ΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Το αδιέξοδο στη διαχείριση με ανθρωπιστικό πρόσημο του προσφυγικού ζητήματος αγκιστρώνει την κυβέρνηση στις ΜΚΟ στην προσπάθειά της να αποσείσει τις ευθύνες από πάνω της. Είναι κι αυτός, του αναχώματος,  ένας από τους ρόλους που έχουν αναλάβει οι ονομαζόμενες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Στις δηλώσεις ο υπουργός του νεοσυσταθέντος υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής Ν. Μηταράκης καταφεύγει με …κομψό τρόπο στο συνήθη διαχωρισμό  μεταξύ αυτών που λειτουργούν «υποδειγματικά» κι εκείνων «που δεν ανταποκρίνονται στις προϋποθέσεις συνεργασίας». Αφήνει στον αναπληρωτή υπουργό του  Γ. Κουμουτσάκο να δαιμονοποιήσει τις ΜΚΟ μιλώντας για «βαθιά και σκοτεινά δίκτυα συμφερόντων με ΜΚΟ», για να ικανοποιήσει το ακροατήριό του που ψάχνει συνωμοσίες και σκοτεινά κέντρα τα οποία επιβουλεύονται την αθάνατη ελληνική φυλή.

               Μόνο που αν  κάθε επίδοξος υπερασπιστής της καθαρότητας της ελληνικής φυλής αναμασά σχεδόν ανακλαστικά την τελευταία εκδοχή του επικίνδυνου εχθρού του ελληνισμού, η κυρίαρχη εξουσία με τους πολιτικούς της εκπροσώπους έχουν πλήρη συνείδηση της  διαδικασίας κατασκευής του.

               Γνωρίζουν λοιπόν πολύ καλά ότι  οι πολλαπλασιαζόμενες ΜΚΟ έχουν γίνει πλέον βασικό στοιχείο του πολιτικού τοπίου, ήδη από τη δεκαετία του ’80, στον καπιταλιστικό κόσμο, ακριβώς επειδή συμβάλλουν τα μέγιστα, και είναι αυτός ο στόχος τους,  στην εξαφάνιση κάθε εναλλακτικού μέλλοντος πέρα από το καπιταλιστικό παρόν.

Οι ΜΚΟ υπονομεύουν, εκτρέπουν και προσπαθούν να αντικαταστήσουν κάθε  μαζική οργάνωση, παρεισφρέοντας στα κινήματα με πολλές παραλλαγές δράσης. Κάποιες απ’ αυτές υιοθετούν προοδευτικά ιδανικά, όπως οι οικολογικές,  άλλες εμφανίζονται πολιτικά ουδέτερες, όπως φιλοζωικές ή πολιτιστικές, άλλες με ανθρωπιστικούς στόχους βοηθούν στη διαχείριση της δυσαρέσκειας από την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών εκπαίδευσης ή υγείας και όλες,  παρά τις διακηρύξεις για ουδετερότητα, υποστηρίζουν σιωπηρά το  status quo.

               Το κεντρικό τους σημείο παραμένει η υπονόμευση της μαζικής πάλης, η αντικατάστασή της από θεσμικά όργανα της άρχουσας τάξης  και η εκτροπή της σε ρεφορμιστικά αδιέξοδα. Κι έτσι αντί να οργανώνονται οι  μάζες για να πολεμήσουν για τα συμφέροντά τους κατασκευάζονται ΜΚΟ που τις χρησιμοποιούν για δικό τους όφελος. Για να μη  δημιουργηθεί ένα μαζικό κίνημα, οι ΜΚΟ διαχειρίζονται τη δημόσια αγανάκτηση. Κι έτσι μέσα από την πάλη του αγώνα δεν διαμορφώνονται αγωνιστές, αλλά οι ΜΚΟ κατασκευάζουν αμειβόμενους και  αναποτελεσματικούς «ακτιβιστές» μαζί με παθητικούς αποδέκτες βοήθειας. Με αποτέλεσμα,  οι αγωνιστές  που αναλαμβάνουν τον αγώνα από την οπτική των συμφερόντων της εργατικής τάξης  και με την επιθυμία να αλλάξουν τον κόσμο να περιθωριοποιούνται.

               Οι ΜΚΟ προστρέχουν ως οργανισμοί βοήθειας, που χρηματοδοτούνται από τους καπιταλιστικούς θεσμούς, για να αναλάβουν βασικές λειτουργίες που αναλάμβανε το αστικό κράτος την εποχή που το εργατικό κίνημα ήταν εύρωστο και το αντίπαλο δέος, ο υπαρκτός σοσιαλισμός,  ακόμα ήταν απειλή. Ο τωρινός μαρασμός των κοινωνικών κρατικών προγραμμάτων δεν σημαίνει καθόλου πως τα αστικά κράτη έχουν γίνει αδύναμα. Απλώς σημαίνει ότι πια μπορούν να αφιερώσουν περισσότερους από τους πόρους τους στην καταστολή και συσσώρευση και πολύ λιγότερους στην υγειονομική περίθαλψη, τροφή, νερό, στέγη, εκπαίδευση κλπ. όσο για να κρατείται ελεγχόμενη η μαζική δυσαρέσκεια.

               Εξάλλου, ένας λόγος που ευνοεί την γρήγορη αναπαραγωγή τους είναι και πως έχουν γίνει βασική επιλογή επιβίωσης για άνεργους πτυχιούχους, που σε μια αγορά περιορισμένης εργασίας έχουν λίγες επιλογές για καλές θέσεις εργασίας. Οι ΜΚΟ προσφέρουν μια διέξοδο, μια ελκυστική  προοπτική απασχόλησης, ειδικά για την μικροαστική τάξη, που τη βοηθά να ξεφύγει από την προλεταριοποίηση και την ταξική πάλη, προσφέροντας μάλιστα και την ψευδαίσθηση ότι βοηθά στην αλλαγή του κόσμου.
             Και βέβαια ο ρόλος των ΜΚΟ στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς δεν είναι κρυφός.  Όπως παλιότερα οι ιεραπόστολοι, οι ΜΚΟ χρησιμοποιούνται για να διεισδύουν σε μια περιοχή και  να προετοιμάζουν ευνοϊκές συνθήκες, εμπλεκόμενες ενεργά  στο έργο της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Το παράδειγμα των γερμανικών, ισπανικών, ελληνικών ΜΚΟ  που δραστηριοποιήθηκαν στον πόλεμο  της Γιουγκοσλαβίας, στη δεκαετία της διάλυσής της,  είναι ενδεικτικό.

  Όταν λοιπόν χορηγούνται σε ΜΚΟ κονδύλια της ΕΕ επιτρέποντας την ασύδοτη δράση τους, η όψιμη στοχοποίησή τους από την κυβέρνηση, που μάλιστα έσπευσε και να νομοθετήσει ανεφάρμοστες προϋποθέσεις λειτουργίας τους, μόνο υποκριτική μπορεί να είναι, αφού είναι πολιτική επιλογή η ανυπαρξία ή ελαχιστοποίηση κρατικών δομών με υποστελέχωση των νοσοκομείων, κέντρων υγείας, ιδρυμάτων πρόνοιας κλπ.

Η προώθηση επομένως της καταπολέμησης των χειρότερων επιπτώσεων του καπιταλισμού μέσω των ΜΚΟ κρύβει την κεντρική σύγκρουση του καπιταλισμού, δηλαδή του κεφαλαίου και της εργασίας και συσκοτίζει  τις ευθύνες της κυρίαρχης εξουσίας. Με επιδιωκόμενο στόχο το κεφάλαιο να μη χρειάζεται να χρησιμοποιεί πια βία ούτε να αναλώνεται σε προσπάθειες να διεισδύσει σε μαζικά κινήματα, αφού μπορεί  να χρησιμοποιεί τις ποικιλώνυμες ΜΚΟ που τις χρηματοδοτεί, για να τα καθοδηγούν και να τα οργανώνουν.

Κι επιμένουν ακόμα πολλοί που προσδιορίζονται αριστεροί κι επαναστάτες να καταφέρονται εναντίον του ΚΚΕ υποστηρίζοντας  αυτονομία, αυτοοργάνωση κλπ. του κινήματος, όταν ο καπιταλιστής  καραδοκεί να …κεφαλαιοποιήσει  κάθε λαϊκή κινητοποίηση και όχι μόνο με τις ΜΚΟ;