Κράτος εν κράτει το ΠΑΜΕ που καταπατά τους νόμους, σου λένε οι μεν.
Συνέχεια του κράτους το ΚΚΕ και οι παρελάσεις του, σου λένε οι δε.
Εξετάσεις προς το κράτος και τήρηση της νομιμότητας, λένε οι προχωρημένοι…
Πιονγκ Γιανγκ και Κιμ, θύμισε η διαδήλωση στο Σύνταγμα σου λένε οι μεν.
Βόρεια Κορέα και στρατιωτικοποίηση θύμισε η διαδήλωση στο Σύνταγμα σου λένε οι δε.
Τι φοβερός συντονισμός. Θυμίζει Πιονγκ Γιανγκ και ΛΔ Κορέας, θα έλεγε κανείς…
Λοιπόν, το βασικό πρόβλημα με εκείνο το κομμάτι από το αριστεροχώρι και την αναρχία που λένε για μιλιταρισμό και τα ρέστα, δεν είναι απλό, αλλά έχει πολλά στρώματα, μέχρι να φτάσουμε στον πυρήνα του.
Δεν είναι τόσο που θεωρούν πως η έφοδος στον ουρανό θα είναι γκάβλα και επανάσταση, τρέχοντας προς το ηλιοβασίλεμα και στα λιβάδια με ξέπλεκες κοτσίδες. Χωρίς πόνο, χωρίς κόπο, χωρίς θυσίες, αλλά ένα διονυσιακό πανηγύρι, ένας θρίαμβος της επιθυμίας που τώρα βράζει και μένει καταπιεσμένη κάτω από το καπάκι, μέχρι να το τινάξει στον τοίχο.
Δεν είναι μόνο η αντίληψη πως η πορεία είναι ένα χαρούμενο σκορποχώρι, χωρίς οργάνωση και περιφρούρηση, χωρίς καν σταθερή ώρα έναρξης, για να μη χαθεί το σασπένς και να μη γίνουμε οι “μπάτσοι του κινήματος”. Κι αν αρχίσει ποτέ η πορεία στην ώρα της, οι μισοί και παραπάνω θα αιφνιδιαστούν και δε θα έχουν φτάσει καν.
Δεν είναι μόνο που θεωρούν το σχέδιο και την οργάνωση τυφλή πειθαρχία, την πειθαρχία συνώνυμη με τον στρατό, και αυτόν ταυτόσημο του ολοκληρωτισμού. Ούτε πως την ελευθεριακή τους φύση δεν την προβληματίζει το ερώτημα πώς μπορεί να κερδηθεί ένας πόλεμος. σαν την πάλη των τάξεων, αν δεν έχεις φτιάξει δικό σου στρατό.
Δεν είναι ούτε καν η ακατανίκητη κλίση τους προς τον ετεροπροσδιορισμό για ό,τι κάνουν και λένε οι κομμουνιστές. Ότι κάποια μπλοκ τους μπήκαν στο Σύνταγμα πατώντας στα αυτοκόλλητα, για τα οποία χλεύαζαν τον… στρατό του ΠΑΜΕ. Ότι λειτουργούν ενίοτε σαν τα σκυλάκια του Παβλόφ, με εξαρτημένα αντανακλαστικά. Ότι αν έβλεπαν τις ίδιες ακριβώς εικόνες στο εξωτερικό, μπορεί να τους έκαναν άκρως θετική εντύπωση, αφού θα έφευγαν οι παρωπίδες.
Το βασικό είναι το είδος της κριτικής που κάνουν, ως απόρροια των παραπάνω. Λένε πως αν σκάψεις λίγο πίσω από τη διαδήλωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα με τη συμμετρία και τις αποστάσεις, θα βρεις την ιδεολογία και τον μιλιταρισμό του αστικού κράτους. Στην πράξη, αν σκάψεις λίγο πίσω από τα λεγόμενά τους, θα βρεις τον πολιτικό λόγο της Σώτης, του Ψαριανού, του Μπογδάνου και της Καθημερινής. Αυτό κι αν είναι εσωτερίκευση της ιδεολογίας του αντιπάλου…
Αν έχεις στοιχειώδες πολιτικό κριτήριο, μπορείς να καταλάβεις πως όταν το σύστημα βάζει τους παπαγάλους του να κράξουν τη διαδήλωση στο Σύνταγμα, το κάνει γιατί ενοχλήθηκε και όχι γιατί την θεωρεί συνέχειά του. Ακόμα και ο Γουότσον θα το καταλάβαινε, αγαπητέ Σέρλοκ. Εσύ γιατί όχι;
Θα αρκούσε κάτι τόσο απλό, για να καταλάβουν τι κάνουν λάθος. Ή τέλος πάντων να βρουν κάτι άλλο αν θέλουν να κάνουν κριτική, χωρίς να δανείζονται λάθος επιχειρήματα, νομίζοντας μάλιστα ότι είναι δικά τους.
Όπως λάθος μπορεί να είναι και αυτό το κείμενο. Γιατί οι περισσότεροι από αυτόν τον χώρο κατάλαβαν αυτό που έπρεπε και χάρηκαν και το ένιωσαν δικό τους και το παραδέχτηκαν. Και είναι κρίμα να ασχολούμαστε με τους υπόλοιπους, επειδή κάνουν επικοινωνιακή φασαρία, για να δώσουν αυτοί τον τόνο.
Συνέχεια του κράτους το ΚΚΕ και οι παρελάσεις του, σου λένε οι δε.
Εξετάσεις προς το κράτος και τήρηση της νομιμότητας, λένε οι προχωρημένοι…
Πιονγκ Γιανγκ και Κιμ, θύμισε η διαδήλωση στο Σύνταγμα σου λένε οι μεν.
Βόρεια Κορέα και στρατιωτικοποίηση θύμισε η διαδήλωση στο Σύνταγμα σου λένε οι δε.
Τι φοβερός συντονισμός. Θυμίζει Πιονγκ Γιανγκ και ΛΔ Κορέας, θα έλεγε κανείς…
Λοιπόν, το βασικό πρόβλημα με εκείνο το κομμάτι από το αριστεροχώρι και την αναρχία που λένε για μιλιταρισμό και τα ρέστα, δεν είναι απλό, αλλά έχει πολλά στρώματα, μέχρι να φτάσουμε στον πυρήνα του.
Δεν είναι τόσο που θεωρούν πως η έφοδος στον ουρανό θα είναι γκάβλα και επανάσταση, τρέχοντας προς το ηλιοβασίλεμα και στα λιβάδια με ξέπλεκες κοτσίδες. Χωρίς πόνο, χωρίς κόπο, χωρίς θυσίες, αλλά ένα διονυσιακό πανηγύρι, ένας θρίαμβος της επιθυμίας που τώρα βράζει και μένει καταπιεσμένη κάτω από το καπάκι, μέχρι να το τινάξει στον τοίχο.
Δεν είναι μόνο η αντίληψη πως η πορεία είναι ένα χαρούμενο σκορποχώρι, χωρίς οργάνωση και περιφρούρηση, χωρίς καν σταθερή ώρα έναρξης, για να μη χαθεί το σασπένς και να μη γίνουμε οι “μπάτσοι του κινήματος”. Κι αν αρχίσει ποτέ η πορεία στην ώρα της, οι μισοί και παραπάνω θα αιφνιδιαστούν και δε θα έχουν φτάσει καν.
Δεν είναι μόνο που θεωρούν το σχέδιο και την οργάνωση τυφλή πειθαρχία, την πειθαρχία συνώνυμη με τον στρατό, και αυτόν ταυτόσημο του ολοκληρωτισμού. Ούτε πως την ελευθεριακή τους φύση δεν την προβληματίζει το ερώτημα πώς μπορεί να κερδηθεί ένας πόλεμος. σαν την πάλη των τάξεων, αν δεν έχεις φτιάξει δικό σου στρατό.
Δεν είναι ούτε καν η ακατανίκητη κλίση τους προς τον ετεροπροσδιορισμό για ό,τι κάνουν και λένε οι κομμουνιστές. Ότι κάποια μπλοκ τους μπήκαν στο Σύνταγμα πατώντας στα αυτοκόλλητα, για τα οποία χλεύαζαν τον… στρατό του ΠΑΜΕ. Ότι λειτουργούν ενίοτε σαν τα σκυλάκια του Παβλόφ, με εξαρτημένα αντανακλαστικά. Ότι αν έβλεπαν τις ίδιες ακριβώς εικόνες στο εξωτερικό, μπορεί να τους έκαναν άκρως θετική εντύπωση, αφού θα έφευγαν οι παρωπίδες.
Το βασικό είναι το είδος της κριτικής που κάνουν, ως απόρροια των παραπάνω. Λένε πως αν σκάψεις λίγο πίσω από τη διαδήλωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα με τη συμμετρία και τις αποστάσεις, θα βρεις την ιδεολογία και τον μιλιταρισμό του αστικού κράτους. Στην πράξη, αν σκάψεις λίγο πίσω από τα λεγόμενά τους, θα βρεις τον πολιτικό λόγο της Σώτης, του Ψαριανού, του Μπογδάνου και της Καθημερινής. Αυτό κι αν είναι εσωτερίκευση της ιδεολογίας του αντιπάλου…
Αν έχεις στοιχειώδες πολιτικό κριτήριο, μπορείς να καταλάβεις πως όταν το σύστημα βάζει τους παπαγάλους του να κράξουν τη διαδήλωση στο Σύνταγμα, το κάνει γιατί ενοχλήθηκε και όχι γιατί την θεωρεί συνέχειά του. Ακόμα και ο Γουότσον θα το καταλάβαινε, αγαπητέ Σέρλοκ. Εσύ γιατί όχι;
Θα αρκούσε κάτι τόσο απλό, για να καταλάβουν τι κάνουν λάθος. Ή τέλος πάντων να βρουν κάτι άλλο αν θέλουν να κάνουν κριτική, χωρίς να δανείζονται λάθος επιχειρήματα, νομίζοντας μάλιστα ότι είναι δικά τους.
Όπως λάθος μπορεί να είναι και αυτό το κείμενο. Γιατί οι περισσότεροι από αυτόν τον χώρο κατάλαβαν αυτό που έπρεπε και χάρηκαν και το ένιωσαν δικό τους και το παραδέχτηκαν. Και είναι κρίμα να ασχολούμαστε με τους υπόλοιπους, επειδή κάνουν επικοινωνιακή φασαρία, για να δώσουν αυτοί τον τόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου