Για τον Άγιο Βαλεντίνο επιλέξτε ένα λαϊκό παιδί: Μια ωδή στην λαϊκή τίμια ψυχή

Ματριόσκα Η Κόκκινη

Δεν θέλω να ξεσηκώσω τώρα τους διανοούμενους σε διαμαρτυρία αλλά πώς να το κάνουμε παίδες, το σωστό, το τίμιο, το εργατικό το παλικάρι έχει άλλη γλύκα. Καταρχήν, να ορίσουμε τι σημαίνει λαϊκό παιδί. Δεν εννοούμε σε καμία περίπτωση τον τύπο, τον μισογύνη και τον ”Θα σου αστράψω καμία”. Αυτός είναι ένας μπουνταλάς, που βγάζει τα κομπλεξιλίκια του πάνω σας. Πακετάρετε τα πράγματά του και στείλτε τον στην μάνα του, που τον ανέχεται. Το λαϊκό, το τίμιο, το εργατικό παιδί είναι από έξω μάρμαρο και από μέσα πατάτα βραστή. Είναι ο τύπος που σηκώνεται, πριν ακόμα χαράξει και πάει πάνω στην σκαλωσιά, μπαίνει μέσα στο εργοστάσιο, στο καΐκι για να φέρει την ψαριά της ημέρας, στο τρακτέρ για να οργώσει, στο φορτηγό για δρομολόγιο, στο φούρνο για να ζυμώσει, πιάνει την  εργαλειοθήκη και αλλάζει σωλήνες, καλωδιώσεις, καρμπιρατέρ και γενικότερα ιδρώνει πάνω από μια μηχανή και βγάζει μεροκάματο. Το λαϊκό παιδί το συναντάμε και το βράδυ να παίζει ακούραστο σε λαϊκές μπάντες το μπουζούκι του, την κιθάρα, το ακορντεόν, το κλαρίνο, το λαούτο, το ούτι.. Βαριά όργανα.. Όχι πίπιζες, άρπες και βιολοντσέλα.

Το παιδί εκείνο που δεν μορφώθηκε πολύ γιατί τα γράμματα δεν τα έπαιρνε αλλά έμαθε την ζωή στο πεζοδρόμιο και πάνω στην δουλειά. Που γυρίζει σπίτι κατάκοπος από πάνω μέχρι κάτω με την μυρωδιά της δουλειάς και καταλαβαίνεις, μπαίνει αρσενικό μέσα στο σπίτι από το περπάτημα. Που οι πόνοι που έχει είναι σωματικοί. Πονάνε χέρια -πόδια από τον κάματο. Δεν γυρίζει γραβατωμένο, με τον ποπό πιασμένο από το 8ωρο καθισιό και έχει ”ένα τρομερό πονοκέφαλο από τον υπολογιστή ” και ”μια ζαλάδα”. Σιγά ρε Μπούλη!

Είναι εκείνο το παιδί που θα ορθώσει ανάστημα απέναντι στον καπιταλισμό. Θα κατέβει σε πορείες και απεργίες, δεν θα λογαριάσει το αφεντικό του. Και αν χρειαστεί θα γίνει θυσία προκειμένου να ακουστούν τα δίκαια αιτήματά του. Γιατί το δίκιο το έχει με το μέρος του σαν εργάτης.

Είναι εκείνο το παιδί, που ξέρει να φερθεί σε μια γυναίκα. Θα κεράσει χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα σαν σαχλοτζιτζιφιόγκος. Όχι γιατί γεννήθηκε στις Βερσαλλίες και το φυσά το χρήμα, ίσα -ίσα μπορεί να μην του περισσεύει καν, ούτε για προσβάλει το φεμινιστικό κίνημα, το οποίο μπορεί και να αγνοεί ως λέξη και κίνημα, αλλά γιατί θέλει να σας περιποιηθεί. Γιατί το παιδί είναι κιμπάρης και όταν αγαπά μια γυναίκα, μπορεί να μην ξέρει από ποίηση και λογοτεχνία ξέρει όμως να την κάνει να αισθάνεται κυρά και αρχόντισσα. Είναι ο τύπος που δεν θα σας πει ”Τα δικά σου είναι 3,60€”. Είναι ο τύπος που ξέρει να γλεντά την ζωή. Που θα σας βγάλει έξω, θα πιει το ποτό του, θα κάνει την γυροβολιά του στην πίστα.

