Αγωνιστικές διεργασίες

Με το «καλημέρα» του ακαδημαϊκού έτους, με το που πάτησαν οι φοιτητές το πόδι τους στις σχολές, ήρθαν αντιμέτωποι με τα συσσωρευμένα προβλήματα που έχει φέρει στα ιδρύματα η χρόνια υποχρηματοδότηση, με διογκωμένα νέα προβλήματα που προκάλεσαν οι αναδιαρθρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και με τις εξαγγελίες της κυβέρνησης της ΝΔ, που πατώντας πάνω στο έργο των προηγούμενων, το συνεχίζει και το επεκτείνει, έχοντας σταθερά στο στόχαστρο τα δικαιώματα των φοιτητών στη μόρφωση και τη ζωή. Δεν κάθισαν όμως με σταυρωμένα χέρια...
Μπήκαν σε Γενικές Συνελεύσεις, οργάνωσαν συνελεύσεις ετών, συζήτησαν για τα προβλήματά τους, αλλά και για τα μέτρα που έρχονται, πήραν αγωνιστικές πρωτοβουλίες με παραστάσεις διαμαρτυρίας στις διοικήσεις των σχολών και των ιδρυμάτων, σε δομές φοιτητικής μέριμνας, στο υπουργείο Παιδείας, οργάνωσαν συσκέψεις ανά πόλη για να συντονίσουν από σύλλογο σε σύλλογο και από σχολή σε σχολή τα αγωνιστικά τους βήματα.
Με τις μαζικές αγωνιστικές διεργασίες τους οι ίδιοι οι φοιτητές έδωσαν απάντηση μέσα στις σχολές στις δυνάμεις που, αναμασώντας τα επιχειρήματα της κυβέρνησης, επιχείρησαν να συκοφαντήσουν και να υπονομεύσουν τις Γενικές Συνελεύσεις και τις συλλογικές διαδικασίες. Αυτές οι δυνάμεις έφτασαν στο σημείο να υποστηρίξουν πως «οι διαγραφές φοιτητών και τα δίδακτρα είναι προς όφελος των φοιτητών» και πως αυτά «δεν είναι προβλήματα (!) αλλά το σύγχρονο πανεπιστήμιο»...
Η στάση τους είναι «βούτυρο στο ψωμί» των κυβερνητικών μηχανισμών, που, από τη μια, προσπαθούν να συκοφαντήσουν τους αγώνες και τα δίκαια αιτήματα των φοιτητών και, από την άλλη, ψάχνουν να βρουν στους συλλόγους την τάχα «σιωπηλή πλειοψηφία» των φοιτητών για να υπερασπιστεί την εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική.
Μίλησαν λοιπόν οι ίδιοι οι φοιτητές. Το χτεσινό μαζικό πανελλαδικό συλλαλητήριο, οι χιλιάδες που διαδήλωσαν στο κέντρο της Αθήνας, με αποφάσεις των Συλλόγων τους, ήταν ένας σταθμός στις αγωνιστικές διεργασίες που δυναμώνουν μέσα στις σχολές. Εδειξε ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις ακόμα περισσότεροι να κάνουν το επόμενο διάστημα την επιλογή της συλλογικής μαχητικής διεκδίκησης.
Οι αγωνιστικές αυτές διεργασίες στέλνουν μήνυμα ότι η κυβέρνηση θα τους βρίσκει συνεχώς μπροστά της σε όσα σχεδιάζει για τις διαγραφές φοιτητών, τη γενίκευση των διδάκτρων στα μεταπτυχιακά και άλλα προγράμματα που ακριβοπουλιούνται στα πανεπιστήμια (ξενόγλωσσα, εξ αποστάσεως, θερινά, διάφορες πιστοποιήσεις), τη διευκόλυνση των ιδρυμάτων να πολλαπλασιάσουν τις μπίζνες τους με τις επιχειρήσεις, τις ιδιωτικές εστίες με ΣΔΙΤ και ενοίκια κ.λπ.
Σε αυτό το πνεύμα συνεχίζουν. Ζωντανεύουν τους συλλόγους τους, μαζικοποιούν τις συνελεύσεις τους, ορίζουν τα νέα αγωνιστικά τους βήματα και δίνουν μάχη για τον προσανατολισμό και τη γραμμή του κινήματος με γνώμονα και κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες τους στη μόρφωση, στη δουλειά, στη ζωή.
Γιατί το θέμα δεν είναι η διεκδίκηση ενός τάχα πιο «δίκαιου» πανεπιστήμιου στις σημερινές συνθήκες ή η παρεμπόδιση μόνο ενός νόμου της σημερινής κυβέρνησης, διατηρώντας άθικτο όλο το αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο των προηγούμενων. Η βασική διαχωριστική γραμμή είναι ανάμεσα στο πανεπιστήμιο που υπάρχει σήμερα και στο πανεπιστήμιο που είναι αναγκαίο.
Αυτό το κριτήριο απαντά στις σημερινές αγωνίες των φοιτητών για να κατακτήσουν ολόπλευρα την επιστήμη τους, για το αντίκρισμα του πτυχίου τους, για το πού και με ποιους όρους θα δουλέψουν αύριο κ.λπ. Γι' αυτό οι διεργασίες που συντελούνται σε αυτήν την κατεύθυνση μέσα στις σχολές είναι ελπιδοφόρες για να πάει ένα βήμα πιο πέρα η προσπάθεια ανασυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος.