«Οι κερασιές θ' ανθίσουνε»

«Οι κερασιές θ' ανθίσουνε»

Σ' ένα κείμενο του θεάτρου σκιών ο τελάλης φώναζε:

«όποιος αντέξει τα νέα μέτρα θα πάρει μπαξίσι εκατό ομόλογα»

Πριν σώσει τα λόγια του, έπεφτε η σφαλιάρα σύννεφο.

***

Πέρασαν χρόνια και καιροί, ο τελάλης άλλαξε στέκι, τώρα πια εκπέμπει από τη συχνότητα του τηλεοπτικού «Σκάι», αλλά επιμένει να διαλαλεί την ίδια πραμάτεια.

Κάποιος εφοπλιστής «Νομικός εκ Λονδίνου» εμφανίστηκε από τη συχνότητα του «Σκάι» να προτείνει ως «εγώ κι ο Μαρινάκης» (ναι, αυτός του Ολυμπιακού) να αγοράσουν οι Ελληνες τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου ως «100 τα εκατό πατριωτική κατανάλωση» για να διαγραφεί το χρέος. Δεν είναι τίποτα, διαβεβαίωνε: 24.500 ευρώ χρωστάει ο κάθε Ελληνας, αν ο καθένας μας αγοράσει τα ομόλογα στη δευτερογενή αγορά, πάει, διαγράφηκε το χρέος!

Θεϊκό! Πού να τον είχε άραγε κρυμμένο τόσο καιρό ο Αλαφούζος τον σωτήρα και μας άφηνε να βράζουμε - ένας ολόκληρος λαός - στην αγωνία μας τι θα γίνει μ' αυτό το χρέος των καπιταλιστών, πώς θα το βγάλουμε απ' την πλάτη μας...

***

Σε πείσμα της τηλεοπτικής πραγματικότητας (μια κατασκευή που... κατασκευάζει πραγματικότητα στις συνειδήσεις όσων ακόμα παραμένουν στο σπίτι, ελπίζοντας στον ερχομό κάποιου Μεσσία) η χτεσινή διαδήλωση του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου εξελίχθηκε με χαρακτηριστικά «από 'δώ εμείς κι από αυτοί». «Αυτοί» είναι μια χούφτα καπιταλιστές που περνάνε ζωή χαρισάμενη με τον αρπαγμένο - από την παραγωγή των εργατών - πλούτο.

Η διαδήλωση καθόρισε τη ρότα της από 'δώ και πέρα εξέλιξης.

***

Μέσα (στον περίφημο «ναό της δημοκρατίας»): με επιλογή τους, «τυφλοί τα τ' ώτα, τον τε νουν, τα τ' όμματι» διάφοροι «πατέρες του έθνους» αποφάσιζαν το τσάκισμα του λαού.

Εξω: Χιλιάδες και χιλιάδες τραγουδάγανε: «να με ξεριζώσεις δεν μπορείς, σ' αντιστέκομαι σα δρυς».

Απέναντι: Τεράστιος πλούτος συσσωρευμένος απ' την εκμετάλλευση των εργατών, σχεδιάζει πώς θ' αυγατίσει κι άλλο τα κέρδη, ξέρει το δρόμο: να πιέσει ώσπου να λιώσει, ώσπου να γονατίσει το υποζύγιο, ο εργάτης.

Στο πλάι: Πολλοί π' ακόμα ψάχνουν απάντηση σε λάθος ερώτηση: «πω πω τι πάθαμε, τι θ' απογίνουμε;»

Από μέσα απ' τη διαδήλωση, η απάντηση:

«κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις».

Πάνω, στα ιερά δώματα, οι γραφίδες δεν μπορούν να στρώσουν κώλο στις δερμάτινες πολυθρόνες τους. Τη μια κοιτούν από ψηλά το πόπολο να διαδηλώνει και την άλλη γράφουν μιαν αράδα για το χρέος του πόπολου να βάλει πλάτη να σωθούν τ' αφεντικά (διορθώνουν γρήγορα τη φράση που τους ξέφυγε «η χώρα πρέπει να σωθεί» είναι η τελική γραφή τους).