Και επειδή ακριβώς είναι κιμπάρης και όχι ο κύριος ”I beg your pardon”, οι αστές έχουν ένα κρυφό ανομολόγητο πόθο για εκείνον.

Τα αντίθετα έλκονται στον έρωτα και τα ομώνυμα απωθούνται, με βάση την μεταφυσική του έρωτα και το λαϊκό παιδί γίνεται συχνά μοκέτα από τοίχο σε τοίχο να το στρώσουν οι αστές στο living room. Είναι εκείνο το παιδί που όταν δώσει την καρδιά του, δεν την παίρνει ποτέ πίσω και προσπαθεί να σας κατακτήσει και ας τρώει πόρτα από εσάς και καζούρα από τους άλλους.

”Από τα μάτια πιάνεται στα χείλη κατεβαίνει και από τα χείλη στην καρδιά, ριζώνει και δεν βγαίνει, ώσπου η κουλούρα μπαίνει”. Το τελευταίο το προσθέτει αυτός για να δείξει πως έχει και καλό σκοπό. Υπομένει τα πάντα. Το κάθε καπρίτσιο, την κάθε καζούρα. Βάζει νερό στο κρασί του για να μπορέσει να ικανοποιήσει κάθε σας επιθυμία. Αντιλαμβάνεται πως είναι ένας ”μπας-κλας” και εσείς μια αριστοκράτισσα. Θυσιάζει, το ανδριλίκι του, δηλαδή πέντε ποντικότριχες απο το μουστάκι του.

Και το ξυρίζει το μουστάκι και φλώρος γίνεται για τα μάτια της καλής του και εκείνη, η εκάστοτε Μαιρούλα, το Crazy το girl, μπορεί να παραμείνει αχάριστο και ασυγκίνητο.. Μέχρι να πέσει το ελληνικό χαστούκι που σε κάθε ταινία έπεφτε και άλλαζε μάλλον την χημεία του γυναικείου εγκεφάλου και αμέσως η άλλη τον ήθελε σαν λυσσασμένη. Εμείς τέτοια δεν τα προσυπογράφουμε,  ούτε τα θέλουμε. Άνθρωπος που σηκώνει χέρι πρέπει να παίρνει πόδι από τις ζωές μας. Με το στόμα άρα-μάρα με τα χέρια κουλαμάρα, λένε στο χωριό μου. Εμείς θέλουμε λαϊκά παλικαράκια του αφρού. Είπαμε απέξω μάρμαρο και μέσα βραστή πατάτα.

Είναι εκείνα τα παλληκάρια που περπατούν και είναι σαν μέσα στο κεφάλι τους να παίζει soundtrack από μόνο του, ένα λυπητερό μπουζούκι μόνιμα κάπου στο βάθος. Που τους ακολουθούν χωρίς να φαίνεται ένα λεφούσι από χορευτές, έτοιμοι να εκτελέσουν κλασικές φιγούρες του Φώτη Μεταξόπουλου και του Βαγγέλη Σειληνού. Μια χορογραφία κάτι μεταξύ ζεϊμπέκικου, capoeiras και κάποιας σχολής ρώσικου μπαλέτου. Εδώ εκτελούν ζεϊμπέκικο με επιρροές από ινδικό κινηματογράφο..

Γιατί το λαϊκό παιδί δίνει την ψυχούλα του στον έρωτα και δεν λογαριάζει να κρατήσει κάτι για την πάρτη του. Δεν φοβάται να πληγωθεί και να πέσει χαμηλά για τον έρωτά του. Με ζεϊμπέκικο ή χωρίς κρατά πάντα ψηλά το μέτωπο σε ό,τι του φέρει η ζωή και δεν ζητιανεύει. Το λαϊκό, το σωστό το παιδί δεν σαλιαρίζει ποτέ για τις κατακτήσεις του, δεν θα τον ακούσετε να λέει στις παρέες του με ποια βγήκε και τι έκανε. ”Προσωπικά ζητήματα, συζήτηση κομμένη” και ένα μόνιμο ”Κοφτο” κρέμεται σαν γόπα στο στόμα του. Δεν μασά από εμπόδια.  Δεν τον ενδιαφέρει η προίκα σου, τι θα πουν οι φίλοι σου και η κοινωνία για το ταίριασμά σας.

