Στα
τέλη της δεκαετίας του '90, μετά τα Ιμια και πριν από την έναρξη της
ελληνοτουρκικής «διπλωματίας των σεισμών», είχα την τύχη να πετάξω, και
μάλιστα επί πενήντα περίπου λεπτά, μ' ένα Mirage 2005. Εμπειρία
μοναδική, στα όρια των αντοχών ενός κανονικού πιλότου. Τη θεωρώ μια από
τις πιο διδακτικές και χρήσιμες εμπειρίες στη ζωή μου, τέτοια που να μου
επιβάλλει να είμαι εξαιρετικά φειδωλή στην ευκολία και στο άλλοθι του
τόσο συνηθισμένου «ανθρώπινο λάθος». Αυτού δηλαδή που αμέτρητες φορές
καλύπτει πολιτικές επιλογές, συστημικές παθογένειες, δικαιολογίες ή και
δίκες καλών προθέσεων, όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τραγωδίες, ήττες
και συμβάντα που μπορεί να κρίνουν τη μοίρα. Οχι απλώς ενός όπλου, αλλά
ενδεχομένως κι ενός λαού, μιας πατρίδας.
Οσο
κι αν φαίνεται παράξενο, στη μοναξιά των αιθέρων με πανάκριβο όχημα τη
ζωή, εξαρτημένη από τις γνώσεις και την εμπειρία του πιλότου, αλλά και
την τελική έκβαση μιας πτήσης απ' άκρου εις άκρον του Αιγαίου, να
κρέμεται από τη συλλογικότητα κάθε ανθρώπινου και τεχνικού κρίκου (τότε
της μοίρας Γεράκι), αποκτάς μια διαφορετική συγκρότηση και συναίσθηση
της πολιτικής, της κοινωνικής κι ως ένα βαθμό και της ιδεολογικής και
ηθικής προσέγγισης των εννοιών: λαός, στρατός, άμυνα κι όλα αυτά που
αυτές τις μέρες συζητάμε σε επίπεδο Ελληνοτουρκικών σχέσεων,
εξοπλιστικών προγραμμάτων και ΝΑΤΟικών επικίνδυνων σχεδίων. Επικαλέστηκα
εδώ αυτή τη μοναδική για έναν πολίτη εμπειρία, για να υπογραμμίσω με
όλες τις ανθρώπινες δυνάμεις μου την ανάγκη, όχι απλώς να γίνουν
κατανοητές οι θέσεις του ΚΚΕ ως βαθιά πατριωτικές σε θέματα άμυνας, αλλά
και ως αναγκαίο να κατανοηθούν, για να θωρακιστεί ο λαός απέναντι σε
επικίνδυνες, βαθιά αντιλαϊκές πολιτικές επιλογές, που μας χώνουν
βαθύτερα στο στόμα του ιμπεριαλιστικού δράκου. Και ταυτόχρονα, με πλαστά
διλήμματα και υποταγή σε αλλότρια συμφέροντα, καταφέρνουν να
εκμηδενίζουν, με συνεχές πλασάρισμα της διαρκούς συμμαχικής τουρκικής
απειλής, την κριτική ικανότητα του λαού και το δικαίωμά του να ρωτάει,
πριν δώσει και την τελευταία του δεκάρα και σταγόνα αντοχής, ποιος
αγοράζει, για ποιο λόγο, και κυρίως για ποιες ανάγκες, εργαλεία πολέμου
και όχι υπεράσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων, της ειρήνης και της
ασφάλειάς του. Κι εδώ αρχίζουν τα πολιτικά δύσκολα, και τα επικοινωνιακά
χυδαία κι εύκολα, που καταλήγουν σε άγνοια κινδύνου για το τι
επιτρέπουμε, χωρίς να το καταλαβαίνουμε ή να το συνειδητοποιούμε, να
θεωρείται πραγματικός κίνδυνος για το τώρα και το αύριο όλων μας.
Ο
γεωπολιτικός χάρτης της γειτονιάς μας έχει κυριολεκτικά μουτζουρωθεί
από τις αναδιατάξεις των συμμαχιών, και τα παιχνίδια και τους τριγμούς
των θηριωδών συμφερόντων της ενεργειακής και πολεμικής βιομηχανίας, τόσο
και έτσι, που μες στη θολούρα να καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι
μπορούμε να μπαίνουμε «όλοι μαζί» σε μια κούρσα εξοπλισμών και μια
αδιαφανή πολεμική προετοιμασία, που πλασάρεται ως αμυντική, αλλά δεν
εγγυάται όχι απλώς σύνορα αλλά ούτε αυτή καθαυτή την επιβίωση εξ ίσου
τεράστιων μαζών. Η αντίσταση που προβάλλει το ΚΚΕ στην προσφορά
πανάκριβων υπηρεσιών για υλοποίηση των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδίων, και
τελικά κερδών, είναι κυριολεκτικά μεσούσης της πανδημίας, κορυφούμενης
της ύφεσης και επικείμενης της οικονομικής καταστροφής, ένα εμβόλιο κατά
της φανερά ταξικής και νομοτελειακά αντιλαϊκής, κι επομένως
αντιπατριωτικής αρρώστιας, που δεκαετίες τώρα μας βασανίζει: η αρρώστια
είναι εκφυλιστική. Μετατρέπει την εθνική άμυνα σε εμπορική υπόθεση, και
τη συζήτηση περί αυτήν σ' ένα παζάρι όπου ανακατώνονται και
πολτοποιούνται στο ιστορικό μίξερ πολυεθνικοί κολοσσοί, στρατιές από
λομπίστες, τραπεζική και οικονομική διπλωματία, συμμαχίες της τσέπης κι
εργαλειοποίηση περιορισμένων συρράξεων. Στη ζυγαριά αυτής της αρρώστιας
μπαίνουν από τη μια μεριά το αίμα, η φτώχεια, ο εξανδραποδισμός κι από
την άλλη τα συμβόλαια, τα κέρδη και το εύρος της εξουσίας των μεγάλων
παικτών, που σήμερα έρχονται ως σύμμαχοι και σου πουλάνε τόσα όπλα, που
μπορούν να στ' αρπάξουν όταν και οπότε θέλουν, είτε καταδικάζοντάς τα σε
αφλογιστία, είτε επειδή τους συμφέρει να συμμαχήσουν με τον εχθρό σου,
γιατί πληρώνει περισσότερα κι αιμορραγεί ευκολότερα.
Κι
άντε να πείσεις απ' τη μεταπολίτευση ως τα σήμερα τον κόσμο να
εμβολιαστεί έναντι αυτής της εκφυλιστικής συζήτησης περί εθνικής άμυνας,
όταν οι λέξεις - κλειδιά που κυριάρχησαν, όλο τον καιρό της αρρώστιας,
ήταν μίζες, σκάνδαλα, καριέρες, πασπαλισμένες με μυστικότητα και άγνοια.
Οταν το έθνος ιδιωτικοποιείται τότε ο λαός για την άμυνα αιμορραγεί
ακατάπαυστα. Και για πολίτες και για στρατιωτικούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου