Σκέψεις ενός φανατικού Βαλκάνιου

Σκέψεις ενός φανατικού Βαλκάνιου

1. Αυτή τη φορά, η κάλπη έχει το σχήμα του τάφου που δεν περιμένει την ψήφο, αλλά τον ίδιο τον πολίτη να πέσει μέσα. Οι ηθικοί αυτουργοί που χρεώνονται τους αυτόχειρες, προσπαθούν, εν μέσω εκλογών, να δημιουργήσουν μια σύνθεση επίπλαστης ηρεμίας και λησμονιάς που θα σκεπάσει τους νεκρούς.

2. Ρηχός και επικίνδυνος ο Χρυσοχοΐδης χοντραίνει το παιχνίδι της κρατικής τρομοκρατίας. Τυπική συμπεριφορά καμένου χαρτιού. Αξίζει να πάρει μια θέση στο Επικρατείας της «Χρυσής Αυγής».

3. Η ελληνική Αριστερά δεν θ' αργήσει να εισπράξει την περιφρόνηση των πολιτών, εξαιτίας της προσκόλλησής της στην Ευρώπη, αποτέλεσμα της σαγήνης που ασκεί πάνω της κυρίως ο τρόπος ζωής των Ευρωπαίων. Αξίζει τον κόπο μετά από χρόνια μια ανάλυση για το πώς αυτή η προσκόλληση δεν απέφερε τα αναμενόμενα. Ακόμα και τώρα η ρητορική της Αριστεράς αφορά αποκλειστικά τα τεκταινόμενα στην Ευρώπη. Ως εκ τούτου, στη μεγάλη αγωνία της για ενσωμάτωση, έχει παραδώσει πνεύμα και ένστικτο. Ετσι γεννήθηκε ο μεταμοντέρνος Αριστερός, που εξελίχθηκε σε ημιμαθή λόγιο και προσπαθεί να δώσει νέο όνομα σε κάθε συμβιβασμό. Είναι αντικομμουνιστής και περήφανος κληρονόμος των αγαθών της έμμεσης δημοκρατίας μας. Τώρα που οι παρεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης στη ζωή μας είναι σε καθημερινή βάση, οι Αριστεροί δεν τολμούν μια έξοδο, δεν αποδέχονται την προκαταθήκη της Ιστορίας μας, μιας Ιστορίας αλλεπάλληλων αγώνων ανεξαρτησίας. Οσο για τους λόγιους υπερασπιστές της Ευρώπης, αν διάβαζαν τους κορυφαίους της ευρωπαϊκής σκέψης και της ποίησης, θα έσβηνε μέσα τους με τον πιο φυσικό τρόπο αυτό το νεο-αποικιοκρατικό σύστημα της Ευρώπης των Τραπεζών.

4. Τον τελευταίο καιρό γελάω με την ψυχή μου με τους προασπιστές της ανάπηρης δημοκρατίας μας που παρακολουθούν έκπληκτοι τις παραστάσεις παρεκτροπής που δίνουν οι Χρυσαυγίτες. Οι μωρές παρθένες της δημοσιογραφίας, που χρόνια ολόκληρα στρώνουν το κόκκινο χαλί για τον τελευταίο ακροδεξιό κρετίνο, σηκώνουν τα χέρια με απορία, και καλά κάνουν. Θα 'πρεπε να είναι τροχονόμοι και όχι δημοσιογράφοι. Η Χρυσή Αυγή αποτελείται από δομικά υλικά του κράτους. Ο αρχηγός της είναι μία ακόμη αλογόμυγα, με τον τρόπο και το χρόνο ζωής που αρμόζει στο είδος. Οι θλιβεροί τεχνικοί της εξουσίας πρέπει να έχουν ξεπέσει πολύ για να χρησιμοποιούν προς εκφοβισμό των πολιτών μια αλογόμυγα έστω Χρυσής Αυγής.

