Θέλουν υποταγμένους εργαζόμενους

Θέλουν υποταγμένους εργαζόμενους

Το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν τα περιστατικά όπου σε Γενικές Συνελεύσεις εργαζομένων οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ αρνούνται, χρησιμοποιώντας διάφορα προσχήματα, να αφήσουν τους εργαζόμενους να μιλήσουν. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα στο Σύλλογο Εργαζομένων στην Εθνική Τράπεζα, όπου ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ αντί να πάνε σε Γενική Συνέλευση - όπως το απαιτούσαν οι εργαζόμενοι - για το ζήτημα της επιχειρησιακής σύμβασης, υπέγραψαν τη σύμβαση δηλώνοντας ότι θα κάνουν μετά τη συνέλευση! Στην Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων (ΕΛΒΟ), οι ίδιες δυνάμεις ανακοίνωσαν στην έκτακτη Γενική Συνέλευση των εργαζομένων ότι η συνέλευση με θέμα την ιδιωτικοποίηση της ΕΛΒΟ θα έχει μόνο ενημερωτικό χαρακτήρα, γι' αυτό θα μιλήσουν μόνο μέλη του ΔΣ και κανένας εργαζόμενος.

Τα περιστατικά αυτά κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Δηλώνουν πως μόνιμος στόχος των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού είναι οι παροπλισμένοι εργάτες, που θα είναι, κυριολεκτικά, «στη γωνία». Κατ' αυτόν τον τρόπο πετυχαίνουν «μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια». Απ' τη μια απαξιώνουν την ίδια τη διαδικασία των Γενικών Συνελεύσεων, που σε όλα τα καταστατικά, όλων των σωματείων, αποτελούν το ανώτερο όργανο του σωματείου. Και, επιπλέον, στερώντας το δικαίωμα λόγου στους εργαζόμενους, τους αποξενώνουν από το ίδιο τους το σωματείο. Ετσι, ο εργαζόμενος αισθάνεται πως όχι μόνο δε συμμετέχει, αλλά αντιμετωπίζει και το σωματείο ως ένα γραφειοκρατικό μηχανισμό, που στέκεται πέρα και πάνω απ' αυτόν, όταν ο ίδιος θα έπρεπε να είναι ο πρωταγωνιστής.

Σε αυτό το πλαίσιο «λειτουργίας» των συνδικάτων και των σωματείων, είναι πολύ φυσιολογικό να διαμορφώνονται εμπόδια - πολλές φορές δύσκολο να υπερνικηθούν - στη συμμετοχή των εργαζομένων στο κίνημα και στους αγώνες. Και αυτό σε μια περίοδο που είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη η μεγαλύτερη δυνατή αντίσταση στην άγρια αντεργατική πολιτική συγκυβέρνησης - κεφαλαίου - ΕΕ. Και σα να μην έφτανε αυτό, έχουν και το θράσος να επικαλούνται τη... μικρή συμμετοχή των εργαζομένων σε κινητοποιήσεις και απεργίες (αυτό έκανε, π.χ., η Ομοσπονδία Εργαζομένων σε Επισιτισμό - Τουρισμό) για να δικαιολογήσουν εκείνες τις πράξεις τους που στρέφονται κατά των εργατών - όπως η υπογραφή κατάπτυστων Συλλογικών Συμβάσεων.

Εμποδίζοντας τη συμμετοχή των εργαζομένων στις διαδικασίες των συνδικάτων, οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού βοηθούν στην πράξη να περνούν τα αντιλαϊκά μέτρα, αφού η μόνη δύναμη που μπορεί να αντιμετωπίσει αυτή την επίθεση - η οργανωμένη εργατική τάξη - βρίσκεται παροπλισμένη. Απέναντι σε αυτή τη συνείδηση της υποταγής και του καναπέ που καλλιεργούν οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, οι εργαζόμενοι καλούνται να πάρουν οι ίδιοι τις τύχες τους στα χέρια τους. Να «πετάξουν» από τις ηγεσίες των συνδικάτων εκείνες τις δυνάμεις που δε σπέρνουν μόνο την απογοήτευση, αλλά και τους κρατάνε δέσμιους των προειλημμένων αποφάσεών τους (όπως έγινε στην Εθνική Τράπεζα). Να οργανωθούν στα συνδικάτα, να πιστέψουν στη δύναμή τους και να επιβάλουν, ως η μόνη πραγματική πλειοψηφία μέσα στους χώρους δουλειάς, τον ταξικό και αγωνιστικό προσανατολισμό που απαιτούν οι ίδιοι οι καιροί από τα συνδικάτα.

Κώστας ΤΡΑΚΟΣΑ