Ατομική ευθύνη - κρατική καπιταλιστική αναλγησία

Οσο εξαπλώνεται η επιδημία, οι αστικές κυβερνήσεις σε όλες τις χώρες κλίνουν σε όλες τις πτώσεις την «ατομική ευθύνη». Προωθούν μάλιστα μια σειρά μέτρα για την - όπως λένε - μείωση του κοινωνικού συνωστισμού και θέτουν επί ποδός στρατό και αστυνομία για να τα επιβάλουν. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, η σημαντική ατομική ευθύνη που όλοι καλούμαστε να αναλάβουμε για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων, ούτε καλλιεργείται ούτε συμπληρώνεται από την κύρια κρατική ευθύνη, που τώρα γίνεται πιο καθοριστική από ποτέ για τη στήριξη των εργατικών - λαϊκών οικογενειών. Μάλιστα, ενώ από τη μία πλευρά ανακοινώνονται σε πολλές χώρες ακόμα και ποινές φυλάκισης για όσους δεν τηρούν τα μέτρα απομόνωσης, από την άλλη πλευρά τα δημόσια συστήματα Υγείας εξακολουθούν να μένουν ουσιαστικά εγκαταλελειμμένα, μαζί τους και η ασφάλεια της πλειοψηφίας που αγωνιά μην τυχόν και κολλήσει τον ιό, γιατί - τον 21ο αιώνα! - κινδυνεύει να ξεμείνει χωρίς καν ένα κρεβάτι σε νοσοκομείο... Επιπλέον, όσο δεν αναπτύσσεται η κρατική ευθύνη για να εμπνεύσει και μεγαλύτερη ασφάλεια σε εκείνους που ακούνε μόνο για την «ατομική ευθύνη», όχι απλά δεν καλλιεργείται και η πολύτιμη για τέτοιες περιπτώσεις συλλογική ευθύνη, αλλά, ακόμα περισσότερο, φυγαδεύονται οι ένοχοι για την αδυναμία να αξιοποιηθούν τα τεράστια επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας σε μια τόσο κρίσιμη περιπέτεια.

* * *

Ενα χρήσιμο παράδειγμα από τη Ρουμανία: Η κυβέρνηση εξετάζει την επιβολή ακόμα και κάθειρξης 15 ετών για όσους επιδεικνύουν συμπεριφορά που - σύμφωνα με το σχετικό σκεπτικό - συνιστά «έλλειψη σεβασμού προς τους συμπολίτες τους». Το νομοσχέδιο κατατέθηκε από βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας (Φιλελεύθεροι), με το επιχείρημα ότι όσοι έχουν νοσήσει από κορονοϊό και δεν τηρούν τα προβλεπόμενα μέτρα, εκθέτουν σε κίνδυνο άλλους συνανθρώπους τους. Η συγκεκριμένη πρόταση ήταν μέρος της συζήτησης που έγινε στη Βουλή, με τον πρωθυπουργό Ορμπαν να υπερασπίζεται προτάσεις σαν τις παραπάνω, με το επιχείρημα ότι «βασικό καθήκον της κυβέρνησης είναι να υπερασπιστεί την υγεία των πολιτών». Ομως, το ποιος μεγαλώνει τον κίνδυνο για το λαό της Ρουμανίας (και όλων των χωρών που πλήττονται από την πανδημία), το περιγράφουν οι γιατροί στα δημόσια νοσοκομεία της χώρας. Μια γυναικολόγος από το Ιάσιο περιέγραψε πριν κάποιες μέρες την εμπειρία της όταν κλήθηκε να ξεγεννήσει γυναίκα που ουσιαστικά ήταν ύποπτο κρούσμα.

* * *

Διηγείται η γιατρός: «Πληροφορήθηκα ότι μια έγκυος θα φτάσει στο νοσοκομείο με σπασμένα τα νερά και ότι μια βδομάδα πριν είχε επισκεφτεί συγγενή της που είχε επιστρέψει από το Βένετο (σ.σ. περιφέρεια στη Βόρεια Ιταλία που αποτελεί βασική εστία της επιδημίας σε όλο τον πλανήτη πλέον) 18 μέρες πριν! Η οδηγία είναι τώρα ο τοκετός να ολοκληρωθεί με καισαρική τομή (σ.σ. εν μέσω πανδημίας θεωρείται ασφαλέστερος τρόπος)! Ξεκινάει λοιπόν η δοκιμασία! Πού την υποδεχόμαστε;... Σε μια αίθουσα εξέτασης, απλά, ένα χώρο όπου απολύμανση έγινε μετά! Μήπως διαθέτουμε προστατευτικό εξοπλισμό (σ.σ. με δεδομένο ότι μπορεί να πρόκειται για ύποπτο κρούσμα);... Οχι δεν διαθέτουμε! Μήπως διαθέτουμε τεστ για να πάρουμε δείγμα και να το στείλουμε στο τμήμα μολυσματικών ασθενειών (σ.σ. για εξέταση); Οχι δεν διαθέτουμε! Αλλά τι διαθέτουμε τελικά; Γιατρούς και νοσοκόμες που πρέπει να μπουν στην αίθουσα και πιθανώς να μολυνθούν; Ναι, αυτό το διαθέτουμε!... Και μόνο δυο ζευγάρια μάσκες, δυο ζευγάρια γάντια και μια αποστειρωμένη ρόμπα!...».

* * *

Κι η οργή της ξεχειλίζει: «Δεν είναι φυσιολογικό αυτό να συμβαίνει! Δεν είναι φυσιολογικό να ΜΗΝ έχουμε προστατευτικό εξοπλισμό! Δεν είναι φυσιολογικό να εκτίθεται ένα ολόκληρο νοσοκομείο! Αν σε συνθήκες πανδημίας στη Ρουμανία εξασκείται έτσι η Ιατρική, τότε θα ξεπεράσουμε όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες σε αριθμό κρουσμάτων... Γιατί φαίνονται ακόμα λίγα κρούσματα (σ.σ. στη χώρα μας); Γιατί ο κόσμος ΔΕΝ εξετάζεται (σ.σ. για τον ιό)! Είναι μια ψευδής εικόνα που δίνεται προς τα έξω! Ρουμανική πολιτεία είσαι υποχρεωμένη να εγγυηθείς τεστ, απολυμαντικά και προστατευτικά υλικά!... (σ.σ. Μας λένε ότι) το Σύνταγμα εγγυάται την υγεία... Αλλά πώς μας την εγγυήθηκαν εμάς σήμερα, που είμαστε σε ώρα καθήκοντος;... Αλλά το καθήκον μας συνεχίζεται...».
Αλήθεια, ποιος θα τιμωρήσει εκείνους που με την αντιλαϊκή πολιτική τους έχουν καταντήσει έτσι τα δημόσια νοσοκομεία, αυξάνοντας αποδεδειγμένα τη λίστα κρουσμάτων και θυμάτων; Ποιος θα τιμωρήσει εκείνους που στέλνουν τους υγειονομικούς σαν πρόβατα στη σφαγή, και αντί να τους αξιοποιούν σχεδιασμένα για την υπεράσπιση των λαϊκών αναγκών, τους «αχρηστεύουν»;