Κάτω: Το πόπολο που ποτέ δεν έμαθε να περιμένει σωτηρία μπροστά στην οθόνη ενός κομπιούτερ, διαδηλώνει:

«Εργατιά μπροστά, τώρα μια γροθιά, γκρέμισε μνημόνια και αφεντικά».

Την ανάγκη φιλοτιμία ποιών ο «επί τόπου» ρεπόρτερ περιγράφει το απρόσμενο: τόσες δόσεις ηττοπάθειας τους ρίξαμε, τόσες και τόσες σελίδες αναλύσεις περί χάους τους πετάξαμε στη μούρη, τόσα σκιάχτρα τρόμου απλώσαμε... και τίποτα! αυτοί διαδηλώνουν και διαδηλώνουν, μα πού τους είχανε κρυμμένους όλους αυτούς;

Στο δρόμο: Κανένας ανώνυμος! Ολοι ένας προς έναν: Είμαι ο και λέγομαι, παράγω και δε ζω. Τ' αφεντικού μου το χαλκά άλλο δε βαστώ.

***

Εδώ είμαστε.

Αγάντα!

Τώρα αρχίζει η μεγάλη μάχη. Οχι μόνο για να μην εφαρμοστούν στη πράξη τα βάρβαρα μέτρα, αλλά για ν' αλλάξουν ριζικά οι συσχετισμοί έτσι που να μην μπορούν να σταθούν οι εκμεταλλευτές, να γκρεμιστούν, να χαθούν!

***

Η διαδήλωση δεν άφηνε περιθώριο αυταπάτης. Γι' αυτό είναι η διαδήλωση: μέσα σ' αυτήν - συνολικά στην οργανωμένη ταξική πάλη - διαμορφώνεται η συνείδηση. Ο άνθρωπος - μάθαμε - είναι οι κοινωνικές του σχέσεις - άλλος είναι ο άνθρωπος του καναπέ που τη συνείδησή του τη διαμορφώνει η τηλεόραση του αφεντικού κι άλλος αυτός που έχει συναντήσει τα ταξικά αδέρφια του και παλεύει για να γκρεμίσει τ' αφεντικά.

***

Στις ηλεκτρονικές σελίδες του αστικού Τύπου, ακόμα και χτες, τη μέρα της μεγάλης απεργίας, αναγνώστες με ειλικρινή - αλλά κακόμοιρη - αγωνία έγραφαν: «Πείτε μας επιτέλους την αλήθεια».

Ζητάνε απ' το δυνάστη τους να ομολογήσει ότι είναι δυνάστης. Αφελείς; Οχι. Είναι απλά κάτοχοι μιας ψευδούς συνείδησης στο πλαίσιο της οποίας αφεντικά κι εργάτες είναι ένα, «πατριώτες όλοι».

Θα 'ρθει η ώρα - είναι βασανιστική αυτή η πορεία - που κι αυτοί θα αναγνωρίσουν τον αντίπαλο στο πρόσωπο αυτουνού που τους χαϊδεύει την πλάτη, θα μάθουν από την ίδια την εμπειρία τους, ότι τελικά σύντροφός σου στη ζωή είναι μόνο αυτός που αξιώνει να σταθείς πλάι του, στο μετερίζι μιας μάχης που κι αν ακόμα χάσεις τη ζωή σου, θα είσαι ήδη νικητής στο μεγάλο τεφτέρι που καταγράφονται τα δύσκολα βήματα της ανθρωπότητας από τη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης στο μόνο πραγματικό βασίλειο της ελευθερίας, αυτό που η εκμετάλλευση είναι παρελθόν, αυτό όπου οι άνθρωποι - αυτή η καταπληκτική κατάκτηση της εξέλιξης - πράγματι χωρίς δεσμά θα έχουν εκτιναχτεί σ' ένα φωτεινό μέλλον.

Ονειρα; Οχι! Στρατηγική είναι. Αναγκαία για να δώσουμε τις καθημερινές μάχες, όχι για να απαλύνουμε τις πληγές, αλλά για να μην υπάρξει ποτέ ξανά περιθώριο σ' εκμεταλλευτή να ...υπάρχει.