Σοσιαλδημοκρατική υποκρισία για την γυναικεία (αν)ισοτιμία...

Γυναίκα εργαζόμενη σε γερμανική βιομηχανία

Από το 2016 το κρατίδιο του Βερολίνου διοικείται από την κόκκινη - κόκκινη - πράσινη συμμαχία ή γνωστή ως «βαθιά κόκκινη» συμμαχία. Μια «αριστερή» κρατιδιακή κυβέρνηση, που απαρτίζεται από το SPD (σοσιαλδημοκράτες), τη Linke (οπορτουνιστικό κόμμα, επικεφαλής του ΚΕΑ) και τους BUNDNIS 90/DIE GRUNEN (Πράσινοι).
Η συμμαχία αυτή, σύμφωνα με αστούς αναλυτές, θεωρείται ό,τι πιο αριστερό μπορεί να υπάρχει σε κρατιδιακό επίπεδο στη Γερμανία, αφού και τα τρία αυτά κόμματα προέρχονται από τον ευρύτερο «δημοκρατικό και προοδευτικό χώρο». Ως καλοί σύμμαχοι, μοίρασαν χωρίς ιδιαίτερες διαφωνίες την ...πίτα των υπουργείων, παίρνοντας μάλιστα το κάθε κόμμα το κομμάτι που ταίριαζε καλύτερα στο προφίλ του: Το SPD διοικεί π.χ. το υπουργείο Υγείας, Περίθαλψης και Ισοτιμίας, το υπουργείο Οικονομικών κ.λπ., το Linke διοικεί το υπουργείο Ενσωμάτωσης, Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, το υπουργείο Πολεοδομικής Ανάπτυξης και Κατοικίας κ.λπ. ενώ οι BUNDNIS 90/DIE GRUNEN, ανάμεσα σε άλλα, διοικούν το υπουργείο Περιβάλλοντος, Συγκοινωνιών και Κλιματικής Προστασίας.

