Η ζωή των εργατών δεν είναι θέατρο

Η ζωή των εργατών δεν είναι θέατρο

Εχουν κάτι να μοιράσουν ως εκλεκτά μέλη της αστικής τάξης οι Βενιζέλος και Χρυσοχοΐδης; Απολύτως τίποτα. Υπάρχει μια θέση του ενός ή του άλλου που να επιτρέπει στους εργαζόμενους να πληρώσουν λιγότερο την καπιταλιστική κρίση; Απολύτως καμία. Το θέατρο που έστησαν προχτές και κυριάρχησε στα χτεσινά δελτία αντανακλά ίσως διαφορές στο εσωτερικό της αστικής τάξης, αλλά πρέπει να αφήνει παγερά αδιάφορη την εργατική τάξη.

Καθετί που παρουσιάζεται σαν δήθεν διαφωνία μεταξύ των αστών πολιτικών και των κομμάτων τους δεν μπορεί πια να χρησιμοποιηθεί ούτε καν σαν ο γνωστός φερετζές. Η ομόφωνη απόφαση των τριών κομμάτων που συγκυβερνούν για το νέο τσεκούρι στο λαϊκό εισόδημα είναι το πραγματικό στοιχείο για το οποίο πρέπει να κριθούν και να καταδικαστούν. Η επίσης ομόφωνη απόφασή τους για νέα μέτρα ενίσχυσης του κεφαλαίου είναι ένα ακόμα πραγματικό γεγονός που αποδεικνύει ποια τάξη παραμένει στην εξουσία ανεξάρτητα του ποιος εναλλάσσεται στην κυβέρνηση. Το γεγονός ότι όλοι μαζί, συμφωνούντες και διαφωνούντες, αρχίζουν και τελειώνουν τις τοποθετήσεις τους με όρκους πίστης στην ΕΕ είναι η απόδειξη για το θεό που πιστεύουν.

***

Το παλεύουν είναι αλήθεια. Την ώρα που χορεύουν τα βουβάλια (εντείνεται ο πόλεμος μεταξύ ιμπεριαλιστών), τα μικρότερα γουρούνια κάνουν ό,τι μπορούν για να παραμείνουν στο βάλτο. Καθώς στο μεγάλο παιχνίδι εντείνεται ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστικών κέντρων, στο ντόπιο πολιτικό σύστημα οι διαχειριστές - μπροστά στα αδιέξοδα που ορθώνονται - παίρνουν ήδη θέση για την επόμενη μέρα. Τότε που θα έχει προχωρήσει κι άλλο η ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού για να πειστούν τα λαϊκά στρώματα ότι άλλοι ήταν οι κακοί και οι επόμενοι δεν ξέρουν τίποτα για το φόνο.

Οι εξελίξεις όμως βεβαιώνουν πως κανένας απ' όσους στηρίζουν την ΕΕ δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Το γεγονός ότι όλοι μαζί, «καλοί» και «κακοί», κρύβουν το χαρακτήρα της κρίσης ως καπιταλιστικής και εκβιάζουν το λαό με έξοδο από την Ευρωζώνη, δικαιώνει την επιμονή του ΚΚΕ που καλεί να κρίνονται όλοι ακριβώς από τη θέση που παίρνουν απέναντι στην ΕΕ καθώς έχει ήδη αποδειχτεί ότι μέσα στην ΕΕ προκοπή δεν υπάρχει όποιος κι αν βρίσκεται στην κυβέρνηση.

Το γεγονός ότι ο αστικός Τύπος επιμένει να δείχνει το αποτέλεσμα - τη λιτότητα - ως αιτία, ομολογεί και το φόβο τους: Να μη γίνει κατανοητό από το λαό ότι αιτία είναι η καπιταλιστική κρίση και άρα αντίπαλος η εξουσία του κεφαλαίου.

Δείχνοντας σαν αιτία τη λιτότητα - σα να έπεσε από τον ουρανό - υποβάλλουν σα νέα την παλιά ιδέα ότι μια διαφορετική διαχείριση θα φέρει λύση. Η προσπάθειά τους να φέρουν από το παράθυρο τον Κέινς - χρήσιμο στον καπιταλισμό μιας άλλης εποχής - την ώρα που το σάπισμα του συστήματος οδηγεί αναγκαστικά στη βαρβαρότητα και άρα επείγει η ανατροπή του, δείχνει την πηγαία αγωνία τους να υπερασπίσουν το σύστημα με κάθε κόστος για την εργατική τάξη.

Το αποτέλεσμα των πολιτικών που εφαρμόζονται από τις κυβερνήσεις που εναλλάσσονται τον τελευταίο χρόνο βεβαιώνει ότι η λιτότητα είναι εργαλείο για τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης κι εκεί πρέπει να συγκεντρωθεί η αντίσταση. Κάτι τέτοιο όμως βάζει στόχο τους καπιταλιστές και ο αστικός Τύπος αποφεύγει κάτι τέτοιο όπως ο διάολος το λιβάνι.

***

Μετά τον Μάνεση, στον οποίο η κυβέρνηση παραχώρησε μια ταξιαρχία ένοπλων αστυνομικών για να αντιμετωπίσει τους απεργούς χαλυβουργούς, σειρά είχαν χτες οι διάφοροι κατασκευαστές. Η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι ξεπαγώνουν τα έργα στους οδικούς άξονες, δηλαδή ζεστό χρήμα στις τσέπες τους.

Στο τέλος κανείς δε θα μείνει παραπονεμένος: Επιταχύνεται η διαδικασία για την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, απλοποιούνται οι διαδικασίες για τις επενδύσεις (δηλαδή κλάψ' τα εργατικά δικαιώματα και το περιβάλλον) ενώ ανακοινώθηκαν και μια σειρά ακόμη μέτρα για τον προσανατολισμό των οποίων ο αρμόδιος υπουργός, ο Χατζηδάκης, είπε ότι έχει εντολή από τον πρωθυπουργό να αγνοήσει το πολιτικό κόστος.

Αν τα μέτρα είναι φιλολαϊκά, γιατί μιλά για πολιτικό κόστος ο υπουργός; Μιλά για πολιτικό κόστος γιατί γνωρίζει αυτό που και ο λαός μας καταλαβαίνει: Το τσάκισμα των εργατών και οι παραχωρήσεις στο μεγάλο κεφάλαιο πάνε μαζί.

Να γιατί λέμε «αυτό το σύστημα δε γιατρεύεται, μόνο ανατρέπεται».