«Ανταλλάγματα»

«Ναι, αλλά τι ανταλλάγματα πήρατε;»... Το ερώτημα αυτό, που συμπληρώνει τη συναίνεση κυβέρνησης και αστικών κομμάτων για βαθύτερη εμπλοκή στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, επανέρχεται με αφορμή τη συνάντηση Μητσοτάκη - Τραμπ.
Θυμίζουμε ότι η ίδια συζήτηση γινόταν και μετά τη συνάντηση Τσίπρα - Τραμπ το 2017, όταν ο τότε πρωθυπουργός κουβάλησε στις αποσκευές του την έναρξη του «Στρατηγικού Διαλόγου» Ελλάδας - ΗΠΑ και την προετοιμασία της Συμφωνίας για τις βάσεις.
Και τότε, τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, που πριν από το ταξίδι εύχονταν σύσσωμα «καλή επιτυχία» στον Αλ. Τσίπρα, σχολίαζαν ότι «γύρισε με άδεια χέρια», επειδή ο Τραμπ δεν είχε πει τίποτα για την τουρκική επιθετικότητα.
Μάλιστα, τότε τα κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έλεγαν ακριβώς αυτά που λένε σήμερα οι υπουργοί της ΝΔ, ότι δεν πρέπει να υπάρχουν προσδοκίες για «φανερή εναντίωση» των ΗΠΑ στην Τουρκία, ότι κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ και ούτε πρόκειται να γίνει κ.ο.κ.
Η ...«ανταλλαγματολογία», λοιπόν, για την οποία σήμερα πολύς λόγος γίνεται, αποτελεί συμπληρωματικό στοιχείο στην αμερικανο-ατλαντική εμπλοκή στον «Στρατηγικό Διάλογο» Ελλάδας - ΗΠΑ, στη μετατροπή της χώρας σε μια απέραντη βάση πολεμικής εφόρμησης στην περιοχή.
Είναι στοιχείο όμως που παραμορφώνει την πραγματικότητα. Αφενός γιατί πίσω από τη συζήτηση περί «ανταλλαγμάτων για τη χώρα» κρύβεται ότι αυτά αφορούν μόνο τα συμφέροντα της αστικής τάξης, τους σχεδιασμούς και τις επιδιώξεις της και αφετέρου γιατί επιχειρεί να περάσει στο λαό τη δηλητηριώδη θέση ότι μπορεί να βγει ωφελημένος από την υποστήριξη των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών.
Ουσιαστικά εξωραΐζει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, συσκοτίζοντας ταυτόχρονα ότι στον πυρήνα της στρατηγικής των ΗΠΑ βρίσκεται η με κάθε μέσο διατήρηση της Τουρκίας στο αμερικανοΝΑΤΟικό στρατόπεδο.
Παραβλέπει τους αδυσώπητους ανταγωνισμούς στην περιοχή, στους οποίους εντάσσονται και οι εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά, οι διαβουλεύσεις γύρω από το Αιγαίο και το Κυπριακό, με παρέμβαση των ΗΠΑ, ώστε να υπάρξει ένας «συμβιβασμός» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών. Αυτό αποτελεί άλλωστε προϋπόθεση για μια «ισχυρή παρουσία» του ΝΑΤΟ στην περιοχή, που όλοι πίνουν νερό στο όνομά του.
Το «κράτημα της Τουρκίας» είναι αφετηριακή θέση των ΗΠΑ. Αυτό το καθήκον αναθέτουν και στην Ελλάδα, κι αυτό είναι που δίνει απάντηση σε όσους υποτίθεται ότι «πέφτουν από τα σύννεφα» με την αφωνία Τραμπ στις εκκλήσεις Μητσοτάκη να πει καμιά κουβέντα για την τουρκική προκλητικότητα.
Αυτός είναι ο ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός, που από κοινού ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ υπηρέτησαν και υπηρετούν, ως «προτιμώμενοι» ή «προβλέψιμοι» εταίροι των ΗΠΑ στην περιοχή.
Γι' αυτό όλη η συζήτηση περί «ανταλλαγμάτων» είναι άλλη μια προσφορά στην κυβέρνηση, στο ίδιο το σύστημα και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Είναι χαρακτηριστική δε η υποκρισία του ΣΥΡΙΖΑ, που συνδέει αυτήν τη συζήτηση με τη στάση του απέναντι στη Συμφωνία για τις Βάσεις, η οποία φέρει τις υπογραφές των δικών του υπουργών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ως δεδομένη τη στήριξή του στη Συμφωνία, εκτός αν - όπως λέει - άλλαξε (!) η στάση των ΗΠΑ απέναντι στην Τουρκία... Λες και αυτή η γραμμή των ΗΠΑ, που δίνει αέρα στα πανιά της τουρκικής άρχουσας τάξης, διαμορφώθηκε τώρα! Λες και δεν είχαν την ίδια στάση οι ΗΠΑ, ακόμα και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυπτε πόσο «διαβολικά καλός» ήταν ο Τραμπ.
Αυτή η συζήτηση, για τους «όρους» με τους οποίους θα πρέπει τάχα να υλοποιηθεί η Συμφωνία, δεν μπορεί να κρύψει ότι αυτή ήδη υλοποιείται με τις ευλογίες της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Αρκεί γι' αυτό μια ματιά στην επέκταση της Σούδας, στην εγκατάσταση αμερικανικών drones στη Λάρισα, στη βάση ελικοπτέρων στην Αλεξανδρούπολη και στον Βόλο.
Σε τελική ανάλυση, η θεωρία των «ανταλλαγμάτων», που διακινεί ο ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει πόσο διατεθειμένος είναι να στηρίξει τη μετατροπή της χώρας σε πολεμικό προπύργιο των ΗΠΑ στην περιοχή, αρκεί να ειπωθεί έστω μια κουβέντα από την αμερικανική κυβέρνηση για την προκλητικότητα της Τουρκίας. Κάτι που δεν αλλάζει το ότι ο λαός παραμένει στο στόχαστρο, πληρώνοντας όλες τις συνέπειες της βαθιάς εμπλοκής, λες και μπορεί να υπάρχει στα σοβαρά «αντάλλαγμα» για την υλοποίηση ενός δολοφονικού σχεδιασμού...
Η μόνη συζήτηση που έχει αξία να δυναμώσει μέσα στους εργαζόμενους και το κίνημα, είναι αυτή για την οργάνωση της πάλης ενάντια στις βάσεις του θανάτου, ενάντια στη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, στις βρώμικες αποστολές του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ.
Η πάλη για την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ, με το λαό να κάνει κουμάντο στον τόπο του, είναι η μόνη που μπορεί να έχει ως «αντάλλαγμα» την ευημερία και τη σταθερότητα προς όφελός του, τις αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με τους λαούς της περιοχής.