Τριάντα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την εκτέλεση-δολοφονία του Νικολάε και της Έλενας Τσαουσέσκου.
Ήταν 25 Δεκέμβρη 1989 όταν έπειτα από μια δίκη-παρωδία, με διαδικασίες εξπρές, το ζεύγος Τσαουσέσκου εκτελέστηκαν από ένα απόσπασμα στο στρατώνα του Ταργκοβίστε, βόρεια του Βουκουρεστίου. Σύμφωνα με μαρτυρία του επικεφαλής του εκτελεστικού αποσπάσματος στο δρόμο για την εκτέλεση οι Τσαουσέσκου τραγουδούσαν τη «Διεθνή», ενώ λίγο πριν η Έλενα Τσαουσέσκου δήλωνε ενώπιον των δικαστών της: «Θέλουμε να πεθάνουμε μαζί, δε ζητάμε χάρη».
Στον Τσαουσέσκου «φορτώθηκαν» πλήθος αμαρτιών και εγκλημάτων και ο διεθνής τύπος τον παρουσίασε ως «αιμοσταγή δικτάτορα». Σύμφωνα με τον δυτικογερμανό συγγραφέα Ρολφ Βελάι, ο «Τσαουσέσκου είναι μία παραδειγματική περίπτωση για το πώς μανιπουλάρεται από τα ΜΜΕ η εικόνα ενός πολιτικού, σύμφωνα με τα κριτήρια της πολιτικής καιροσκοπίας. Οταν το 1968 η Ρουμανία δεν πήρε μέρος στην επέμβαση των στρατών του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία, ο Τσαουσέσκου ήταν για τη Δύση μέσα σε μια νύχτα ένα πολύ καλό παιδί, το καλύτερο μέσα στο κακό ανατολικό μπλοκ. Οταν η Ρουμανία το 1984 δεν αρνήθηκε να μετάσχει στην Ολυμπιάδα του Λος Αντζελες -όπως έκαναν οι άλλες σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης- ο Τσαουσέσκου υμνήθηκε σε όλους τους τόνους για την “ανυπακοή του απέναντι στη Μόσχα”- τότε δε γινόταν λόγος, όπως αργότερα, για “κυριαρχία τρόμου της Σεκιουριτάτε” (Ριζοσπάστης, 24 Σεπτέμβρη 2000).
Αυτά άλλαξαν όταν μετά την άνοδο στην εξουσία του Γκορμπατσόφ. Ο Τσαουσέσκου άφησε να διαφανεί αποστασιοποίηση από την πορεία του (του Γκορμπατσόφ) της συνθηκολόγησης μπροστά στη Δύση. Στα γρήγορα ο Τσαουσέσκου μετατράπηκε στην κατευθυνόμενη από τα μίντια δυτική κοινή γνώμη σε «δράκουλα» του ρουμανικού λαού- με αντίστοιχη δαιμονοποίηση της γυναίκας του Ελενας.
Ανεξαρτήτως του πως η ιστορία θα κρίνει την πολιτική που ακολούθησε ο Τσαουσέσκου στο δρόμο προς το σοσιαλισμό και τα όποια ενδεχόμενα λάθη του, το σίγουρο είναι ότι η Ρουμανία που προέκυψε μετά την αντεπανάσταση του 1989 μόνο δεινά έφερε για την εργατική τάξη και το λαό. Σήμερα είναι ο ρουμάνικος λαός που πληρώνει τα “σπασμένα” της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.
Σύμφωνα με έρευνα του «Ρουμάνικου Ινστιτούτου Αξιολόγησης και Στρατηγικής» (IRES) το 2011, το 45% των ρουμάνων απάντησαν ότι σήμερα θα ζούσαν καλύτερα αν στη χώρα τους δεν είχε επικρατήσει η αντεπενάσταση. Το 61% των συμμετεχόντων στην έρευνα δήλωσαν ότι σήμερα, σε συνθήκες καπιταλισμού, η ζωή είναι πολύ χειρότερη απ’ ότι επί σοσιαλισμού.
Σε ότι δε αφορά τον «κακό» και «αιμοβόρο» Ν. Τσαουσέσκου, το 84% των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι κακώς εκτελέστηκε, χωρίς να υπάρξει δίκαιη δίκη, ενώ το 60% εξέφρασε λύπη για το θάνατό του. Παρόμοια αποτελέσματα έδειξε και έρευνα του 2019, με πάνω από το 60% των ρουμάνων να εκφράζουν θετική άποψη για την περίοδο του σοσιαλισμού (INSCOP Research & Εργαστήριο Ανάλυσης Πληροφοριών Πολέμου και Επικοινωνιών LARICS).
Ήταν 25 Δεκέμβρη 1989 όταν έπειτα από μια δίκη-παρωδία, με διαδικασίες εξπρές, το ζεύγος Τσαουσέσκου εκτελέστηκαν από ένα απόσπασμα στο στρατώνα του Ταργκοβίστε, βόρεια του Βουκουρεστίου. Σύμφωνα με μαρτυρία του επικεφαλής του εκτελεστικού αποσπάσματος στο δρόμο για την εκτέλεση οι Τσαουσέσκου τραγουδούσαν τη «Διεθνή», ενώ λίγο πριν η Έλενα Τσαουσέσκου δήλωνε ενώπιον των δικαστών της: «Θέλουμε να πεθάνουμε μαζί, δε ζητάμε χάρη».
Στον Τσαουσέσκου «φορτώθηκαν» πλήθος αμαρτιών και εγκλημάτων και ο διεθνής τύπος τον παρουσίασε ως «αιμοσταγή δικτάτορα». Σύμφωνα με τον δυτικογερμανό συγγραφέα Ρολφ Βελάι, ο «Τσαουσέσκου είναι μία παραδειγματική περίπτωση για το πώς μανιπουλάρεται από τα ΜΜΕ η εικόνα ενός πολιτικού, σύμφωνα με τα κριτήρια της πολιτικής καιροσκοπίας. Οταν το 1968 η Ρουμανία δεν πήρε μέρος στην επέμβαση των στρατών του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία, ο Τσαουσέσκου ήταν για τη Δύση μέσα σε μια νύχτα ένα πολύ καλό παιδί, το καλύτερο μέσα στο κακό ανατολικό μπλοκ. Οταν η Ρουμανία το 1984 δεν αρνήθηκε να μετάσχει στην Ολυμπιάδα του Λος Αντζελες -όπως έκαναν οι άλλες σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης- ο Τσαουσέσκου υμνήθηκε σε όλους τους τόνους για την “ανυπακοή του απέναντι στη Μόσχα”- τότε δε γινόταν λόγος, όπως αργότερα, για “κυριαρχία τρόμου της Σεκιουριτάτε” (Ριζοσπάστης, 24 Σεπτέμβρη 2000).
Αυτά άλλαξαν όταν μετά την άνοδο στην εξουσία του Γκορμπατσόφ. Ο Τσαουσέσκου άφησε να διαφανεί αποστασιοποίηση από την πορεία του (του Γκορμπατσόφ) της συνθηκολόγησης μπροστά στη Δύση. Στα γρήγορα ο Τσαουσέσκου μετατράπηκε στην κατευθυνόμενη από τα μίντια δυτική κοινή γνώμη σε «δράκουλα» του ρουμανικού λαού- με αντίστοιχη δαιμονοποίηση της γυναίκας του Ελενας.
Ανεξαρτήτως του πως η ιστορία θα κρίνει την πολιτική που ακολούθησε ο Τσαουσέσκου στο δρόμο προς το σοσιαλισμό και τα όποια ενδεχόμενα λάθη του, το σίγουρο είναι ότι η Ρουμανία που προέκυψε μετά την αντεπανάσταση του 1989 μόνο δεινά έφερε για την εργατική τάξη και το λαό. Σήμερα είναι ο ρουμάνικος λαός που πληρώνει τα “σπασμένα” της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.
Σύμφωνα με έρευνα του «Ρουμάνικου Ινστιτούτου Αξιολόγησης και Στρατηγικής» (IRES) το 2011, το 45% των ρουμάνων απάντησαν ότι σήμερα θα ζούσαν καλύτερα αν στη χώρα τους δεν είχε επικρατήσει η αντεπενάσταση. Το 61% των συμμετεχόντων στην έρευνα δήλωσαν ότι σήμερα, σε συνθήκες καπιταλισμού, η ζωή είναι πολύ χειρότερη απ’ ότι επί σοσιαλισμού.
Σε ότι δε αφορά τον «κακό» και «αιμοβόρο» Ν. Τσαουσέσκου, το 84% των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι κακώς εκτελέστηκε, χωρίς να υπάρξει δίκαιη δίκη, ενώ το 60% εξέφρασε λύπη για το θάνατό του. Παρόμοια αποτελέσματα έδειξε και έρευνα του 2019, με πάνω από το 60% των ρουμάνων να εκφράζουν θετική άποψη για την περίοδο του σοσιαλισμού (INSCOP Research & Εργαστήριο Ανάλυσης Πληροφοριών Πολέμου και Επικοινωνιών LARICS).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου