ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Οι εικόνες στο Σύνταγμα της πρωτομαγιάτικης, με όλα τα μέτρα ασφαλείας, συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ, παρά τους περιορισμούς της κυβέρνησης,  αποτέλεσε για μέρες το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, εντυπωσιάζοντας για διαφορετικούς λόγους διαφορετικούς πολιτικούς χώρους.

        Από την κυβέρνηση που δια στόματος του υφυπουργού  Ν. Χαρδαλιά επέκρινε εμμέσως αυτή την δράση χωρίς να την κατονομάσει, με βουλευτές της να επισημαίνουν την απειθαρχία του ΚΚΕ σε αποφάσεις της πολιτείας,  μέχρι τα άρθρα όψιμα ανησυχούντων διανοούμενων για την  επίδειξη στρατιωτικής πειθαρχίας στη συγκέντρωση, το ΚΚΕ μπήκε στο στόχαστρο. Γιατί το ΚΚΕ μέσω των συνδικαλιστικών οργανώσεων δήλωσε την παρουσία του συντεταγμένα και  οργανωμένα ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική, παρά  τις οδηγίες της κυβέρνησης που δεν φαίνονταν να έχουν άλλη σκοπιμότητα απ’ αυτή της αποφυγής ακριβώς των πρωτομαγιάτικων εκδηλώσεων. Κι αυτή η συγκέντρωση είναι κάτι πολύ παραπάνω από συμβολική, σηματοδοτεί το ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος στους χρόνους που έρχονται,  σαν την κύρια οργανωμένη  λαϊκή δύναμη ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Μια αντίσταση όμως που δεν είναι απλά άρνηση χωρίς κανέναν ειδοποιό προσδιορισμό, χωρίς όραμα, αλλά αντίθετα με το όραμα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας που εξασφαλίζει τη συνοχή και προοπτική των κοινωνικών αγώνων.

        Πέρα από τους αντικομμουνιστικούς μηρυκασμούς, σαν απομιμήσεις λόγων μετεμφυλιακού κράτους, που προκάλεσε η συγκεκριμένη συγκέντρωση, προβλήθηκαν από την κυρίαρχη εξουσία και επικρίσεις γι’ αυτήν που υποκρινόμενες μια προοδευτική οπτική στηρίζονταν στον εκθειασμό του αυθόρμητου, στο ακηδεμόνευτο των κινητοποιήσεων, στην ελευθερία του ατόμου έξω από κόμματα και  οργανώσεις αλλά και στις συγκρίσεις με φασιστικές εκδηλώσεις. Αποκαλύπτοντας συγχρόνως, δια της εις άτοπον επαγωγής, και τον διαρκή φόβο  της κυρίαρχης εξουσίας, που είναι η  οργάνωση και η συνειδητή δράση της εργατικής τάξης στη διεκδίκηση της ζωής της.
          Μόνος ο εργαζόμενος είναι απολύτως ανίσχυρος. Μόνο ως μέρος μιας συλλογικότητας, ως μιας μεγάλης οργάνωση της οποίας τα μέλη ενεργούν ενωμένα για το κοινό συμφέρον, μπορεί να βελτιώσει τις συνθήκες εργασίας του. Κι είναι στα εργατικά συνδικάτα, στα οποία ο κοινός αγώνας για βελτίωση των όρων δουλειάς αντικαθιστά τον ατομικό ανταγωνισμό για θέσεις εργασίας. Κι είναι επειδή μέσα από τους συνδικαλιστικούς αγώνες αναπτύσσεται η πειθαρχία και η αλληλεγγύη, περιορίζεται ο προσωπικός εγωισμός προς το συμφέρον του συνόλου που το εργατικό κίνημα γίνεται το μεγάλο σχολείο οργάνωσης και πειθαρχίας. Διδάσκει στους εργαζόμενους μέσω συνεχώς νέων εμπειριών πως το άτομο μπορεί να αναστηθεί μόνο μαζί με τους συντρόφους του, μόνο ως μέλος μιας συλλογικότητας, και ως εκ τούτου ότι ο καθένας πρέπει να προωθήσει τα συμφέροντα της συλλογικότητας.
        Κι αυτό βεβαίως ισχύει όταν το εργατικό κίνημα  αγωνίζεται πραγματικά εναντίον των καπιταλιστών, και όχι όταν, όπως στον κρατικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ του Γ. Παναγόπουλου, εκβιάζονται συμφωνίες μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών με  στόχο την εξασφάλιση  αρμονίας μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας προς όφελος του πρώτου. Γι’ αυτό και το  ΠΑΜΕ, ως το μόνο συντονιστικό όργανο συνδικαλιστικών οργανώσεων με εργατική φωνή, απομένει η πιο συγκροτημένη και ενεργητική ομάδα πρωτοβουλίας στην οργάνωση της αντίστασης των εργαζομένων στην καπιταλιστική επίθεση. Και είναι το πολιτικό κενό, η αδράνεια των διαλυμένων αστικών συνδικαλιστικών οργανώσεων και η αναξιοπιστία των παραδοσιακών κομμάτων που φοβάται η κυρίαρχη εξουσία μήπως  του ανοίξουν το δρόμο ριζοσπαστικοποιώντας ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.

Για να ανατραπεί η υπεροχή του κεφαλαίου από την εργατική τάξη απαιτείται μια τεράστια δύναμη οργάνωσης, επαναστατικό συναίσθημα και άτρωτη αλληλεγγύη, κάτι που μπορεί να είναι μόνο καρπός του εργατικού συνδικαλισμού. Όταν  το κεφάλαιο διαθέτει τόση δύναμη και  οργάνωση με το  αστικό κράτος είναι αφελές να πιστεύεται πως συμβολικές κινήσεις και γλυκερές συναισθηματικότητες θα το κάμψουν προς όφελος της εργασίας. Η αστική τάξη έχει στο κράτος τεράστια πνευματική και υλική δύναμη, με την οποία οι εργαζόμενοι πρέπει να εξοικειωθούν αν θέλουν να αντιπαρατεθούν. Όπου λείπει η γνώση και η πολιτική διορατικότητα, ακόμα και ο πιο πεπεισμένος και ένθερμος αγωνιστής γίνεται πολύ εύκολα θύμα της ρηχότερης πολιτικής προδοσίας. Δράσεις αυθόρμητες και  ανοργάνωτες χωρίς σχέδιο εύκολα μπορεί να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης από την κυρίαρχη εξουσία ενάντια στο λαϊκό κίνημα.

Και δεν είναι σύμπτωση που η πολιτική ηγεσία δια του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη θυμήθηκε στη Βουλή, στη δέκατη επέτειο, με τόση επιδεικτική θλίψη την προβοκάτσια της Μαρφιν. Πέρα από το μικροπολιτικό παιχνίδι με τους επαναστατικούς βερμπαλισμούς του ΣΥΡΙΖΑ, ο βασικός στόχος πάντα όταν αναφέρεται η υπόθεση Μαρφιν είναι το εργατικό κίνημα και η δυσφήμιση των λαϊκών κινητοποιήσεων στο οποίο εμμέσως αν όχι σαφώς χρεώνονται οι τρεις θάνατοι.  

Γι’ αυτό είχε τόση σημασία η συγκέντρωση της πρωτομαγιάς στο Σύνταγμα. Ήταν η εικόνα της δυναμικής του εργατικού κινήματος που με οργάνωση,  γνώση, πολιτική ωριμότητα και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του  αντιπαρατίθεται στην πολιτική εξουσία που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Στην εικόνα αυτή συγκεκριμενοποιήθηκε ο συνδυασμός της συνειδητής καθοδήγησης του κόμματος της εργατικής τάξης, του ΚΚΕ, με τη δημιουργική δραστηριότητα και πρωτοβουλία των εργαζομένων.