Το ξέστηθο του Τάσου Χαλκιά σε αυτή την σειρά πρέπει να παραβιάζει βασικά άρθρα της Συνθήκης της Γενεύης περί βασανισμού. Ήταν πολύ λάθος σκηνοθετική άποψη. Έχω δει περισσότερη ώρα τις ρώγες του Χαλκιά παρά τις δικές μου, το ομολογώ. Θέλω να πάω και να σπουδάσω ψυχολογία και με τρομάζει το ασυνείδητό μου ειλικρινά… Κλείνω την παρένθεση και γυρίζουμε στο θέμα μας μετά από αυτό το αθέλητο και αθέμιτο οφθαλμόλουτρο.

Είναι εκείνος που δεν κάνει πίσω και θα μαλώσει για σας ώστε να σας προστατέψει από κάθε κίνδυνο. Θα παλέψει σαν τον Διγενή Ακρίτα με τον θάνατο αν χρειαστεί σε μαρμαρένιο αλώνι ή στις Τρεις Γέφυρες και ας είναι ο αντίζηλος του… Φθιώτη.

Γιατί το λαϊκό παιδί, μπορεί να πιάνει τον πάγο που θα σας βάλει στο ποτό σας με τα δάκτυλα και όχι με την ειδική τσιμπίδα αλλά αυτό δείχνει πως δεν φοβάται να λερώσει τα χέρια του, πράγμα το οποίο πρέπει να μας προκαλεί απανωτούς συνειρμούς για τα περαιτέρω. Διότι τον Τόλη τον Βοσκόπουλο πάνω στην καρότσα του ημιφορτηγού δεν μπορείς να τον τραγουδήσεις αν ο άλλος από το ένα χέρι κρατά το Betadine και από το άλλο το τελευταίο βιβλίο του Ζαμπούνη. Πώς να το κάνουμε; Αντίκειται στα πρωτόγονα ένστικτα και σώματά μας.

Γι’ αυτό σας λέω, ανοίξτε την καρδιά σας και την πόρτα του σπιτιού σας, την σημερινή μέρα σε ένα αγνό λαϊκό παιδί που θα σας ανταριάσει την ψυχή και τα σεντόνια. Παραδοθείτε στην αγνή τεστοστερόνη χωρίς ηθικά και ιδεολογικά διλήμματα. Βγάλτε έξω την καταπιεσμένη λίμπιντό σας. Τα λέει χρόνια ο παππούλης.Όχι ο Μαρξ, ο άλλος ο Αυστριακός ο Φρόιντ. Και οι δυο καλά τα έχουνε πει και αν κάνετε κανένα συνδυασμό των θεωριών, μας βλέπω να περνάμε φίνα στον σοσιαλισμό. Εργάτριες και εργάτες όλου του κόσμου γδυθείτε! Το επιβάλλει η μέρα!

Καλή εμπορική  καπιταλιστική γιορτή να έχουμε παίδες! (Επί σοσιαλισμού θα την καταργήσουμε)

*Αφιερωμένο στον Κωνσταντίνο Γκούβα μπουζουξή και πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο (όχι εκ του πονηρού).

*Το άρθρο είναι χιουμοριστικό και δεν έχει σκοπό να προσβάλλει αποφοίτους του Πάντειου και λοιπών πανεπιστήμιων της χώρας ή του εξωτερικού ή των κολεγίων, καθώς και οργανώσεις υπέρ της γυναικείας χειραφέτησης ή να διατηρήσει στερεότυπα σχετικά με το πώς πρέπει να είναι ένα σωστό σύγχρονο αρσενικό. Η αρθρογράφος δεν είχε καμία πρόθεση να προσβάλει την πολιτική ορθότητα την οποία θεωρεί πολύ κυρία και αν το χιούμορ της υπέπεσε στα Τάρταρα, δείξτε την κατανόησή σας.