Το γερμανικό χρέος, το «σχέδιο Μάρσαλ» και οι υπηρεσίες του ΣΥΡΙΖΑ στο κεφάλαιο

Το γερμανικό χρέος, το «σχέδιο Μάρσαλ» και οι υπηρεσίες του ΣΥΡΙΖΑ στο κεφάλαιο

Παπαγεωργίου Βασίλης

Πρόσφατα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, στη συνέντευξή του στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης χρησιμοποίησε το παράδειγμα της μεταπολεμικής Δυτικής Γερμανίας και του χρέους της ως παράδειγμα σήμερα και για τη χώρα μας. Ανέφερε συγκεκριμένα πως «το 1953 διαγράφηκε το 50% του γερμανικού χρέους με ρήτρα ανάπτυξης για την αποπληρωμή του υπόλοιπου χρέους. Αυτό προτείνουμε να γίνει και εμείς στην περίπτωση της Ελλάδας». Σε επίσκεψή του μέσα στη βδομάδα στη Γερμανία, κάλεσε για «ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για να ανακάμψει η Ευρωζώνη», δίνοντας εξετάσεις στο κεφάλαιο, γιατί ουσιαστικά για την ανάκαμψη των καπιταλιστών δόθηκε αυτή η ενίσχυση με κυρίως αμερικανικά κεφάλαια, ώστε μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο να στηριχτεί ο καπιταλισμός και στη Γερμανία και αλλού στην αντιπαράθεση με την ΕΣΣΔ και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο.

Ας δούμε, όμως, πιο αναλυτικά σε τι αφορούν οι ...ρηξικέλευθες προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτα για το χρέος της Γερμανίας: Το 1953 έγινε η Συμφωνία του Λονδίνου για το Γερμανικό Χρέος, γνωστή ως Συμφωνία Χρέους του Λονδίνου, ανάμεσα στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας από τη μία και τις συμμαχικές δυνάμεις (Βέλγιο, Καναδάς, Κεϊλάνη, Δανία, Γαλλία, Ελλάδα, Ιράν, Ιρλανδία, Ιταλία, Λιχτενστάιν, Λουξεμβούργο, Νορβηγία, Πακιστάν, Ισπανία, Σουηδία, Ελβετία, Ενωση της Νότιας Αφρικής, Ηνωμένο Βασίλειο, Βόρεια Ιρλανδία, ΗΠΑ, Γιουγκοσλαβία, κ.ά.). Οι συνομιλίες ξεκίνησαν στις 27 Φλεβάρη του 1953 και ολοκληρώθηκαν στις 8 Αυγούστου του ίδιου χρόνου.

Η συγκεκριμένη συμφωνία κάλυπτε μεγάλο αριθμό διαφορετικών ειδών χρεών της χώρας, τόσο πριν όσο και μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ετσι, η γερμανική κυβέρνηση, υπό τον καγκελάριο Κόνραντ Αντενάουερ, ανέλαβε τη δέσμευση να ξοφλήσει τα χρέη που δημιουργήθηκαν την περίοδο 1919 - 1945. Το σκεπτικό που έγινε δεκτό στη Συνθήκη του Λονδίνου ήταν ότι «το ύψος της εξυπηρέτησης του χρέους δεν πρέπει να είναι τέτοιο, ώστε να θέτει σε κίνδυνο, άμεσα μεν την ευημερία των πολιτών της χώρας, μακροπρόθεσμα δε την ανοικοδόμηση της οικονομίας της». Ετσι, αποφάσισαν το προπολεμικό αλλά και το μεταπολεμικό γερμανικό χρέος να «κουρευτεί» κατά τουλάχιστον 50% (για την ακρίβεια, από τα περίπου 30 δισεκατομμύρια μάρκα του χρέους, το γερμανικό δημόσιο περιόριζε τις υποχρεώσεις στα 11 δισ. και άλλα 3,5 δισ. θα καταβάλλονταν από εμπορικές γερμανικές τράπεζες), ενώ παράλληλα επεκτεινόταν η αποπληρωμή σε πάνω από 30 χρόνια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ διατείνεται ότι η συγκεκριμένη συμφωνία έδωσε την ώθηση στην εκρηκτική μεταπολεμική ανάπτυξη της Γερμανίας και λίγο - πολύ υπόσχεται μια ανάλογη πορεία για τη χώρα μας εάν υπάρξει μια αντίστοιχη συμφωνία με την τρόικα.

Η λαθροχειρία του βρίσκεται στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποκρύπτει πως ο καθοριστικός παράγοντας για τη Δυτική Γερμανία μεταπολεμικά ήταν η στήριξη μέσω του γνωστού, αμερικανικών κεφαλαίων, «σχεδίου Μάρσαλ». Με αυτό ανορθώθηκε το νέο αστικό κράτος. Και όταν μιλάμε για ανόρθωση εννοούμε κυρίως την ολόπλευρη στήριξη του κεφαλαίου, δηλαδή των ίδιων μονοπωλιακών ομίλων που στήριξαν προπολεμικά την άνοδο του Χίτλερ. Το «σχέδιο Μάρσαλ» χρηματοδότησε το 40% των επενδύσεων στην εξόρυξη το 1949-'50, το 20% των επενδύσεων σε ηλεκτρισμό το 1949-'51 και το 15% των επενδύσεων στον κλάδο του μετάλλου το 1950-'51. Δηλαδή, πριν από τη συμφωνία του '53 η οικονομία της Γερμανίας ήταν ήδη σε τροχιά αλματώδους ανάπτυξης. Το 1951 το δυτικογερμανικό ΑΕΠ είχε πιάσει τα προπολεμικά επίπεδα (1938), καθώς και η παραγωγικότητα ήταν ήδη στα επίπεδα του 1936. Ενδεικτικά, το 1950 η βιομηχανική παραγωγή αυξήθηκε με ρυθμό 20%, ενώ το 1951 αυξήθηκε με ρυθμό 18,1%.

Σε αυτό θα πρέπει να προστεθεί ο συνολικός σχεδιασμός των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στη διαπάλη με το σοσιαλιστικό στρατόπεδο που είχε δημιουργηθεί με την πάλη των λαών μετά την ήττα του φασισμού. Στο ίδιο το γερμανικό έδαφος, παρά τη συνθήκη του Πότσνταμ, των δυνάμεων που νίκησαν τον Χίτλερ, που προέβλεπε ενιαίο γερμανικό κράτος, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προχώρησαν το Μάη του 1949 στην ίδρυση της ΟΔΓ, που αξιοποίησε τα πρώην ναζιστικά στοιχεία και αξιοποιήθηκε ως το σύνορο των δύο κόσμων, του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού. Τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου στα ανατολικά εδάφη που έλεγχε η ΕΣΣΔ, δημιουργήθηκε ένα σοσιαλιστικό κράτος, η Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία, με τη θέληση του λαού της. Η θωράκιση της καπιταλιστικής Δυτικής Γερμανίας ήταν δηλαδή μετά τον πόλεμο υπόθεση συνολικά του ιμπεριαλισμού. Το συμπέρασμα από την ανάγνωση των μεγεθών δεν αφήνει και πολλά περιθώρια παρερμηνειών: Δεν ήταν τα «κουρέματα» και η επιμήκυνση του χρέους που την οδήγησαν στην ανάπτυξη, αλλά ακριβώς η ιμπεριαλιστική στήριξη για να γίνει ο πολιορκητικός κριός για το νέο κοινωνικοοικονομικό σύστημα που οικοδομούνταν. Η καπιταλιστική ανάπτυξη έδωσε τη δυνατότητα στους δανειστές της Γερμανίας να χαλαρώσουν τους όρους αποπληρωμής των δανείων τους. Οι όποιες δε κατακτήσεις των Γερμανών εργατών αξιοποιήθηκαν κυρίως στον ανταγωνισμό με τις σοσιαλιστικές χώρες που έπαιρναν μέτρα υπέρ των εργαζομένων. Απόδειξη γι' αυτό είναι ότι όταν ανατράπηκε ο σοσιαλισμός ξεκίνησε και η μεγάλη ρεβάνς κατά των εργατικών δικαιωμάτων στις δυτικές καπιταλιστικές χώρες.

Αρα αν δεν παρθούν υπόψη αυτά τα στοιχεία, δεν μπορούμε να βγάλουμε ολοκληρωμένα συμπεράσματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρός του συνειδητά αποπροσανατολίζουν τα λαϊκά στρώματα, και ειδικά για το νέο «σχέδιο Μάρσαλ», που το παρουσιάζουν ως σωτηρία του λαού, ενώ είναι σωτηρία μόνο για το κεφάλαιο. Αλλά αυτό θέλουν οι «αριστεροί» διαχειριστές, να εγκλωβιστεί ο λαός στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος. Θέλουν ο λαός να βλέπει τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ) όχι όπως πραγματικά είναι, δηλαδή μια λυκοσυμμαχία καπιταλιστών κατά των λαών, αλλά σαν μια ένωση ισότιμων ...εταίρων. Η διέξοδος που προτείνουν δεν είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και η δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, αλλά η ανάπτυξη (βεβαίως καπιταλιστική) που θα γίνει τάχα φιλεργατική με την υιοθέτηση κάποιων «έξυπνων» διαχειριστικών προτάσεων χωρίς σύγκρουση με το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλά μια πρόταση εκτός πραγματικότητας, αλλά είναι μια πρόταση επικίνδυνη για το λαό.