Προσαρμογή στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου
 Eurokinissi |
Στην πραγματικότητα, ο «πατριωτισμός» και κατ' επέκταση η εξωτερική πολιτική που υπηρετεί η κυβέρνηση ούτε «νέα» είναι, ούτε βέβαια αποτελεί δική της επινόηση. Πρόκειται για διαχρονική στρατηγική όλων των κυβερνήσεων του κεφαλαίου στη χώρα μας, η οποία, σε κάθε ιστορική περίοδο, συνδέεται άμεσα με τις ιδιαίτερες ανάγκες και τα συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατίας, όπως αυτά καθορίζονται από τη γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας, τους οξυμένους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και, βέβαια, τη θέση της ελληνικής αστικής τάξης στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, στο πλαίσιο της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Σήμερα, σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης και βαθύτατης οικονομικής κρίσης, με τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα διεθνικά μονοπώλια να χτυπάνε κόκκινο και τις εξελίξεις να προμηνύουν ανακατατάξεις στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, με νέες συμμαχίες και τη διάρρηξη παλιότερων, η κυβέρνηση κομπάζει ότι η εξωτερική της πολιτική είναι «πολυμερής» και «πολυδιάστατη». Επιχειρεί, μάλιστα, να αντιπαραθέσει αυτήν τη στρατηγική στη «μονοδιάστατη» προσέγγιση της εξωτερικής πολιτικής των προηγούμενων δεκαετιών, εννοώντας προφανώς τον προσανατολισμό της χώρας στο ένα ή στο άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο.
Αυτό που δε λέει η κυβέρνηση είναι ότι, και τότε και τώρα, αυτό που βάραινε και βαραίνει στις επιλογές της σε ό,τι αφορά την πολιτική στο εσωτερικό της χώρας και στις διεθνικές της σχέσεις, είναι το συμφέρον του κεφαλαίου. Η ανάγκη, δηλαδή, της ντόπιας πλουτοκρατίας να πετύχει τις πιο συμφέρουσες κολεγιές και να ενσωματωθεί στις ιμπεριαλιστικές εκείνες συμμαχίες, που θα της διασφαλίσουν κομμάτι από την πίτα των νέων αγορών και, βέβαια, καλύτερους όρους στην καταλήστευση της εργατικής δύναμης.
Αυτό ήταν το κριτήριο για την ένταξη της χώρας στην ΕΕ, πριν από 30 χρόνια, τις συνέπειες της οποίας πληρώνει ο λαός. Η ντόπια αστική τάξη, με το όποιο «βάρος» διέθετε συγκριτικά με τους εταίρους της, μπήκε σε μιαν ιμπεριαλιστική συμμαχία που της εξασφάλισε μεγαλύτερη πολιτικοοικονομική ισχύ στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, μια «ενιαία αγορά» προϊόντων και εργατικής δύναμης και, προπάντων, ένα θεσμικό πλαίσιο κατακρεούργησης των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, στο όνομα του να γίνει η ευρωενωσιακή οικονομία πιο ανταγωνιστική από την αμερικάνικη και τις αναδυόμενες ασιατικές καπιταλιστικές οικονομίες.
Διαφημίζουν την ιμπεριαλιστική ενσωμάτωση
Το συμφέρον του κεφαλαίου ήταν το κριτήριο και για την ενσωμάτωση της χώρας στο ΝΑΤΟ, για τη συμμετοχή των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων στα ιμπεριαλιστικά μέτωπα και στους στρατούς κατοχής, όπου Γης. Πιο αποκαλυπτικός σε ό,τι αφορά τη στρατηγική της κυβέρνησης σ' αυτόν τον τομέα, ήταν στην ομιλία του ο υπουργός Εθνικής Αμυνας. Ο Ε. Βενιζέλος δικαιολόγησε ως εξής τη συμμετοχή της χώρας στις επιθετικές - ιμπεριαλιστικές αποστολές του ΝΑΤΟ:
«Γιατί είμαστε στο Αφγανιστάν, στο κέρας της Αφρικής; Πρωτίστως γιατί έτσι διασφαλίζουμε υπέρ ημών το συσχετισμό δυνάμεων που μας ενδιαφέρει στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο και ευρύτερα στη Νοτιοανατολική Ευρώπη (...) Διότι αν δεν ήμασταν, στην πραγματικότητα θα προκαλούσαμε εν δυνάμει βλάβη στον περιφερειακό συσχετισμό και στην προστασία των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Διότι υπάρχει αντανακλαστική επιρροή, την οποία πρέπει να παρακολουθούμε και που είναι οφθαλμοφανής».
Πρόκειται για κυνική ομολογία της κυβέρνησης ότι το συμφέρον της ντόπιας αστικής τάξης ταυτίζεται με τη συμμετοχή της χώρας στο ξεκλήρισμα λαών και την αφαίμαξη πλουτοπαραγωγικών πηγών σε όλο τον πλανήτη, με την προσδοκία ότι θα κερδίσει μερίδιο από τη λεία, όταν έρθει η ώρα της διανομής της ανάμεσα στα κοράκια του ιμπεριαλισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, η οποία ξεκίνησε το 1999 και οι συνέπειές της στη Βαλκανική δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί.
Η επί της ουσίας συμμετοχή της Ελλάδας στα εγκλήματα σε βάρος του σερβικού και των άλλων λαών της περιοχής επέτρεψε στην ντόπια πλουτοκρατία να κερδίσει με το σπαθί της τη δυνατότητα να εξάγει συσσωρευμένα κεφάλαια στα όμορα κράτη που προέκυψαν από τη βίαιη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Ταυτόχρονα, αυτές οι επενδύσεις αποτέλεσαν το προγεφύρωμα για να αναπτυχθούν οι κερδοφόρες δουλειές του ελληνικού κεφαλαίου στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων.
Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, που με συνέπεια υπηρέτησαν διαχρονικά το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, οι άμεσες ελληνικές επενδύσεις στη Σερβία διαμορφώνονται σήμερα σε περίπου 2,2 δισ. ευρώ, ενώ μαζί με τις έμμεσες υπερβαίνουν τα 2,5 δισ. ευρώ. Η Ελλάδα κατατάσσεται διαχρονικά μεταξύ των μεγαλύτερων ξένων επενδυτών στη Σερβία, όπου δραστηριοποιούνται 200 αμιγώς ελληνικές επιχειρήσεις και 250 μεικτές, με περισσότερους από 25.000 εργαζόμενους, σε τομείς όπως ο χρηματοπιστωτικός, των τηλεπικοινωνιών, της πετρελαιοβιομηχανίας, της τσιμεντοβιομηχανίας και του τουρισμού.
Ανάλογη είναι η εικόνα και σε ό,τι αφορά την ΠΓΔΜ, όπου το ελληνικό επενδεδυμένο κεφάλαιο από το 1998 μέχρι σήμερα «αγγίζει» το 1 δισ. ευρώ και οι επιχειρήσεις ελληνικών συμφερόντων απασχολούν 20.000 άτομα. Η Ελλάδα παραμένει πρώτη στη λίστα των ξένων επενδυτών στην ΠΓΔΜ, σε τομείς όπως τα τρόφιμα - αναψυκτικά, η ενέργεια και το πετρέλαιο, η βιομηχανία τσιμέντου, τα ορυχεία, τα μάρμαρα, οι τράπεζες, η καπνοβιομηχανία, το έτοιμο ένδυμα και η σύσταση εμπορικών εταιρειών και αντιπροσωπειών.
Κερδοφόρες μπίζνες στα ερείπια
Την ίδια ώρα, βέβαια, στα Βαλκάνια έχει αναζωπυρωθεί επικίνδυνα εδώ και 20 χρόνια ο σοβινισμός, νέα κράτη - προτεκτοράτα έχουν δημιουργηθεί, με ηγέτες μαριονέτες των ιμπεριαλιστών, οι οποίοι αποδεδειγμένα βαρύνονται με εγκλήματα σε βάρος των λαών, όπως ο Πρόεδρος του Κοσσόβου και πρώην αρχηγός τoυ UCK. Αυτά είναι μερικά μόνον από τα αποτελέσματα της «πολυμερούς» και «εξωστρεφούς» εξωτερικής πολιτικής της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, για να μη μιλήσει κανείς για τα άλλα ιμπεριαλιστικά μέτωπα (Αφγανιστάν κ.ά.), όπου σήμερα υπηρετούν συνολικά πάνω από 2.000 Ελληνες στρατιωτικοί.
Επιστρέφοντας με νέες αξιώσεις και αποστολές στον τόπο του εγκλήματος, η ελληνική κυβέρνηση φιλοδοξεί τώρα να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε δέκα και πλέον χρόνια πριν, συμβάλλοντας τα μέγιστα για την ιμπεριαλιστική ενσωμάτωση των κρατών της Βαλκανικής που βρίσκονται ακόμα εκτός ΕΕ και ΝΑΤΟ. Είναι χαρακτηριστική η αναφορά του Γ. Παπανδρέου στους στρατηγικούς στόχους που θέτει η κυβέρνηση σε ό,τι αφορά τη γειτονιά μας:
«Στο χώρο των Βαλκανίων, η Ελλάδα είναι φυσικός πρωταγωνιστής, που όμως τα τελευταία χρόνια άφησε πίσω της ένα τεράστιο κενό. Αυτό το κενό καλύπτουμε με δυναμικές πρωτοβουλίες, όπως είναι η Ατζέντα 2014, δηλαδή η πρόθεσή μας να διοργανώσουμε στην Προεδρία μας μία δεύτερη Θεσσαλονίκη, που θα ξαναβάλει τα Βαλκάνια στο δρόμο της ένταξης, με ορόσημο το 2014».
Με άλλα λόγια, η ελληνική κυβέρνηση φιλοδοξεί να είναι αυτή που θα ανοίξει την πόρτα για να ενταχθούν στις παγκόσμιες στρατιωτικές, οικονομικές και πολιτικές λυκοσυμμαχίες οι χώρες των Βαλκανίων, που από πρώτο χέρι γνώρισαν την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και σήμερα ο λαός τους ζει τη ληστρική επιδρομή των μονοπωλίων, με τραγικές συνέπειες στο επίπεδο της διαβίωσής τους.
Είναι αυτονόητο ότι η ένταξη των χωρών αυτών στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ δε θα κατευνάσει, αλλά αντίθετα θα οξύνει τους ανταγωνισμούς, θα αποτελέσει παράγοντα όξυνσης της επιθετικότητας της αστικής τάξης σε βάρος των εργαζομένων και του λαού, όπως έγινε και στην περίπτωση της Ελλάδας.
Βάζουν το λύκο να φυλάει τα πρόβατα
Αλλά και στο θέμα της προστασίας των κυριαρχικών δικαιωμάτων, η κυβέρνηση διαστρεβλώνει συνειδητά την αλήθεια, θυμίζοντας το βοσκό που έβαλε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα. Η συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ κάθε άλλο παρά διασφαλίζει ευνοϊκά για τον ελληνικό λαό τους συσχετισμούς στο Αιγαίο, στην Ανατ. Μεσόγειο και τη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Αλλωστε, γι' αυτές τις περιοχές η εκάστοτε κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για κανέναν άλλο λόγο πέρα από το να διασφαλίσει «επενδυτικές ευκαιρίες» για το ντόπιο κεφάλαιο.
Το ΝΑΤΟ αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και απαιτεί την απεμπόλησή τους, για να ομαλοποιηθεί η επιχειρησιακή του λειτουργία στη ΝΑ Μεσόγειο. Εχει ευθύνη για τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, την κατοχή της Κύπρου. Ενθαρρύνει και καλύπτει τις προκλήσεις από την πλευρά της Τουρκίας, η οποία διατηρεί μεγαλύτερη γεωστρατηγική σημασία στην προώθηση των σχεδίων της λυκοσυμμαχίας στην ευρύτερη περιοχή.
ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ προκρίνουν τη συνεκμετάλλευση και στρατιωτικοπολιτική συνδιαχείριση του Αιγαίου, η οποία είναι επιλογή και της ντόπιας πλουτοκρατίας, που πηγάζει από τη δίψα της να εκμεταλλευτεί άμεσα με άλλα μονοπώλια τις πλουτοπαραγωγικές πηγές στην περιοχή, χωρίς την τροχοπέδη των κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Εξίσου προκλητική είναι η άποψη ότι η στρατηγική αναβάθμιση των σχέσεων με το Ισραήλ, που γίνεται κατά κύριο λόγο για το κέρδος των μονοπωλίων της Ενέργειας και για να υπηρετηθούν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια για μια «ευρεία» Μέση Ανατολή, θα έχει όφελος για το λαό. Το αντίθετο θα συμβεί. Οι οξυμένοι ανταγωνισμοί στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου περιπλέκονται ακόμα περισσότερο και η επιθετικότητα του Ισραήλ βρίσκει έναν ακόμα ένθερμο υποστηρικτή στο πρόσωπο της ελληνικής κυβέρνησης.
Τα κόμματα του κεφαλαίου προσπαθούν προπαγανδιστικά να ταυτίσουν το λαϊκό συμφέρον με την κερδοφορία του κεφαλαίου και τη δίψα του να κερδίσει νέα πεδία δράσης, να αναρριχηθεί ψηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Αυτή η πολιτική που προπαγανδίζει η κυβέρνηση σαν «νέο πατριωτισμό» μόνο δεινά επιφυλάσσει στα λαϊκά στρώματα. Εχει δοκιμαστεί στο παρελθόν και οι συνέπειές της στο μέλλον θα είναι ακόμα πιο επώδυνες για το λαό. Το δυνάμωμα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης σε εθνικό επίπεδο, η σύσφιξη των διεθνιστικών σχέσεων με τους άλλους λαούς, η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, είναι το πραγματικό περιεχόμενο του πατριωτισμού, που σήμερα, περισσότερο από ποτέ, απαντάει στα συμφέροντα του λαού.
Περ. Κ.
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
30/1/2011
-- Προσαρμογή στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου
26/1/2011
-- Πατρίδα τους τα κέρδη
18/1/2011
-- Ποιον «πατριωτισμό» προπαγανδίζουν;
22/8/2010
-- Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει;
19/8/2010
-- «Ρεαλισμός» τους είναι το χρήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου