Ιστορία του παχέος εντέρου – Ο Βασίλι Μπλοχίν και το αντικομμουνιστικό σπλάτερ του Newsbeast

 

Ξεχάστε τις ταινίες τρόμου και τα τετριμμένα που έχετε δει ως τώρα. Τα καλύτερα σπλάτερ και σλάσερ σενάρια δεν τα έχετε διαβάσει ακόμα και το Newsbeast έρχεται να καλύψει το κενό με ένα πόνημα μυθιστορίας που θα σας κρατήσει άυπνους ή τουλάχιστον να κρατήσετε την κοιλιά σας από τα γέλια. Ο λόγος για το βιογραφικό σημείωμα που το σάιτ αφιερώνει στον στρατηγό και στέλεχος της NKDV Βασίλι Μπλοκίν (η σωστή προφορά είναι πιθανότατα Μπλαχίν, αλλά αυτό είναι το μικρότερο πρόβλημα στο άρθρο) με τον διακριτικό τίτλο “Ο αγαπημένος εκτελεστής του Στάλιν” που σκότωσε 7.000 ανθρώπους, έναν – έναν”. Αφού πρώτα τους ήπιε το αίμα με το μπουρί της σόμπας, πληροφορία που θα έμπαινε αν το επέτρεπε ο χώρος.

Ανάμεσα στα “ζοφερά όργανα του θανάτου”, πληροφορούμαστε από τον άγνωστο συντάκτη, “κανείς τους δεν ήταν τρομακτικότερος από τον Βασίλι Μπλοκίν, που είχε να καμαρώνει για τον αδιανόητα μεγάλο αριθμό ανθρώπων που έπεσαν νεκροί από τα χέρια του. Το άστρο του ανέτειλε μέσα στα σκοτάδια της μυστικής αστυνομίας, ώστε να γίνει ο άγγελος του θανάτου στους διωγμούς του Πατερούλη”.

Αν διακρίνετε μια τόσο δα μικρή διάθεση υπερβολής στο παραπάνω, είναι επειδή δεν έχετε διαβάσει το υπόλοιπο πόνημα, που θα σας πείσει ότι ο Μπλοκίν ήταν κάτι μεταξύ Τζεγκίς Χαν, Βλάντ Τέπες και Αττίλα -της μάστιγας του θεού. Γιατί, σαν να μην έφτανε ότι σκότωσε “κόσμο και κοσμάκη” (sic) από τη δεκαετία του ’20, εκεί που δεν κρατιόταν πια ήταν κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε και αναδεικνύεται σε αιματοβαμμένο πρωταγωνιστή της “Κατυνολογίας”, έχοντας “εκτελέσει προσωπικά πάνω από 7000 Πολωνούς”. 

Το κείμενο προσπερνά στα γρήγορα τα νεανικά χρόνια του Μπλοκίν, συνοψίζοντάς τα στο “από τα λιγοστά που τον αφορούν αυτή την περίοδο, ξέρουμε ότι ο Μπλοκίν διακρινόταν για τον σαδισμό και την προθυμία του στο έγκλημα. Αλλά και σε αυτό που ο ίδιος ο Στάλιν ονόμαζε «μαύρη εργασία»: βασανιστήρια, εκφοβισμό και μυστικές εκτελέσεις δηλαδή.” Κι όταν λέμε ξέρουμε, εννοούμε για γκαραντί πράγματα, ο λόγος μας συμβόλαιο.

Το αίμα αρχίζει να ρέει ποτάμι όταν πια ο Μπλοχίν μπαίνει στην Τσεκά, όπου “θα τραβούσε την προσοχή των ανωτέρων του”, δηλαδή το Χένρικ Γιάκοντα, το Νικολάι Γιεζόφ και το Λαβρέντι Μπέρια κι έτσι “αφού ανέβηκε γοργά τα σκαλιά της ιεραρχίας, το 1926 τον βρίσκει στον ρόλο που θα αποθέωνε με τη δράση του: κρατικός εκτελεστής.”

Η αγωνία κορυφώνονται και οι λεπτομέρειες γίνονται ολοένα και πιο γλαφυρές:

“Εκεί, στον τελευταίο όροφο της Lubyanka, σκότωνε πια κόσμο σε ημερήσια διάταξη. Ο τρόπος πάντα ο ίδιος: ο μελλοθάνατος γονάτιζε και ο Μπλοκίν του φύτευε μια σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Τα πτώματα καίγονταν σε ένα κρεματόριο. Τον Οκτώβριο του 1927 εγκαινιάστηκε μάλιστα ένα καινούριο αποτεφρωτήριο, για να συμπέσει με τη 10η επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης, και τώρα ήταν σε σχέδιο του αρχιεκτελεστή.” Σφύζει από τόση ζωντάνια – pun intended – η περιγραφή, που νιώθεις ότι ο συντάκτης μύρισε καμένη σάρκα με τα ίδια του τα ρουθούνια.

Εννοείται πως μέσα σε όλο αυτό το θανατικό δε θα μπορούσε να λείπει και ο ίδιος ο Στάλιν, με τον Μπλοκίν να τυγχάνει της εύνοιάς του κι έτσι ο ίδιος να γίνεται “προσωπική επιλογή του ηγέτη της ΕΣΣΔ να ηγηθεί των σφαγών κατά τον «Μεγάλο Τρόμο» του 1936-1938”. Μάλιστα, “η προσωπική τους σχέση ήταν τέτοια που όταν κατηγορήθηκε και ο ίδιος τελικά ο Μπλοκίν για συνωμοσία κατά του κράτους το 1939, ο Στάλιν αρνήθηκε να υπογράψει την καταδίκη του. Τότε ήταν που επαίνεσε τη «μαύρη εργασία» του εκτελεστή του, την οποία θεωρούσε ανεκτίμητη.” Αυτό ακριβώς, τίποτε άλλο, γιατί οι φιλίες δε χαλάνε για τα κόμματα.

Ο Μπλοκίν έπλεε το λοιπόν σε πελάγη ευτυχίας και αίματος των αντιπάλων του και “καυχιόταν ιδιαίτερα για τη δολοφονία του στρατάρχη και αρχηγού του «κόκκινου» επιτελείου Μιχαήλ Τουχατσέφσκι, αλλά και για τον φόνο δύο εκ των τριών αφεντικών του, τόσο του Γιάκοντα το 1938 όσο και του Γιεζόφ το 1940.” Πού τον έχανες, πού τον έβρισκες το Βασίλι, στα καπηλειά να αφηγείται μετά την πέμπτη βότκα πώς έσφαζε τον Τουχατσέφσκι και το Γιεζόφ.

Τα καλύτερα όμως ήρθαν φυσικά με την υπόθεση Κατύν, όπου πλέον ο πρωταγωνιστής μας “είχε μετατραπεί σε σταλινικό τέρας”. Παράλληλα, πλέον έπαιρνε διαταγές “αποκλειστικά από τον «κόκκινο» ηγέτη, γεγονός που απλοποίησε πολύ τη μαύρη δουλειά του. Τώρα δεν χρειαζόταν ούτε γραφειοκρατίες ούτε χαρτούρες, ο Στάλιν τον είχε απαλλάξει από τέτοιες σκοτούρες”. Ναι, όλο αυτό αριστούργημα κάνει και ρίμα στο τέλος και χτυπάει έτσι στα ίσια μια υποψηφιότητα όχι μόνο για το Πούλιτζερ, αλλά και για το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Εν πάσει περιπτώσει, η μεγάλη μέρα έφτασε τον Απρίλη του 1940, κι ο Μπλοκίν, έχοντας γράψει πολλά χιλιόμετρα πτωμάτων, “καταφτάνει λοιπόν στο στρατόπεδο αιχμαλώτων του Οστασκόφ, δίπλα στο δάσος του Κατίν, όπου κρατούνταν κυρίως Πολωνοί αξιωματικοί και αστυνομικοί που είχαν πέσει στα χέρια του Κόκκινου Στρατού μετά τη σοβιετική εισβολή στην Πολωνία του 1939”.

Εκεί λοιπόν, “για 28 συναπτές νύχτες δολοφονούσε ανθρώπους με απίστευτη αποτελεσματικότητα και ταχύτητα, γράφοντας μια από τις πλέον φρικαλέες σελίδες στην ιστορία των μαζικών εκτελέσεων”. Το διαμαντάκι που ακολουθεί αξίζει απλά να παρατεθεί αυτούσιο:

Οι εκτιμήσεις μιλούν για 22.000 πολωνούς νεκρούς, 7.000 εκ των οποίων θανατώθηκαν από το χέρι του Μπλοκίν. Ο οποίος έστησε τη φονική κάμαρά του στο Καλίνιν, μεταφέροντας εκεί με τρένο όσους πολωνούς αιχμαλώτους είχαν χαρακτηριστεί αναλώσιμοι.

Ο θάλαμος που είχε στήσει στο υπόγειο του στρατηγείου της Εν Κα Βε Ντε στο Καλίνιν ήταν έτσι σχεδιασμένος από τον «λογιστή του θανάτου», όπως τον χαρακτήριζαν, που να διευκολύνει την ταχύτητα των δολοφονιών.

Ο ίδιος είχε προαποφασίσει ότι ένας καλός ρυθμός θανάτου ήταν οι 300 εκτελέσεις τη νύχτα και κατασκεύασε έναν αποδοτικότατο μηχανισμό εξόντωσης και μεταφοράς των πτωμάτων.

Οι μελλοθάνατοι μεταφέρονταν αρχικά σε έναν προθάλαμο βαμμένο κόκκινο, τον οποίο ο Μπλοκίν αποκαλούσε χαιρέκακα “λενινιστικό δωμάτιο”, για την αναγνώρισή τους. Κατόπιν τους περνούσαν χειροπέδες και τους έφερναν ενώπιον του εκτελεστή στο διπλανό δωμάτιο.

