Το όνομά του έκανε το μεγαλύτερο ντόρο ανάμεσα στις άλλες παρουσίες
στο φετινό Φεστιβάλ, με τα ονόματα των καλλιτεχνών που θα πάρουν μέρος.
Η επιστροφή του ασώτου Τσακνή…
Και δεν ήταν λίγοι αυτοί που τους κακοφάνηκε και αναρωτήθηκαν γιατί να σφαχτεί “ο μόσχος ο σιτευτός” για χάρη του.
Εμάς δε μας αφορά το ζήτημα ως άμεσα ενδιαφερόμενους, για να πάρουμε θέση. Το ΚΚΕ λέει πως έχει μια ζεστή, ανοιχτή αγκαλιά για όλους και αυτό ξέρει καλύτερα από τον καθένα ποιος χωράει και ποιος όχι σε αυτήν. Εξάλλου στο Φεστιβάλ, η αγκαλιά γίνεται πάντα λίγο μεγαλύτερη, πιάνοντας πολλούς καλλιτέχνες που ούτε στρατευμένοι είναι, ούτε καν φίλοι του κόμματος.
Αλλά ο Τσακνής δεν είναι αυτή η περίπτωση, κάποιος περαστικός που είδε φως και μπήκε. Δεν ερχόταν ποτέ τυχαία στο Φεστιβάλ, όπως δεν ήταν καθόλου τυχαίο που δεν ερχόταν τα τελευταία χρόνια. Η απόφαση ήταν κάθε φορά πολιτική, και με αυτό το κριτήριο αντιμετωπίζει και ο κόσμος τον Τσακνή. Δεν κάνει τον τιμητή του, βάζει όμως αντικειμενικά κάποια ερωτήματα που χρήζουν απάντησης. Τι έχει αλλάξει άραγε στο ενδιάμεσο;
Τι έχει αλλάξει από τότε που έγραφε -στον Εργατικό Αγώνα μάλιστα- ένα επιθετικό κείμενο με τον ειρωνικό τίτλο “εγώ ο μικροαστός”, όπου έλεγε πως έβρισκε κλειστή την πόρτα του κόμματος, γιατί τον θεωρούσαν εχθρό, πράκτορα και κρυφο-ΣΥΡΙΖΑΙΟ;
Τι έχει αλλάξει από την ανοιχτή επιστολή του στον Τσίπρα, όπου δήλωνε συγκινημένος από το σόου στην Καισαριανή, πρόθυμος να του δώσει κριτική πίστωση χρόνου -και μάλιστα αμέσως μετά την ενδιάμεση συμφωνία του Φλεβάρη, που ήταν από μόνη της μια τετράμηνη, μνημονιακή παράταση; Εννοούμε το ίδιο κείμενο όπου απευθυνόταν στους συντρόφους της κομμουνιστικής Αριστεράς, για να τους πει ότι αυτός σαν κομμουνιστής έψαχνε πάντα τη χαραμάδα για να την κάνει ρήγμα. Και πως ζητούμενο ήταν να αποτρέψουμε τη διαφαινόμενη υποχώρηση και όχι να νιώσουμε δικαιωμένοι για αυτήν.
Και τι έγινε άραγε με τη χαραμάδα που βρήκε στον κρατικό μηχανισμό, για να μπει στη θέση του προέδρου της ΕΡΤ; Πώς αποτιμά ο ίδιος τη θητεία του και τον τρόπο που λειτούργησε η δημόσια τηλεόραση με αυτόν επικεφαλής; Σταμάτησε να προβάλλει προκλητικά ντοκιμαντέρ με αντικομμουνιστικό δηλητήριο; Κόπηκε άραγε μαχαίρι η εμφάνιση της χρυσής αυγής στην ΕΡΤ; Ή μήπως ο πρόεδρός της πήγε με το γράμμα του νόμου, για να μη διακινδυνεύσει πρόστιμα και μηνύσεις (κι αυτά λέγονται σε μια περίοδο, που ο Πελετίδης πχ σερνόταν στα δικαστήρια γιατί δεν είχε δώσει χώρο στους νεοναζί για συγκέντρωση στην Πάτρα);
Αυτό που μας κρίνει πρωτίστως είναι οι δικές μας πράξεις και τα γραπτά μας που μένουν. Ο καθένας φτιάχνει τη δική του διαδρομή. Μπορεί να μετανιώσει στην πορεία, να ακολουθήσει κάποιες αρχές ή να ξεστρατίσει από αυτές, μονοπάτια με αντιφάσεις και πισωγυρίσματα -γιατί στη ζωή σπανίζουν οι ευθείες γραμμές. Αλλά το δρόμο τον χαράζει τελικά μόνος του.
Ο (κάθε) Τσακνής δεν έχει λόγο να απολογηθεί σε εμάς ή κάποιον άλλο προσωπικά, ούτε σε κάποιο λαϊκό δικαστήριο. Οφείλει όμως, κυρίως στον εαυτό του και στο κοινό του, να δώσει εξηγήσεις για όλα αυτά, να πει τι έχει αλλάξει, τι είδε σωστά και τι λάθος. Γιατί έγινε συνένοχος στο φόνο, στο “μέλλον” που φτιάχνουν όπως θέλουνε; Γιατί φοβήθηκε να έχει τις συνέπειες του νόμου, ως πρόεδρος της ΕΡΤ;
Αν δεν κάνει την αυτοκριτική του -επειδή αυτός έχει ανάγκη να ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα και όχι γιατί του το ζητάνε άλλοι- θα φαίνεται απλώς πως ψάχνει στη μεγάλη αγκαλιά του ΚΚΕ μια κολυμβήθρα του Σιλωάμ, για να ξεπλύνει τη λεκιασμένη φήμη του. Αλλά τότε, χτυπάει λάθος πόρτα και οφείλει να το γνωρίζει και ο ίδιος.
Η επιστροφή του ασώτου Τσακνή…
Και δεν ήταν λίγοι αυτοί που τους κακοφάνηκε και αναρωτήθηκαν γιατί να σφαχτεί “ο μόσχος ο σιτευτός” για χάρη του.
Εμάς δε μας αφορά το ζήτημα ως άμεσα ενδιαφερόμενους, για να πάρουμε θέση. Το ΚΚΕ λέει πως έχει μια ζεστή, ανοιχτή αγκαλιά για όλους και αυτό ξέρει καλύτερα από τον καθένα ποιος χωράει και ποιος όχι σε αυτήν. Εξάλλου στο Φεστιβάλ, η αγκαλιά γίνεται πάντα λίγο μεγαλύτερη, πιάνοντας πολλούς καλλιτέχνες που ούτε στρατευμένοι είναι, ούτε καν φίλοι του κόμματος.
Αλλά ο Τσακνής δεν είναι αυτή η περίπτωση, κάποιος περαστικός που είδε φως και μπήκε. Δεν ερχόταν ποτέ τυχαία στο Φεστιβάλ, όπως δεν ήταν καθόλου τυχαίο που δεν ερχόταν τα τελευταία χρόνια. Η απόφαση ήταν κάθε φορά πολιτική, και με αυτό το κριτήριο αντιμετωπίζει και ο κόσμος τον Τσακνή. Δεν κάνει τον τιμητή του, βάζει όμως αντικειμενικά κάποια ερωτήματα που χρήζουν απάντησης. Τι έχει αλλάξει άραγε στο ενδιάμεσο;
Τι έχει αλλάξει από τότε που έγραφε -στον Εργατικό Αγώνα μάλιστα- ένα επιθετικό κείμενο με τον ειρωνικό τίτλο “εγώ ο μικροαστός”, όπου έλεγε πως έβρισκε κλειστή την πόρτα του κόμματος, γιατί τον θεωρούσαν εχθρό, πράκτορα και κρυφο-ΣΥΡΙΖΑΙΟ;
Τι έχει αλλάξει από την ανοιχτή επιστολή του στον Τσίπρα, όπου δήλωνε συγκινημένος από το σόου στην Καισαριανή, πρόθυμος να του δώσει κριτική πίστωση χρόνου -και μάλιστα αμέσως μετά την ενδιάμεση συμφωνία του Φλεβάρη, που ήταν από μόνη της μια τετράμηνη, μνημονιακή παράταση; Εννοούμε το ίδιο κείμενο όπου απευθυνόταν στους συντρόφους της κομμουνιστικής Αριστεράς, για να τους πει ότι αυτός σαν κομμουνιστής έψαχνε πάντα τη χαραμάδα για να την κάνει ρήγμα. Και πως ζητούμενο ήταν να αποτρέψουμε τη διαφαινόμενη υποχώρηση και όχι να νιώσουμε δικαιωμένοι για αυτήν.
Και τι έγινε άραγε με τη χαραμάδα που βρήκε στον κρατικό μηχανισμό, για να μπει στη θέση του προέδρου της ΕΡΤ; Πώς αποτιμά ο ίδιος τη θητεία του και τον τρόπο που λειτούργησε η δημόσια τηλεόραση με αυτόν επικεφαλής; Σταμάτησε να προβάλλει προκλητικά ντοκιμαντέρ με αντικομμουνιστικό δηλητήριο; Κόπηκε άραγε μαχαίρι η εμφάνιση της χρυσής αυγής στην ΕΡΤ; Ή μήπως ο πρόεδρός της πήγε με το γράμμα του νόμου, για να μη διακινδυνεύσει πρόστιμα και μηνύσεις (κι αυτά λέγονται σε μια περίοδο, που ο Πελετίδης πχ σερνόταν στα δικαστήρια γιατί δεν είχε δώσει χώρο στους νεοναζί για συγκέντρωση στην Πάτρα);
Αυτό που μας κρίνει πρωτίστως είναι οι δικές μας πράξεις και τα γραπτά μας που μένουν. Ο καθένας φτιάχνει τη δική του διαδρομή. Μπορεί να μετανιώσει στην πορεία, να ακολουθήσει κάποιες αρχές ή να ξεστρατίσει από αυτές, μονοπάτια με αντιφάσεις και πισωγυρίσματα -γιατί στη ζωή σπανίζουν οι ευθείες γραμμές. Αλλά το δρόμο τον χαράζει τελικά μόνος του.
Ο (κάθε) Τσακνής δεν έχει λόγο να απολογηθεί σε εμάς ή κάποιον άλλο προσωπικά, ούτε σε κάποιο λαϊκό δικαστήριο. Οφείλει όμως, κυρίως στον εαυτό του και στο κοινό του, να δώσει εξηγήσεις για όλα αυτά, να πει τι έχει αλλάξει, τι είδε σωστά και τι λάθος. Γιατί έγινε συνένοχος στο φόνο, στο “μέλλον” που φτιάχνουν όπως θέλουνε; Γιατί φοβήθηκε να έχει τις συνέπειες του νόμου, ως πρόεδρος της ΕΡΤ;
Αν δεν κάνει την αυτοκριτική του -επειδή αυτός έχει ανάγκη να ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα και όχι γιατί του το ζητάνε άλλοι- θα φαίνεται απλώς πως ψάχνει στη μεγάλη αγκαλιά του ΚΚΕ μια κολυμβήθρα του Σιλωάμ, για να ξεπλύνει τη λεκιασμένη φήμη του. Αλλά τότε, χτυπάει λάθος πόρτα και οφείλει να το γνωρίζει και ο ίδιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου