«Τώρα πια ο θάνατος περιφερόταν στους δρόμους με κίτρινη μάσκα, τον νιώθαν οι άνθρωποι πίσω από τα βήματά τους και δε γύριζαν να τον κοιτάξουν ο φόβος σήμαινε ενοχή. Είχανε φτάσει οι εχτροί σ' αυτό το σημείο, να μη μπορούν να σταθούν παρά μόνο σκοτώνοντας. Την πρωτομαγιά 1944 πήραν διακόσους από το στρατόπεδο του Χαϊδαριού και τους σκοτώσαν αράδα στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. Φορτώσαν τα πτώματα, ζεστά σε καμιόνια και τα περάσαν μέσα από το συνοικισμό, τρέχαν ποτάμι τα αίματα όθε περνούσαν, κι ο κόσμος έκλεινε τα παράθυρα δε βαστούσε να βλέπει. Μερικοί σκοτωμένοι δεν είχαν καλά καλά ξεψυχήσει».
*
(Α. Πανσέληνος, «Τότε που ζούσαμε», «Κέδρος»)
***
Ηταν Δευτέρα. Πρωτομαγιά του '44. Μέρα μουντή, πνιγμένη στην ομίχλη. Το προσκλητήριο του θανάτου έγινε χαράματα στο Χαϊδάρι. Κι από κει στο Σκοπευτήριο. Στην Καισαριανή. Μια μέρα πριν, οι εφημερίδες δημοσιεύουν το φιρμάνι των Γερμανών:
*
«...Την 27.4.44 κομμουνιστικαί συμμορίαι παρά τους Μολάους κατόπιν μιας ενέδρας επιθέσεως εδολοφόνησαν (!) ανάνδρως (!) έναν Γερμανόν στρατηγόν και τρεις συνοδούς του (...) Ως αντίποινα θα εκτελεστούν: 1) Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1.5.1944. 2) Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην...».
*
Οι 200 αντιφασίστες πατριώτες έγιναν θρύλος. Οι κομμουνιστές δεσμώτες, που η κυβέρνηση του Τσουδερού και των Μανιαδάκηδων κρατούσε στην Ακροναυπλία και την Ανάφη και που με την είσοδο των χιτλερικών στην Ελλάδα τους παρέδωσε στους ναζί, μετέτρεψαν με το αίμα τους το Σκοπευτήριο σε θυσιαστήριο της λευτεριάς.
***
Στο δρόμο από το Χαϊδάρι στην Καισαριανή, οι πατριώτες αποτυπώνουν μερικές τελευταίες λέξεις στο χαρτί και τα στερνά σημειώματα (όσα σώθηκαν δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά το '45 στην επιθεώρηση «Σήμερα») τα πετούν στο δρόμο.
*
Ανάμεσά τους ο Ναπολέων Σουκατζίδης. Ο κομμουνιστής που αρνήθηκε να εξαιρεθεί από τον κατάλογο των μελλοθάνατων εις βάρος άλλου συγκρατούμενού του. Στο δρόμο προς το εκτελεστικό απόσπασμα, γράφει στον πατέρα του: «Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να 'σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου».
Ο Νίκος Μαριακάκης έγραψε: «Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος».
Ο Σάββας Σαββόπουλος: «... Καμιά δύναμη δε θα μπορέσει να τσακίσει το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ θα νικήσει...».
Ο νεολαίος, ο Δημήτρης Σόφης: «Χαίρετε φίλοι. Εκδίκηση. Μάνα μη λυπάσαι. Χαίρε μάνα».
Ο Μήτσος Ρεμπούτσικας: «...Οταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτέ...».
***
Την Πρωτομαγιά του '44, η Ελλάδα σηκώθηκε ένα μπόι ψηλότερα. Τα κορμιά των 200κομμουνιστών έγιναν λίπασμα στον αγώνα για τη λευτεριά.
*
Και μετά;
*
«Δεν επιτρέπεται σήμερα η Καισαριανή, τόπος που η χλόη του βλασταίνει με το αίμα χιλιάδων ηρώων μας, να παραμένει χωρίς το μεγαλόπρεπο μνημείο της... Τα μνημεία είναι ανάγκη της ματωμένης ψυχής μας, ανάγκη του ηθικού και ιστορικού χρέους...».
*
Αυτά τα λόγια δε γράφτηκαν ούτε χτες, ούτε πέρσι, ούτε πρόπερσι. Γράφτηκαν από τον Γιώργη Λαμπρινό στα «Ελεύθερα Γράμματα» ήδη από το ...1945! Ναι, πριν από 60 χρόνια! Εκτοτε από αυτόν τον τόπο πέρασαν 50 κυβερνήσεις και 15 πρωθυπουργοί, αλλά ούτε ο Πλαστήρας ούτε ο Παπάγος, ούτε ο Σοφούλης ούτε ο Κλη-κλής ο Βενιζέλος, ούτε ο «θείος» Καραμανλής ούτε ο γερο - Παπανδρέου, ούτε ο Μητσοτάκης ούτε ο Σημίτης, έπραξαν το ελάχιστο που όφειλαν στο «ιστορικό χρέος».
*
Και σήμερα;
Σήμερα, που η κυβέρνηση του «ανιψιού» Καραμανλή ανακοινώνει ότι έδωσε την ...άδεια να γίνει μνημείο (δέκα μέρες αφότου τα ΜΑΤ είχαν για μια ακόμα φορά χτυπήσει τους αγωνιστές, που πήγαν να καταθέσουν στεφάνι στο σημείο της εκτέλεσης - κατ' εντολήν ποιου χτύπησαν;), απέναντι στο αίτημα του καισαριανιώτικου και όλου του ελληνικού λαού να του αποδοθεί όλος ο ιστορικός χώρος, οι αρμόδιοι «διευκρίνισαν»: Θα δοθούν μόνο τα 110 από τα 700 στρέμματα. Τα υπόλοιπα στρέμματα; Φαίνεται ότι κάποιοι, αφού «κοστολόγησαν» το αίμα που τα πότισε, δεν το θεώρησαν ...αρκετό και ως εκ τούτου δεν τα αναγνωρίζουν ως κτήμα της ιστορίας του λαού, αλλά σαν κτήμα της εταιρίας! Και έτσι θα παραμείνουν στη Σκοπευτική Εταιρία...
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
30/4/2006
-- Οι 200 της Καισαριανής είναι αθάνατοι...
30/4/2004
-- «Θυσιαστήριο της Λευτεριάς»
30/4/2002
-- Οι 200 εκτελεσμένοι κομμουνιστές στην Καισαριανή
29/4/2001
-- Η ματωμένη Πρωτομαγιά του '44
30/4/1997
-- Το αίμα των διακοσίων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου