Την
επίθεση που δέχτηκαν από ακροδεξιούς περιγράφουν τέσσερις γυναίκες που
συμμετείχαν σε αντιρατσιστικό συλλαλητήριο στο Ρέθυμνο.
Σε επιστολή τους στο agonaskritis.gr περιγράφουν όσα έλαβαν χώρα όταν μία ομάδα 15 ατόμων με καλυμμένα χαρακτηριστικά τους επιτέθηκε, βρίζοντάς τες παράλληλα χυδαία.
«Μας άρπαξαν τα πλακάτ, τα έσπασαν μπροστά μας και άρχισαν να μας επιτίθενται λεκτικά με ιδιαίτερα χυδαίο τρόπο «άπλυτες, καριόλες, ντροπή της χώρας». Χωρίς να τους απαντήσουμε συνεχίσαμε την πορεία μας ευθεία μπροστά με κατεύθυνση το Δημαρχείο, μέχρι που ένας από αυτούς πλαισιωμένος από τους υπόλοιπους με καλυμμένο το πρόσωπο του, μας εμπόδισε αρπάζοντας μια από εμάς βίαια, σπρώχνοντας και ουρλιάζοντας στο πρόσωπο της «εσένα μωρή πουτάνα, μωρή καριόλα θα βιάσουνε αυτοί και θα σ’ αφήσουν έγκυο». Έπειτα από έντονη λογομαχία απομακρυνθήκαμε από το σημείο τρέχοντας αυτή τη φορά προς το Δημαρχείο», περιγράφουν.
Αναλυτικά η επιστολή:
«Ρέθυμνο
Πέμπτη 5/3/2020, μεταξύ 17:00 – 17:30
Είμαστε τέσσερις γυναίκες και αυτή είναι η ιστορία μας.
Με αφορμή τη συγκέντρωση και προγραμματισμένη πορεία αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες, κρατώντας τη γνώμη μας γραμμένη σε τρία πλακάτ από χαρτόκουτα και καλάμι, κατευθυνθήκαμε προς το Δημαρχείο κατεβαίνοντας την οδό Καζαντζάκη και περνώντας μπροστά από την είσοδο της Σχολής Χωροφυλακής προς την οδό Ζυμβρακάκη.
Τα πλακάτ μας έλεγαν: «Πεθαίνω σαν Χώρα» «Ή με τους Φασίστες ή με τους Ανθρώπους» «Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάνω πάλι τέσσερα εγώ.(Μ.Λουντέμης) . Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος»
Ενώ στεκόμασταν στην διάβαση περιμένοντας να περάσουμε απέναντι, ξαφνικά μια ομάδα 15 περίπου ανδρών, που βρισκόταν κρυμμένη μέσα στο παρκινγκ Καζαντζάκη & Δημοκρατίας, μας επιτέθηκε τρέχοντας καταπάνω μας με κράνη και με τα πρόσωπα τους καλυμμένα. Ο βίαιος αυτός αιφνιδιασμός μας ακινητοποίησε στιγμιαία.
Μας άρπαξαν τα πλακάτ, τα έσπασαν μπροστά μας και άρχισαν να μας επιτίθενται λεκτικά με ιδιαίτερα χυδαίο τρόπο «άπλυτες, καριόλες, ντροπή της χώρας». Χωρίς να τους απαντήσουμε συνεχίσαμε την πορεία μας ευθεία μπροστά με κατεύθυνση το Δημαρχείο, μέχρι που ένας από αυτούς πλαισιωμένος από τους υπόλοιπους με καλυμμένο το πρόσωπο του, μας εμπόδισε αρπάζοντας μια από εμάς βίαια, σπρώχνοντας και ουρλιάζοντας στο πρόσωπο της «εσένα μωρή πουτάνα, μωρή καριόλα θα βιάσουνε αυτοί και θα σ’ αφήσουν έγκυο». Έπειτα από έντονη λογομαχία απομακρυνθήκαμε από το σημείο τρέχοντας αυτή τη φορά προς το Δημαρχείο.
Όλα αυτά συνέβησαν τη στιγμή που βρισκόμασταν σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της πόλης, εν ώρα αιχμής, με κόσμο και αυτοκίνητα να περνοδιαβαίνουν, ανοιχτά καταστήματα και τη Σχολή Χωροφυλακής εκατό μέτρα από το συμβάν. Κανείς δεν αντέδρασε.
Πλησιάζοντας στο Δημαρχείο, μέσα στη στοά ενός κτιρίου στα αριστερά μας επί της οδού Καζαντζάκη συναντήσαμε τα ΜΑΤ σε μια χαλαρή κατάσταση, ενώ χαρακτηριστικά κάποιοι από αυτούς έπαιζαν με τα κινητά τους. Τους ενημερώσαμε τρομοκρατημένες για το περιστατικό και τρέξαμε προς το πλήθος που ήταν συγκεντρωμένο για την πορεία.
Παρόμοια περιστατικά συμβαίνουν μαζικά τις τελευταίες μέρες κατά μήκος και πλάτος της χώρας. Μέσα στο χάος που επικρατεί στα ακριτικά νησιά του Αιγαίου και με χιλιάδες πρόσφυγες πολέμου εγκλωβισμένους στη γκρίζα ζώνη του Έβρου, η έξαρση του εθνικισμού το μόνο που καταφέρνει είναι να διασπά, να διχάζει και εν τέλει να καταρρίπτει κάθε ανθρώπινη αξία. Ξαφνικά το να δηλώνεις τη συμπαράσταση σου σε ανθρώπους κατατρεγμένους, σε θύματα πολέμου, σε ανθρώπους που ονειρεύονται το μόνο αυτονόητο πράγμα, το δικαίωμα στη ζωή, θεωρείτε κατακριτέο.
Αυτό είναι το πρόσωπο του φασισμού. Ένα κτήνος που μεγεθύνεται όλο και περισσότερο καθώς οι κοινωνικοπολιτικές συγκυρίες που βιώνουμε συντελούν και ενισχύουν την βάρβαρη παρουσία του. Η ταύτιση με το φασισμό είναι ο εχθρός του ανθρώπου.
Πέρα όμως από τους οργανωμένους φασίστες, οι ψυχές μας καταρρακώνονται από μία ελληνική κοινωνία που ανέχεται και διακινεί τη ρατσιστική κουλτούρα. Καθημερινά αντιμετωπίζουμε την καχυποψία, την παθητικότητα και τον φόβο του γείτονα, του συναδέλφου, του συγγενή, του συνανθρώπου, έναν φόβο που ενισχύεται εσκεμμένα από τα Μ.Μ.Ε. και την κυβέρνηση εδραιώνοντας την πρόκληση του φασισμού. Με την ανοχή των πολλών χάνεται η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη. Παραμορφώνεται η μνήμη. Εξευτελίζεται η ιστορία. Λησμονιούνται οι αγώνες αυτού του τόπου.
«Η μετανάστευση και η προσφυγιά είναι τόσο ανθρώπινες όσο η πείνα, η αγάπη και η ελπίδα. Κανένα τείχος και κανένας στρατός δεν πρόκειται να εμποδίσει ανθρώπους που έχουν κυνηγηθεί από πόλεμο.
Όσο το συντομότερο το πάρουμε απόφαση τόσο το καλύτερο για τις ψυχές μας και την τύχη της ανθρωπότητας». (Νικόλας Κοσματόπουλος)
Δηλώνουμε αλληλέγγυες στον αγώνα των προσφύγων, δίχως φόβο.
Καταδικάζουμε το φασισμό.
Δε σωπαίνουμε.
Κανένας δεν θα μας εμποδίσει να συνεχίσουμε να είμαστε Άνθρωποι.»
Σε επιστολή τους στο agonaskritis.gr περιγράφουν όσα έλαβαν χώρα όταν μία ομάδα 15 ατόμων με καλυμμένα χαρακτηριστικά τους επιτέθηκε, βρίζοντάς τες παράλληλα χυδαία.
«Μας άρπαξαν τα πλακάτ, τα έσπασαν μπροστά μας και άρχισαν να μας επιτίθενται λεκτικά με ιδιαίτερα χυδαίο τρόπο «άπλυτες, καριόλες, ντροπή της χώρας». Χωρίς να τους απαντήσουμε συνεχίσαμε την πορεία μας ευθεία μπροστά με κατεύθυνση το Δημαρχείο, μέχρι που ένας από αυτούς πλαισιωμένος από τους υπόλοιπους με καλυμμένο το πρόσωπο του, μας εμπόδισε αρπάζοντας μια από εμάς βίαια, σπρώχνοντας και ουρλιάζοντας στο πρόσωπο της «εσένα μωρή πουτάνα, μωρή καριόλα θα βιάσουνε αυτοί και θα σ’ αφήσουν έγκυο». Έπειτα από έντονη λογομαχία απομακρυνθήκαμε από το σημείο τρέχοντας αυτή τη φορά προς το Δημαρχείο», περιγράφουν.
Αναλυτικά η επιστολή:
«Ρέθυμνο
Πέμπτη 5/3/2020, μεταξύ 17:00 – 17:30
Είμαστε τέσσερις γυναίκες και αυτή είναι η ιστορία μας.
Με αφορμή τη συγκέντρωση και προγραμματισμένη πορεία αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες, κρατώντας τη γνώμη μας γραμμένη σε τρία πλακάτ από χαρτόκουτα και καλάμι, κατευθυνθήκαμε προς το Δημαρχείο κατεβαίνοντας την οδό Καζαντζάκη και περνώντας μπροστά από την είσοδο της Σχολής Χωροφυλακής προς την οδό Ζυμβρακάκη.
Τα πλακάτ μας έλεγαν: «Πεθαίνω σαν Χώρα» «Ή με τους Φασίστες ή με τους Ανθρώπους» «Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάνω πάλι τέσσερα εγώ.(Μ.Λουντέμης) . Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος»
Ενώ στεκόμασταν στην διάβαση περιμένοντας να περάσουμε απέναντι, ξαφνικά μια ομάδα 15 περίπου ανδρών, που βρισκόταν κρυμμένη μέσα στο παρκινγκ Καζαντζάκη & Δημοκρατίας, μας επιτέθηκε τρέχοντας καταπάνω μας με κράνη και με τα πρόσωπα τους καλυμμένα. Ο βίαιος αυτός αιφνιδιασμός μας ακινητοποίησε στιγμιαία.
Μας άρπαξαν τα πλακάτ, τα έσπασαν μπροστά μας και άρχισαν να μας επιτίθενται λεκτικά με ιδιαίτερα χυδαίο τρόπο «άπλυτες, καριόλες, ντροπή της χώρας». Χωρίς να τους απαντήσουμε συνεχίσαμε την πορεία μας ευθεία μπροστά με κατεύθυνση το Δημαρχείο, μέχρι που ένας από αυτούς πλαισιωμένος από τους υπόλοιπους με καλυμμένο το πρόσωπο του, μας εμπόδισε αρπάζοντας μια από εμάς βίαια, σπρώχνοντας και ουρλιάζοντας στο πρόσωπο της «εσένα μωρή πουτάνα, μωρή καριόλα θα βιάσουνε αυτοί και θα σ’ αφήσουν έγκυο». Έπειτα από έντονη λογομαχία απομακρυνθήκαμε από το σημείο τρέχοντας αυτή τη φορά προς το Δημαρχείο.
Όλα αυτά συνέβησαν τη στιγμή που βρισκόμασταν σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της πόλης, εν ώρα αιχμής, με κόσμο και αυτοκίνητα να περνοδιαβαίνουν, ανοιχτά καταστήματα και τη Σχολή Χωροφυλακής εκατό μέτρα από το συμβάν. Κανείς δεν αντέδρασε.
Πλησιάζοντας στο Δημαρχείο, μέσα στη στοά ενός κτιρίου στα αριστερά μας επί της οδού Καζαντζάκη συναντήσαμε τα ΜΑΤ σε μια χαλαρή κατάσταση, ενώ χαρακτηριστικά κάποιοι από αυτούς έπαιζαν με τα κινητά τους. Τους ενημερώσαμε τρομοκρατημένες για το περιστατικό και τρέξαμε προς το πλήθος που ήταν συγκεντρωμένο για την πορεία.
Παρόμοια περιστατικά συμβαίνουν μαζικά τις τελευταίες μέρες κατά μήκος και πλάτος της χώρας. Μέσα στο χάος που επικρατεί στα ακριτικά νησιά του Αιγαίου και με χιλιάδες πρόσφυγες πολέμου εγκλωβισμένους στη γκρίζα ζώνη του Έβρου, η έξαρση του εθνικισμού το μόνο που καταφέρνει είναι να διασπά, να διχάζει και εν τέλει να καταρρίπτει κάθε ανθρώπινη αξία. Ξαφνικά το να δηλώνεις τη συμπαράσταση σου σε ανθρώπους κατατρεγμένους, σε θύματα πολέμου, σε ανθρώπους που ονειρεύονται το μόνο αυτονόητο πράγμα, το δικαίωμα στη ζωή, θεωρείτε κατακριτέο.
Αυτό είναι το πρόσωπο του φασισμού. Ένα κτήνος που μεγεθύνεται όλο και περισσότερο καθώς οι κοινωνικοπολιτικές συγκυρίες που βιώνουμε συντελούν και ενισχύουν την βάρβαρη παρουσία του. Η ταύτιση με το φασισμό είναι ο εχθρός του ανθρώπου.
Πέρα όμως από τους οργανωμένους φασίστες, οι ψυχές μας καταρρακώνονται από μία ελληνική κοινωνία που ανέχεται και διακινεί τη ρατσιστική κουλτούρα. Καθημερινά αντιμετωπίζουμε την καχυποψία, την παθητικότητα και τον φόβο του γείτονα, του συναδέλφου, του συγγενή, του συνανθρώπου, έναν φόβο που ενισχύεται εσκεμμένα από τα Μ.Μ.Ε. και την κυβέρνηση εδραιώνοντας την πρόκληση του φασισμού. Με την ανοχή των πολλών χάνεται η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη. Παραμορφώνεται η μνήμη. Εξευτελίζεται η ιστορία. Λησμονιούνται οι αγώνες αυτού του τόπου.
«Η μετανάστευση και η προσφυγιά είναι τόσο ανθρώπινες όσο η πείνα, η αγάπη και η ελπίδα. Κανένα τείχος και κανένας στρατός δεν πρόκειται να εμποδίσει ανθρώπους που έχουν κυνηγηθεί από πόλεμο.
Όσο το συντομότερο το πάρουμε απόφαση τόσο το καλύτερο για τις ψυχές μας και την τύχη της ανθρωπότητας». (Νικόλας Κοσματόπουλος)
Δηλώνουμε αλληλέγγυες στον αγώνα των προσφύγων, δίχως φόβο.
Καταδικάζουμε το φασισμό.
Δε σωπαίνουμε.
Κανένας δεν θα μας εμποδίσει να συνεχίσουμε να είμαστε Άνθρωποι.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου