«Μύρισε το σφαγείο μας» ούζο και μαστίχα – Οι Ιφιγένειες ήταν πολλές…

Έστειλε λοιπόν τα καράβια του τα πειρατικά ο αυτοκράτορας, κρυφά ακόμα κι από τα GPS, να κάνουν απόβαση στα νησιά των ανυπότακτων ασίκηδων (*) «εχθρών». Κι οι φουκαράδες οι πραιτοριανοί δεν πήραν είδηση πως αυτοί ήταν οι Ιφιγένειες που θα θυσιάζονταν. 

Εκεί που τους έστειλαν, στο Μανταμάδο, δεν πάτησαν ποτέ οι Γερμανοί. Δεν πάτησαν ποτέ οι Άγγλοι. Κι η Αμερικάνικη επέμβαση που την είχαν πει εμφύλιο, τέλειωσε σ’ αυτά τα μέρη τρία χρόνια μετά από την πτώση του Γράμμου.

 

Τα βασιβουζούκια (*) του Λεπέτυμνου γνωρίστηκαν με τα σπρέι πιπεριού και με τα κρότου λάμψης. Λύκος στα πρόβατα. Την Τετάρτη η Καράβα έγινε Βιετνάμ. Οι θρασύδειλοι μπάτσοι,  αφού έδειραν, ψέκασαν, έκαψαν το δάσος, έριξαν πλαστικές σφαίρες σε ευθείες βολές, πέταξαν δακρυγόνα από ελικόπτερα σε πλατείες και σε σχολεία, έσπασαν αυτοκίνητα χωρίς λόγο, έβρισαν τις μάνες και τις αδερφές μας, απείλησαν ότι… θα πηδήξουν εμάς τους τουρκόσπορους γκασμάδες… στο τέλος παρακαλούσαν να ανοίξουν τα μπλόκα για να φύγουν. Και τους κατευόδωναν τα γιουρούκια του Λεπέτυμνου (*) με το σύνθημα “βάλε βαζελίνη κι έλα Μυτιλήνη”. Άλλους 43 τους είχαν στείλει νωρίτερα πίσω… στο νοσοκομείο.  

“Ντροπή”… είπα. Αλλά μου είπαν ότι κάνει καλό στο σύγκαμα. Ε! Τότε εντάξει. Πάλι καλά. Όχι σαν τους Χιώτες που τους έβγαλαν ακόμα κι από τα ξενοδοχεία που κοιμόντουσαν. 

Κι όταν υποχώρησαν τα ΜΑΤ, τότε καταλάβαμε γιατί ρίχνανε τις βόμβες τους στο δάσος και βάζανε φωτιά. Ο άπειρος κόσμος που βλέπαμε στα βιντεάκια να κλείνει το δρόμο, ήταν ο… λίγος κόσμος. Ο πολύς κόσμος ήταν στο δάσος. Βγήκαν στο τέλος από κει εκατοντάδες. Μόνο οι μπάτσοι ξέρουν τι τους έκαναν αυτοί οι αγρότες με τις ασπρόμαυρες μαντήλες. Αυτοί που ξέρουν στην Καράβα κι άλλους δρόμους εκτός από αυτούς που γράφει το google map. Τους δρόμους που χαράζουν τα πρόβατά τους εδώ και χίλια χρόνια. Αυτοί που μια φορά αντάρτες, πάντα αντάρτες. Αυτοί που μια φορά go back, πάντα go back. 

ΜΙΑ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΙΣΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ…

Τι ήρθαν να κάνουν όμως τα “παλληκάρια” της τσάμπα μαγκιάς; Ποια “μάχη” ήρθαν να κερδίσουν; 

Ήρθαν να επιβάλλουν τις ηλίθιες ακροδεξιές ονειρώξεις του Μητσοτάκη, για το πώς θα εφαρμοστεί η άθλια συνθήκη ΕΕ – Τουρκίας, που υπέγραψε ο Τσίπρας.

Κι ήρθαν αυτούς τους τσαμπουκάδες να τους πουλήσουν σ’ εκείνους που έσωσαν, που μάζεψαν, που τάισαν και που ζέσταναν “τα μουρέλια” μέσα από τη θάλασσα. Αυτούς που ζουν ακόμα σε εφιάλτες την περισυλλογή των νεκρών στα δίχτυα τους.

Σ’ εκείνους που πάνω από πέντε χρόνια πληρώνουν το κόστος για λογαριασμό όλης της χώρας κι όλης της Ευρώπης. 

Σ’ αυτούς που τους κορόιδεψαν και δυο και τρεις φορές για το μέλλον, δυο και τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις, της πάντα μίας ΕΕ. 

Σ’ αυτούς που έχουν τη εμπειρία από τις υποσχέσεις, που μόνιμα αφήνουν πίσω τους ακόμα πιο πολλούς πρόσφυγες, σε ακόμα μεγαλύτερα και περισσότερα στρατόπεδα συγκέντρωσης, με ανθρώπους που ζουν σε ολοένα και αθλιότερες συνθήκες. Που αφήνουν πίσω τους μόνιμα πιο σοβαρά προβλήματα στη ζωή και στην οικονομία των νησιωτών. 

Σ’ αυτούς που δεν εμπιστεύονται ούτε και την ικανότητα των “κυβερνητών” να διεκδικήσουν έστω λύσεις διαχείρισης, σαν την αποσυμφόρηση ή την επαναπροώθηση. Πόσο μάλλον που όλες οι κυβερνήσεις, συμπεριφέρονται στα αφεντικά τους σα ζητιάνες πουτάνες που θεωρούν δεδομένο τον νταβατζή τους (ΕΕ), αδιαπραγμάτευτες τις πολιτικές των αφεντικών τους και ικετεύουν μόνιμα για ψίχουλα – αντισταθμιστικά οφέλη (ή και τριάκοντα αργύρια). 

Σ’ αυτούς που βλέπουν ότι μπορεί το κράτος να μην έχει γιατρούς, δασκάλους και λιμενοφύλακες για τα νησιά, αλλά πάντα έχει για όλους ΜΑΤ και δακρυγόνα.

Σ’ αυτούς που πίσω από το θέμα της “κλειστής δομής” και των “επιτάξεων”, βλέπουν άλλο ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, το τρίτο. Που σε πέντε χρόνια θα πρέπει πάλι να συμπληρωθεί από ένα τέταρτο και πάει λέγοντας. Μια Μόρια κι ένας Καρατεπές χτες, μια Καράβα σήμερα, ένας Πολυχνίτος ή μια Άντισσα αύριο, μια Πέτρα σε δυο τρία χρόνια. 

Που ξέρουν ότι ο “ρεαλισμός” κι η διαχείριση που επιχειρούν και προβάλλουν κυβερνήσεις, κόμματα της ΕΕ, κανάλια και άρχοντες της τοπικής διοίκησης, φέρνουν πάντα μια καινούρια Μόρια, κάθε φορά που θα γεμίζει μια παλιά. 

ΚΑΙ ΤΙ ΖΗΤΟΥΝ ΟΙ ΙΘΑΓΕΝΕΙΣ; 

Δεν συγκρούονται μόνο γιατί ο χώρος που επιτάσσουν έχει στρατιωτική, αρχαιολογική ή αγροτική αξία. Αλλά κυρίως γιατί το “πού θα γίνει η δομή” δε το συζητάμε. “Ούτε στη Μόρια, ούτε στην Καράβα, ούτε πουθενά”. “Ούτε ανοιχτά, ούτε κλειστά”.  Έτσι λένε όλοι οι διαδηλωτές. «Λέσβος χωρίς στρατόπεδα».

Να παν οι πρόσφυγες κι οι μετανάστες όπου θέλουν, στις χώρες προορισμού. Κι όσοι είναι να μείνουν στην Ελλάδα, να πάν στο εσωτερικό της χώρας να κατανεμηθούν. Κι εδώ – ας μη νοιάζονται – όπως τα κάνει ο πόλεμός τους κι η αποικιοκρατία τους, πάντα θα περνούν πρόσφυγες – θύματα του συστήματός τους, ψάχνοντας τη σωτηρία και μια καλύτερη ζωή. 

ΠΟΙΟΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΚΙΝΕΙ; 

Αν υπάρχει κάπου ο ορισμός της φράσης “τα προβλήματα υποκινούν τις αντιδράσεις του λαού”, είναι εδώ. Το δείχνει καθαρά το πλήθος, η αποφασιστικότητα κι η σύνθεση των διαδηλωτών. Είναι όλοι εδώ. Κι είναι κοινωνικό το θέμα. Μέσα σ’ αυτό το ορμητικό ποτάμι, παρασέρνονται σαν κούτσουρα κι οι πονηρούληδες πολιτικάντηδες (εκλεγμένοι ως επί το πλείστο) που ήδη προσπαθούν να το μαζέψουν γιατί θα τους τραβήξει το αυτί ο Κούλης. Κι οι κουτοπόνηροι που αφού δεν ακούμπησαν επί της ουσίας το πρόβλημα και το διαιώνισαν, τώρα πάνε να το εκμεταλλευτούν φορτώνοντάς το αποκλειστικά στον άλλο πόλο του δικομματισμού. Και κάποιοι που πίστεψαν ή ίσως και να πιστεύουν ακόμα κάποιες εθνικιστικές ακροδεξιές παπαρδέλες. Αλλά αυτά εδώ είναι μόνο παρανυχίδες. 

Ο λαός είναι ένας. Κι εδώ και στη Χίο και στα άλλα νησιά. Όταν κινητοποιούνται στα μπλόκα και στους δρόμους πάνω από 7000 άνθρωποι κάθε μέρα (μόνο στη Λέσβο), αυτό είναι εξεγερτικό και ξεπερνά τους πάντες.

Κι όλος αυτός ο λαός ζητά το ίδιο πράγμα: 

Καμιά δομή στο νησί. Μια θέση κι ένα αίτημα που αντικειμενικά στρέφεται ευθέως ενάντια στην ΕΕ και την (αντι)μεταναστευτική και (αντι)νησιωτική της πολιτική. Οι αυταπάτες τσαλαπατήθηκαν. 

Και ζητά τούτος ο λαός εκείνο το αυτονόητο που όλοι πριν ένα μόλις χρόνο, ή δεν τολμούσαν να το πουν, ή μας κατηγορούσαν (κι από “αριστερή” δήθεν θέση) που το λέγαμε εμείς δυνατά και καθαρά: Καμιά δομή στα νησιά. Ούτε ανοιχτή, ούτε κλειστή. Θυμηθείτε την απεργία των εργατικών κέντρων Λέσβου και Σάμου πέρσι. Θυμηθείτε τι μας έλεγαν οι «αντάρτες του πληκτρολογίου» τότε. 

Και δεν είναι ανάγκη κάποιος να το παραδεχτεί δημόσια για να το πούμε ότι δικαιώνεται η θέση του ΚΚΕ. Αλλά έγινε κι αυτό σε πολλές περιπτώσεις, και στη Λέσβο και στη Χίο, από καλοπροαίρετους ανθρώπους “Καλά τα λέγατε. Μόνο εσείς είχατε δίκιο». 

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ; 

Αγώνας θα γίνει. Όπως πάντα. Κι η επίθεσή τους θα συνεχιστεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. 

Με το μαστίγιο; Θα συνεχίσουν τη μάχη της Τετάρτης 26 Φλεβάρη; Ας κοπιάσουν. 

Με το καρότο; Θα δώσουν χρόνο κι ανταλλάγματα; Εδώ θα είμαστε πάλι. 

Το θέμα είναι ότι το πολιτικό κόστος το πήραν έτσι κι αλλιώς. Θα τους βαραίνει σε κάθε περίπτωση. 

Και το συμπέρασμα για μας είναι ένα: είδατε που γίνεται; 

(*) Λέξεις που χρησιμοποιούμε χαϊδευτικά εμείς οι “τουρκόσποροι” και “γκασμάδες”, που όλες σημαίνουν λίγο παλληκάρι, λίγο άγριος, λίγο ξεροκέφαλος, λίγο τσαμπουκάς, λίγο μάγκας.

Μάνος Δούκας