Οι τελευταίοι αντάρτες της Ρούμελης

Οι τελευταίοι αντάρτες της Ρούμελης

Βρισκόμαστε στον Δεκέμβριο του 1949. Ο ΔΣΕ έχει ήδη ηττηθεί και υποχωρήσει στο έδαφος της Αλβανίας και οι κυβερνητικές δυνάμεις διατρέχουν την ύπαιθρο για την εξεύρεση των λεγόμενων "υπολειμμάτων", ομάδων δηλαδή από εναπομείναντες αντάρτες που προσπαθούν να συγκροτηθούν ώστε οργανωμένα να περάσουν τα σύνορα, ή επιχειρούν απλά να επιβιώσουν.

Η από τουρκοκρατίας παραδοσιακή επιείκεια στον ηττημένο δεν θα εφαρμοστεί από τον οπλισμένο από την αστική τάξη κυβερνητικό στρατό. Η Ελλάδα είναι ήδη ένα απέραντο νεκροταφείο. Η νικηφόρα  ελληνική αστική τάξη δεν θα σταματήσει την κτηνωδία της Λευκής Τρομοκρατίας ώστε να παραδειγματίσει τον ελληνικό λαό στην υποταγή και το ραγιαδισμό.

Στην περιοχή της Ρούμελης, μικρές ομάδες ανταρτών επιχειρούν να επιβιώσουν στον σκληρό χειμώνα, χωρίς τροφή, οπλισμό, ένδυση και ανάπαυση από τις διαρκείς επιχειρήσεις ανίχνευσης.

• Στις 14 Δεκεμβρίου του 1949, ο αντάρτης του ΔΣΕ Μήτσος Παπαδήμου που κρύβονταν σε σπηλιά της κορυφογραμμής ανάμεσα στην Φωκίδα και τη Φθιώτιδα θα βγει να συναντήσει με πολλές προφυλάξεις τον τροφοδότη του. Ο χωρικός Ηλίας Ζέλιος που του πήγαινε φαγητό έχει φέρει μαζί του και μια ομάδα παρακρατικών και ΜΑΥ. Του φωνάζει πως δεν είναι κίνδυνος και να βγει έξω από τα δέντρα στο ξέφωτο. Ο Παπαδήμου που αντιλαμβάνεται το αντικανονικό της κίνησης αυτής τρέχοντας επιστρέφει στη σπηλιά του. Ετοιμάζεται να την εγκαταλείψει αλλά είναι ήδη κυκλωμένος. "Οι μαχητές και η μαχήτριες του ΔΣΕ το χαμε καλύτερο να φυλάμε την τελευταία σφαίρα για τον εαυτό μας παρά να μας πιάσουν και να μας βασανίσουν, να μας ατιμάσουν και να μας αποκεφαλίσουν", μας λέει η αντάρτισσα Ελένη Μπουρμπουλα. Κι ο Μήτσος Παπαδήμου έκανε ακριβώς αυτό. Οι διώκτες του τον βρήκαν νεκρό μέσα στη σπηλιά του με ένα περίστροφο στο χέρι. Δεν γνωρίζουμε αν οι παρακρατικοί βαρέθηκαν ή είχαν χορτάσει τη δίψα για τους για αίμα, πάντως άφησαν το κορμί του ακέραιο να το αναλάβει το βουνό και δεν του έκοψαν το κεφάλι όπως συνήθιζαν. 

• Στις 17 Δεκέμβρη του 1949, μια ομάδα ανταρτών του ΔΣΕ κρύβεται στην κορυφογραμμή ανάμεσα στην Αρτοτίνα και τα Αργύρια Φθιώτιδας. Εκείνη τη μέρα κάνουν "λούφα" για κινηθούν ξανά το βράδυ. Αυτό που δεν γνωρίζουν είναι ότι έχουν προδοθεί. Ο Μήτσος Αντωνίου από τα Αργύρια, κομματικός υπεύθυνος του χωριού έχει προδώσει τις θέσεις τους στο στρατό για να γλιτώσει (όπως και έγινε) το κεφάλι του. Ο Αντωνίου γνωρίζει πως το τμήμα των ανταρτών (6 όλοι όλοι) δεν είναι σε θέση να αμυνθεί. Ο ταγματάρχης Φλώρος, γνωστός για τις κανιβαλικές μεθόδους του, θα κυκλώσει τους αντάρτες με τμήμα του στρατού, ΜΑΥ και χωροφύλακες. Ακολουθεί μικρή αψιμαχία. Οι αντάρτες είναι αδύνατο να ξεφύγουν. Οι περισσότεροι σκοτώνονται από πυρά των κυβερνητικών, ο Γιάννης Ζερμπίνος, τραυματισμένος στο πόδι αυτοκτονεί προκειμένου να μην πιαστεί ζωντανός. Νεκροί πέφτουν οι:Δρόσος Κεφαλάς, Θανάσης Καλαμπόκας, Νίκος Γεράνης, Κώστας Κόκλας, Κώστας Κραβαρίτης και ο Γιάννης Ζερμπίνος. Τα κορμιά τους ο Φλώρος τα αφήνει στα θηρία του βουνού ενώ τα κεφάλια τους τα κόβει και τα κατεβάζει με ζουρνάδες στο παζάρι της Σπερχειάδας για να τα εκθέσει. 

• Στις 16 Δεκέμβρη του 1949, σε σπηλιά κοντά στο χωριό Γραμμένη Οξιά πιάνεται ο βαριά τραυματισμένος Παντελής Τσολάκης με τη νοσοκόμα του και αντάρτισσα Μαρία Κραβαρίτη. Τους έχουν κυκλώσει χωροφύλακες. Η Μαρία φωνάζει πως δεν έχουν όπλα αλλά είναι μια νοσοκόμα και ένας τραυματίας. Ο μοίραρχος τους καλεί να βγουν έξω και δεν θα πάθουν τίποτα. Η κοπέλα θα θεριστεί από τα αυτόματα τη στιγμή που θα βγει στο άνοιγμα της σπηλιάς. Τον Τσολάκη τον δολοφονούν ξαπλωμένο στο στρώμα του. Τα κορμιά τους τα αφήνουν για τα τσακάλια και τους λύκους. Χωρικοί από τη Γραμμένη Οξιά θα ανεβούν μέρες αργότερα να τους θάψουν. Θα βρουν μονάχα μαλλιά και κόκαλα.

• Στις 8 Δεκέμβρη του 1949, προδομένοι από τον Μήτσο Αντωνίου, θα πιαστούν σε γιάφκα στο δάσος οι αντάρτες του ΔΣΕ Γιάννης Μαγκλάρας, Κώστας Κραβαρίτης, Νίκος Κόκκινος και ο Ηλίας Τσέτσος. Θα χτυπηθούν ξαφνικά και θα σκοτωθούν επί τόπου στη θέση Παλιοφυτιές Διλόφου. Η ομάδα Μαγκλάρα προσπαθούσε να οργανώσει αποστολή εξόδου από τη χώρα. Τα κεφάλια τους θα αποκοπούν, θα τοποθετηθούν σε τορβάδες με αλάτι και θα μεταφερθούν στην πλατεία της Σπερχειάδας προς έκθεση. Αργότερα, η χωροφυλακή θα δώσει άδεια να ταφούν σε κοινοτάφειο στο νεκροταφείο όπου αναπαύονται ακόμα. 

• Προς τα μέσα του Δεκέμβρη του 1949, οι Μήτσος Χαρίσης καιΚώστας Χαρίσης (πατέρας και γιος), σκοτώνονται προδομένοι από τον Μήτσο Αντωνίου σε σπηλιά κοντά στα Αργύρια Φθιώτιδας. Τους περικύκλωσε χωροφυλακή και στρατός και τους σκότωσε με χειροβομβίδες. Τα κορμιά τους αφέθηκαν στα θηρία και τα κεφάλια τους εκτέθηκαν και αυτά στη Σπερχειάδα. 

Αυτοί ήταν οι τελευταίοι ταξικοί ήρωες του Δημοκρατικού Στρατού της Ρούμελης 

O φίλος projectgreece μας στέλνει το παρακάτω φωτογραφικό υλικό. Πρόκειται για κοινοτάφειο των προαναφερθέντων αγωνιστών.

Ρουμελιώτες αντάρτες του ΔΣΕ