Για την επιβολή της δικτατορίας
 |
Ο μύθος του «κομμουνιστικού κινδύνου»
Η επιβολή της δικτατορίας δικαιολογήθηκε από τη χούντα με τον «κομμουνιστικό κίνδυνο», που δήθεν απειλούσε την Ελλάδα. Αλλά το γεγονός ότι από το 1965 έως την επιβολή της χούντας, το αστικό πολιτικό σύστημα αδυνατούσε για σχεδόν δύο χρόνια να σχηματίσει σταθερή κυβέρνηση, ενώ τα λαϊκά προβλήματα συνέβαλαν στην ανάπτυξη μαζικών μαχητικών αγώνων εκείνη την εποχή. Αλλά αυτοί οι αγώνες δε δικαιολογούσαν άμεσα «κομμουνιστικό κίνδυνο» για την άρχουσα τάξη και τους ξένους συμμάχους της. Είναι δε γεγονός ότι εκείνη την περίοδο, το ΚΚΕ, χωρίς κομματικές οργανώσεις στην Ελλάδα, και προπαντός η ΕΔΑ δεν είχαν στον προσανατολισμό τους την προετοιμασία της εργατικής τάξης και του λαού γενικότερα, ακόμη και για να αντισταθούν στο πραξικόπημα, δεν είχαν προβλέψει τον κίνδυνο. Ετσι, παρά τους ηρωικούς αγώνες του ΚΚΕ, που ηγήθηκε της πάλης του λαϊκού κινήματος, για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του λαού, δεν απετράπη ούτε το παλατιανό πραξικόπημα, ούτε η δικτατορία.
Το ΚΚΕ, εκτιμώντας τη δράση του εκείνης της περιόδου, σε συνδυασμό με την εκτίμηση για την επιβολή της δικτατορίας, αναφέρει τα εξής στην απόφαση του 9ου Συνεδρίου του: «Στα τέλη του Γενάρη του 1966, το ΠΓ της ΚΕ, με ανακοίνωσή του, κατάγγειλε τον κίνδυνο επιβολής στρατιωτικής δικτατορίας... Το ΠΓ και η ΚΕ δεν είδαν, όμως, ούτε την έκταση ούτε το συγκεκριμένο και το άμεσο του φασιστικού κινδύνου, όταν ήδη χτυπούσε τις πόρτες, και δεν προετοίμασαν το κόμμα και το λαό για την αντιμετώπισή του. Δεν είδαν στο βάθος και τον άμεσο κίνδυνο από την επιθετικότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή της Εγγύς και της Μέσης Ανατολής. Η 10η Ολομέλεια της ΚΕ (Γενάρης 1967), καθορίζοντας σαν κύριο καθήκον την προετοιμασία για τις εκλογές, τη στιγμή που ο κίνδυνος πραξικοπήματος είχε γίνει άμεσος, αποπροσανατόλισε το κόμμα και το δημοκρατικό κίνημα».
Η ανάγκη αστικών εκσυγχρονισμών
Ταυτόχρονα, ενώ η συγκεκριμένη περίοδος απαιτούσε εκσυγχρονισμό του αστικού πολιτικού συστήματος, η άρχουσα τάξη αδυνατούσε να το κάνει. Το πολιτικό σύστημα λειτουργούσε και δρούσε ουσιαστικά όπως την περίοδο του Εμφυλίου και μετά. Αστικά πολιτικά κόμματα, τα Ανάκτορα, ο στρατός και ένας ισχυρός κρατικός κατασταλτικός μηχανισμός, μαζί με το παρακράτος, αποτελούν το μοχλό της πιο εξοντωτικής δράσης ενάντια στο λαϊκό κίνημα. Ο αντικομμουνισμός, η «εθνικοφροσύνη» και ο «από βορρά κίνδυνος», είναι η επίσημη ιδεολογία. Τα Ανάκτορα είχαν μερίδιο στην άσκηση της εξουσίας, επιρροή στο στρατό, ή, πιο σωστά, ήθελαν να έχουν το πάνω χέρι, σ' αυτόν το μηχανισμό.
Ομως, αυτή η άκρατη καταστολή, ο αντικομμουνισμός και η «εθνικοφροσύνη», ως μέθοδοι κυριαρχίας πάνω στο λαό, μάλλον δημιουργούσαν αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα για την άρχουσα τάξη. Απαιτούνταν, λοιπόν, άλλες μορφές ενσωμάτωσης των λαϊκών μαζών. Αλλά η Μοναρχία αποτελούσε σοβαρό εμπόδιο σ' αυτήν την αναγκαιότητα. Τέτοιες εκσυγχρονιστικές προσπάθειες επιχειρήθηκαν από αστούς πολιτικούς, όπως οι Κ. Καραμανλής και Γ. Παπανδρέου, αλλά γι' αυτούς ακριβώς τους λόγους συγκρούστηκαν με τη Μοναρχία.
