Ενα χρόνο μετά

Ενας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από την ανακοίνωση του πρώτου κρούσματος κορονοϊού στην Ελλάδα. Μέχρι τώρα έχουν καταγραφεί πάνω από 185.000 κρούσματα και σχεδόν 6.500 θύματα. Οι δώδεκα αυτοί μήνες προσφέρονται για συμπεράσματα από το λαό, που καθημερινά δίνει μάχη για την υγεία και τη ζωή του, μετράει όμως τις συνέπειες της κυβερνητικής διαχείρισης της πανδημίας, που έχει ως βασικό κριτήριο τη θωράκιση του «ορατού εχθρού», δηλαδή της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Αυτό βρίσκει διαρκώς μπροστά του ο εργαζόμενος, σε κάθε του βήμα: Για να φτάσει στη δουλειά, στη διάρκεια του ωραρίου του, σε αποθήκες, μαγαζιά και γραφεία - εστίες υπερμετάδοσης. Στη ζοφερή κατάσταση που αντιμετωπίζει αν χρειαστεί νοσηλεία, ή στη θεραπεία που άφησε στη μέση. Στο μαρτύριο της τηλεκπαίδευσης, στην επιδείνωση του εισοδήματός του κ.ο.κ.

Είναι αυτή η δύσκολη καθημερινότητα, που διαρκώς υπενθυμίζει ότι ούτε στην πανδημία «είμαστε όλοι μαζί», όπως λένε η κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα. Οι εργαζόμενοι πράγματι είναι όλοι μαζί, αντιμέτωποι με προβλήματα που γιγαντώνονται, αλλά απέναντί τους έχουν τους βιομήχανους και τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές και τους μεγαλομετόχους στον τουριστικό κλάδο, την αστική τάξη, τα κόμματά της.

Μέσα σε δώδεκα μήνες εκδηλώθηκαν με τη μεγαλύτερη σφοδρότητα οι συνέπειες από την εμπορευματοποίηση του πολυτιμότερου αγαθού. Σε όλο τον κόσμο αποδείχθηκε η γύμνια των δημόσιων συστημάτων Υγείας, ως αποτέλεσμα της λειτουργίας τους με βάση το ζύγι «κόστους - οφέλους», της αντιμετώπισης της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης ως πεδίου επενδύσεων.

Οι λαοί σε κάθε χώρα ζουν τις συνέπειες αυτού που παρουσιάζεται ως «νέο» και «καινοτόμο», αλλά είναι παλιό και θανατηφόρο: Τα ιδιωτικοποιημένα συστήματα, τις ΣΔΙΤ και τα business plan για τη λειτουργία των νοσοκομείων, τις αποψιλωμένες υπηρεσίες, τις απαρχαιωμένες υποδομές στο όνομα των δημοσιονομικών αντοχών, την άνθηση των ιδιωτικών κλινικών κ.ο.κ.

Το συμπέρασμα είναι, λοιπόν, ότι όσο η προστασία της ζωής και της υγείας παραμένει εγκλωβισμένη στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, τόσο οι τεράστιες δυνατότητες και τα επιτεύγματα της επιστήμης θα μένουν απροσπέλαστα για την κοινωνική πλειοψηφία. Τόσο οι «κανονικές» και «έκτακτες» καταστάσεις θα προκαλούν δυσβάσταχτες συνέπειες στους λαούς.

Το ίδιο διάστημα αποδείχθηκε ξανά πόσο αδίστακτες είναι οι αστικές κυβερνήσεις, οι διεθνείς ενώσεις τους, η εργοδοσία. Η αξιοποίηση της πανδημίας ως «ευκαιρίας» για νέα μέτρα στήριξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας επέφερε κι άλλα συντριπτικά πλήγματα στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

Μόνο τη χρονιά που πέρασε, η κυβέρνηση ψήφιζε ένα αντιδραστικό νομοσχέδιο κάθε τρεις μέρες, με στόχο τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας, δόθηκαν κάθε λογής «πακέτα» σε επιχειρηματικούς ομίλους, κλιμακώθηκαν η καταστολή, η επίθεση στα μορφωτικά δικαιώματα μαθητών και φοιτητών. Με νόμους καθιερώθηκαν νέες μορφές έντασης της εκμετάλλευσης, όπως με την τηλεργασία και την πλήρη αποδιάρθρωση του εργάσιμου χρόνου.

Κάθε πτυχή της διαχείρισης της πανδημίας επιβεβαίωσε τη σαπίλα του καπιταλιστικού συστήματος. Εκεί που οι εργαζόμενοι νόμιζαν ότι τα είδαν όλα με τους μαζικούς τάφους στις ΗΠΑ ή τα αβοήθητα θύματα στα γηροκομεία της ΕΕ, ήρθε το θρίλερ με την παραγωγή και τη διάθεση του εμβολίου.

Ακόμα κι αυτό το επίτευγμα της ακούραστης δουλειάς χιλιάδων επιστημόνων, οι φαρμακευτικοί μονοπωλιακοί κολοσσοί, τα καπιταλιστικά κράτη και οι λυκοσυμμαχίες τους το μετατρέπουν σε πεδίο κερδοφορίας και σφοδρών ανταγωνισμών, σύμφωνα με τον υπέρτατο νόμο τους: «Ο θάνατός σου η ζωή μου».

Εκτός όμως από όλα αυτά, η πανδημία επιβεβαίωσε και κάτι άλλο: Οτι η ελπίδα βρίσκεται μόνο στην πάλη των εργαζομένων. Αυτοί έχουν τη δύναμη στα χέρια τους. Οι εργατικές - λαϊκές διεκδικήσεις για μέτρα προστασίας της υγείας και των δικαιωμάτων, οι αγώνες που ξεδιπλώθηκαν με καθοριστική συμβολή των κομμουνιστών, είναι παρακαταθήκη για τη συνέχεια, στην πάλη για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Μαζί με τα τεράστια αδιέξοδα και τις αντιφάσεις του συστήματος, από την πανδημία αναδείχθηκαν η ανωτερότητα και η αναγκαιότητα της νέας κοινωνικής οργάνωσης, του σοσιαλισμού, της εργατικής εξουσίας, που θα ξηλώσει την πηγή του κακού: Το κυνήγι του κέρδους και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Αυτό το συμπέρασμα βρίσκεται και στην «καρδιά» του μεγάλου αφιερώματος στον ένα χρόνο από το ξέσπασμα της πανδημίας, που θα φιλοξενήσει ο «Ριζοσπάστης του Σαββατοκύριακου» και δεν πρέπει να λείψει από κανένα λαϊκό σπίτι, από κανέναν χώρο δουλειάς!