Τα… λεκιασμένα μυαλά

 

 

Ξεπεράσαμε την Κίνα σε νεκρούς από covid. Εμείς – είπαμε, έχουμε 10 εκατομμύρια πληθυσμό. Η Κίνα… κάτι παραπάνω. Ενάμιση δισεκατομμύριο. Εκατόν πενήντα φορές περισσότερους από τους υπερήφανους με τα τούρμπο γονίδια Έλληνες, τον πολιτισμό των 200 λέξεων κατά κεφαλήν και τον υπερχειλίζοντα κουτσαβακισμό. Στην Κίνα, επίσης, η πανδημία έχει πάψει εδώ και δέκα μήνες να είναι θανατηφόρα. Ουδείς νεκρός όλο αυτό το διάστημα. Η ίδια εικόνα, περίπου, σε Κούβα, Βιετνάμ, νότια Κορέα, Ταϊβάν, αλλά και… Ν. Ζηλανδία. Ναι, στη Ν. Ζηλανδία, με το ομώνυμο αρνάκι, που μπορεί την τελευταία τριακονταετία να κατάφεραν να κακοποιήσουν 250.000 παιδιά – κυρίως Μαορί, αλλά με την πανδημία έσκισαν.

Από την άλλη πλευρά της Γης, τη δυτική, την πολιτισμένη, του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, ο… όλεθρος. Αρχές του 2021 οι ΗΠΑ θα έχουν ξεπεράσει τον αριθμό νεκρών που είχαν στον Β΄ ΠΠ. Η ΕΕ βουλιάζει στο θανατικό και στην επερχόμενη πείνα. Στην Αγγλία η UNICEF σιτίζει παιδάκια.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Συνταρακτική! Με κολοσσιαίες οικονομικοπολιτικές προεκτάσεις, μετατοπίσεις και αλλαγές. Το θλιβερό και πλήρως απογοητευτικό γεγονός, όμως, είναι πως αυτή τη βοούσα πραγματικότητα, δεν είναι σε θέση να την προσλάβουν και πολύ περισσότερο, να την επεξεργαστούν εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας. Ανίκανοι να εξαγάγουν ένα – σχεδόν αυτονόητο συμπέρασμα. Να θέσουν – έστω και να απαντήσουν στο ερώτημα: Γιατί κάπου δεν πεθαίνουν από τον ιό;

Εμείς ζούμε στην εποχή της… Μαρίας. Της κάθε ελεεινής Μαρίας και του κάθε δυστυχή… Μάριου. Που θα μπει, λέει, ανάμεσα στο εμβόλιο και στο παιδί της, όπως εγκληματικά βάζει την πρέζα ανάμεσα σ’ αυτήν και το παιδί της. Στην εποχή του σκοταδισμού των παπάδων και των επιστημόνων που δεν τολμούν να σηκώσουν ανάστημα. Του κάθε βλάκα που ελπίζει στα κέρδη του λαχείου (μία στα δέκα εκατομμύρια πιθανότητες), αλλά αγνοεί ή παραβλέπει τον κατά πολύ πιθανότερο κίνδυνο να βρεθεί άδοξα στον τάφο κι ασχολείται με τσιπάκια και λεκιασμένα φανελάκια.

Ζούμε στην εποχή που εκατοντάδες χιλιάδες – εκατομμύρια, από το δουλικό ποίμνιο, ανέχονται την εγκληματική τάξη και την κυβέρνησή της που, έχοντας ξεπουλήσει τα πάντα, παίζει τώρα απροκάλυπτα με τη ζωή μας.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