23 Φεβ 2012

Αντιιμπεριαλιστικός αγώνας και εθνικισμός



Αντιιμπεριαλιστικός αγώνας και εθνικισμός
Λίγα χρόνια πριν, σε τηλεοπτική συζήτηση εκπροσώπων της ελληνικής πλουτοκρατίας, πολύ γνωστός επιχειρηματίας είχε υποστηρίξει ότι οι εξαγωγές κεφαλαίων, η περίφημη «διείσδυση» στις βαλκανικές χώρες, πρέπει να γίνει «ακόμη και με τα όπλα». Η εντολή της ολιγαρχίας εκπληρώθηκε. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εξασφάλισε τον πολύτιμο νατοϊκό σύμμαχο «Ελλάδα» στο μακέλεμα του γιουγκοσλαβικού λαού. Στο προεκλογικό παζάρι το προβάλλει ως εθνοσωτήριο έργο, ως επίτευγμα που εξασφάλισε ηγετική θέση για τη χώρα μας στην περιοχή και την προφύλαξε από την απομόνωση.
Αυτό που δεν κατάφερε η ελληνική κυβέρνηση, και όσοι τη στηρίζουν στην πολιτική της, είναι να κάνει το λαό συνένοχο. Και τούτο είναι το μεγάλο κέρδος που αποκόμισε το λαϊκό κίνημα την περασμένη χρονιά. Δόθηκε ένα γερό χτύπημα στην προσπάθεια της άρχουσας τάξης να περάσει στη λαϊκή συνείδηση τα δικά της στενά ταξικά συμφέροντα, σαν «πανεθνικά» συμφέροντα. Δόθηκε ένα χτύπημα στον εθνικισμό. Διότι εθνικισμός είναι ιδεολογία και πολιτική της αστικής τάξης που έχει ως αφετηρία την αντίληψη ότι τα γενικά συμφέροντα των τάξεων και στρωμάτων ενός έθνους μπορούν να συμβιβαστούν, να βρουν κοινό τόπο και πεδίο στρατηγικής σύγκλισης στο εσωτερικό και στις διεθνείς σχέσεις (ταξική συνεργασία, κοινωνική συναίνεση, εθνική στρατηγική κλπ).
Ο αστικός εθνικισμός, ιστορικά προοδευτικός πριν αιώνες, όταν ένωνε τους λαούς ενάντια στη φεουδαρχική αντίδραση, σήμερα είναι πλήρως αντιδραστικός. Κλείνει το δρόμο προς την πρόοδο, προς το σοσιαλισμό, βάζει εμπόδια στην ιδεολογική και πολιτική χειραφέτηση της εργατικής τάξης και των άλλων καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, διασπά την ενότητά τους στο εθνικό και διεθνές πεδίο ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Εθνικισμός με πολλές μάσκες
Ο εθνικισμός σήμερα, την εποχή του ιμπεριαλισμού, έχει πλήθος εκφράσεις και αποχρώσεις. Δεν περιορίζεται στο ρατσιστή δολοφόνο και στο νεοφασίστα. Δε φοράει μόνο την περικεφαλαία του «Μακεδονομάχου» την οποία, για να μην ξεχνιόμαστε, και πολλοί πούροι «αντι-εθνικιστές» φόρεσαν πριν οχτώ μόλις χρόνια. (Σταθεροί και ξετσίπωτοι, τότε και τώρα, αντικομμουνιστές. Τότε, γι' αυτούς, το ΚΚΕ ήταν «τριτοδιεθνιστικό» και εθνοπροδοτικό, τώρα είναι «εθνικιστικό» και κρυπτοφασιστικό).
Ο εθνικισμός φοράει και το προσωπείο του κοσμοπολίτη, του «Ευρωπαίου» και της «παγκοσμιοποίησης». Φοράει τη μάσκα της υποταγής, του δήθεν ρεαλισμού του «τι να κάνουμε, είναι μια πραγματικότητα η ΕΕ, μια αναγκαιότητα οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, ισχυρός αφέντης του κόσμου το ΝΑΤΟ, πρέπει λοιπόν εκεί μέσα να βρισκόμαστε», για το καλό του έθνους πάντα, για να μεγαλουργήσει το «έθνος» στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. 'Η, όπως λέει συχνά - πυκνά η ηγεσία του ΣΕΒ, επιχειρηματίες κι εργαζόμενοι έχουν ένα κοινό εχθρό, τον ξένο ανταγωνιστή...
Δεν αναφερόμαστε σε σκέψεις και αισθήματα λαϊκών στρωμάτων και καλόπιστων ανθρώπων, που βγάζουν και θα βγάλουν μελλοντικά πιο πολλά συμπεράσματά από τις εξελίξεις.Αναφερόμαστε σε πολιτικές κομμάτων, σε εκείνους που από ηγετικές θέσεις, συνειδητά και συστηματικά επιχειρούν να περάσουν λαθραία τους στόχους του κεφαλαίου κάτω από τη σημαία της υπηρέτησης των λαϊκών συμφερόντων και του έθνους.
Γιατί κατηγορούν το ΚΚΕ σαν εθνικιστικό
Στην εποχή του ιμπεριαλισμού γίνεται ξεκάθαρο ότι κάτω από τη σημαία του έθνους, υπάρχουν δυο «έθνη»: το «έθνος» των καταπιεσμένων λαϊκών δυνάμεων και το «έθνος» της κυρίαρχης τάξης. Τις τελευταίες δεκαετίες, τίποτα δεν έδειξε τόσο καθαρά αυτή την αλήθεια όσο ο νατοϊκός πόλεμος ενάντια στην ΟΔ της Γιουγκοσλαβίας. Εδειξε ότι τα συμφέροντά του λαού και ο πραγματικός πατριωτισμός βρίσκονται στον αντιιμπεριαλιστικό διεθνιστικό αγώνα. Τα συμφέροντα της ολιγαρχίας βρίσκονται στη νέα τάξη και τους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς.
Οσο θολή κι αν είναι η συνειδητοποίηση αυτής της αλήθειας από τις λαϊκές δυνάμεις, όσες επιρροές κι υπολείμματα κι αν κουβαλάει η λαϊκή πατριωτική συνείδηση από την ιδεολογία και την πολιτική της κυρίαρχης τάξης, η διαδικασία απεγκλωβισμού έχει αρχίσει. Μεγάλα τμήματα του λαού έχουν αρχίσει να διαβαίνουν το σύνορο από τον αστικό εθνικισμό (την «πανεθνική» ενότητα συμφερόντων) προς τον αντιιμπεριαλιστικό πατριωτισμό. Αυτός είναι ο μεγάλος φόβος της πλουτοκρατίας. Ετσι δυναμώνει τα πυρά ενάντια σε εκείνο τον παράγοντα που παίζει αποφασιστικό ρόλο στον αγώνα, το ΚΚΕ.
Ο αντιιμπεριαλιστικός πυρήνας, το ΚΚΕ, πρέπει να χτυπηθεί για να μην κατορθώσει να συσπειρώσει πιο μαζικά το «θολό» και αδιαμόρφωτο αντιιμπεριαλιστικό αίσθημα, τη λαϊκή κατακραυγή κατά της νέας τάξης. Να μην προλάβει να το μετατρέψει σε ανεβασμένη ταξική συνείδηση, σ' ένα πανίσχυρο αγωνιστικό ρεύμα, σε μια εφ' όλης της ύλης αντεπίθεση στον εσωτερικό κι εξωτερικό εχθρό του λαού, σε ένα Μέτωπο πάλης ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό με την προοπτική της λαϊκής εξουσίας.
Το ζητάει εξάλλου και ο κ. Μπερνς. Να απομονωθεί, λέει, η φωνασκούσα μειοψηφία... Ενα από τα μέσα της επίθεσης είναι η ιδεολογική χειραγώγηση μέσω της προπαγάνδας. Ενας παλιός «καλός» τρόπος της μαύρης προπαγάνδας είναι το μεγάλο ψέμα. Οσο πιο μεγάλο το ψέμα, τόσο πιο πιστευτό γίνεται, ήταν ένα από τα δόγματα της ναζιστικής προπαγάνδας. Εθνικιστικό λοιπόν το ΚΚΕ! Προσθέτουμε και ολίγη από «κόκκινο και μαύρο» φασισμό και είναι έτοιμη η συνταγή της ξαναζεσταμένης σούπας του αγοραίου αντικομμουνισμού.
Ο κοσμοπολιτισμός είναι ιδεολόγημα του ιμπεριαλισμού
Για να στηρίξουν την ελληνική κυβέρνηση, οι ηγεσίες των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων δεν τσιγκουνεύτηκαν κατά καιρούς τα συγχαρητήρια για το «θάρρος» της να ακολουθήσει το «σωστό δρόμο», ενάντια στη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, όπως οι ίδιοι ομολογούν. Πάντα, βέβαια, στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δημοκρατίας, του πολυεθνικού Κοσσόβου κλπ κλπ, στηλιτεύοντας τον «εθνικισμό» όσων προβάλλουν αντίσταση στα νεοταξικά σχέδια. Και δω παρουσιάζεται το «περίεργο», αν και όχι πρωτότυπο, να πλασάρεται ο πιο σιχαμερός εθνικισμός για αντιεθνικισμός και διεθνισμός. Επί σκηνής λοιπόν ο αστικός κοσμοπολιτισμός.Γλοιώδης και υποκριτικός. Ετοιμος να χύσει κροκοδείλια δάκρυα για ένα λαό και να περάσει διά στόματος μαχαίρας τον άλλο. Εξπέρ στο είδος - η σοσιαλδημοκρατία, παλιά και νεόκοπη. Εξασκημένη, ένα σχεδόν αιώνα τώρα, να υποστηρίζει -στο όνομα της εργατικής τάξης και του διεθνισμού- το «δικό της» καπιταλιστή στον πόλεμο, στην αποικιοκρατία, στην καταλήστευση ξένων λαών.
Στην εποχή της «παγκοσμιοποίησης», διατείνονται οι απολογητές του ιμπεριαλισμού, τα σύνορα χάνουν τη σημασία τους και το Διεθνές Δίκαιο πρέπει να αναμορφωθεί. Η προστασία των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και της «δημοκρατίας», λένε, είναι το μείζον, το οποίο πρέπει να προστατευτεί και κανένα σύνορο δεν μπορεί να σταματήσει την «προστασία». Φυσικά πρόκειται πάντα για τα σύνορα «των άλλων», τα σύνορα όσων πρέπει να μπουν σε τάξη και να καταληστευτούν.
Ετσι, τα πιο ισχυρά έθνη (δηλ. οι κυρίαρχες τάξεις τους) και οι ιμπεριαλιστικοί συνασπισμοί, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, ανακηρύσσονται «uber alles» (υπεράνω όλων) κατά το ναζιστικό πρότυπο, περιούσια έθνη που πρέπει να επιβάλουν τις «αξίες» και τον «ανθρωπισμό» τους διά πυρός και σιδήρου. Αναγνωρίζουν όποιο έθνος, εθνότητα, μειονότητα τους βολεύει. Υποδαυλίζουν τον εθνικισμό στρέφοντας το ένα έθνος ενάντια στο άλλο. Δεν υπάρχει μέσο που να μη χρησιμοποιούν στο λυσσασμένο ανταγωνισμό για το μοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής. Φυσικά, η σκέψη ότι κάθε λαός μπορεί να κανονίζει τα του οίκου του στέλνεται στο πυρ το εξώτερον ως εθνικισμός και καθυστέρηση.
Ελληνική πλουτοκρατία και ιμπεριαλιστική ληστεία
Κοντά στα λιοντάρια κολλάνε και οι ύαινες. Οι ολιγαρχίες των ενδιάμεσων κι εξαρτημένων χωρών της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, όπως η χώρα μας, παλεύουν για μια θέση στη μοιρασιά της λείας. Πιο επικίνδυνο το παιχνίδι για την ελληνική ολιγαρχία. Ομως, κάθε δισταγμός, κάθε επιφύλαξη παραμερίζεται μπροστά στην προσδοκία του κέρδους. Στο κάτω - κάτω αυτοί που θα χάσουν είναι οι λαοί. Κι αν η ειρήνη κρέμεται σε μια κλωστή, κι αν το βαλκανικό ηφαίστειο είναι έτοιμο να εκραγεί συμπαρασύροντας σύνορα και κράτη, κι αν παιδιά του ελληνικού λαού και των άλλων λαών χύσουν το αίμα τους, το πουγκί των μεγαλοκαπιταλιστών να 'ναι καλά κι όλα τ' άλλα βρίσκονται, προστάζει η βαρβαρότητα του, διόλου ευκαταφρόνητου, καπιταλιστικού κέρδους.
Το 30% των επενδυμένων κεφαλαίων στα Βαλκάνια κατέχει το εξαγόμενο από τη χώρα μας κεφάλαιο, γράφει το ΒΗΜΑ (27/2/2000), η «Ελλάδα» είναι μεταξύ των τριών μεγαλύτερων επενδυτών. Λίγο είναι; Πώς να μην υποστηρίζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ότι το «εθνικό συμφέρον» επιβάλλει να «είμαστε παντού παρόντες»; Πώς να μην αισθάνεται υπερήφανος ο κ. Σημίτης γιατί ο νυν υπουργός Εθνικής Αμυνας είναι ο πρώτος που διοικεί στρατεύματα έξω από τα σύνορα, στη Βοσνία, Αλβανία, Κοσσυφοπέδιο - στρατεύματα ειρήνης (!). Πώς να μη δίνει διαβεβαιώσεις στο ΓΓ του ΝΑΤΟ, για την ετοιμότητα της χώρας να συνεχίσει τη συμμετοχή στα στρατεύματα κατοχής του Κοσσυφοπεδίου και στη νέα επίθεση που ετοιμάζεται κατά της Σερβίας;
Δεν ισχυριζόμαστε ότι η κυρίαρχη τάξη δε θα προτιμούσε ένα «ειρηνικό» μοίρασμα της λείας, χωρίς πολλούς μπελάδες και κινδύνους. Επισημαίνουμε το γεγονός πως όταν στον ανταγωνισμό έρθει η ώρα των όπλων, και αυτή έρχεται αναπόφευκτα στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού συστήματος, τότε δε διστάζει να κάνει το λαό κρέας για τα κανόνια. Γνωρίζοντας τη δυναμική των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, υποστηρίζουμε επίσης ότι η προσπάθεια που κάνει σήμερα - υπό την υψηλή εποπτεία ΝΑΤΟ και ΕΕ - η ελληνική ολιγαρχία για «ειρηνικό μοίρασμα» με την κατεξοχή ανταγωνίστριά της στην περιοχή, την τουρκική ολιγαρχία, δεν πρόκειται να εξασφαλίσει ούτε την ειρήνη, ούτε τα σύνορα.
Από κοντά και η ΝΔ συμπληρώνει προεκλογικά τη στήριξη του μικρο-ιμπεριαλιστικού οράματος της ελληνικής πλουτοκρατίας, με 6 άξονες για τις βαλκανικές σχέσεις. Κεντρικός στόχος, η ενίσχυση της εξαγωγής κεφαλαίων και η εξασφάλιση πολιτικής επιρροής στις βαλκανικές χώρες, μεταξύ άλλων με το όπλο της ροής των οικονομικών μεταναστών, γιατί δε νοείται «χώρες που ζητούν την ελληνική συμπαράσταση να αποκρούουν συστηματικά την ελληνική επιχειρηματική παρουσία» («Απογευματινή», 27/2/2000).
Δυστυχώς και τα άλλα δυο κόμματα της αντιπολίτευσης, ΣΥΝ και ΔΗΚΚΙ, δεν αντιπαρατίθενται με την αντίληψη του «πανεθνικού» συμφέροντος. Δεν αναφερόμαστε στο επίπεδο της θεωρίας, αλλά στο πεδίο της πολιτικής. Αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση στα σημεία και όχι στη στρατηγική. Η συμμετοχή στην ΕΕ και την ΟΝΕ, είναι το στρατηγικό σημείο σύγκλισης. Για τις ανάγκες μιας διακριτής από το ΠΑΣΟΚ παρουσίας, φτάνουν στο τραγελαφικό σημείο από τη μια να κριτικάρουν τις Συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ενωσης ως νεοφιλελεύθερες, που φέρνουν τη σφραγίδα των δυνάμεων του χρήματος (ΣΥΝ) και απαράδεχτες (ΔΗΚΚΙ), και από την άλλη να υποστηρίζουν ότι η πολιτική που ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν μονόδρομος, ότι υπήρχαν περιθώρια φιλολαϊκής πολιτικής.
Παρά την όποια θετική διαφοροποίηση και κριτική στάση αυτών των κομμάτων κατά τη νατοϊκή επίθεση στην ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, παρά τις κριτικές τους για τη νέα τάξη, εναποθέτουν τις ελπίδες τους για την ειρήνη στην περιοχή, για την άμυνα και την ασφάλεια της χώρας μας, στην προοπτική της πολιτικής και στρατιωτικής ενοποίησης της ΕΕ. Βάζουν το λύκο να φυλάξει τα πρόβατα. Στην πραγματικότητα επιλέγουν ιμπεριαλιστικό πόλο, σε ενδεχόμενη μεγαλύτερη όξυνση των σχέσεων της ΕΕ, ή χωρών της, με τις ΗΠΑ.
Συνοψίζοντας: Ο εθνικισμός, όποια μάσκα κι αν φοράει, είναι εργαλείο της νέας τάξης, του ιμπεριαλισμού, της εθνικής και κοινωνικής καταπίεσης και του πολέμου.
Ο αντιιμπεριαλισμός, η πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, είναι ταυτόχρονα πατριωτισμός.

Της
Ελένης ΚΑΤΡΟΔΑΥΛΗ


ByΦιλιππος Ανθης στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

TOP READ