Ήταν 21
Φλεβάρη του 1848 όταν δημοσιευόταν για πρώτη φορά το Μανιφέστο του
Κομμουνιστικού Κόμματος, από τους Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς. Ένα
κείμενο από την αρχή έως το τέλος επαναστατικό, ρηξικέλευθο και βαθιά
ελπιδοφόρο για κάθε άνθρωπο που ζει μέσα στην εκμετάλλευση και στη
βαρβαρότητα του κόσμου μας. Όλα ξεκινούσαν με τη διαπίστωση πως «Ένα
φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη: το φάντασμα του κομμουνισμού. Όλες οι
δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να
κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα…».
Το Μανιφέστο είναι ο άσβεστος φάρος που φωτίζει το δρόμο προς μίαν άλλη κοινωνία, με θεόρατο μπόι που υψώνεται ως τα όνειρα. Μια κοινωνία δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μια κοινωνία λουσμένη στο φως της ισότητας και της δικαιοσύνης, της ειρήνης και της προκοπής. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που οι εκμεταλλευτές φοβούνται περισσότερο από οτιδήποτε και αν έχει διατυπωθεί και τυπωθεί, αυτό το μικρό κατακόκκινο βιβλίο των Μαρξ και Ένγκελς, που στοιχειώνει τον ύπνο και τον ξύπνιο τους.
«Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπροστά σε μια Κομμουνιστική Επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν σ’ αυτήν τίποτε άλλο, εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο!». Αυτή η τόσο απλή συνειδητοποίηση είναι το κλειδί που ανοίγει διάπλατα την πόρτα προς έναν κόσμο ονειρικό, που μπορεί να μοιάζει άπιαστος και ουτοπικός, μα απέχει ένα βήμα μακριά από τη θέλησή μας, το βήμα της Επανάστασης. Μόλις το κάνουμε, έχουμε φτάσει! Σαφώς αυτό το βήμα μπορεί να είναι δύσκολο και βίαιο, καθώς οι κεφαλαιοκράτες δε θα μείνουν άπραγοι όταν εμείς ζητήσουμε το βιός που μας κλέβουν. Μα δεν αλλάζει αλλιώς ο κόσμος, ούτε με σοσιαλδημοκρατικά ημίμετρα ψευτοαριστερών, ούτε με παρακάλια. Αλλάζει με φωτιά και μαχαίρι για τον Γκάτσο, με σφυρί και με δρεπάνι για μας.
«Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος.» Τα διδάγματα και οι προτροπές των Μαρξ και Ένγκελς παραμένουν επίκαιρα και ζωντανά μέχρι σήμερα, 172 χρόνια από την ημέρα που το μελάνι τις τύπωσε φωτεινές πάνω στο χαρτί και στις καρδιές όλων των Κομμουνιστών του κόσμου. Η βασική μας αρχή είναι ο προλεταριακός διεθνισμός και αυτός είναι ο τρόπος που ολόκληρος ο κόσμος θα αλλάξει ριζικά. Ακόμη και αν σήμερα βιώνουμε την ύφεση των κομμουνιστικών δυνάμεων, πρέπει να θυμόμαστε πως αυτό μόνο προσωρινό είναι και πως ποτέ μια επανάσταση δεν είναι προβλέψιμη και προδιαγεγραμμένη. Μπορεί να συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη, φυτρώνοντας μέσα σε γόνιμο έδαφος και ώριμες συνθήκες.
