«Ρεαλισμός» τους η εξαθλίωση του λαού

«Ρεαλισμός» τους η εξαθλίωση του λαού

Οι κήρυκες της αστικής προπαγάνδας βγήκαν πάλι να μιλήσουν για το «ρεαλισμό» των τριών κυβερνητικών εταίρων της συγκυβέρνησης, που συμφώνησαν για το νέο κύμα βάρβαρης επιδρομής σε ό,τι έχει απομείνει όρθιο στη ζωή των λαϊκών στρωμάτων, ύψους 11,5 δισ. ευρώ. Δεν είναι πρώτη φορά που γίνεται επίκληση του ρεαλισμού. Διαχρονικά ο ρεαλισμός αποτελούσε βασικό στοιχείο της προπαγάνδας της άρχουσας τάξης, σε κάθε εκμεταλλευτικό σύστημα και ιδιαίτερα σε οριακές καταστάσεις και σε συνθήκες κρίσης και μεγάλων επιλογών.

Ο ρεαλισμός ήταν πάντα το συνώνυμο της απειλής, του εκβιασμού, της χειραγώγησης του λαού, της επιλογής του μονόδρομου που συμφέρει την εκάστοτε άρχουσα τάξη. Σε τελική ανάλυση, αυτό που λένε ότι είναι ρεαλισμός δεν είναι άλλο παρά η πολιτική που έχει χαράξει η πλουτοκρατία για να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα, όπου καλεί την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα να την υιοθετήσουν και να την υπηρετήσουν. Η αστική τάξη πάντα ήθελε και θέλει η ιδεολογία της, οι αγωνίες της αλλά και οι εσωτερικές της αντιθέσεις να γίνουν σημείο αναφοράς των λαϊκών μαζών. Θέλουν η ιδεολογία του χορτάτου να γίνει πιστεύω ζωής του πεινασμένου. Θέλουν η αγωνία του καπιταλιστή για την αύξηση της κερδοφορίας του και παραπέρα ενίσχυση της θέσης του να γίνει αγωνία του εργάτη, που πασχίζει για το μεροκάματο και την επιβίωση του ίδιου και της οικογένειάς του. Θέλουν οι ανταγωνισμοί και οι αντιθέσεις των μεγάλων καπιταλιστικών συμφερόντων, εγχώριων και διεθνικών, να γίνουν ανταγωνισμοί και αντιθέσεις των λαών για να τους ενσωματώσουν στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, κυρίως ως αναλώσιμο υλικό και ως φθηνό δυναμικό.

Τελικά θέλουν να πείσουν το λαό πως ρεαλισμός είναι το να αποδεχθεί τη μοίρα που του έχουν χαράξει. Θέλουν να πείσουν τους εργαζόμενους πως ρεαλισμός είναι να αποδεχτούν να πληρώσουν αυτοί την κρίση του καπιταλισμού και μάλιστα μέρος της άρχουσας τάξης να βγει και ενισχυμένο. Αυτό που επιδιώκουν είναι να αξιοποιήσουν την κρίση για μια στρατηγικού χαρακτήρα οπισθοδρόμηση σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο της εργατικής τάξης. Ρεαλισμός της πλουτοκρατίας είναι να αξιοποιεί την κρίση για μια χωρίς προηγούμενο ρεβανσιστική επίθεση στις εργατικές κατακτήσεις και τα λαϊκά δικαιώματα, που με αγώνες και αίμα αποσπάστηκαν στη διάρκεια του 20ού αιώνα.

Ο αντιδραστικός ρεαλισμός τους αποκαλύπτεται και μέσα από μια ματιά στην Ιστορία. Εάν είχε γίνει αποδεκτός ο ρεαλισμός της εκάστοτε άρχουσας τάξης, η ανθρωπότητα θα ζούσε ακόμα στην εποχή της δουλείας, δε θα είχε γίνει η Γαλλική Επανάσταση, η Οχτωβριανή Επανάσταση, δε θα είχε γίνει η Επανάσταση του 1821, καθώς υπήρχε το «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω», δε θα είχε υπάρξει το μεγάλο έπος της Εθνικής Αντίστασης στην Κατοχή. Αυτοί που μιλάνε στο λαό για ρεαλισμό είναι αυτοί που τον έβαλαν στη στρούγκα του «ευρωμονόδρομου» υποσχόμενοι «καλύτερες μέρες» και τώρα θέλουν να τον οδηγήσουν ως πρόβατο επί σφαγή για να φυσήξει ούριος άνεμος στα πανιά του κεφαλαίου. Είναι αυτοί που τον έχουν δέσει πισθάγκωνα στο ΝΑΤΟ και στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τον προορίζουν σε ρόλο θύτη και θύματος με τις επιλογές τους. Ο μόνος βιώσιμος ρεαλισμός για το λαό είναι η ακύρωση αυτών των σχεδίων και η πάλη για την ανατροπή της εξουσίας τους.