Σύγκλητος που αποφασίζει κλείσιμο πανεπιστημίου,
κυριολεκτικά με λουκέτο, αστυνομικοί των
ΜΑΤ που …περιφρουρούν το κλειστό κτίριο της ΑΣΟΕΕ, φοιτητές που διαμαρτύρονται,
αστυνομικοί των ΜΑΤ που κάνουν έφοδο στο κτίριο εγκλωβίζοντας σ’ αυτό φοιτητές,
συγκρούσεις και αστυνομική βία, είναι το συνοπτικό χρονικό της πρώτης πρόβας
για την εφαρμογή στην πράξη της άρσης του πανεπιστημιακού ασύλου.
Αστυνομικοί
που κάνουν έφοδο σε κέντρο διασκέδασης με συμπεριφορά τρομοκρατική που φοβίζει
και πανικοβάλλει καθιερώνουν το βίαιο τρόπο των αστυνομικών ελέγχων.
Και ο
κυβερνητικός εκπρόσωπος Στ. Πέτσας δηλώνει πως είναι θέμα ημερών η
δημοσιοποίηση των κυβερνητικών σχεδιασμών για «οριοθέτηση» των κινητοποιήσεων
στο κέντρο της Αθήνας, για να δοθεί «περισσότερο ελεύθερος χώρος στους πολίτες»
Η
κυβέρνηση Μητσοτάκη ολοκληρώνει τους χειρισμούς των προηγούμενων κυβερνήσεων,
και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβανομένης, για απροκάλυπτη αστυνομοκρατία που
τρομοκρατεί και καταστέλλει. Το αστικό κράτος ως ταξικό ενισχύεται νομοθετικά
και οργανώνεται πρακτικά για να διατηρήσει την υποταγή των εργαζομένων και
καταπιεσμένων ανθρώπων στην εξουσία του.
Όλες
αυτές οι θεατρικές παραστάσεις των τελευταίων ημερών, σχεδόν σε απευθείας
σύνδεση, επίδειξης βίας και αυθαιρεσίας της αστυνομίας που πότε εμφανίζεται να
εξαρθρώνει επικίνδυνη τρομοκρατική οργάνωση που δυσκολεύεται κανείς να θυμηθεί
τη δράση της, πότε να επιδίδεται σε κυνήγι ναρκωτικών με την ισχνή λεία μερικών
γραμμαρίων, πότε να προστατεύει το πανεπιστήμιο εγκλωβίζοντας και βιαιοπραγώντας
σε φοιτητές, δεν σκοπεύουν παρά να διαφημίσουν την εξουσία της αστυνομίας.
Η
βιαιότητα της αστυνομίας δεν είναι, όπως θέλει η κυβερνητική εξουσία να την
εμφανίζει, μια απάντηση σε κάποια αύξηση της εγκληματικότητας, ούτε βέβαια
οδηγεί σε νέες μεθόδους για την αντιμετώπισή της. Αυτή η βία δεν είναι παρά η
απάντηση της κυρίαρχης εξουσίας στην απειλή, που μπορεί να γίνει επικίνδυνη γι’
αυτήν, του πλήθους που στρέφεται εναντίον της και γι’ αυτό βέβαια συνδυάζεται
με τους περιορισμούς για τις διαδηλώσεις.
