Η άλλη όψη

Χρόνος μπαίνει - χρόνος βγαίνει, ανάμεσα στις «σταθερές» των κυβερνήσεων - από τον ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΔ - είναι η «παρηγοριά στον άρρωστο», τα επιδόματα του λεγόμενου «κοινωνικού μερίσματος» για τα πιο ακραία θύματα της βάρβαρης πολιτικής τους.
Οσο εύκολο ήταν για τον ΣΥΡΙΖΑ να πουλάει «ευαισθησία» μοιράζοντας εφάπαξ μερικά ευρώ στους πιο εξαθλιωμένους, άλλο τόσο είναι και για τη σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία αφήνει μάλιστα «υποσχέσεις» για επιπλέον «ανταμοιβές» αν εφαρμοστεί απαρέγκλιτα η πολιτική των ματωμένων πλεονασμάτων και της δημοσιονομικής πειθαρχίας, της αφαίμαξης δηλαδή του λαϊκού εισοδήματος.
Ο καβγάς τους για το ποιος αναδιανέμει καλύτερα τη φτώχεια αποτυπώθηκε με τον πιο κυνικό τρόπο και στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, όπου η απόσταση ανάμεσα στην «πρόοδο» του ΣΥΡΙΖΑ και στη «συντήρηση» της ΝΔ έφτασε να μετριέται σε μερικές ...υποδιαιρέσεις του ευρώ και στο πόσα «φίλτρα» ή «κόφτες» θα ισχύσουν για να προσδιοριστούν οι φτωχότεροι από τα λαϊκά στρώματα που θα πάρουν την εφάπαξ ενίσχυση.
Το σίριαλ συνεχίστηκε και εκτός Βουλής, με την κυβέρνηση να ανακοινώνει το «επίδομα γέννας», για την αντιμετώπιση δήθεν της υπογεννητικότητας, και τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίζεται τη δική του επιδοματική πολιτική, με το επιχείρημα ότι ωφέλησε περισσότερους απ' όσους τώρα η ΝΔ.
Είναι τουλάχιστον προκλητικό να διαφημίζει η κυβέρνηση ένα επίδομα ύψους 2.000 ευρώ ως «κίνητρο» στα νέα ζευγάρια για να μεγαλώσουν την οικογένειά τους, όταν η αντιλαϊκή πολιτική ρημάζει με χίλιους τρόπους τη ζωή τους: Με τους μισθούς πείνας, το πρόβλημα της στέγης, την ανεργία και την «ευελιξία» στην αγορά εργασίας, τους αποκλεισμούς από τους παιδικούς σταθμούς, την εμπορευματοποίηση της Παιδείας και της Υγείας και πάει λέγοντας.
Οπως χρειάζεται θράσος από τον ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίζεται τη δική του κυβερνητική θητεία ως περισσότερο «δίκαιη» απέναντι στα λαϊκά στρώματα, επειδή ανέπτυξε παραπέρα τους μηχανισμούς μοιράσματος της φτώχειας που παρέλαβε από τους προηγούμενους (π.χ. ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα), ως εργαλεία ενσωμάτωσης και καλλιέργειας αυταπατών, δημιουργώντας άλλοθι για να συνεχίζεται απρόσκοπτα η αντιλαϊκή πολιτική.
Τα «μερίσματα» και τα «στοχευμένα» μέτρα διαχείρισης της φτώχειας είναι η άλλη όψη της πολιτικής στήριξης των κερδών του κεφαλαίου, είτε σε συνθήκες κρίσης και μνημονίων, είτε σε συνθήκες ανάπτυξης, δεν ανοίγουν το δρόμο για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Την ίδια ώρα που όλοι μαζί ξορκίζουν ακόμα και τη σκέψη για επαναφορά των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι από τους αλλεπάλληλους αντεργατικούς - αντιλαϊκούς νόμους της προηγούμενης περιόδου.
Ο λαός δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα να θεωρεί ότι τους έχει και υποχρέωση επειδή επιστρέφουν - μόνο στους πιο φτωχούς - ένα από τα δέκα που τους κλέβουν με την αντιλαϊκή πολιτική τους. Να ρίξει στο καλάθι των αχρήστων την προσπάθεια της ΝΔ να παρουσιάσει το μέρισμα ως «τεκμήριο» της απατηλής «ανάπτυξης για όλους», όπως έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ με το εφεύρημα της «δίκαιης ανάπτυξης».
Αυτό που αποδεικνύεται τελικά είναι ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη πάει χέρι χέρι με την ένταση της εκμετάλλευσης, με το άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες, και τη μισοζωή στην οποία καταδικάζονται να ζουν εργαζόμενοι και λαϊκά στρώματα, με αύξηση της σχετικής και απόλυτης φτώχειας.
Επομένως, όσο αναγκαίο είναι σήμερα να διεκδικούν οργανωμένα οι εργαζόμενοι και ο λαός άμεσα μέτρα ουσιαστικής ανακούφισης από τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής, άλλο τόσο χρειάζεται να ενταθεί η πάλη για ανάκτηση των απωλειών, για σύγχρονους όρους δουλειάς και αμοιβής, για την ολόπλευρη ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, κόντρα στην πολιτική του κεφαλαίου και των κομμάτων του, ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, που γεννά και αναπαράγει τη φτώχεια και την εξαθλίωση.