Απαντήσεις στα γρήγορα: Το νόημα του αγώνα

Απαντήσεις στα γρήγορα: Το νόημα του αγώνα

Αμέτε να αγωνιστείτε, τι περιμένετε;

Του Poexania

Tην Δευτέρα που μας πέρασε, καθόμουν στο μαγαζί που εργάζομαι και προσπαθούσα να πείσω δυο φίλους μου να έρθουν σε κάποιες κινητοποιήσεις του κόμματος(τι, ποιο κόμμα; Ένα είν’ το κόμμα). Πάνω στην κουβέντα, αρχίσανε πάλι τα γνωστά, «όλοι ίδιοι είναι», «μα τι νομίζεις ότι θα καταφέρεις;», «δεν έχει νόημα» κλπ. Πάνω εκεί εγώ τα πήρα, και τους απάντησα με έντονο ύφος ότι ούτε όλοι ίδιοι δεν είναι, ούτε μάταιο είναι να αγωνίζεσαι. Το γεγονός ότι έχασα την ψυχραιμία μου, δεν βοήθησε να τους μεταδώσω αυτό που ήθελα να τους πω με τον καλύτερο τρόπο, για αυτό και κατόπιν ωρίμου σκέψεως αποφάσισα να κάνω γραπτή την «ήρεμη» εκδοχή της απάντησης μου, τόσο για τους συγκεκριμένους φίλους μου(που τους έχω και σε εκτίμηση ως άτομα) όσο και για όλους τους άλλους που θα καταλήξουν να διαβάσουν τελικά αυτό το άρθρο. Στο «όλοι ίδιοι είναι» δεν θα απαντήσω γιατί είναι πασιφανές(ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι πασιφανές) ότι δεν είναι όλοι ίδιοι, αλλά θα ασχοληθώ με το αν τελικά μπορούμε σε αυτή την φάση να καταφέρουμε κάτι και με το αν έχει νόημα να αγωνιζόμαστε.
Προσωπικά, εδώ και πολύ καιρό ξέρω τόσο ποιος είναι ο λόγος, όσο και ποιο είναι το νόημα του αγώνα μου/μας, στο συγκεκριμένο δημοσίευμα δεν θα αναφερθώ στο λόγο αλλά στο νόημα του αγώνα, μιας και οι λόγοι μπορεί να ποικίλουν από άτομο σε άτομο, αλλά και για κάθε άτομο είναι συνήθως περισσότεροι από ένας.

Εμείς οι κομμουνιστές, διακρίνουμε μπορεί να πει κανείς για την ανθρώπινη κοινωνία έναν «τελικό σκοπό», τον τελικό αυτό σκοπό[1] τον ονομάζουμε κομμουνιστική κοινωνία και τον θεωρούμε, όχι τυχαία[2], ως το ανώτερο και τελικό στάδιο της εξέλιξης των κοινωνικο-πολιτικό-οικονομικών δομών. Η διαδρομή όμως μέχρι εκεί, δεν είναι ούτε στρωμένη με ροδοπέταλα, ούτε και είναι μια απλή ευθεία γραμμή, να δώσουμε όμως ένα παράδειγμα.

Ας πούμε ότι έχουμε έναν ορειβάτη που προσπαθεί να φτάσει στην απάτητη κορυφή ενός βουνού. Ανάλογα με τα εμπόδια που θα συναντήσει θα κανονίσει την πορεία του, προσπαθώντας να διαλέξει την καλύτερη δυνατή, αλλά ποτέ δεν θα είναι αυτή η πορεία μια ευθεία γραμμή. Ο ορειβάτης λοιπόν θα σταματήσει, θα λοξοδρομήσει, θα πισωγυρίσει, ίσως και να μην τα καταφέρει. Ακόμα όμως και αν δεν τα καταφέρει να φτάσει στην κορυφή, θα έχει βάλει το λιθαράκι του για την κατάκτηση του βουνού αν έχει φροντίσει να:

- Μαρκάρει την διαδρομή

- Σημειώσει τα αδιέξοδα

- Καρφώσει κρίκους που θα χρησιμεύσουν ως πατήματα για τον επόμενο ορειβάτη

- Μαρκάρει τα επικίνδυνα σημεία

- Κλπ

Έτσι λοιπόν, και ο δικός μας αγώνας, όπως και των προηγούμενων από εμάς, άσχετα αν δεν ολοκληρώσει τον τελικό σκοπό, γίνεται κομμάτι της διαδρομής προς την ολοκλήρωση του, ένα κομμάτι που χωρίς αυτό δεν πρόκειται να κατακτηθεί ποτέ η κορυφή, ένα κομμάτι που όσο καθυστερούμε να το «διανύσουμε» τόσο περισσότερο θα καθυστερήσει να εκπληρωθεί και ο τελικός μας σκοπός/στόχος.

Ο σωστός κομμουνιστής συνεπώς, γνωρίζοντας τα αυτά, καταλαβαίνει ότι το νόημα του «αγωνίζεσθε» δεν είναι μόνο να φτάσει στην γραμμή τερματισμού, αλλά να γίνει κομμάτι της όλης προσπάθειας για την επιτυχία του σκοπού και να βοηθήσει όσο το δυνατόν περισσότερο εκείνους που θα ακολουθήσουν. Φυσικά στον δρόμο για τον κομμουνισμό υπάρχουν και μικρότεροι «στόχοι» τους οποίους πιθανόν να δει κάποιος να εκπληρώνονται, όπως ήταν για παράδειγμα η μπολσεβίκικη επανάσταση και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στις χώρες εκείνες του “υπαρκτού”, που άσχετα με το αποτέλεσμα και τα όποια λάθη, μπορεί να χρησιμεύσει στους τωρινούς κομμουνιστές ως ένας πολύτιμος χάρτης με πολλά στοιχεία για την ανάβαση ικανά να προφυλάξουν αυτούς και το κίνημα από αρκετές κακοτοπιές(βέβαια ακόμα ένα ζήτημα είναι το πως θα καταφέρουμε να αξιοποιήσουμε αυτήν την πολύτιμη εμπειρία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, να την προσλάβουμε σωστά δηλαδή εμείς οι μεταγενέστεροι).

Αυτά τα ολίγα προς απάντηση του συγκεκριμένου προβληματισμού, ελπίζω να πιάσουν τόπο.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)