5. Ονειρεύομαι τη μέρα που μαζί με τους μεταξουργούς θα υφάνουμε το σάβανο του παλιού κόσμου.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

    

ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΠΕΠΠΑΣ

Εποίησε ήθος στη σκηνή και τη ζωή

Ανθρωπος και καλλιτέχνης, με έμφυτη ευγένεια, σεμνότητα, καλοσύνη, ήθος, ο Σοφοκλής Πέππας, «στράφηκε στο σκοτάδι», μετά από μια μακριά πορεία προς το φως. Ο επίλογός του άνοιξε και ενώθηκε με τον ακατάλυτο δεσμό του θανάτου, απελευθερωμένος από το κοινόχρηστο νόημα της ζωής. Ο σπουδαίος μας ηθοποιός έφθασε στο τελευταίο σύνορο του χρόνου, ανήμερα της 25ης Μαρτίου, μετά από έναν πολύχρονο και παλικαρίσιο αγώνα που έδωσε με τον καρκίνο, εγείροντας ερωτηματικά για τη θνητή φύση μας, που συλλαβίζει γέφυρες για να πορεύεται. Μπορεί να μην υπάρχει τίποτα ύστερα από έναν αναγκαίο αποχωρισμό, ωστόσο, η επώδυνη - για όλους όσοι τον αγάπησαν, τον θαύμασαν - απουσία του διάχυτη ακόμη, σαρώνει τις σκέψεις που προκαλεί το έργο του και η στάση ζωής του. Σήμερα, στις 9:30 το πρωί θα γίνει το 40ήμερο μνημόσυνο, στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής στο Πατήσια.

Ο Σοφοκλής Πέππας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948. Ο πατέρας του αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, τον γαλούχησε με τις μαρξιστικές ιδέες για τις οποίες αγωνίστηκε αθόρυβα αλλά σταθερά σε όλη του τη ζωή. Σπούδασε στη σχολή Γιώργου Θεοδοσιάδη και αποφοίτησε το 1970. Πρωτοεμφανίστηκε το 1972, παίζοντας με τον θίασο Δ. Μυράτ, στο έργο «Το παράξενο τάμα». Εγινε μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών στις 21-12-1974 με αριθμό μητρώου 46 (πρώτη ημέρα επανασύστασης του ΣΕΗ μετά την πτώση της δικτατορίας, που τον είχε καταργήσει).

Σε κατακτούσε και σαν άνθρωπος, για το ήθος, τη σεμνότητα και την καλοσύνη που εξέπεμπε, αλλά και σαν ηθοποιός. Οι ερμηνείες του ευεργετημένες από εσωτερική αλήθεια, συναισθηματική θέρμη, φυσικότητα, απλότητα, στοχαστικότητα, αποτελούσαν πλήρη ενσάρκωση των ρόλων.

Πλούσια θεατρική κατάθεση

Συνεργάστηκε με το «Ανοιχτό Θέατρο» στα έργα: 1973-74: Ζ. Μισέλ Κυριακάτικος περίπατος, Γ. ΣκούρτηΚομμέντια, 1987-88: Σαίξπηρ Τρικυμία, 2007-08: Α. Τσέχωφ Ο θείος Βάνιας (Βάνιας), ρόλος για τον οποίο του απονεμήθηκε από το Κέντρο Μελέτης και Ερευνας, το βραβείο «Αιμίλιος Βεάκης».

Με τη «Σκηνή» Λευτέρη Βογιατζή: 1983: Κ. Γκολντόνι Οι αγροίκοι, 1989-90: Α. Τσέχωφ Ο θείος Βάνιας. Για μια δεκαετία με την «Πράξη» Μπέττυς Αρβανίτη στα έργα (1992-93): Τ. Ντορστ Ο Φερνάντο Κραπ μου έγραφε ένα γράμμα, 1994: Α. Στάικου Φτερά στρουθοκαμήλου, 1994-95: Ερρ. Ιψεν Η κυρία από τη θάλασσα, 1995-96: Μπ. Στράους Ο χρόνος και το δωμάτιο, 1996-99: Χ. Πίντερ Παλιοί καιροί, Χ. Σόντερμπεργκ Γερτρούδη, Λ. ΠιραντέλοΤο παιχνίδι των ρόλων, Τ. Μπέρνχαρντ Πριν την αναχώρηση, Π. Μπαρτς Μια πιθανή συνάντηση. Σκηνοθέτησε το έργο του Ζ.-Π. Σαρτρ Κεκλεισμένων των θυρών (2002).

Με το Εθνικό Θέατρο (1999): Αισχύλου Πέρσες, 2002-05: Σοφοκλή Αντιγόνη, Ιψεν Εντα Γκάμπλερ. Επίσης: «Ομάδα Σύγχρονης Τέχνης», Γκαίτε Φάουστ, «Δεσμοί» Αισχύλου Ικέτιδες, Θεατρική Ομάδα Παντείου ΕυριπίδηΒάκχες, Θεατρική ομάδα Καποδιστριακού, Σαίξπηρ Οθέλλος, Αμιράλ: Μ. Β. Γκάτσο Ενα καπέλο γεμάτο βροχή, Ακάδημος, Γ. Ρεζά Art. Τελευταία παράσταση «Πέρσες» του Αισχύλου με το Θεσσαλικό.

Στην τηλεόραση έπαιξε στο «Θέατρο της Δευτέρας» (1976 - 79), αλλά και στις τηλεοπτικές σειρές: Λούνα παρκ,Λωξάντρα, Αφρικα, Μετράω, Δέκατο τρίτο κιβώτιο, Ο θησαυρός της Αγγελίνας κ.ά. Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε το 1973 με την ταινία του Στέλιου Παυλίδη Call collect. Επίσης, στις ταινίες: Υπόγεια διαδρομή, Η σκόνη που πέφτει (που του χάρισε το Βραβείο Α' Ανδρικού Ρόλου στο Διεθνές Φεστιβάλ του Καΐρου το 2004) κ.ά. Είχε «χαρίσει» την - έξοχη και εύπλαστη - φωνή του στο ρόλο του «Μπαμπαστρούμφ».

Για τα μικρά και τα μεγάλα όνειρα

Χαιρόσουν να κουβεντιάζεις μαζί του για θέματα από την πολιτική μέχρι την τέχνη. Ανθρωπος διαβασμένος, ανήσυχος, ευαίσθητος, αλλά και αισιόδοξος, πολιτικοποιημένος, πάλεψε με όπλο την τέχνη του για τα μικρά και τα μεγάλα όνειρα! Ενα από αυτά τα όνειρα που δεν πρόλαβε να εκπληρώσει ήταν το ανέβασμα της «Δολοφονίας του Μαρά», ένα έργο πολιτικό και επίκαιρο για το οποίο είχε ξεκινήσει πρόβες με μια ομάδα μαθητών του.

«Ο άνθρωπος - είχε πει σε μια συνέντευξή του στον «Ρ» με αφορμή τον «Οθέλλο» - έχει δύο κυρίως χαρακτηριστικά. Το ένα είναι το μυαλό του, μέσα στο οποίο υπάρχει η ηθική τάξη για τον κόσμο και οι σχέσεις του με τον κόσμο. Το άλλο κομμάτι του είναι αυτό που τον συνδέει με τους παλιότερους προγόνους του, με τον πρώτο ίσως άνθρωπο, που δεν είχε ακόμη τακτοποιημένα στο μυαλό του, όσα απέκτησε με τα χρόνια και τις συνθήκες. Δηλαδή, το "ζώο" υπάρχει στον άνθρωπο και αν νομίζουμε ότι το έχουμε ξεπεράσει, δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε διάφορα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας. Στη βαθύτερη ουσία του ανθρώπου, στον άνθρωπο του ενστίκτου, αυτή η πάλη γινόταν, γίνεται και θα γίνεται. Στις τέχνες χρησιμοποιείται γιατί είναι ένα τρομερά διεγερτικό έδαφος για να ψάξει κανείς και να βρει τι είναι αυτό που δεν τιθασεύεται. Συχνά ξεχνάμε ή δε θέλουμε να θυμόμαστε αυτές τις άγριες περιοχές του εαυτού μας που όταν στη ζωή ή μέσα από τις συνθήκες και τις σχέσεις, ξυπνάνε απρόβλεπτα, μένουμε όλοι άναυδοι και λέμε μα πώς είναι δυνατόν να έγινε αυτό. Κι αυτό το βλέπουμε από την καθημερινή βία στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, μέχρι τις αγριότερες γενοκτονίες, που παρακολουθούμε ακόμη και στις μέρες μας. Επειτα, αυτό, που αποκαλούμε αιτία κακού ή καταστροφής, μέσα από τα έργα τέχνης έχεις τη δυνατότητα να το κοιτάξεις κατάματα, να το διερευνήσεις και ως αιτία και ως αποτέλεσμα».