Οι «Ειδικές Οικονομικές Ζώνες»

Οι «Ειδικές Οικονομικές Ζώνες»

Τα μέτρα που καθηλώνουν τις αποδοχές των εργαζομένων σε επίπεδα κοινωνικής φτώχειας και οικονομικής εξαθλίωσης, δεν υιοθετούνται για να στηριχθούν τα οικονομικά του κράτους. Στόχος τους είναι να ενισχυθούν διάφορες ομάδες του κεφαλαίου, να ξεπεράσουν την οικονομική κρίση και να εξασφαλιστεί μεγαλύτερη κερδοφορία για το διάστημα που θα ακολουθήσει.

Τα παραπάνω αποδεικνύονται με όλο και περισσότερα τρανταχτά παραδείγματα από επιλογές της συγκυβέρνησης των τριών κομμάτων, η οποία με απαράμιλλη πιστότητα κλιμακώνει την πολιτική ολομέτωπης επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στο λαό, που εγκαινίασε το Μάη του 2010 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Για παράδειγμα, η κατάργηση της καταβολής υπερωριών στους εργαζόμενους που δουλεύουν πέραν του 8ώρου, όχι μόνο δε συμβάλει στην βελτίωση των δημοσιονομικών, αλλά στερεί το δημόσιο από φόρους και τα ασφαλιστικά ταμεία από εισφορές. Αρα, το μέτρο πάρθηκε αποκλειστικά για να νομιμοποιήσει μια πάγια αξίωση των κεφαλαιοκρατών για την ουσιαστική κατάργηση της 8ωρης- 5ήμερης- 40ωρης εργασίας και την εισαγωγή νέων μεθόδων διευθέτησης του εργάσιμου χρόνου, κάτι που σημαίνει μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, αύξηση της εκμετάλλευσης και άρα αύξηση της αποδοτικότητας του κεφαλαίου.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τις νέες εξαγγελίες της κυβέρνησης, αυτές που αφορούν την καθιέρωση της λεγόμενης «Ειδικής Οικονομικής Ζώνης», που θα φέρουν λέει ανάπτυξη. Πρόκειται για τις πολύ γνωστές για τον καπιταλισμό «ελεύθερες ζώνες», που αποτελούν κρατική παρέμβαση, στα πλαίσια της οποίας επιδιώκεται η προσέλκυση ξένων κεφαλαίων - επενδύσεων στη βάση ενός ειδικού καθεστώτος ασυλίας και παροχών στους επενδυτές των περιοχών αυτών. Στην ουσία μιλάμε για περιοχές της χώρας, όπου κίνητρο για τον επιχειρηματία είναι ότι εκεί γίνεται ακόμη πιο αντεργατικό το ισχύον φιλομονοπωλιακό νομικό, διοικητικό και εργασιακό πλαίσιο, στα ζητήματα εγκατάστασης και λειτουργίας επιχειρηματικών μονάδων, ώστε αυτές να μπορούν να κερδίζουν περισσότερα, από ό,τι στην περίπτωση που βρίσκονταν εκτός Ζώνης. Το δέλεαρ που προσφέρεται στους επίδοξους επενδυτές είναι η απουσία κανόνων για την αδειοδότηση μιας επιχείρησης, η ιδιαίτερα χαμηλή φορολόγηση των κερδών της, η απαλλαγή από ΦΠΑ στις συναλλαγές της, η δυνατότητα να εκμεταλλεύεται το προσωπικό της με ακόμη μικρότερους μισθούς, με ρυθμίσεις που θα ξεκινούν από την επίκληση της Οδηγίας Μπολκεστάιν και θα καταλήγουν στην απαίτηση να ψηφίζονται νόμοι που ενισχύουν τα κέρδη τους.

Ολη η ιστορία του καπιταλισμού, είναι μια διαδικασία που οι κρατούντες άρπαζαν τον πλούτο που παράγει ο λαός, για να εξασφαλιστούν τα κέρδη της πλουτοκρατίας. Μια διαδικασία που, για να καταφέρνει να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους, έπρεπε να κάνει - και πάντα έκανε - τους φτωχούς φτωχότερους. Αυτό επιδιώκεται και τώρα με κάθε μέτρο που παίρνουν, είτε ρημάζοντας το βιοτικό επίπεδο του λαού, είτε ενισχύοντας την οικονομική ολιγαρχία. Αυτό επιχειρούν και με τις Ζώνες κι ας το ονομάζουν ανάπτυξη. Οικονομική ανάπτυξη προς όφελος του λαού και του τόπου, είναι να βάλουμε τις μηχανές να δουλέψουν σχεδιασμένα με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων και όχι για τα κέρδη των καπιταλιστών εξολοθρεύοντας τους εργαζόμενους. Μόνο που κάτι τέτοιο - και το ξέσπασμα της κρίσης το δείχνει ακόμα πιο καθαρά - δεν μπορεί να γίνει στις σημερινές συνθήκες, αλλά μόνο μέσα από την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του και την κοινωνικοποίηση των επιχειρηματικών ομίλων.