Στάχτη στα μάτια του βερολινέζικου λαού

Θέλοντας απεγνωσμένα η συμμαχία να διατηρήσει στην κοινωνία το, υποτιθέμενο, αριστερό της προφίλ, προσπαθεί να κάνει το μαύρο άσπρο και να παρουσιάσει την αντιλαϊκή πολιτική της ως την αριστερή διέξοδο για τα προβλήματα του βερολινέζικου λαού.
Κάνουν ό,τι μπορούν για να εξωραΐσουν τον καπιταλισμό προσπαθώντας να αποδείξουν ότι φταίνε οι κακοί διαχειριστές, ενώ αν πέσει στα «σωστά χέρια», δηλαδή τα δικά τους, μπορεί να λειτουργήσει καλά και προς όφελος του λαού. Με ψίχουλα και διαχειριστικές πολιτικές κοροϊδεύουν τους εργαζόμενους και τους εθίζουν στον αντικομμουνισμό και στην αποδοχή της αιωνιότητας του καπιταλισμού, στη λογική του «μικρότερου κακού».
Από τα τελευταία κατορθώματα αυτής της «κόκκινης» συμμαχίας είναι η υιοθέτηση της πρότασης των σοσιαλδημοκρατών και των οπορτουνιστών για ανακήρυξη της 8ης Μάρτη, Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας, ως νέας επίσημης αργίας της πόλης. Η επιλογή αυτή όχι μόνο δεν είναι τυχαία, αλλά πατάει προφανώς (όσο κι αν αποσιωπάται) πάνω στις σοσιαλιστικές παραδόσεις των Ανατολικογερμανών, που από το 1947 τιμούσαν στην DDR τις γυναίκες με ιδιαίτερο τρόπο, όσο και στην υιοθέτηση της Μέρας αυτής από την ΕΣΣΔ ως επίσημης αργίας.
Δεν είναι περίεργο, επομένως, που αμέσως ξεχύθηκε το αντικομμουνιστικό δηλητήριο από τα αστικά ΜΜΕ: «Σταλινικές/σοβιετικές» αποφάσεις, ταύτιση του Linke με την DDR κ.λπ. Ούτε παραξενεύει βέβαια, από την άλλη, ότι το Linke, εν ριπή οφθαλμού, απάντησε στις «συκοφαντίες» με δηλώσεις αποποίησης των «αυταρχικών καθεστώτων» και υιοθέτησης προοδευτικών φεμινιστικών ιδεών.
Είναι, τουλάχιστον, προκλητική η συμπεριφορά των οπορτουνιστών και των σοσιαλδημοκρατών, που τονίζουν σε κάθε ευκαιρία το «προοδευτικό» υπόβαθρο αυτής της απόφασης, αν δούμε τη συζήτηση που προηγήθηκε της απόφασης αυτής. Να σημειωθεί ότι το Βερολίνο έχει παράδοση στην αθεΐα, αφού επίσημα το 55% των Βερολινέζων είναι άθεοι ή χωρίς θρησκεία, σε αντίθεση με άλλα κρατίδια όπως της Βαυαρίας (70% καθολικοί, 18% προτεστάντες).
Στην κατεύθυνση, λοιπόν, της εξίσωσης των αργιών παγγερμανικά, η «αριστερή» κυβέρνηση του Βερολίνου ξεκίνησε να συζητάει πιθανές ημερομηνίες. Στο τραπέζι άρχισαν να πέφτουν βροχή οι προτάσεις με αντικομμουνιστικό περιεχόμενο, όπως η 9η Νοέμβρη (μέρα της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου), η 17η Ιούνη (ως μέρα της «αντίστασης», με αφορμή την απόπειρα αντεπανάστασης στην DDR το 1953), αλλά και ημερομηνίες όπως η 18η Μάρτη (μέρα της Επανάστασης του 1848), η 8η Μάη (ως μέρα της απελευθέρωσης από τους εθνικοσοσιαλιστές), η 31η Οκτώβρη (μέρα της Μεταρρύθμισης του Λούθηρου), κ.λπ. Παράλληλα, οι Χριστιανοδημοκράτες «εμπλούτισαν» τη συζήτηση με μια πρόταση για εκ περιτροπής αργίες... που θα εναλλάσσονται από χρονιά σε χρονιά.
Ο κατήφορός τους δεν έχει πάτο, αφού οι δηλώσεις τους μετά την υιοθέτηση της αργίας νουθετούν το λαό και ειδικά τις γυναίκες: Με το SPD να το βλέπει ως «ένδειξη της παραπέρα πορείας εξίσωσης των δικαιωμάτων μεταξύ ανδρών και γυναικών», το Linke να κάνει λόγο για «μέρα που πρέπει να μας θυμίζει την αδικία απέναντι στις γυναίκες» και με τους Πράσινους να ισχυρίζονται ότι «δεν θα είναι μια γιορτή, αλλά μέρα αγώνα». Από την άλλη, ο αντιπρόσωπος της Ενωσης Επιχειρηματιών του Βερολίνου - Βρανδεμβούργο, κυνικά μίλησε για χασούρα 160 εκατομμυρίων ευρώ από το Βερολίνο.
Κρύβουν καλά, και οι μεν, και οι δε, τις τεράστιες διαφορές με τις σοσιαλιστικές χώρες, στις οποίες δεν υπήρχε καπιταλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση. Η γυναίκα στηριζόταν σε όλες εκείνες τις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές προϋποθέσεις για να συμμετέχει ισότιμα με τον άνδρα στην κοινωνική εργασία και στην κοινωνική δράση.
Οχι μόνο προσπαθούσαν να πολεμήσουν τις αναχρονιστικές συνήθειες και παραδόσεις των προηγούμενων εκμεταλλευτικών συστημάτων, αλλά ανέπτυξαν κοινωνικές υποδομές προστασίας της μητρότητας και της οικογένειας, δίνοντάς της τη δυνατότητα να έχει ελεύθερο χρόνο και να ασχοληθεί με τα κοινά που δεν περιοριζόταν μία μέρα το χρόνο, στις 8 Μάρτη.

Η πραγματικότητα για τις Βερολινέζες

Ρίχνοντας μια ματιά στις Βερολινέζες εργαζόμενες, εύκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί τη θρασύτητα και την ειρωνεία της απόφασης αυτής. Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους: 37% των γυναικών δουλεύουν με ημιαπασχόληση, με το ποσοστό να εκτοξεύεται στο 45% για τις γυναίκες με μεταναστευτικό υπόβαθρο, φωτίζοντας το γεγονός ότι οι μετανάστριες αποτελούν το πιο βαθιά εκμεταλλευόμενο και καταπιεσμένο κομμάτι της εργατικής τάξης.
Το 70% των γυναικών που δουλεύουν με τέτοιες εργασιακές σχέσεις, έχουν ολοκληρώσει επιτυχώς μια θέση μαθητείας, που όμως δεν τους βοήθησε στην εξασφάλιση μιας θέσης πλήρους εργασίας, σε αντίθεση με όσα προπαγανδίζει η «αριστερή» κυβέρνηση στα σχολεία και ειδικά στις νέες κοπέλες.
Οι τομείς στους οποίους απασχολούνται κυρίως οι γυναίκες είναι η Υγεία, η Κοινωνική Πρόνοια, η προσχολική φύλαξη και η Εκπαίδευση, με τα συμβόλαια απασχόλησης λιγότερο από 10 ώρες εβδομαδιαία να αγγίζουν το 58%, ειδικά στον κλάδο της κατ' οίκον περίθαλψης. Ο κανόνας που επικρατεί στην πόλη είναι ότι όσο λιγότερες είναι οι ώρες εργασίας, τόσο μεγαλύτερο το ποσοστό γυναικείας εργασίας στον κλάδο. Ενώ μόλις το 24% των γυναικών με παιδιά έχουν μια πλήρη θέση εργασίας.
Σε πείσμα των καιρών όμως και σε αντίθεση με την επιχειρηματολογία που χρησιμοποιούν οι σοσιαλδημοκράτες ότι, δηλαδή, η ημιαπασχόληση βολεύει τη γυναίκα, γιατί μπορεί να συνδυάζει τάχα την καριέρα με την οικογένεια, οι στατιστικές τούς διαψεύδουν πανηγυρικά.
Το 15% των γυναικών που δουλεύουν με ημιαπασχόληση θα επιθυμούσαν πλήρη θέση, αλλά δεν τους δίνεται αυτή η δυνατότητα. Το 14% θεωρεί ότι η ημιαπασχόληση είναι ο μόνος τρόπος για να αποκτήσει παραπέρα μόρφωση και να βρει στο μέλλον μια δουλειά πλήρους εργασίας! 19,3% είναι αναγκασμένες, λόγω των παιδιών ή ανθρώπων με αναπηρία στην οικογένεια, να δουλεύουν με ημιαπασχόληση, ενώ οι υπόλοιπες δεν μπορούν για λόγους υγείας. Γίνεται φανερό ότι οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις δεν είναι ζήτημα ατομικής επιλογής της γυναίκας, όπως παρουσιάζεται. Είναι πλευρά των αναγκαίων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων για να διαχειριστούν τις οξυμένες συνέπειες από την επέκταση της μισθωτής εργασίας στις γυναίκες, σε συνθήκες που συρρικνώνονται και εμπορευματοποιούνται οι κοινωνικές υποδομές στήριξης της μητρότητας, της οικογένειας.

Διαχειριστική πολιτική του μικρότερου κακού...

Την ίδια στιγμή, στο Βερολίνο το πρόβλημα με τις θέσεις σε παιδικούς σταθμούς είναι εκρηκτικό, αφού λείπουν τουλάχιστον 3.000 θέσεις... Η «λύση» που προτείνει η «αριστερή» κυβέρνηση, είναι να πάρει «προσωρινά» κάθε παιδαγωγός άλλο ένα παιδί στην ευθύνη του, όταν το σύστημα είναι ήδη στα όριά του, σύμφωνα με την αντιπρόσωπο των παιδαγωγών στους παιδικούς σταθμούς.
Πρόκειται για μέτρα και κατευθύνσεις που βρίσκονται στην αντίπερα όχθη από τη σύγχρονη ανάγκη για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν φροντίδα και προσχολική αγωγή για όλα τα βρέφη και νήπια, για την ολόπλευρη ψυχοσωματική, διανοητική, κοινωνική τους ανάπτυξη.
Τέλος, η «βαθιά κόκκινη συμμαχία» στο θέμα της εκτόξευσης των ενοικίων στο Βερολίνο, που αυξήθηκαν μέχρι και 150% μόλις τα τελευταία τρία χρόνια, έρχεται να δώσει «σιροπάκι», «υποχρεώνοντας» τον ιδιοκτήτη να ενημερώνει προκαταβολικά τον ενοικιαστή στο συμβόλαιο για τις πιθανές αυξήσεις!!!
Η Linke, από την άλλη, υπόσχεται φρενάρισμα και έλεγχο στα ενοίκια (λες και μπορείς να πεις στον ιδιοκτήτη πόσο θα νοικιάσει την περιουσία του) και προτείνει να επιτρέπονται αυξήσεις μόνο εφόσον έχει γίνει ανακαίνιση στο σπίτι (από καιρό, όμως, γνώριμο τέχνασμα των κατασκευαστικών και μεσιτικών γραφείων, για να κάνουν εξώσεις και να αυξάνουν τα ενοικιαστήρια).
Γίνεται ξεκάθαρο, επομένως, ότι όσο «αριστερή» ή «κόκκινη» κι αν θέλει να λέγεται μια συμμαχία, το ζήτημα είναι οι πράξεις της... Κι αυτές δεν λένε ποτέ ψέματα! Η κατάσταση στο Βερολίνο, όπως και στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ, συνεχώς χειροτερεύει για το λαό. Κάποια λίγα ψίχουλα είναι στάχτη στα μάτια, ενώ η ουσία παραμένει η ίδια: Πρόκειται για πολιτικές δυνάμεις ταγμένες ενάντια στο λαό και στις ανάγκες του.
Οι εργαζόμενοι μπορούν πλέον να βγάλουν τα αναγκαία συμπεράσματα, να δούνε την πραγματική εναλλακτική. Η μόνη διέξοδος για τους λαούς, για τους εργαζόμενους όλου του κόσμου, και της Γερμανίας, είναι η πάλη για την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών μας για να ανοίξουν ελπιδοφόροι δρόμοι για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση της γυναίκας.
Στην κατεύθυνση αυτή οργανώνουν τη δράση τους και οι Επιτροπές Αγώνα στη Γερμανία, σε κάθε εργασιακό χώρο, σε κάθε πόλη, σε κάθε γειτονιά. Μια αργία παραπάνω στο Βερολίνο σίγουρα θα τις διευκολύνει!