«Τα κίτρινα γιλέκα νίκησαν», πανηγυρίζει
η κυριακάτικη «Αυγή», επειδή «ο Πρόεδρος της χώρας υποχρεώθηκε να
ακούσει τα αιτήματά τους». Μόνο που ο Μακρόν παρουσίασε στους διαδηλωτές
«φύκια για μεταξωτές κορδέλες», όπως «αυξήσεις» - ψίχουλα στον κατώτερο
μισθό, χρηματοδοτούμενες μάλιστα από τον κρατικό προϋπολογισμό, που
σημαίνει ότι επιβαρύνουν το λαό και όχι την εργοδοσία. Τα ίδια πάνω -
κάτω εξαγγέλλει και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στην Ελλάδα, βαφτίζοντας
«παροχές για τη στήριξη των πιο αδύναμων» την επιδότηση των εργοδοτικών
ασφαλιστικών εισφορών από τον κρατικό προϋπολογισμό και τις
φοροαπαλλαγές στην εργοδοσία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η πλειοψηφία
όσων διαδήλωναν τις προηγούμενες μέρες στη Γαλλία απέρριψε ως κοροϊδία
τα μέτρα Μακρόν, που συνοδεύτηκαν με άγρια καταστολή και κλιμάκωση της
τρομολαγνείας, μετά την επίθεση στο Στρασβούργο. Το «ζουμί» όμως στην
«Αυγή» βρίσκεται εκεί που γράφει ότι «για να κεφαλαιοποιηθεί αυτή η
νίκη, χρειάζεται οι κινητοποιημένοι να ξέρουν πού και πότε πρέπει να
σταματήσουν και πότε να συνεχίσουν (...) Αν παρασυρθούν, αν θελήσουν να
πολλαπλασιάσουν τώρα τα αιτήματά τους για να λύσουν πολύ περισσότερα
προβλήματα, κινδυνεύουν να πέσουν θύματα αλαζονείας, του μαξιμαλισμού,
των εσωτερικών τους αντιθέσεων και του κενού δημοκρατικής διαβούλευσης».
* * *
Ολα αυτά προσπαθεί
η «Αυγή» να τα φέρει σε αντιπαράθεση με το οργανωμένο συνδικαλιστικό
κίνημα, όπου «αν προβάλλεις αιτήματα που αντικειμενικά δεν μπορούν να
υλοποιηθούν, φέρνεις διάλυση, απογοήτευση και ερημοποίηση». Επικαλείται
μάλιστα το παράδειγμα της «Pirelli» στην Ελλάδα, εκεί όπου ο «δογματικός
συνδικαλισμός» έφερε «ολέθριο αποτέλεσμα», επειδή «400 εργαζόμενοι
βρέθηκαν στο δρόμο και η βιομηχανική περιοχή της Πάτρας μπήκε στη μαύρη
λίστα των επενδύσεων για μεγάλο διάστημα». Κάνουμε μια παρένθεση για να
σημειώσουμε το εξής: Το παράδειγμα της «Pirelli», την οποία τάχα
έκλεισαν οι εργαζόμενοι και οι απεργίες τους, είναι εμβληματικό για τις
δυνάμεις εκείνες που εχθρεύονται τους εργατικούς αγώνες και αναπαράγουν
τσιτάτα όπως «οι απεργίες κλείνουν τα εργοστάσια». Θυμίζουμε ότι η Χρυσή
Αυγή έκανε σημαία της στο Πέραμα το σύνθημα «Οι απεργίες διώχνουν τις
δουλειές», καλώντας τους εργαζόμενους να δουλεύουν με «τρεις κι εξήντα»
και να διαχωριστούν από το ταξικό τους σωματείο, ενώ τα ίδια αναμασούν
τώρα και τα πρωτοπαλίκαρα των εργολάβων, που στήνουν αντι-σωματείο στις
προβλήτες της COSCO στον Πειραιά. Η «Αυγή» δεν έχει κανένα πρόβλημα να
υιοθετήσει και να αναπαραγάγει τέτοια αντιδραστικά συνθήματα, όπως
ακριβώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν έχει κανένα πρόβλημα να ψηφίσει
νόμο που βάζει επιπλέον εμπόδια στην απεργία.
* * *
Για την Ιστορία, να θυμίσουμε ότι το εργοστάσιο
της «Pirelli» στην Πάτρα δεν έκλεισε εξαιτίας των εργατικών
κινητοποιήσεων, αλλά στο πλαίσιο αναδιάρθρωσης του πολυεθνικού ομίλου,
που μετέφερε μέρος της παραγωγής στην Τουρκία. Εξηγώντας μάλιστα το
λουκέτο λίγα χρόνια μετά (η «Pirelli» έκλεισε το 1991 και όχι στις αρχές
της δεκαετίας του '80, όπως γράφει η «Αυγή»), στελέχη της πολυεθνικής
δήλωναν ότι «σήμερα δεν πρέπει να λέμε ότι το κόστος εργασίας στην
Ελλάδα είναι υψηλό και γι' αυτό η παραγωγή δεν συμφέρει εδώ, αλλά να
λέμε ότι το κόστος αυτό είναι αλλού χαμηλότερο σε σχέση με το ελληνικό
και γι' αυτό συμφέρει η παραγωγή αλλού». Σημειωτέον, λίγα χρόνια μετά,
το 1996, μια ακόμα βιομηχανία ελαστικών, η «Goodyear», έκλεισε ένα από
τα πιο κερδοφόρα εργοστάσιά της, στη Σίνδο της Θεσσαλονίκης, για να
μεταφέρει την παραγωγή της στην Πολωνία. Στην περίπτωση της «Pirelli»,
το κυνήγι του μεγαλύτερου κέρδους έκανε την εργοδοσία να ζητά το
καλοκαίρι του 1991 εκτέλεση πλάνων παραγωγής που - όπως δήλωναν οι
εργάτες - ήταν αυθαίρετα με βάση τον πεπαλαιωμένο εξοπλισμό. Την ίδια
ώρα, τα ρεπορτάζ εκείνης της εποχής έκαναν λόγο για μεγάλη
εντατικοποίηση και συνέδεαν τις συνθήκες εργασίας με θανάτους εργατών
από εμφράγματα κ.λπ. «Μας ζητούν να κάνουμε τεράστια παραγωγή με τα ίδια
παμπάλαια μηχανήματα. Δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα. Θα με διώξουν. Είναι
και οι συνθήκες ανθυγιεινές. Δεν πρόκειται να αντέξω», δήλωνε ένας από
τους εργάτες, σύμφωνα με ρεπορτάζ της εποχής.
* * *
Σ' αυτά αντέδρασαν οι εργαζόμενοι της «Pirelli»,
που κατά την «Αυγή» θα ήταν προτιμότερο να «κάτσουν στα αυγά τους» και
να μην είναι «μαξιμαλιστές», την ώρα που η πολυεθνική είχε ήδη έτοιμα τα
πλάνα για μεταφορά της παραγωγής σε άλλους, «φθηνότερους» προορισμούς.
Επανερχόμαστε όμως στην αρθρογραφία της «Αυγής», που πίσω από τους
ύμνους στο «αυθόρμητο» και στο «ρεαλιστικό» κρύβει την έχθρα της για τις
διεκδικήσεις του ταξικού κινήματος και όχι βέβαια για τις
συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, που στην Ελλάδα και παντού βάζουν πλάτη
στην πιο άγρια επίθεση της εργοδοσίας, των κυβερνήσεων και των κομμάτων
της. Αλλωστε, αυτές τις πλειοψηφίες εκθειάζει όταν γράφει ότι τα
αιτήματα των συνδικάτων δεν πρέπει να είναι «μαξιμαλιστικά», τάχα για να
μην καλλιεργούν απογοήτευση. Ποιο είναι όμως το ιδανικό «κίνημα» για
την «Αυγή»; Το ομολογεί έμμεσα ο αρθρογράφος της: «Θυμίζουμε ότι σε
ανάλογα κινήματα, κινήματα των πλατειών, είχαμε διαβουλεύσεις και τη
γένεση μιας νέας πολιτικής ρυθμιστικής δύναμης στην Ισπανία, του
Podemos, και την εκτόξευση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ελλάδα, που
έφτασε μέχρι και την κυβερνητική εξουσία!». «Ευχής έργον», λοιπόν, θα
ήταν οι «αγανακτισμένοι» της Γαλλίας να πυροδοτούσαν διεργασίες στο
επίπεδο της κυβερνητικής εναλλαγής οι οποίες θα έφερναν στο προσκήνιο
μια πολιτική δύναμη τύπου ΣΥΡΙΖΑ ή «Ποδέμος», η οποία θα έκανε «μια
χαψιά» τη λαϊκή δυσαρέσκεια, χωρίς να πειράξει ούτε μια τρίχα από τα
συμφέροντα του κεφαλαίου...
* * *
Τέτοια «κινήματα» οραματίζονται,
δήθεν «αυθόρμητα» και προπάντων διαθέσιμα για κάθε χρήση στο αστικό
πολιτικό σύστημα, όσο κι αν η «Αυγή» εκφράζει την απογοήτευσή της που «η
άκρα Δεξιά μπόρεσε και απέκτησε ερείσματα στους κόλπους των διαδηλωτών
και σίγουρα είχε εύκολο ρόλο στα θλιβερά γεγονότα του Παρισιού». Κάποιος
πρέπει να της θυμίσει ότι «πάνω» και «κάτω» πλατεία μοιράζονταν το 2012
τα ίδια «αντιμνημονιακά» και αντικυβερνητικά αιτήματα, μαζί και το
σύνθημα «έξω τα κόμματα - έξω τα συνδικάτα», ενώ παρενέβαιναν ανοιχτά
αστικές δυνάμεις και τμήματα του κεφαλαίου, στο πλαίσιο της ενδοαστικής
διαπάλης που οξυνόταν για τους όρους «διάσωσης» της ελληνικής
οικονομίας. Η «όσμωση» αυτή έφερε τη συγκυβέρνηση του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ
με τους εθνικιστές ΑΝΕΛ. Τη συνέχεια τη ζει ο λαός στο πετσί του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου