ΤΙ ΕΙΝΕ ΟΙ «ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΣΦΑΛΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ» ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΙΕΣ ΠΡΕΠΕΙ Ν' ΑΓΩΝΙΣΤΕΙ Η ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗ ΝΕΟΛΑΙΑ

ΤΙ ΕΙΝΕ ΟΙ «ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΣΦΑΛΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ» ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΙΕΣ ΠΡΕΠΕΙ Ν' ΑΓΩΝΙΣΤΕΙ Η ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗ ΝΕΟΛΑΙΑ

Αρθρο στο «ΝΕΟ ΛΕΝΙΝΙΣΤΗ» (μηνιαίο Οργανο Πάλης της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας - ΟΚΝΕ) τον Οκτώβρη του 1932

***

«Το ζήτημα των κοινωνικών ασφαλίσεων είναι ένα από τα ζωτικώτερα ζητήματα, όχι μόνον των ενηλίκων, αλλά και των εργαζομένων νέων. Οι ιδιαίτερες μάλιστα συνθήκες, κάτω από τις οποίες εργάζεται και ζη η εργαζόμενη νεολαία - συνθήκες αχαλίνωτης εκμετάλλευσης, 10ωρης και 12ωρης δουλειάς, ελεεινού μεροκάματου, καθημερινών δυστυχημάτων κτλ. - δίνουν στις κοινωνικές ασφαλίσεις μια εξαιρετική σπουδαιότητα, για τους εργαζόμενους νέους και τις νέες εργάτριες. Γι' αυτό ένα απ' τα κύρια ζητήματα της επαναστατικής δράσης της Κομμ. Νεολαίας, για τη ζωή και τα συμφέροντα των εργαζομένων νέων, είναι και η πάλη για την κατάχτηση πραγματικών κοινωνικών ασφαλίσεων.

Οι "κοινωνικές ασφαλίσεις" του Βενιζέλου.

Η παληά Βουλή των εκμεταλλευτών έχει ψηφίσει ένα σχέδιο "κοινωνικών ασφαλίσεων", για τους εργάτες και τους υπαλλήλους.

Τι είναι όμως στην πραγματικότητα οι "κοινωνικές ασφαλίσεις" του δήμιου των εργαζομένων Βενιζέλου; Εξυπηρετούν την εργατική κι' εργαζόμενη νεολαία; Ο Βενιζέλος τις "κοινωνικές ασφαλίσεις" τις είχε ένα από τα κύρια ζητήματα με τα οποία προσπαθεί να εξαπατήσει τις εργαζόμενες μάζες. Το σχέδιο όμως των "κοινωνικών" του ασφαλίσεων, που ψηφίστηκε εδώ και 3 μήνες και που πρόκειται να "εφαρμοσθεί" ύστερα από 2-4 χρόνια, μόνο στο όνομα είνε κοινωνικές ασφαλίσεις και στην πραγματικότητα, κάτι το πολύ διαφορετικό. Ειδικά για τους εργαζόμενους νέους στο περιβόητο αυτό νομοσχέδιο, υπάρχουν σειρά από συνθηματικές αντιδραστικές διατάξεις. Ετσι ενώ οι εργαζόμενοι νέοι έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις με τους ενήλικους, με τις διατάξεις αυτές αποκλείονται κι' απ' αυτή τη μηδαμινή παροχή.

Το σχέδιο των κοινωνικών αυτών ασφαλίσεων περιλαβαίνει 3 τμήματα.

1. Το τμήμα ασφάλισης κατά των ατυχημάτων εργασίας και των επαγγελματικών ασθενειών (μολυβδίαση κτλ.).

2. Το τμήμα ασφαλίσεως κατά της ασθενείας και

3. Το τμήμα ασφαλίσεως κατά της αναπηρίας, του γήρατος και του θανάτου.

Πρώτο και κύριο ζήτημα: Από τις κοινωνικές αυτές ασφαλίσεις, αποκλείεται η ανεργία, η οποία ρίχνει στους δρόμους δεκάδες χιλιάδες ανέργων, ενηλίκων, νέων εργατών και εργατριών, καθώς και εργατών γης. Ο δήμιος Βενιζέλος στην τότε αγόρευσή του στη Βουλή δήλωσε: "Η ανεργία δεν είναι δυνατόν να περιληφθεί στις κοινωνικές ασφαλίσεις, διότι είναι μέγας κίνδυνος να μεταβληθεί εις επάγγελμα το να είναι κανείς άνεργος". Ετσι, στις χιλιάδες των ανέργων που το κεφαλαιοκρατικό καθεστώς πετά στους δρόμους, αρνείται κάθε περίθαλψη, αλλά και από τα τρία αυτά τμήματα που περιλαβαίνουν οι κοινωνικές ασφαλίσεις, αποκλείονται 100 χιλιάδες εργατών γης ενηλίκων και νέων.

Στα άρθρα του νομοσχεδίου 2, 6, 7, 9 και 11 που καθορίζεται, ποιοι ασφαλίζονται, εξαιρούνται μ' αυτά όλοι οι εργάτες γης.

Στα άρθρα αυτά καθορίζεται ότι ασφαλίζεται υποχρεωτικώς "παν πρόσωπον απασχολούμενον δυνάμει εργατικής ή υπαλληλικής συμβάσεως επ' αντιμισθία".