Το οποίο είχε ηχομονώσει ο Μπλοκίν για να πνίγει τις κραυγές απελπισίας των Πολωνών, την ίδια ώρα που το κεκλιμένο τσιμεντένιο πάτωμα διοχέτευε το αίμα σε ένα σιφόνι.

«Ένας πεπειραμένος εκτελεστής πυροβολεί στον λαιμό, κρατώντας την κάννη λοξά προς τα πάνω», έλεγε ο ίδιος, «τότε υπάρχει πιθανότητα η σφαίρα να βγει από το μάτι ή τον λαιμό. Αν σκοτώνεις 250 ανθρώπους τη μέρα, ο καθαρισμός του χώρου μπορεί να αποδειχτεί σοβαρό πρόβλημα».

Φορώντας τη δερμάτινη στολή, την ποδιά του χασάπη και τα μακριά ως τον αγκώνα γάντια του, εκτελούσε το έργο του με ζήλο απαράμιλλο. Τα αγαπημένα του σύνεργα του θανάτου ήταν τα γερμανικά πιστόλια Walther PPK, που έπαιρναν φωτιά μόλις έδυε ο ήλιος.

Ο Μπλοκίν δεν εμπιστευόταν την αξιοπιστία του σοβιετικού περίστροφου TT-30, το οποίο συνήθιζε να υπερθερμαίνεται στη δεκάωρη συνεχή χρήση, βγάζοντας πολλά προβλήματα.

Είχε εξάλλου τέτοια δολοφονική εμπειρία στις πλάτες του που πλέον η μέθοδός του ήταν ανατριχιαστικά άψογη.

Οργάνωσε το φονικό απόσπασμα σε χρόνο-ρεκόρ, επιστρατεύοντας καμιά τριανταριά μοσχοβίτες δεσμοφύλακες, ακόμα και φορτηγατζήδες. Το απίστευτο σε έκταση και θηριωδία έργο του ήταν τέτοιο που οι συνάδελφοι εκτελεστές τον χαρακτήρισαν «καλλιτέχνη του θανάτου»”.

Για τη χρήση του γερμανικού όπλου όμως δεν έφταιγαν μόνο τα σκάρτα σοβιετικά περίστροφα, απόδειξη της ανωτερότητας της ναζιστικής πολεμικής βιομηχανίας προφανώς, αλλά και το γεγονός “ήταν όμως και το άλλο: αν ανακαλυπτόταν ποτέ το έγκλημα, όπως και έγινε το 1943 από τους ναζί εισβολείς, η χρήση των γερμανικών πιστολιών θα έριχνε αλλού το βάρος της θηριωδίας.” Είναι πραγματικά να σκίζεται η καρδιά σου από την απανθρωπιά των μπολσεβίκων. Πώς θα μπορούσαν ποτέ να παγιδεύσουν τους ναζί, που είναι γνωστό ότι ποτέ δεν είχαν δώσει δικαιώματα. Ίσα – ίσα, όπως μας είπε ήδη το κείμενο, αν διακρινόταν για κάτι ήταν στην ικανότητά τους να ανακαλύπτουν εγκλήματα άλλων, οπότε ποιος ξέρει, ίσως η ανθρωπότητα να τους χρωστά κι ευγνωμοσύνη.

Ο συντάκτης βέβαια μας λέει ότι ο Γκέμπελς “έτριβε τα χέρια του” κι έστησε “επικοινωνιακό σόου” με την “ανακάλυψη” των μαζικών τάφων των Πολωνών αξιωματικών, αλλά και πώς να μην ενθουσιάζονταν οι ναζί, γνωρίζοντας ότι η προπαγάνδα τους θα περνούσε αργότερα ελέω Ψυχρού Πολέμου περίπου ως θέσφατο της δυτικής αστικής ιστοριογραφίας. Εκείνη την εποχή βέβαια, όπως σχεδόν με ανυπόκριτη λύπη ομολογεί το κείμενο “λίγοι πίστεψαν την εκδοχή τους (σ.σ. των ναζί,συνώνυμο της αξιοπιστίας δηλαδή), ακόμα λιγότεροι ήθελαν ωστόσο να τα χαλάσουν με τον Στάλιν…”, αντί να ενωθούν με τους γενναίους εκδικητές της πολωνικής ελίτ κατά της κόκκινης αρκούδας εννοούν τα αποσιωπητικά.

Κι αν σας έχει μείνει καμία αμφιβολία για όλα αυτά, τα λέει και το βιβλίο Γκίνες, που το 2010 κατέταξε το Μπλοχίν ως “παραγωγικότερο εκτελεστή της καταγεγραμμένης ανθρώπινης ιστορίας”. Τι χρεία έχομεν άλλων μαρτύρων; Το Γκίνες, το κόπι πέιστ από τη wikipedia και η κοιλιά του συντάκτη είναι τα πολυτιμότερα εργαλεία ιστορικής έρευνας και συνάμα πηγή έμπνευσης για λογοτεχνικά κομψοτεχνήματα στους δύσκολους καιρούς της καραντίνας.