λέξεις με την πιο συχνή εμφάνιση στις αστικές αναλύσεις που αντιπαρατίθενται με αφορμή τις εξελίξεις στις ΗΠΑ.
Οι μεν περιγράφουν τον «τραμπισμό» ως το πολιτικό υπόβαθρο των κάθε λογής λαϊκιστών, «αριστερών» και «δεξιών», που με τον δήθεν «αντισυστημισμό» τους οξύνουν υπαρκτές κοινωνικές και πολιτικές διαιρέσεις, βάζοντας σε κίνδυνο τη δημοκρατία.
Οι δε παρουσιάζουν τη «νεοφιλελεύθερη» διαχείριση ως την πηγή μεγάλων απειλών, επειδή οξύνει τη φτώχεια και τις κοινωνικές αντιθέσεις, δίνοντας χώρο στην ακροδεξιά, που είναι τελικά ο μεγαλύτερος εχθρός της δημοκρατίας.
Η λύση για τους πρώτους είναι «να ηττηθεί ο τραμπισμός», δηλαδή ο λαϊκισμός στις ΗΠΑ και στην ΕΕ.
Για τους δεύτερους, να μεταρρυθμιστεί ο καπιταλισμός σε πιο προοδευτική κατεύθυνση, να γίνει πιο δίκαιος, ώστε να μην βρίσκει έδαφος η ακροδεξιά να απειλεί τη δημοκρατία στον «δυτικό» κόσμο.
Οι αναλύσεις και των μεν και των δε κρύβουν τη βαθιά ενδοαστική διαίρεση και διαπάλη που υπάρχει στο εσωτερικό των ΗΠΑ, με το εξής βασικό διακύβευμα: Με ποια πολιτική στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της χώρας, με ποιες αναπροσαρμογές στις διεθνείς συμμαχίες θα καταφέρει η αστική τάξη της χώρας να διασώσει την πρωτοκαθεδρία της στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, που απειλείται από την αλματώδη οικονομική και στρατιωτική άνοδο της Κίνας, αλλά και από τον ενισχυμένο ρόλο της Ρωσίας διεθνώς;
Σε όλες τις εκδοχές τους, οι διάφορες παραλλαγές της αστικής πολιτικής που συγκρούονται και στις ΗΠΑ, έχουν ως προϋπόθεση (και αποτέλεσμα) το «μάτωμα» του λαού στο εσωτερικό και την όξυνση των ανταγωνισμών διεθνώς.
Είναι δηλαδή από χέρι αντιλαϊκές, όπως έχει αποδειχτεί με αφορμή και την προηγούμενη καπιταλιστική κρίση. Εκεί συναντιούνται επομένως «αντι-λαϊκιστές» και «αντι-νεοφιλελεύθεροι», είναι κοινή τους η αγωνία για τη θωράκιση της αστικής δημοκρατίας, της δικτατορίας του κεφαλαίου, την οποία αποθεώνουν εξίσου και ανησυχούν για τη μακροημέρευσή της, σε μια περίοδο μάλιστα που γίνονται φανερά τα αδιέξοδα του σάπιου καπιταλισμού.
Την ίδια αγωνία δείχνουν όμως και διάφορες δυνάμεις του οπορτουνισμού, που προειδοποιούν για τον «ακροδεξιό κίνδυνο», στο έδαφος της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, όπως ακριβώς κάνει και η σοσιαλδημοκρατία.
Στην πραγματικότητα, ποτίζουν το δέντρο μιας πιο «προοδευτικής» τάχα διαχείρισης του καπιταλισμού, αναμοχλεύοντας τις αυταπάτες που καλλιεργούσαν στη συνείδηση ενός πιο ριζοσπαστικού κόσμου και την περίοδο της κυβερνητικής εναλλαγής από τους ΝΔ - ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ.
Περνώντας από τέτοιες συμπληγάδες, ο λαός μπορεί με αφορμή και τις εξελίξεις στις ΗΠΑ να δει πιο καθαρά την πραγματικότητα που αποκαλύπτεται τώρα μπροστά του: Οτι θα βγαίνει πάντα χαμένος, όσο γίνεται «ουρά» της αστικής αντιπαράθεσης, σε όλες τις εκδοχές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου