Ολο
και πιο συχνά η κυβέρνηση υπόσχεται ένα «κοινωνικό κράτος», που
υποτίθεται ότι πλέον μπορεί να οικοδομήσει, απαλλαγμένη από τον «βραχνά
των μνημονίων».
Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς γι' αυτήν την κοροϊδία; Τους εκατοντάδες μνημονιακούς νόμους που μένουν ακλόνητοι στη θέση τους, συνεχίζοντας και εντείνοντας το ξεζούμισμα των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων;
`Η ότι βαφτίζει «κοινωνικό κράτος» την ανακύκλωση της φτώχειας, το «ένα σου δίνω, δέκα σου παίρνω», στήνοντας μάλιστα καβγά με τη ΝΔ για τα ψίχουλα των «κοινωνικών μερισμάτων», σε μια προσπάθεια να εγκλωβίζονται οι εργαζόμενοι στη λογική του «μικρότερου κακού»;
Οσο κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να αποδείξει το αντίθετο, αυτό το κράτος, που υπηρετεί την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, ούτε «φιλολαϊκό» μπορεί να γίνει, ούτε «κοινωνικό», πολύ περισσότερο να ικανοποιήσει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
Αυτό διαπιστώνουν οι εργαζόμενοι στην καθημερινότητά τους, είτε με τη σημερινή είτε με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, είτε σε ανάπτυξη είτε σε κρίση: Στον τομέα της Υγείας, με τις ουρές της ταλαιπωρίας στα νοσοκομεία και με το χέρι χωμένο βαθιά στην τσέπη για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Στον τομέα της Πρόνοιας, με μόλις έναν στους δέκα ανέργους να παίρνει το πενιχρό επίδομα και το κεφάλαιο να απολαμβάνει τζάμπα εργασία με τις εισφορές των εργαζομένων στον ΟΑΕΔ. Με τους ανάπηρους να φυτοζωούν, εξαιτίας των συντάξεων και των επιδομάτων πείνας. Με το Γολγοθά που αντιμετωπίζουν τα φτωχά νοικοκυριά για να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη στα μέλη τους με ειδικές ανάγκες.
Στην Παιδεία, με τις συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολείων και τμημάτων. Με την κυριαρχία των ελαστικών σχέσεων εργασίας στο διδακτικό προσωπικό, με δασκάλους - γυρολόγους των σχολείων και των νομών όλης της χώρας. Με βρεφονηπιακούς σταθμούς που προσφέρουν «δωρεάν» θέσεις ανάλογα με τα κονδύλια του ΕΣΠΑ, ενώ οι υπόλοιπες οικογένειες είτε μένουν εκτός είτε πληρώνουν τροφεία/δίδακτρα σε δημόσιες και ιδιωτικές δομές.
Στην «προστασία» της ζωής και της περιουσίας του λαού από τις φυσικές καταστροφές, με την τραγωδία σε Μάνδρα και Μάτι. Με την απουσία πρόληψης και σχεδιασμού για την οργανωμένη και έγκαιρη αντιμετώπιση πλημμυρών, σεισμών και πυρκαγιών. Με την κυριαρχία της λογικής «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο, που είναι στο DNA του αστικού κράτους.
Αυτό το κράτος έχουν να αντιμετωπίσουν καθημερινά οι εργαζόμενοι. Οσο εχθρικό είναι όμως για τις λαϊκές ανάγκες, τόσο αποτελεσματικό είναι για το κεφάλαιο, καθώς θωρακίζει με νόμους την ένταση της εκμετάλλευσης και αναλαμβάνει για λογαριασμό του να καταστέλλει τις λαϊκές αντιδράσεις και να ενσωματώνει τη δυσαρέσκεια, με πλήθος μηχανισμών και εργαλείων.
Ενα μεγάλο μέρος της λειτουργίας αυτού του αντιλαϊκού κράτους περνάει μέσα από την Τοπική Διοίκηση, ειδικά μετά τις πρόσφατες μεταρρυθμίσεις με τον «Καλλικράτη» και τον «Κλεισθένη». Με αυτό το κριτήριο πρέπει να αξιολογήσει ο λαός και τις παρόλες των υποψηφίων των αστικών κομμάτων για τις τοπικές εκλογές, τις δεσμεύσεις τους για πιο «φιλικό κράτος», πιο «κοντά στον πολίτη» κ.ο.κ.
Πού βρίσκεται επομένως η διέξοδος για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα; Οχι στην υποταγή και στη μοιρολατρία απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση ούτε στην αποδοχή του «μικρότερου κακού», που θέλουν να επιβάλουν τα αστικά κόμματα, καθώς διαγκωνίζονται στην κούρσα της κυβερνητικής εναλλαγής.
Βρίσκεται στην πάλη για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, στον αγώνα με σημαία τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
Βρίσκεται στην ενίσχυση του ΚΚΕ παντού, και στις επικείμενες εκλογές, για να γίνει πιο δυνατή η λαϊκή αντιπολίτευση στην πολιτική που συνθλίβει τις ανάγκες του λαού.
Βρίσκεται στην οργανωμένη πάλη για την ανάκτηση των απωλειών, τη διεκδίκηση αυξήσεων στους μισθούς, ουσιαστικής προστασίας των ανέργων, καθολικού, δημόσιου και δωρεάν συστήματος Υγείας - Πρόνοιας, υποδομών για την αντιπλημμυρική - αντισεισμική προστασία, σε σύγκρουση με την κυβέρνηση, την εργοδοσία, τα κόμματα και τους μηχανισμούς τους.
Γιατί το πραγματικό ζήτημα για το λαό δεν είναι να γίνει πιο «αποτελεσματικό» το κράτος που τον τσακίζει, αλλά πώς θα συγκεντρώνει καθημερινά δυνάμεις στην προοπτική της σύγκρουσης μαζί του.
Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς γι' αυτήν την κοροϊδία; Τους εκατοντάδες μνημονιακούς νόμους που μένουν ακλόνητοι στη θέση τους, συνεχίζοντας και εντείνοντας το ξεζούμισμα των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων;
`Η ότι βαφτίζει «κοινωνικό κράτος» την ανακύκλωση της φτώχειας, το «ένα σου δίνω, δέκα σου παίρνω», στήνοντας μάλιστα καβγά με τη ΝΔ για τα ψίχουλα των «κοινωνικών μερισμάτων», σε μια προσπάθεια να εγκλωβίζονται οι εργαζόμενοι στη λογική του «μικρότερου κακού»;
Οσο κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να αποδείξει το αντίθετο, αυτό το κράτος, που υπηρετεί την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, ούτε «φιλολαϊκό» μπορεί να γίνει, ούτε «κοινωνικό», πολύ περισσότερο να ικανοποιήσει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
Αυτό διαπιστώνουν οι εργαζόμενοι στην καθημερινότητά τους, είτε με τη σημερινή είτε με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, είτε σε ανάπτυξη είτε σε κρίση: Στον τομέα της Υγείας, με τις ουρές της ταλαιπωρίας στα νοσοκομεία και με το χέρι χωμένο βαθιά στην τσέπη για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Στον τομέα της Πρόνοιας, με μόλις έναν στους δέκα ανέργους να παίρνει το πενιχρό επίδομα και το κεφάλαιο να απολαμβάνει τζάμπα εργασία με τις εισφορές των εργαζομένων στον ΟΑΕΔ. Με τους ανάπηρους να φυτοζωούν, εξαιτίας των συντάξεων και των επιδομάτων πείνας. Με το Γολγοθά που αντιμετωπίζουν τα φτωχά νοικοκυριά για να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη στα μέλη τους με ειδικές ανάγκες.
Στην Παιδεία, με τις συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολείων και τμημάτων. Με την κυριαρχία των ελαστικών σχέσεων εργασίας στο διδακτικό προσωπικό, με δασκάλους - γυρολόγους των σχολείων και των νομών όλης της χώρας. Με βρεφονηπιακούς σταθμούς που προσφέρουν «δωρεάν» θέσεις ανάλογα με τα κονδύλια του ΕΣΠΑ, ενώ οι υπόλοιπες οικογένειες είτε μένουν εκτός είτε πληρώνουν τροφεία/δίδακτρα σε δημόσιες και ιδιωτικές δομές.
Στην «προστασία» της ζωής και της περιουσίας του λαού από τις φυσικές καταστροφές, με την τραγωδία σε Μάνδρα και Μάτι. Με την απουσία πρόληψης και σχεδιασμού για την οργανωμένη και έγκαιρη αντιμετώπιση πλημμυρών, σεισμών και πυρκαγιών. Με την κυριαρχία της λογικής «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο, που είναι στο DNA του αστικού κράτους.
Αυτό το κράτος έχουν να αντιμετωπίσουν καθημερινά οι εργαζόμενοι. Οσο εχθρικό είναι όμως για τις λαϊκές ανάγκες, τόσο αποτελεσματικό είναι για το κεφάλαιο, καθώς θωρακίζει με νόμους την ένταση της εκμετάλλευσης και αναλαμβάνει για λογαριασμό του να καταστέλλει τις λαϊκές αντιδράσεις και να ενσωματώνει τη δυσαρέσκεια, με πλήθος μηχανισμών και εργαλείων.
Ενα μεγάλο μέρος της λειτουργίας αυτού του αντιλαϊκού κράτους περνάει μέσα από την Τοπική Διοίκηση, ειδικά μετά τις πρόσφατες μεταρρυθμίσεις με τον «Καλλικράτη» και τον «Κλεισθένη». Με αυτό το κριτήριο πρέπει να αξιολογήσει ο λαός και τις παρόλες των υποψηφίων των αστικών κομμάτων για τις τοπικές εκλογές, τις δεσμεύσεις τους για πιο «φιλικό κράτος», πιο «κοντά στον πολίτη» κ.ο.κ.
Πού βρίσκεται επομένως η διέξοδος για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα; Οχι στην υποταγή και στη μοιρολατρία απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση ούτε στην αποδοχή του «μικρότερου κακού», που θέλουν να επιβάλουν τα αστικά κόμματα, καθώς διαγκωνίζονται στην κούρσα της κυβερνητικής εναλλαγής.
Βρίσκεται στην πάλη για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, στον αγώνα με σημαία τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
Βρίσκεται στην ενίσχυση του ΚΚΕ παντού, και στις επικείμενες εκλογές, για να γίνει πιο δυνατή η λαϊκή αντιπολίτευση στην πολιτική που συνθλίβει τις ανάγκες του λαού.
Βρίσκεται στην οργανωμένη πάλη για την ανάκτηση των απωλειών, τη διεκδίκηση αυξήσεων στους μισθούς, ουσιαστικής προστασίας των ανέργων, καθολικού, δημόσιου και δωρεάν συστήματος Υγείας - Πρόνοιας, υποδομών για την αντιπλημμυρική - αντισεισμική προστασία, σε σύγκρουση με την κυβέρνηση, την εργοδοσία, τα κόμματα και τους μηχανισμούς τους.
Γιατί το πραγματικό ζήτημα για το λαό δεν είναι να γίνει πιο «αποτελεσματικό» το κράτος που τον τσακίζει, αλλά πώς θα συγκεντρώνει καθημερινά δυνάμεις στην προοπτική της σύγκρουσης μαζί του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου