Κροκοδείλια δάκρυα Περίσσεψαν τα κροκοδείλια δάκρυα για τον ένα χρόνο από τη φο

νική πυρκαγιά στο Μάτι, μαζί με τις «εξαγγελίες» της κυβέρνησης της ΝΔ, που παρουσιάζονται ούτε λίγο ούτε πολύ ως «επανεκκίνηση» των προσπαθειών αποκατάστασης της περιοχής αλλά και των πληγέντων. Υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούν να απαντήσουν: Γιατί δεν παίρνονται ουσιαστικά μέτρα προστασίας της ζωής του λαού; Τι φταίει; Ποιο είναι το εμπόδιο; Ολες οι εξηγήσεις που απλώς φορτώνουν τις ευθύνες στους προηγούμενους, στην αναλγησία, στην αδιαφορία, δεν είναι πειστικές, γιατί είναι οι ίδιες εξηγήσεις που δίνονταν και το 1999 και το 2007 και το 2009, και στη Μάνδρα και στην Κινέτα και στο Μάτι και στη Χαλκιδική και παντού.

Οι όποιες παρεμβάσεις εξαγγέλλονται, στην πραγματικότητα θεωρούν δεδομένη «κανονικότητα» το χάλι των ελλείψεων σε μέτρα προστασίας, σε θωράκιση από τέτοια φαινόμενα, στην αναγκαία προετοιμασία του κρατικού μηχανισμού, στο οργανωμένο και προετοιμασμένο σχέδιο απομάκρυνσης του πληθυσμού κ.ο.κ. Και στη θέση όλων αυτών των ελλείψεων προβάλλονται ως «τομές» τα όποια μπαλώματα, όπως η λειτουργία της - αναγκαίας μεν, ανεπαρκούς δε - μαζικής αποστολής μηνυμάτων στα κινητά τηλέφωνα για να εγκαταλειφθεί (με ατομική ευθύνη πάντα) μια ζώνη κινδύνου.
Σ' αυτόν το δρόμο βαδίζει η σημερινή κυβέρνηση, εξαγγέλλοντας μέτρα και αξιοποιώντας την εργαλειοθήκη της προηγούμενης. Είναι χαρακτηριστικό το πώς απαντούν και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ στο δίκαιο λαϊκό αίτημα των πυρόπληκτων για πλήρη αποκατάσταση, για καμία επιβάρυνση με φόρους και τέλη, για πάγωμα όλων των χρεών σε εφορία, ΟΤΑ, ασφαλιστικά ταμεία και τράπεζες: Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ ένα χρόνο τώρα κωφεύει, η δε ΝΔ παριστάνει ότι «χαρίζει» τον ΕΝΦΙΑ και την ίδια στιγμή καλύπτει τη «χασούρα» βάζοντας χέρι στο έτσι κι αλλιώς πενιχρό (αλλά πολυδιαφημισμένο) ταμείο που προοριζόταν για την ανακούφιση των πληγέντων.
Τα μεγάλα λόγια από την κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα δεν μπορούν να κρύψουν την τραγική πραγματικότητα που ζουν οι κάτοικοι της περιοχής, το γεγονός ότι μόλις σβήνουν τα φώτα της δημοσιότητας πάει περίπατο και το όποιο ενδιαφέρον. Γιατί το αστικό κράτος, που είναι τόσο αποτελεσματικό και αποφασιστικό στο στράγγισμα του λαϊκού εισοδήματος, στην καταστολή των λαϊκών κινητοποιήσεων, στη χρηματοδότηση των επιχειρηματικών ομίλων, σήμερα, ένα χρόνο μετά την καταστροφή, δεν έχει καθαρίσει ούτε το οικόπεδο όπου συγκεντρώθηκαν οι τόνοι από τα αποκαΐδια, δηλητηριάζοντας τον αέρα που αναπνέουν όσοι επιμένουν να μένουν στην περιοχή. Δεν έχει μεριμνήσει από τα πιο απλά, όπως το να καθαρίσει την περιοχή από τον καρκινογόνο αμίαντο, μέχρι και την κατεδάφιση των σπιτιών, ώστε οι άνθρωποι που έμεναν σε αυτά να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα, να κάνουν μια νέα αρχή.
Καθυστερήσεις όπως οι παραπάνω, τις οποίες αξιοποιεί η ΝΔ παριστάνοντας ότι «βάζει τάξη» στο χάος που παρέλαβε, δεν είναι αποτέλεσμα «αβλεψίας» κάποιων υπευθύνων, ούτε τεχνικών δυσκολιών που δεν πρόλαβαν οι κυβερνώντες να διευθετήσουν. Είναι η άλλη όψη των αιτιών που οδήγησαν στην καταστροφή το μοιραίο απόγευμα της 23ης Ιούλη. Είναι η άλλη όψη μιας πολιτικής που θυσιάζει την ανθρώπινη ζωή για να μη θιγούν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, που διαπνέεται από τη λογική «κόστους - οφέλους», και γι' αυτό αφήνει αθωράκιστες τις πόλεις μας, απογυμνώνει το Πυροσβεστικό Σώμα και τις αρμόδιες υπηρεσίες, δεν παίρνει μέτρα πρόληψης. Ο λόγος; Ολα τα παραπάνω κοστίζουν περισσότερο από μερικές ψευτοαποζημιώσεις, αν και όποτε αυτές απαιτηθούν, που τελικά δίνονται σε ελάχιστους. Οι κάτοικοι εκεί το ξέρουν καλά. Πάλι οι εξαγγελίες είτε θα ξεχαστούν είτε δεν θα αρκούν. Στο επόμενο μνημόσυνο, πάλι θα γίνεται λόγος για τις καθυστερήσεις στην αποκατάσταση, στις αποζημιώσεις και σε όλα τα απαραίτητα μέτρα στήριξης.
Ολοι αναγνωρίζουν ότι το μεγάλο πάθημα δεν έχει γίνει μάθημα. Φρένο σ' αυτήν την πορεία μπορεί βάλει μόνο η πάλη των εργαζομένων, η αλληλεγγύη που οργανώνεται από τους μαζικούς φορείς και τον απλό λαϊκό κόσμο. Τέτοια δείγματα φαίνονται άλλωστε και στο Μάτι, όπου η αγωνιστική διεκδίκηση και η οργάνωση της αλληλεγγύης από την πρώτη στιγμή ήταν αυτά που κράτησαν την ελπίδα ζωντανή, για να μην το βάλουν κάτω οι πληγέντες. Αυτός είναι ο δρόμος: Αλληλεγγύη, οργάνωση, αντεπίθεση, σύγκρουση για μια κοινωνική οργάνωση που λειτουργεί με κίνητρο τη ζωή και τις ανάγκες του λαού και όχι τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.