Το «δικό τους»...

«Καθαρή έξοδος με δικό μας πρόγραμμα». «Σχέδιο μεταρρυθμίσεων με ελληνική σφραγίδα». Είναι μερικοί από τους τίτλους με τους οποίους ο κυβερνητικός Τύπος παρουσιάζει τις μέρες αυτές τα σχέδια που καταρτίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, «δικής της κοπής», για το πώς θα στηρίξει το κεφάλαιο μετά το τέλος του τρέχοντος μνημονίου.
Τα σχέδια αυτά, με τις ανάλογες παραινέσεις εταίρων και ιμπεριαλιστικών θεσμών, κάθε άλλο παρά γράφονται σε λευκό χαρτί. Είναι το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων, το αντιλαϊκό νομοθετικό πλαίσιο που εμπλουτίζεται διαρκώς ώστε να θωρακίζονται η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του κεφαλαίου, τα μέτρα που έχουν συναποφασιστεί με ορίζοντα δεκαετιών, στο φόντο και των μνημονίων διαρκείας της ΕΕ, οι «απαραίτητες προϋποθέσεις» και η βάση εκκίνησης.
Πάνω σε αυτά, και πολύ περισσότερο πάνω στις πολλάκις διατυπωμένες «ανάγκες» και «θέλω» των επιχειρηματικών ομίλων, όπως δείχνει και η πρόσφατη παρέμβαση των βιομηχάνων, έρχεται να γράψει η κυβέρνηση τις «νέες» σελίδες θωράκισης των επιχειρηματικών ομίλων.
Είναι οι ανάγκες για «τροφοδότηση» των επιχειρηματικών ομίλων με νέο «ζεστό» χρήμα και διευκολύνσεις, αυτές που επιβάλλουν διευθετήσεις και ευκολίες πληρωμής σε ό,τι αφορά το κρατικό χρέος, και «έξοδο στις αγορές», με εγγύηση - «μαξιλάρια ασφαλείας» βγαλμένα από τις ατελείωτες θυσίες του λαού, τη φοροληστεία, το τσεκούρι σε Υγεία - Πρόνοια κ.ο.κ.
Είναι το σχέδιο αυτό που έχει ως απαραίτητο όρο τη θωράκιση του τραπεζικού συστήματος ώστε να τροφοδοτήσει το νέο γύρο καπιταλιστικής συσσώρευσης, που μεταξύ άλλων περνάει και μέσα από τη γενίκευση των πλειστηριασμών λαϊκών σπιτιών.
Και βέβαια είναι οι ανάγκες «θωράκισης» της καπιταλιστικής κερδοφορίας αλλά και οι ανάγκες προσέλκυσης κεφαλαίων στην εγχώρια καπιταλιστική οικονομία, αυτές που «γράφουν» στην προμετωπίδα του σχεδίου την ανάγκη για απαρέγκλιτη συνέχιση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων.
Είτε αυτές αφορούν την παγιοποίηση - «κωδικοποίηση» των αντεργατικών ανατροπών ώστε να μην υπάρξει «πισωγύρισμα» σε όσα κέρδισε το κεφάλαιο στα χρόνια της κρίσης, είτε τις επιπλέον διευκολύνσεις για το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας, που μεταξύ άλλων σημαίνουν νέο γύρο επίθεσης σε αυτοαπασχολούμενους και επαγγελματίες.
Το σχέδιο αυτό, και ο ιδιαίτερος στόχος της αστικής τάξης να αναδειχθεί η χώρα σε κόμβο Ενέργειας και εμπορευμάτων, έχουν ως βασικό τους σκέλος την προσπάθεια για τη «γεωπολιτική αναβάθμισή» της στην περιοχή.
Προσπάθεια που περνά μέσα από την «αναβάθμιση» της επικίνδυνης εμπλοκής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, τροφοδοτεί την «ενεργητικότητα» της κυβέρνησης σε ό,τι αφορά το κλείσιμο ανοιχτών ζητημάτων με ΠΓΔΜ και Αλβανία ώστε να διευκολυνθεί η «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Δ. Βαλκανίων, αλλά και τη διαθεσιμότητά της να αναλάβει το ρόλο του «σημαιοφόρου» των ευρωατλαντικών σχεδίων συνολικά στην περιοχή.
Οι εργαζόμενοι, τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, απέναντι στο «εθνικό» σχέδιο του κεφαλαίου, που για τους ίδιους σηματοδοτεί επίθεση χωρίς τέλος αλλά και μεγάλους κινδύνους, πρέπει να αντιπαραβάλουν το δικό τους, εκείνο που αφορά την ανάκτηση των απωλειών, την ικανοποίηση των αναγκών τους.
Γύρω από αυτό το σχέδιο, χρειάζεται να δυναμώσουν η συζήτηση, η οργάνωση, η διεκδίκηση σε κάθε χώρο δουλειάς και γειτονιά. Γύρω από αυτό το σχέδιο μπορούν και πρέπει να βρουν «κοινή στέγη» εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες. Και είναι αυτό το σχέδιο που σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του μπορεί να δώσει φιλολαϊκή διέξοδο, να σημάνει αντεπίθεση.