Κανείς δεν πίστευε μια μέρα πριν ξεσπάσει η Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση το 1917, το τι θα επακολουθούσε, κανείς δεν πίστευε πως 15 άνδρες μπορούσαν να πάρουν πάνω τους ολόκληρη την Κουβανική Επανάσταση το Δεκέμβρη του 1956. Γι’ αυτό πρέπει να δίνουμε το χέρι σε όποιον σηκώνεται, να χαιρόμαστε και να στηρίζουμε έστω και τις μικρές νίκες του κινήματος διεθνώς που αποτελούν ενθαρρυντικά μηνύματα. «Με μια λέξη, οι κομμουνιστές υποστηρίζουν παντού κάθε επαναστατικό κίνημα ενάντια στην υπάρχουσα κοινωνική και πολιτική κατάσταση.» Και πάνω από όλα να πιστεύουμε ακράδαντα εμείς οι ίδιοι πως αυτό που επιζητούμε και για το οποίο αγωνιζόμαστε είναι κατορθωτό και πως θα το πετύχουμε, θα φέρουμε το μέλλον τραβώντας το από την ουρά και από τα βράγχια. Θα νικήσουμε σύντροφοι και ως τότε θα καλούμε αδιαλείπτως τους λαούς βροντοφωνάζοντας:
Το Μανιφέστο είναι ο άσβεστος φάρος που φωτίζει το δρόμο προς μίαν άλλη κοινωνία, με θεόρατο μπόι που υψώνεται ως τα όνειρα. Μια κοινωνία δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μια κοινωνία λουσμένη στο φως της ισότητας και της δικαιοσύνης, της ειρήνης και της προκοπής. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που οι εκμεταλλευτές φοβούνται περισσότερο από οτιδήποτε και αν έχει διατυπωθεί και τυπωθεί, αυτό το μικρό κατακόκκινο βιβλίο των Μαρξ και Ένγκελς, που στοιχειώνει τον ύπνο και τον ξύπνιο τους.
«Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπροστά σε μια Κομμουνιστική Επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν σ’ αυτήν τίποτε άλλο, εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο!». Αυτή η τόσο απλή συνειδητοποίηση είναι το κλειδί που ανοίγει διάπλατα την πόρτα προς έναν κόσμο ονειρικό, που μπορεί να μοιάζει άπιαστος και ουτοπικός, μα απέχει ένα βήμα μακριά από τη θέλησή μας, το βήμα της Επανάστασης. Μόλις το κάνουμε, έχουμε φτάσει! Σαφώς αυτό το βήμα μπορεί να είναι δύσκολο και βίαιο, καθώς οι κεφαλαιοκράτες δε θα μείνουν άπραγοι όταν εμείς ζητήσουμε το βιός που μας κλέβουν. Μα δεν αλλάζει αλλιώς ο κόσμος, ούτε με σοσιαλδημοκρατικά ημίμετρα ψευτοαριστερών, ούτε με παρακάλια. Αλλάζει με φωτιά και μαχαίρι για τον Γκάτσο, με σφυρί και με δρεπάνι για μας.
«Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος.» Τα διδάγματα και οι προτροπές των Μαρξ και Ένγκελς παραμένουν επίκαιρα και ζωντανά μέχρι σήμερα, 172 χρόνια από την ημέρα που το μελάνι τις τύπωσε φωτεινές πάνω στο χαρτί και στις καρδιές όλων των Κομμουνιστών του κόσμου. Η βασική μας αρχή είναι ο προλεταριακός διεθνισμός και αυτός είναι ο τρόπος που ολόκληρος ο κόσμος θα αλλάξει ριζικά. Ακόμη και αν σήμερα βιώνουμε την ύφεση των κομμουνιστικών δυνάμεων, πρέπει να θυμόμαστε πως αυτό μόνο προσωρινό είναι και πως ποτέ μια επανάσταση δεν είναι προβλέψιμη και προδιαγεγραμμένη. Μπορεί να συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη, φυτρώνοντας μέσα σε γόνιμο έδαφος και ώριμες συνθήκες.
Κανείς δεν πίστευε μια μέρα πριν ξεσπάσει η Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση το 1917, το τι θα επακολουθούσε, κανείς δεν πίστευε πως 15 άνδρες μπορούσαν να πάρουν πάνω τους ολόκληρη την Κουβανική Επανάσταση το Δεκέμβρη του 1956. Γι’ αυτό πρέπει να δίνουμε το χέρι σε όποιον σηκώνεται, να χαιρόμαστε και να στηρίζουμε έστω και τις μικρές νίκες του κινήματος διεθνώς που αποτελούν ενθαρρυντικά μηνύματα. «Με μια λέξη, οι κομμουνιστές υποστηρίζουν παντού κάθε επαναστατικό κίνημα ενάντια στην υπάρχουσα κοινωνική και πολιτική κατάσταση.» Και πάνω από όλα να πιστεύουμε ακράδαντα εμείς οι ίδιοι πως αυτό που επιζητούμε και για το οποίο αγωνιζόμαστε είναι κατορθωτό και πως θα το πετύχουμε, θα φέρουμε το μέλλον τραβώντας το από την ουρά και από τα βράγχια. Θα νικήσουμε σύντροφοι και ως τότε θα καλούμε αδιαλείπτως τους λαούς βροντοφωνάζοντας:
«ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου