ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΑΣΤΙΚΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΩΝ

Η κυβέρνηση της ΝΔ με επικεφαλής τον Κ. Μητσοτάκη ανακοινώνει δια στόματος κυβερνητικού εκπροσώπου Σ. Πέτσα πως «ακολουθεί διαφορετική πολιτική στο Προσφυγικό-Μεταναστευτικό ζήτημα» που ουσιαστικά, πέρα από διακηρύξεις δεοντολογικού χαρακτήρα όπως επιτάχυνση διαδικασιών ασύλου ή φύλαξη συνόρων,  εντοπίζεται στη δημιουργία ελεγχόμενων κλειστών δομών. Και είναι μόνο γι’ αυτή την πολιτική επιλογή που η κυβέρνηση έσπευσε σε έκδοση Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου για την επίταξη ακινήτων και εκτάσεων που απαιτούνται για τη δημιουργία των κλειστών δομών που είναι η μετονομασία, σύμφωνα με το ορθώς πολιτικό λεξιλόγιο, των παραδοσιακών στρατοπέδων συγκέντρωσης.

           Επιφανειακά,  αυτά τα κλειστά κέντρα κράτησης δεν φαίνονται να ταιριάζουν σε έναν ορισμό των στρατοπέδων συγκέντρωσης ως χώρων κράτησης ανθρώπων χωρίς δίκη με βάση μια ομαδική ταυτότητα, είτε φύλου είτε εθνικότητας κλπ. γιατί επίσημα οι πρόσφυγες και μετανάστες κρατούνται λόγω του καθεστώτος μετανάστευσης και όχι κάποιας ομαδικής τους ταυτότητας. Μόνο που και η κυβέρνησή μας το δηλώνει σε όλους τους τόνους πως η χώρα μας δεν πρέπει να παρέχει ένα ασφαλές καταφύγιο για τους εκτοπισμένους του πολέμου και της ανέχειας. Ενδεικτικές  είναι οι δηλώσεις του υπουργού Ανάπτυξης Α. Γεωργιάδη πως «πρέπει να σταλεί ένα μήνυμα ότι οι μετανάστες δεν είναι ευπρόσδεκτοι».  Οι άθλιες λοιπόν  συνθήκες στα κέντρα κράτησης δεν είναι οι τραγικές συνέπειες ενός συστήματος που έχει φτάσει στα όριά του, αλλά είναι προϊόντα ενός συστήματος που λειτουργεί ακριβώς όπως έχει σχεδιαστεί. Οι απάνθρωπες συνθήκες είναι μια πολιτική, η οποία σκοπό έχει να αποθαρρύνει τους αναζητούντες στη χώρα μας άσυλο. Δηλ. στην τελική η κυρίαρχη πολιτική αντιλαμβάνεται τους ανθρώπους με την ομαδική τους ταυτότητα, είναι οι αλλοδαποί του τρίτου κόσμου  που είναι απειλή για την ευρωπαϊκή κουλτούρα και την αστική δημοκρατία της Δύσης.  Κι αν στο ναζιστικό παρελθόν οι άνθρωποι κλείστηκαν σε στρατόπεδα λόγω της εβραϊκής ταυτότητάς τους, οι πρόσφυγες και μετανάστες σήμερα στερούνται επίσης το άσυλο λόγω του ιστορικού τους που περιλαμβάνει το χρώμα τους, τη θρησκεία τους, την προέλευσή τους.

Εξάλλου,  τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν είναι μόνο συνώνυμα με τη ναζιστική τρομοκρατία, αλλά  έχουν βαθιές ρίζες στον πολιτισμό και την πολιτική της Αγγλοσαξωνικής φιλελεύθερης δημοκρατίας, αφού ο όρος «στρατόπεδο συγκέντρωσης» χρονολογείται από τον πόλεμο των Μπόερς στην αυγή του 20^ου αιώνα και οι ΗΠΑ δημιούργησαν κι αυτοί τέτοια στρατόπεδα κατά τη διάρκεια του πολέμου των Φιλιπίννων την ίδια περίοδο. Δηλ. στον ευρωπαϊκό μας πολιτισμό η ναζιστική θηριωδία των στρατοπέδων ήταν η απώτατη κατάληξη μιας αποικιοκρατικής πρακτικής.
Δεν είναι λοιπόν υπερβολή η αναγνώριση ομοιοτήτων ανάμεσα στην κατάσταση των Εβραίων στην Ευρώπη του μεσοπολέμου και ιδιαίτερα στο ναζιστικό καθεστώς μ’ αυτήν των αιτούντων άσυλο στη σύγχρονη Ευρώπη του 21^ου αιώνα. Και τότε και τώρα δαιμονοποιήθηκαν ευάλωτες ομάδες που η κυρίαρχη εξουσία αποθήκευσε σε απομονωμένους καταυλισμούς και σκόπιμα υπέβαλε σε απάνθρωπη μεταχείριση  για να προωθηθεί μια ρατσιστική αντίληψη για το τι είναι εθνικά καλό.

Στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης οι άνθρωποι, που καταλήγουν εκεί από απελπισία επειδή δεν μπορούν να ζήσουν όπου γεννήθηκαν,  δεν έχουν κανένα έλεγχο στη ζωή τους, αντιμετωπίζονται ως κατώτεροι και γίνεται προσπάθεια κανείς να μην ταυτιστεί μαζί τους  και έτσι να παγιώνεται η ρατσιστική αντίληψη. Βασικά έχουν σχεδιαστεί για να χωρίσουν μια ομάδα ανθρώπων από μια άλλη, επειδή οι δημιουργοί του στρατοπέδου θεωρούν τους ανθρώπους που τοποθετούν εκεί ως επικίνδυνους ή ανεπιθύμητους με κάποιο τρόπο. Γι’ αυτό και ξεσηκώνει θύελλα διαμαρτυριών ο παραλληλισμός τους με τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής και τη ρατσιστική αντιμετώπιση τους από πολλούς γηγενείς.

             Η ανακοίνωση της δημιουργίας των νέων στρατοπέδων συγκέντρωσης, όποιο όνομα και αν τους δίνεται, είναι το σημείο καμπής εκφασισμού της κοινωνίας μας.  Από τη στιγμή που συζητάμε για στρατόπεδα συγκέντρωσης ο εφιάλτης του φασισμού ξαναεπιστρέφει με νομοθετικές ρυθμίσεις της αστικής μας δημοκρατίας. Αυτές  οι κλειστές δομές είναι στρατόπεδα συγκέντρωσης ακόμα κι αν δεν είναι Νταχάου ή Άουσβιτς, ακόμα κι αν υπάρχει ισχυρή αντίσταση στη χρήση του όρου, γιατί έχει λάβει ένα συγκεκριμένο συναισθηματικό νόημα μετά το Ολοκαύτωμα.

            Κι αν δεν είναι ίδια λοιπόν τα κέντρα κράτησης  μ’ εκείνα τα στρατόπεδα που διαχειρίζονταν οι Ναζί, κι αν καμία απ’ αυτές τις καταστάσεις τότε και τώρα  δεν είναι ίδια στις λεπτομέρειές της, όμως και μόνο η συζήτηση για αμφισβητούμενους όρους και μόνο οι διαψεύσεις για τη σκοπιμότητα αυτών των κέντρων δείχνει τη θλιβερή μας κατάσταση. Γιατί η προσπάθεια πολιτικών αξιωματούχων να δικαιολογήσουν τέτοιου είδους πολιτικές αποφάσεις αρνούμενοι οποιαδήποτε σύγκριση με τη ναζιστική πρακτική στηρίζεται στο σκεπτικό πως οι μετανάστες που κρατούνται σήμερα είναι κατά κάποιο τρόπο λιγότερο άξιοι της ανησυχίας μας, επειδή οι ιδιαιτερότητες της κατάστασής τους είναι διαφορετικές από τα θύματα του παρελθόντος.

             Μόνο που το μάθημα του Ολοκαυτώματος μας έμαθε πως είναι δυνατό οι φρικαλεότητες να συμβαίνουν ακριβώς κάτω από τις μύτες των «αξιοπρεπών» ανθρώπων και γι’ αυτό πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση ανά πάσα στιγμή, γιατί είμαστε συνένοχοι ακόμα και μόνο με την σιωπή μας.