Επιμέλεια Πάνος Αλεπλιώτης // 
Ένα γράμμα Χιλιανού αγωνιστή, πολιτικού πρόσφυγα της εποχής Πινοσέτ, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Riktpunkt του ΚΚ Σουηδίας. Περιγράφει τις εμπειρίες του από την παραμονή του στην Χιλή την ίδια περίοδο που ξέσπασαν οι μαζικές διαμαρτυρίες ενάντια στην κυβέρνηση Πινιέρα που απαντά με καταστολή ακόμη και με δολοφονίες, βασανιστήρια, βιασμούς. Στην επιστολή φαίνεται η αγωνία του συντάκτη της επιστολής για την κατεύθυνση που παίρνουν οι κινητοποιήσεις. Φαίνεται πως η ενωτική προσπάθεια που καταβάλει το ΚΚ Χιλής δεν έχει φτάσει σε επιθυμητό επίπεδο. Σε κάθε περίπτωση το περιεχόμενο μας δίνει στοιχεία για την κατάσταση που επικρατεί στην Χιλή που θυμίζουν τις διαμαρτυρίες των πρώτων χρόνων της κρίσης στην Ελλάδα.
“Έχω συμμετάσχει σε πολλές προσυγκεντρώσεις που γίνονται στις εργατικές συνοικίες αλλά και σε άλλες όπως από καλλιτέχνες και άλλους και έχω θέσει το ερώτημα “τι θα κάνουμε” και παίρνω διαφορετικές απαντήσεις και συμπεραίνω πως σίγουρα υπάρχει κίνημα στους δρόμους που απαιτεί δικαιοσύνη αλλά δεν υπάρχει αγωνιστικό μέτωπο. 
Για παράδειγμα γίνεται κάλεσμα για Γενική Απεργία με αιτήματα αύξηση των συντάξεων, του βασικού μισθού, δωρεάν παιδεία, καταδίκη της δράσης της Αστυνομίας και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά δεν είναι οργανωμένη από τα επίσημα Σωματεία που δεν έχουν πει ακόμη κάτι.  Σίγουρα δίνουν κάποιες βοήθειες αλλά δεν είναι οι οργανωτές. Την ίδια μέρα οι φεμινίστριες, που υποστηρίζονται από την Δεξιά για να διασπάσουν τον αγώνα, ανκαι τα αιτήματα τους είναι δίκαια, καλούν σε συγκέντρωση για ισότητα μεταξύ των φύλων, οι οικολόγοι για προστασία των δασών και κάποια άλλη συγκέντρωση γίνεται για τα δικαιώματα των αυτόχθονων στην γη τους. Άλλες γυναίκες διαδηλώνουν για τους αγνοούμενους και ζητούν απαντήσεις εδώ και τώρα. 
Όσο δεν υπάρχει ένα συνολικό πλάνο για το τι πρέπει να γίνει είναι σαν να ψάχνουμε για νερό στο υπερπέραν. Όλοι, χωρίς εξαίρεση, μιλούν για τους πολιτικούς και τα πολιτικά κόμματα με τον χειρότερο τρόπο, η νεολαία μιλάει για την «τάξη των πολιτικών» που κοιτάει μόνο το συμφέρον της και έχει ξεχάσει τον λόγο που εκλέχθηκε και εκφράζεται το ίδιο για ΌΛΟΥΣ ανεξαιρέτως τους πολιτικούς και η άποψη «έξω τα κόμματα» που εκφράζεται από την νεολαία αποπροσανατολίζει τον αγώνα. 
Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας συνεχίζονται αλλά με το ίδιο αποτέλεσμα: καυγάδες, προσβολές από την μία μεριά και καταστολή από την άλλη πλευρά. Μέσα σ αυτή την κατάσταση οι νέοι πρωτοστατούν στις διαδηλώσεις και στις πορείες επειδή ο αγώνας γίνεται στους δρόμους σε έναν αγώνα χωρίς ιεραρχημενα αιτήματα, εύκολα αντιμετωπίσιμο, γιατί τα συνθήματα είναι μόνο προσβολές που δημιουργούν μόνο εκνευρισμό. 
Δυστυχώς δίνουν ευκαιρίες για πιο αυστηρούς νόμους και προβοκάτσιες από την μεριά της Αστυνομίας, που οργανώνει παραπλανητικές “επιθέσεις” σε βάρος της και δημιουργεί κλίμα για νέους καταπιεστικούς νόμους. Παράδειγμα ο τελευταίος νόμος για την απαγόρευση των εκδηλώσεων  ψηφίστηκε με μόνον 7 ψήφους κατά.
Το να πιστεύει κανείς πως υπάρχει επαναστατική κατάσταση δείχνει έλλειψη γνώσης, οι αγωνιζόμενοι στην Χιλή δίνουν προς τα έξω την εντύπωση πως η επανάσταση είναι προ των πυλών, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. 
Η εξέγερση δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα αν δεν υπάρχει ένα κοινό πλάνο. Η κατάσταση θυμίζει την εποχή του Πινοσέτ όταν στο εξωτερικό εκτιμούσαν πως υπάρχει ισχυρό κίνημα που θα ρίξει τον Πινοσέτ. 
Όταν μας δόθηκε πριν χρόνια το δικαίωμα να έρθουμε στην Χιλή επί Πινοσέτ τότε καταλάβαμε πως δεν είναι έτσι τα πράγματα. 
Έτσι είναι και τώρα: πολύς κόσμος στον δρόμο, στο κέντρο, μα η κάθε ομάδα για την δική της υπόθεση. Στις εργατικές συνοικίες υπάρχουν εκδηλώσεις μόνο με τοπικά αιτήματα. 
Η πικρή αλήθεια είναι πως όσο δεν υπάρχει ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα θα υπάρχει αναρχία στον αγώνα και κάθε ομάδα, κάθε συνοικία και κάθε επαρχία θα έχει την δική της ημερήσια διάταξη.
Παράδειγμα της εύκολης αντιμετώπησης είναι πως το αίτημα για ένα νέο Σύνταγμα που από την αρχή ήταν διατυπωμένο να μην έχει κανένα ίχνος του Συντάγματος του Πινοσέτ έχει αλλάξει και γίνεται συζήτηση για μια «Συνταγματική διαδικασία». 
Με άλλα λόγια να ξαναπώ πως όσο δεν υπάρχει κοινό πρόγραμμα και στόχοι δεν πρόκειται να πέσει η κυβέρνηση».