Στην απόφαση του 9ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, αναφέρονται τα εξής σχετικά μ' αυτό: «Η Ενωση Κέντρου που ήρθε στην εξουσία (σ.σ. στις εκλογές του 1964), και που στην ηγεσία της κυριαρχούσε η μερίδα που εκπροσωπούσε συμφέροντα της χρηματιστικής ολιγαρχίας, εφαρμόζει πολιτική συμβιβασμού με τη Δεξιά και τους Αμερικάνους. Η πραγματική εξουσία παρέμεινε στα χέρια της Δεξιάς, του Παλατιού, της στρατοκρατίας και των αμερικάνικων υπηρεσιών. Ολοι οι μηχανισμοί και οι δομές του κράτους που τους υπηρετούσαν, διατηρήθηκαν ανέπαφοι ή σχεδόν ανέπαφοι... Η ηγεσία της Ενωσης Κέντρου, με την πολιτική της των υποχωρήσεων και των συμβιβασμών απέναντι στη Δεξιά, το Παλάτι και τους Αμερικάνους, την άρνησή της να προχωρήσει στην εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από τα φασιστικά στοιχεία και τον εκδημοκρατισμό των συνδικάτων, με την εμμονή της στο διμέτωπο, (σ.σ. ενάντια, υποτίθεται, στη Δεξιά και ενάντια στο ΚΚΕ) και τον αντικομμουνισμό... διευκόλυνε στην πράξη την επιτυχία του πραξικοπήματος. Οι ευθύνες της Ενωσης Κέντρου γι' αυτό είναι μεγάλες».
Οι αμερικανοΝΑΤΟικοί
Βεβαίως, μέσα σ' όλ' αυτά, τα οποία καθόριζαν την κατάσταση στην Ελλάδα, πρέπει να συμπεριλάβουμε και το ρόλο των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ, που αποτελούσαν επίσης βασικά στηρίγματα της ελληνικής άρχουσας τάξης, αλλά είχαν και τα δικά τους αυτοτελή συμφέροντα στην περιοχή των Βαλκανίων, της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου. Η περιοχή ήταν σημείο διασταύρωσης των δύο αντίθετων κοινωνικοοικονομικών συστημάτων, καπιταλισμού και σοσιαλισμού, γεγονός που δυσχέραινε το ιμπεριαλιστικό σύστημα στη δράση του στην ενεργειακή αυτή περιοχή.
Η Κύπρος, επίσης, ως στρατηγικό σημείο, «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» τη χαρακτήριζαν, ήταν απαραίτητη για τον ιμπεριαλισμό. Η διχοτόμησή της, ως μέσο ένταξης στα σχέδια του ιμπεριαλισμού, φαίνεται πως είχε δρομολογηθεί από τότε. Αλλά υπήρχε το καθεστώς του Μακαρίου που εμπόδιζε αυτήν την προοπτική. Η χούντα μπορούσε να αναλάβει αυτήν την εξυπηρέτηση των αμερικανοΝΑΤΟικών για την Κύπρο που δεν μπορούσαν τα αστικά πολιτικά κόμματα λόγω πολιτικού κόστους. Και αυτή την αποστολή την εκτέλεσε η δικτατορία.
Συμπερασματικά, εκτός από τους άμεσα υπεύθυνους για τη δικτατορία (ιμπεριαλιστές, ελληνική πλουτοκρατία), ευθύνη έχουν όλα τα αστικά ελληνικά κόμματα, που έστρωσαν το έδαφος για την επιβολή της.
Ιδιαίτερη είναι η ευθύνη της κυβέρνησης της Ενωσης Κέντρου, τόσο για τους συμβιβασμούς της, όσο και για τον αντικομμουνισμό της.
Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, το βασικό συμπέρασμα, για την εργατική τάξη, τ' άλλα λαϊκά στρώματα είναι πως μόνο η δική τους κοινωνικοπολιτική συμμαχία, το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο πάλης για τη λαϊκή εξουσία, μπορεί να καταργήσει οριστικά τις συνθήκες που η άρχουσα τάξη και οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοί της καθορίζουν την πραγματικότητα στη χώρα. Και όταν ο λαός θέλει, μπορεί, όχι μόνο να ανατρέπει τα σχέδια των μονοπωλίων, αλλά να επιβάλει οριστικά τη δική του κυριαρχία.
Σ.
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
22/4/2009
-- Για τη δικτατορία της 21ης Απρίλη 1967
22/4/2006
-- Μικρή αναδρομή στις εξελίξεις της περιόδου
19/4/2003
-- Γιατί επιβλήθηκε η δικτατορία;
21/4/2001
-- Γιατί επέβαλαν στρατιωτικοφασιστική χούντα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου