Η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού

LaPresse

Η επιδημία έφερε στην επιφάνεια με νέα δύναμη το κοινωνικό πρόβλημα. Η ατομική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, η ιδιοποίηση του κοινωνικού πλούτου, ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι σε πλήρη αντίθεση με τις ανάγκες της κοινωνίας και την κοινωνική πρόοδο

Η επιδημία του κορονοϊού θα περάσει. Το ζήτημα είναι να περάσει με τις μικρότερες δυνατές απώλειες σε ανθρώπινες ζωές. Και αυτό είναι δυνατόν εάν παρθούν όλα τα αναγκαία μέτρα για την προστασία της δημόσιας υγείας. Λύσεις υπάρχουν, μέσα υπάρχουν. Είναι πριν απ' όλα θέμα ευθύνης των κρατικών αρχών και της κυβέρνησης. Εχει διαμορφωθεί ένα κλίμα μαχητικής πίεσης προς την κυβέρνηση, για πιο ουσιαστικά και δραστήρια μέτρα στις κύριες κατευθύνσεις. Πρέπει να συνεχιστεί αμείωτα αυτή η πίεση προς την κυβέρνηση, καθώς και η λαϊκή επαγρύπνηση. Στο τέλος σε κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα γίνει απολογισμός. Θα καταγραφούν συνολικά αποτελέσματα και συμπεράσματα.

Το κρίσιμο ζήτημα είναι σε ποιο βαθμό θα βγουν, μέσα απ' όλη αυτήν την περιπέτεια, ενισχυμένες η κοινωνική συνείδηση και η ευθύνη της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, των γυναικών και των παιδιών τους, για το αύριο, για το μέλλον τους.

Η επιδημία έφερε στην επιφάνεια με νέα δύναμη το κοινωνικό πρόβλημα. Η ατομική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, η ιδιοποίηση του κοινωνικού πλούτου, ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι σε πλήρη αντίθεση με τις ανάγκες της κοινωνίας και την κοινωνική πρόοδο. Είναι παράγοντες που προκαλούν μεγάλες και ανεπίστρεπτες καταστροφές σε όλα τα επίπεδα. Είναι εμπόδιο στην κοινωνική πρόοδο.

Δεν συμβιβάζονται, δεν μπορούν να συνυπάρχουν τα προνόμια των λίγων με τα συμφέροντα των πολλών, χωρίς βαριές κοινωνικές συνέπειες. Συνέπειες που, επαναλαμβάνουμε, αποκτούν σε πολλές περιπτώσεις ανεπίστρεπτο καταστροφικό χαρακτήρα. Τέτοια παραδείγματα είναι οι κυκλικές καπιταλιστικές οικονομικές κρίσεις, οι πόλεμοι, η τάση προς σχετική και απόλυτη φτωχοποίηση των εργατικών και λαϊκών μαζών, η καταστροφή στο περιβάλλον, στη δημόσια υγεία κ.ά.
Δεν είναι τυχαίο ότι η ραγδαία ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων συνοδεύεται από τη θεωρία και την πρακτική της καθολικής σχεδόν ιδιωτικοποίησης των πάντων ως αναγκαιότητας. Δηλαδή, η επέκταση της κερδοσκοπίας του κεφαλαίου σε κάθε ανθρώπινη ανάγκη και δραστηριότητα.
Στον καπιταλισμό όλα γίνονται εμπόρευμα. Τίποτα δεν μένει έξω από τη σφαίρα δράσης του. Είναι νόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Δεν αλλάζει, δεν τροποποιείται κι όταν ακόμα προκαλεί ανεπανόρθωτες καταστροφές. Γι' αυτό είναι φλυαρίες όσα ακούγονται για διορθώσεις, για ΣΔΙΤ κ.ά. Οι καπιταλιστές θα πουλήσουν ακόμα και το σαπούνι και το σκοινί με τα οποία θα κρεμαστούν.
Η επιδημία που περνάει σήμερα ο κόσμος είναι ένα ακόμη επεισόδιο, που πρέπει να προβληματίσει βαθιά κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο.
Δεν πρέπει να μας παρασύρουν τα μεγάλα λόγια που ακούγονται για την προστασία της υγείας του λαού, ακόμα και τα όποια μέτρα παίρνονται αναγκαστικά για την αναχαίτιση και αντιμετώπιση της πανδημίας.
Δεν αμφισβητούμε την ευαισθησία, τις καλές προθέσεις, την πραγματική ανησυχία αστών παραγόντων, ηγετών, επιστημόνων, οργανισμών κ.ά. Οι ευαισθησίες όμως και οι όποιες καλές προθέσεις ανατρέπονται και τσακίζονται στις μυλόπετρες των νόμων λειτουργίας του καπιταλισμού.

Ας πάρουμε το επίκαιρο παράδειγμα της υγείας του λαού, που απειλείται με την πανδημία του κορονοϊού. Η υγεία των ανθρώπων, ως αποτέλεσμα της εξέλιξης του πολιτισμού, έχει αποκτήσει υψηλή θέση στις προτεραιότητες των αναγκών τους. Σήμερα όλοι σχεδόν, σε σύγκριση με δεκαετίες πριν, θεωρούν πρωταρχική ανάγκη να φροντίζουν την υγεία των οικογενειών τους. Δεν θεωρούν πολυτέλεια την προληπτική ιατρική, την ξεκούραση κ.ά.

Η τάση αυτή ενισχύεται και στηρίζεται από την εντυπωσιακή πρόοδο της ιατρικής επιστήμης και έρευνας, της φαρμακοβιομηχανίας, τη μαζική παραγωγή σύγχρονων μηχανημάτων και μέσων κ.ά. Η τάση αυτή έχει επίσης ενισχυθεί από τα τεράστια επιτεύγματα του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα, όπου η υγεία όλου του λαού ήταν μια από τις βασικές προτεραιότητες και η κατεξοχήν εκδήλωση του βαθιού ανθρωπισμού της εργατικής εξουσίας.
Πώς αντιμετωπίζει ο καπιταλισμός αυτήν την ανάγκη; Τρίβει τα χέρια του και ακονίζει τα δόντια του μαζί, από την απληστία της απόκτησης πρόσθετων κερδών. Βλέπει αυτήν τη ζωτική ανάγκη των ανθρώπων για τη φροντίδα της υγείας του ως μια ακόμη πηγή κερδοφορίας.
Μετατρέπει και αυτήν την ανθρώπινη ανάγκη σε εμπόρευμα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες και το κοινωνικό κόστος. Αυτή η αντίληψη είναι κυρίαρχη. Μάλιστα, θεωρείται από τα επιτελεία των καπιταλιστών ως ένας από τους πιο κερδοφόρους τομείς για επενδύσεις συσσωρευμένων και αναξιοποίητων κεφαλαίων.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι εφοπλιστές, έμποροι οπλικών συστημάτων, άλλοι μεγαλοεπιχειρηματίες δημιούργησαν ή έγιναν μέτοχοι επιχειρήσεων στον τομέα της Υγείας. Ούτε είναι τυχαία η τεράστια συγκέντρωση κεφαλαίου στον τομέα της Υγείας. Και βέβαια δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, αλλά στυγνοί εκμεταλλευτές και κερδοσκόποι. Η κερδοφορία που σημειώνουν, τους κάνει αφάνταστα επιθετικούς. Ούτε είναι παράξενο ότι σχεδιάζουν διαρκώς την επέκτασή τους σε όποια κρατική δομή Υγείας υπάρχει. Ηδη κυριαρχούν σχεδόν καθολικά σε πολύ ευαίσθητους τομείς, που αφορούν τη μητρότητα και το παιδί. Πιέζουν και απαιτούν τον περιορισμό του δημόσιου τομέα Υγείας και διεκδικούν όλο και μεγαλύτερο μερίδιο, άμεσα είτε μέσω ΣΔΙΤ.
Με λίγα λόγια, έχουν διαμορφωθεί τεράστια συμφέροντα και έχουν αναπτυχθεί μια ισχυρότατη καπιταλιστική βιομηχανία και μεγάλες επιχειρήσεις, που διεκδικούν μεθοδικά με στρατηγικό σχέδιο την επέκταση των συμφερόντων τους. Τη μαζική και ληστρική εκμετάλλευση της ανάγκης του λαού για την προστασία της υγείας του. Μέρος της στρατηγικής τους είναι και ο τομέας Εκπαίδευσης και Ερευνας. Ετσι λοιπόν αντιστρατεύονται και πολεμούν κάθε σχέδιο ή προσπάθεια βελτίωσης των συστημάτων Υγείας.
Από τη σκοπιά αυτή όποιες ευαισθησίες σήμερα εκδηλώνονται από κυβερνητικές ή κρατικές αρχές για την προστασία της δημόσιας υγείας δεν πρέπει να παρασύρουν εργατικά και λαϊκά στρώματα, το μάχιμο ιατρικό δυναμικό, το φοιτητικό κόσμο σε ιατρικές σχολές κ.λπ. ότι θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο, όταν περάσει αυτή η λαίλαπα. Προσωρινά και μόνο θα σταματήσει το σχέδιο επέλασης των καπιταλιστών, σε βάρος του όποιου δημόσιου συστήματος Υγείας και όχι μόνο.
Οι εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να υποφέρουν και θα πληρώνουν ακριβά τις συνέπειες, με σοβαρές και ανεπανόρθωτες βλάβες στα δικαιώματά τους, στο βιοτικό τους επίπεδο, στη ζωή τους, στην υγεία τους. Σε τελευταία ανάλυση, αποκαλύπτεται σήμερα ακόμα πιο πολύ, σε όλο του το μεγαλείο, το γεγονός ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν είναι μόνο σε πλήρη αντίθεση με τις ανάγκες των ανθρώπων, αλλά και μεγάλη απειλή για τη ζωή και την υγεία τους.

Με το τέλος της επιδημίας θα γίνει ο απολογισμός, θα βγουν συμπεράσματα. Το μεγάλο όμως συμπέρασμα που πρέπει να βγει είναι η ανάγκη να ξεσηκωθεί ένα μεγάλο και απαιτητικό κίνημα για ουσιαστικές αλλαγές και ανατροπές. Κίνημα που θα αναδείξει τις πραγματικές ανάγκες και δυνατότητες για ένα σύγχρονο σύστημα Υγείας, αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν για το λαό και τους όρους για την επιβολή του. Είναι ένα μεγάλο ταξικό μέτωπο.

Το ΚΚΕ έχει επεξεργασμένο σχέδιο και είναι το μόνο κόμμα που έχει επιστημονικά ολοκληρωμένη αντίληψη. Ολα τα άλλα κόμματα είναι μπλεγμένα στα πλοκάμια του κεφαλαίου. Είναι το μόνο κόμμα που είναι κάθετα και οριζόντια αντίθετο στον ιδιωτικό τομέα της Υγείας. Είναι το μόνο κόμμα που έχει ολοκληρωμένο, επεξεργασμένο σχέδιο για την οργάνωση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, ως του θεμέλιου για ένα σύγχρονο σύστημα, με άξονα την πρόληψη, εκεί όπου ακριβώς ζει, εργάζεται, εκπαιδεύεται, αθλείται και γενικά εκεί που δραστηριοποιείται ο πληθυσμός. Στις γραμμές του Κόμματος υπάρχει αξιόλογο, έμπειρο, επιστημονικά συγκροτημένο, με υψηλό ήθος και κύρος ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, που σήμερα με χιλιάδες άλλους συναδέλφους του δίνει σκληρό αγώνα στα νοσοκομεία, και αύριο, όταν καταλαγιάσει ο πόλεμος με τον κορονοϊό, θα φωτίσει πιο ολοκληρωμένα αυτήν την ανάγκη, αξιολογώντας τις πρόσφατες εξελίξεις και εμπειρίες, διεθνείς και εγχώριες.
Σήμερα, από καλύτερες θέσεις, ο λαός μας μπορεί να συνειδητοποιήσει τις ευθύνες για τις τύχες του και να εμπιστευτεί το ΚΚΕ στον αγώνα για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες.