Η επόμενη πράξη

Δεν πέρασε ούτε μια βδομάδα από την ψήφιση του νόμου - έκτρωμα για τα Εργασιακά και η κυβέρνηση προχωράει στην επόμενη πράξη του αντιλαϊκού της σχεδιασμού, φέρνοντας άμεσα για συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή τα νομοσχέδια για την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης και την «αξιολόγηση» των εκπαιδευτικών.

Και σε αυτήν την περίπτωση, τα δισ. ευρώ που περιμένουν με ανοιχτό το στόμα οι επιχειρηματικοί όμιλοι από το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ, λειτουργούν ως «επιταχυντής» αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων που βρίσκονται ψηλά στη λίστα του κεφαλαίου.

Και μόνο το γεγονός ότι η κυβέρνηση χαρακτηρίζει «αναπτυξιακά» τα μέτρα για το Ασφαλιστικό, επιβεβαιώνει ότι προϋπόθεση για την καπιταλιστική ανάπτυξη είναι η σε βάθος επίθεση στα εργατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ανάγκες.

Κι ενώ στην εποχή μας, με την άνοδο της παραγωγικότητας και την πρόοδο της τεχνολογίας, είναι πλέον εφικτή και αναγκαία η μείωση του εργάσιμου χρόνου, με μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και αξιοπρεπείς συντάξεις, η πορεία είναι ακριβώς αντίστροφη, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων: Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, μείωση των συντάξεων, μείωση της συμμετοχής του κράτους και της εργοδοσίας στην ασφαλιστική δαπάνη, ιδιωτικοποίηση του συστήματος.

Οπως έγινε προηγουμένως με τα Εργασιακά, οι ανατροπές στην επικούρηση έρχονται να συμπληρώσουν παλιότερες μεταρρυθμίσεις του ασφαλιστικού συστήματος, απ' όλες διαχρονικά τις κυβερνήσεις, με τελευταίο τον νόμο Κατρούγκαλου του ΣΥΡΙΖΑ.

Η στόχευση είναι σε δυο κατευθύνσεις: Πρώτον, με τη σταδιακή απαλλαγή του κράτους από το «κόστος» της Κοινωνικής Ασφάλισης και τη μετατροπή της σε ατομική υπόθεση, να δημιουργείται «δημοσιονομικός χώρος» για νέες φοροαπαλλαγές, επιδοτήσεις και διευκολύνσεις στο κεφάλαιο.

Θυμίζουμε ότι μόλις πριν από λίγους μήνες η κυβέρνηση μείωσε παραπέρα τις εργοδοτικές εισφορές, δίνοντας «ανάσες» κερδοφορίας στις μεγάλες επιχειρήσεις με τη μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους».

Και δεύτερο, να αποτελέσουν οι εισφορές των ασφαλισμένων ένα γερό επενδυτικό κομπόδεμα πολλών δισ. ευρώ, που ανυπομονούν να βάλουν στο χέρι και να ρίξουν στον τζόγο ισχυρές ασφαλιστικές εταιρείες και επενδυτικά ταμεία. Να διευκολύνεται δηλαδή η επένδυση συσσωρευμένων κεφαλαίων.

Ο νόμος που ετοιμάζει η κυβέρνηση είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Το ομολόγησε ο υφυπουργός Εργασίας, δηλώνοντας τον περασμένο Μάρτη ότι το σύστημα στη σημερινή του μορφή προκαλεί «υψηλή συνταξιοδοτική δαπάνη» και «υψηλές μεταβιβάσεις από τον προϋπολογισμό», ρίχνοντας την ευθύνη στους ασφαλισμένους!

Ο σχεδιασμός περιλαμβάνει κλιμάκωση των ανατροπών στο σύνολο του ασφαλιστικού συστήματος, στην κατεύθυνση των «τριών πυλώνων», όπου το κράτος δεν εγγυάται τίποτα περισσότερο από μια σύνταξη - επίδομα στα βαθιά γεράματα, παροχές Υγείας και Πρόνοιας στα όρια του ελάχιστου.

Από εκεί και πέρα, τον λόγο έχουν η ιδιωτική ασφάλιση και Υγεία, οι αποδόσεις των αποθεματικών και των ασφαλιστικών εισφορών στον χρηματιστηριακό τζόγο. Μια ματιά στα όσα γίνονται και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι αποκαλυπτική για τις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές».

Αυτή είναι η «φιλοσοφία» των αλλαγών που προωθεί και στην επικούρηση η κυβέρνηση: Η σύνταξη θα εξαρτάται από το ρίσκο που αναγκάζεται να πάρει ο ασφαλισμένος με την «επένδυση» των εισφορών του από τον διαχειριστή του ταμείου. Αν η επένδυση «δεν βγει», οι συντάξεις μηδενίζουν.

Επικροτώντας τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, ισχυρές εργοδοτικές ενώσεις χαιρετίζουν το νομοσχέδιο πριν καν δημοσιοποιηθεί, σημειώνοντας ότι «τα ριζωμένα προβλήματα του συνταξιοδοτικού συστήματος» απαιτούν «και άλλες μεταρρυθμίσεις, που συνδέονται με τον δεύτερο και τρίτο συνταξιοδοτικό πυλώνα (σ.σ. επαγγελματικά ταμεία και ιδιωτική ασφάλιση)».

Εξίσου διθυραμβικές είναι οι αντιδράσεις τους και για τις μεταρρυθμίσεις στην Εκπαίδευση, όπου σειρά παίρνει τώρα η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, σε συνέχεια παλιότερων νόμων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Η κυβέρνηση παρουσιάζει την αξιολόγηση ως μέτρο για την αναβάθμιση τάχα της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Στην πραγματικότητα όμως αποτελεί εργαλείο για την προώθηση των αστικών σχεδιασμών στην Εκπαίδευση, σε βάρος των εκπαιδευτικών, αλλά και των μορφωτικών δικαιωμάτων των μαθητών.

Η αξιολόγηση συνδέεται άμεσα με την προώθηση της «αυτονομίας» των σχολικών μονάδων, που θα σχεδιάζουν διαφορετικό σχολικό πρόγραμμα, θα προγραμματίζουν την παρέμβαση των επιχειρήσεων στο σχολείο, θα αναζητούν εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης κ.ά. Είναι μέτρο που πρέπει να βρει απέναντι γονείς και μαθητές, στο πλευρό των εκπαιδευτικών, με τη στήριξη σωματείων και φορέων του κινήματος.

Η πείρα από τους αγώνες ενάντια στο αντεργατικό τερατούργημα είναι όπλο για το εργατικό - λαϊκό κίνημα μπροστά στα νέα μέτωπα που ανοίγουν κυβέρνηση και εργοδοσία. Χωρίς καθυστέρηση να οργανωθεί η μάχη, να πάρουν μαζική, αποφασιστική απάντηση οι νέοι αντιλαϊκοί σχεδιασμοί.