Κοινή λογική

Το νομοσχέδιο «παίρνει υπόψη τις ιδιαιτερότητες των πανεπιστημίων, κινείται στη σωστή κατεύθυνση και λύνει ζητήματα που είναι "κοινής λογικής'' για μια χώρα τον 21ο αιώνα»... Αυτή είναι πάνω - κάτω η «υποδοχή» που επιφύλαξαν διάφορα αστικά επιτελεία στο νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας, που με κλειστά τα Πανεπιστήμια φέρνει νέα εμπόδια στις σπουδές και εντείνει την καταστολή στους χώρους των Ιδρυμάτων.

Με το που έγιναν γνωστές οι προθέσεις της κυβέρνησης να «λύσει τα χρόνια προβλήματα των ΑΕΙ» εν μέσω πανδημίας, μειώνοντας από τη μία τη χρηματοδότηση και τις προσλήψεις εκπαιδευτικού προσωπικού για το σύνολο των μορφωτικών και λειτουργικών αναγκών των φοιτητών και δίνοντας από την άλλη 30 εκατ. ευρώ για την ίδρυση σώματος καταστολής, άρχισε από τους γνωστούς δημοσιολόγους η επίκληση στην «κοινή λογική».

Ας απαντήσουν όμως όλοι αυτοί στους φοιτητές και στις οικογένειές τους, που περνάνε «των παθών τους τον τάραχο» για ένα πτυχίο: Σε ποια σφαίρα της «κοινής λογικής» να αναζητήσει κανείς τους λόγους που στα πανεπιστήμια λειτουργεί μέσα στην καραντίνα μόνο ό,τι αποφέρει κέρδος (ξενόγλωσσα προγράμματα σπουδών, ερευνητική δραστηριότητα κ.λπ.), ενώ οι πρωτοετείς φοιτητές δεν ξέρουν τι είναι επιστημονικό σύγγραμμα και αμφιθέατρο;

Ποια «κοινή λογική» δικαιολογεί επί ένα χρόνο τώρα οι φοιτητές των θετικών επιστημών και των πολυτεχνικών σχολών να μην έχουν δει από κοντά το εργαστήριο; Με ποια «κοινή λογική» θεωρείται «σύγχρονο» και «ασφαλές» στις εστίες να πέφτουν σοβάδες και να υπάρχει κίνδυνος ηλεκτροπληξίας λόγω απαρχαιωμένων εγκαταστάσεων, ενώ χιλιάδες νέοι άνθρωποι αποθαρρύνονται να σπουδάσουν εξαιτίας του κόστους της στέγης;

Γι' αυτά τα οξυμένα και διαχρονικά προβλήματα, που οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι στα πανεπιστήμια έχουν αναδείξει και διεκδικούν λύσεις, η κυβέρνηση δεν βρήκε χρόνο να σκεφτεί και να πάρει ουσιαστικά μέτρα για την ασφαλή λειτουργία των Ιδρυμάτων. Είχε όμως όλη την άνεση χρόνου, με τα πανεπιστήμια κλειστά, να προετοιμάσει και να φέρει στη Βουλή τις αντιδραστικές διατάξεις που παρουσίασε προχτές.

Ισχυρίζονται προκλητικά ότι με τις αλλαγές στη συμπλήρωση των μηχανογραφικών, το σύστημα πρόσβασης στα ΑΕΙ γίνεται δικαιότερο και ότι διασφαλίζεται η ποιότητα των σπουδών. Λένε ψέματα. Το νέο σύστημα βάζει επιπλέον εμπόδια στην πρόσβαση στο πανεπιστήμιο, περιορίζει τις επιλογές των μαθητών και επισημοποιεί τα πτυχία των πολλών κατηγοριών και ταχυτήτων.

Το ίδιο κάλπικοι και προκλητικοί είναι οι ισχυρισμοί ότι με τις αλλαγές στον καθορισμό της διάρκειας φοίτησης τα πανεπιστήμια θα απαλλαγούν από τους «αιώνιους» και «αδιάφορους» φοιτητές, ανταμείβοντας τους «συνεπείς» με αναβάθμιση των σπουδών τους. Η αλήθεια είναι όμως ότι με τα μέτρα αυτά ενισχύονται τιμωρητικά οι αποκλεισμοί σε βάρος φοιτητών που για μια σειρά κοινωνικούς λόγους αργούν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους.

Στο πανεπιστήμιο που θωρακίζουν με την πολιτική τους η σημερινή και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, η γνώση και η έρευνα αποτελούν εμπορεύματα και πηγή σημαντικών κερδών, που πρέπει να προστατευτούν. Γι' αυτό συμπλήρωμα της πολιτικής τους είναι η ένταση της καταστολής, ενάντια στις διεκδικήσεις για τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες των φοιτητών.

Αξιοποιούν μάλιστα προσχηματικά γι' αυτόν το σκοπό τη δράση μηχανισμών και ομάδων που καμία σχέση δεν έχουν με το φοιτητικό κίνημα και τις διεκδικήσεις του. Το έκαναν για την κατάργηση του ασύλου, το κάνουν και τώρα με την ίδρυση σωμάτων αστυνόμευσης των πανεπιστημίων, που σηματοδοτεί κλιμάκωση του αυταρχισμού συνολικά ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Η «κοινή λογική» λέει λοιπόν ότι δεν θα μείνουν αναπάντητοι οι επικίνδυνοι σχεδιασμοί στην Εκπαίδευση, ακόμα και στις δύσκολες συνθήκες της πανδημίας, που η κυβέρνηση αξιοποιεί ως «ευκαιρία» για να κλιμακώσει την αντιλαϊκή πολιτική της. «Κοινή λογική» είναι η υπεράσπιση των μορφωτικών δικαιωμάτων μαθητών και φοιτητών, για να ανοίξουν τα πανεπιστήμια με όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας.

Οι χτεσινές κινητοποιήσεις των φοιτητικών συλλόγων στην Αθήνα και αλλού έδωσαν μια πρώτη απάντηση. Οι πρωτοβουλίες που ήδη ανακοινώνονται από το οργανωμένο φοιτητικό κίνημα πρέπει να βρουν ακόμα μεγαλύτερη ανταπόκριση. Να γίνει υπόθεση των εργαζομένων και των συνδικάτων τους ο αγώνας ενάντια στην ένταση των ταξικών φραγμών στην Εκπαίδευση και στην καταστολή.