Εξάλλου και ιστορικά, το ότι η αστυνομία
στην Αγγλία και ΗΠΑ εφευρέθηκε σε διάστημα μόλις μερικών δεκαετιών, περίπου
μεταξύ 1825 και 1855, για αντιμετώπιση κινητοποιήσεων εργαζομένων, απεργίες
στην Αγγλία, ταραχές στις ΗΠΑ ή και απειλές για εξεγέρσεις σκλάβων, αποκαλύπτει
το ρόλο της στον καπιταλιστικό κόσμο. Με την βιομηχανική επανάσταση, την
ανάπτυξη των πόλεων, η κοινωνική πόλωση που δημιουργήθηκε στο εσωτερικό τους προκάλεσε
νέες εκδηλώσεις αγώνων από την εργατική τάξη. Η άρχουσα τάξη λοιπόν χρειαζόταν
νέους θεσμούς για να έχει τον έλεγχο, μετά την κατάρρευση των παλαιών μεθόδων με συνεχή
προσωπική επίβλεψη του εργατικού δυναμικού. Η χρησιμοποίηση λοιπόν της
αστυνομίας ήταν ένα μόνο μέρος της κρατικής προσπάθειας για διαχείριση και
χειραγώγηση του εργατικού δυναμικού μέρα τη μέρα, όπως ήταν τα συστήματα
ρύθμισης της αγοράς εργασίας ή και τα συστήματα δημόσιας εκπαίδευσης για
ρύθμιση του μυαλού των εργαζομένων. Και βέβαια ελέγχονται και οι δρόμοι, οι σύγχρονοι
περιορισμοί της διαδήλωσης με διάφορα προσχήματα αυτό επιδιώκουν, που μπορούν να γίνουν το έδαφος όπου οι
εργαζόμενοι δείχνουν τη δύναμή τους είτε πρόκειται για μια απεργία ή διαδήλωση.
Και η αστυνομία στο δρόμο ενεργεί ως αντίρροπη δύναμη κάθε φορά που η εργατική
τάξη δείχνει τη δύναμή της.
Η αστυνομία αποτελεί ένα από τα
όργανα καταστολής του κράτους που μαζί με τα δικαστήρια και το στρατό
επιφορτίζεται και με την ευθύνη υπεράσπισης του ίδιου του καπιταλιστικού
συστήματος από δράσεις που το αμφισβητούν και το απειλούν. Έχουν την εξουσία να
τιμωρούν και να καταστέλλουν και με τη χρήση βίας που νομιμοποιείται. Κι αν η
άρχουσα τάξη προτιμά, όταν δεν απειλείται, να κυριαρχεί μέσω της πειθούς, είναι όμως η
ικανότητα του αστικού κράτους να χρησιμοποιεί τη βία που της δίνει απόλυτη
εξουσία.
Και καθώς αυτή η δεκαετία της καπιταλιστικής επίθεσης
με την αναδιάρθρωση της κοινωνίας που συνδυαζόταν με λιτότητα, οδήγησε σε
εντατικοποίηση του ανταγωνισμού μεταξύ των εργαζομένων από τα φόβο της ανεργίας,
μεγάλο τμήμα των εργαζομένων, μικροαστών που είτε πούλαγαν εμπορεύματα που
παρήγαγαν οι ίδιοι είτε προσέφεραν υπηρεσίες, προσπάθησε να αποφύγει τις σκληρές ταξικές συγκρούσεις. Η ανασφάλεια όμως και
φόβος όταν δεν αμφισβητούνται από την εμπειρία της συλλογικής πάλης
μπορούν να κινητοποιηθούν με ρατσιστική κατεύθυνση και συγχρόνως η απειλή
κατάρρευσης της κοινωνικής θέσης να οδηγήσει σε μια πιο σκληρή θέση για να
διατηρηθεί η ισχύουσα κατάσταση, σε σύμπραξη με την κυρίαρχη τάξη.
Συνεπώς, σ’ αυτό το τμήμα των εργαζομένων ο λόγος για
τάξη και ασφάλεια, για εκκαθάριση γειτονιών, για προστασία του πανεπιστημίου
βρίσκει ευήκοα ώτα. Ενδίδοντας στην δημαγωγία των πιο αντιδραστικών κύκλων της
αστικής τάξης που κολακεύουν τον ατομικισμό του και του υπόσχονται είσοδό του
στην προνομιούχα μειοψηφία επιδοκιμάζει αυτές τις ενέργειες της κυβέρνησης.
Εγκαταλείπεται λοιπόν η αλληλεγγύη για τους αδύναμους, γίνεται επιστροφή σε
αυστηρότερες ιδέες για ηθική, πολιτισμό και συμπεριφορά και ο φασισμός υφέρπων
εγκαθίσταται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου