικού Διαλόγου» με τις ΗΠΑ, που ξεκινάει την ερχόμενη βδομάδα.
Από αυτή την άποψη, οι «πρώτες 100 μέρες» του μεταμνημονιακού μνημονίου δίνουν όντως το «στίγμα» για το τι ακολουθεί.
Το ίδιο «στίγμα» δίνει και η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ, με βάση αυτά «τα έργα και τις ημέρες», να ενισχύσει το κάλπικο δίπολο απέναντι στη ΝΔ, περί «προοδευτικών μετώπων ενάντια στις νεοφιλελεύθερες και ακροδεξιές δυνάμεις».
Παίρνοντας τη σκυτάλη της αντιλαϊκής πολιτικής από τους προηγούμενους, παρουσιάζει τα μέτρα διαχείρισης της φτώχειας ως «διαχωριστική γραμμή» με τον νεοφιλελευθερισμό και «πεδίο σύγκλισης» με τις υπόλοιπες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, ενισχύοντας με ψευτοδιλήμματα τη λογική του «μικρότερου κακού» και των μειωμένων απαιτήσεων, στήνοντας νέες παγίδες εγκλωβισμού του λαού στην πολιτική του κεφαλαίου.
Για τους εργαζόμενους και το λαό ό,τι «γράφει» δεν πρέπει να ξεγράψει. Η πείρα όλων από την κυβερνητική εναλλαγή των προηγούμενων χρόνων και από την κοροϊδία της «πρώτη φορά αριστεράς» χρειάζεται να αξιοποιηθεί στον αγώνα για την ανάκτηση των απωλειών, στην πάλη για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες τους. Να γίνουν δύναμη απέναντι στο κεφάλαιο, στις κυβερνήσεις του, στους ιμπεριαλιστικούς «θεσμούς».