Στα ίδια άρθρα διαλαμβάνεται ότι: "Οι μαθητευόμενοι λογίζονται ως επί αντιμισθία απασχολούμενοι", δηλαδή όλη η εργατική νεολαία.

Η νέα άγρια φορολογία του μεροκάματου.

Αλλά και η ασφάλιση των εργαζομένων νέων στα 3 παραπάνω τμήματα των "κοινωνικών ασφαλίσεων" ουσιαστικά όχι μόνον δεν πρόκειται νάναι έστω μια μικρή ανακούφιση, αλλ' αποτελεί και μια άγρια φορολογία του μεροκάματου. Η κυβέρνηση του Βενιζέλου, η κεφαλαιοκρατία ολόκληρη που 5 1/2 δισεκατομμύρια δραχμές το χρόνο ξοδιάζει για πολεμικά γυμνάσια και εξοπλισμούς, για τις "κοινωνικές ασφαλίσεις" καταληστεύει τους εργαζόμενους και την εργατική νεολαία. Στο άρθρο 56 και 71 που αναφέρεται στους πόρους των κοινωνικών ασφαλίσεων, κατά της ασθενείας και της αναπηρίας καθορίζει ως εξής τους πόρους:

Αρθρο 56. Πόροι της ασφαλίσεως κατά της ασθενείας είναι:

α) Υποχρεωτικαί καταβολαί εκάστου ασφαλισμένου ίσαι προς 3% επί μηνιαίων ή ημερησίων αποδοχών αυτού και... ισόποσος εισφορά του οικείου εργοδότου.

Αρθρο 71. 1. Πόροι ασφαλίσεως κατά της αναπηρίας του γήρατος και του θανάτου είναι: "α') Υποχρεωτικαί καταβολαί εκάστου ησφαλισμένου ίσαι προς 3% επί των μηνιαίων ή ημερησίων αποδοχών αυτού και ...ισόποσος εισφορά του οικείου εργοδότου". Απλώς για τα μάτια αναφέρεται και "επιχορήγησις του κράτους" και οι "τυχόν δωρεαί κτλ.". Η ουσία είναι καταφάνερη, το μεροκάματο της πείνας των εργαζομένων ενηλίκων και νέων θα ληστεύεται δίπλα στα τόσα άλλα και με 6% ακόμη. Κι όταν θα πετιέται άνεργος στο δρόμο, τότε δε θάχει να περιμένει καμμιά ενίσχυση. Τότε ας πεθάνει. Οσον αφορά την "ισόποση εισφορά" του εργοδότη, αυτή είναι μια καλοφτιαγμένη μανούβρα για ξεγέλασμα. Είναι ολοφάνερο ότι ο κάθε εργοδότης έμμεσα θα τις φορτώσει κι αυτές στη ράχη των εργαζομένων είτε με το κατέβασμα του μεροκάματου, είτε με την εντατικοποίηση της παραγωγής και την αύξηση των ωρών δουλειάς.

Οι "παροχές" των κοινωνικών ασφαλίσεων.

Οι "παροχές" που καθορίζονται από το σχέδιο των κοινωνικών ασφαλίσεων είναι μηδαμηνές, σειρά δε από διατάξεις κι' αντιδραστικούς κανονισμούς τις εκμηδενίζουν. Επί παραδείγματι: Οταν ένας ασφαλισμένος κτυπήσει ή αρρωστήσει τις 4 πρώτες μέρες δεν πέρνει τίποτα! Τις αυτές μέρες πρέπει να ζήσει με... αέρα! Υστερα από την τετάρτη μέρα θα πέρνει τα 60% του μεροκάματου. Δηλαδή: ο νέος εργάτης πέρνει μεροκάματο 30 δραχμές και που θα τύχει να σπάσει το πόδι του, τις μεν 4 πρώτες μέρες δεν θα παίρνει τσακιστή, από τις 4 δε κι' ύστερα 18 δρχ. την ημέρα. Αν δε το σακάτεμα είναι ολοκληρωτικό για όλη του τη ζωή, τότε "επί ολικής ανικανότητας ετησία σύνταξη ίση προς 450 ημερήσια επιδόματα, εφ' όσον ο παθών είναι κάτω των 22 ετών". Δηλαδή ο νέος εργάτης που γίνεται ανίκανος να δουλέψει για όλη του τη ζωή, υποχρεώνεται να ζήσει με 600 δρχ. το μήνα.

Αλλά και οι παροχές αυτές εκμηδενίζονται από διάφορες άλλες αντιδραστικές διατάξεις. Ενώ ο κάθε ασφαλισμένος θα πληρώνει 6% επί του μεροκάματου, όταν αρρωστήσει είναι υποχρεωμένος να πληρώνει "μέρος των ιατρικών και φαρμακευτικών εξόδων". Στο άρθρο 35, μια άλλη διάταξη αναφερόμενη στα επιδόματα ασθενείας ορίζει ότι:

"1. Αι παροχαί του προηγουμένου άρθρου χορηγούνται εφ' όσον ο ησφαλισμένος, εντός διαστήματος 12 μηνών, προ της αιτήσεως χορηγήσεως των εν λόγω παροχών έχει πραγματοποιήσει τουλάχιστον 125 ημερησίας ή μηνιαίας καταβολάς εις την ασφάλισιν κατά της ασθενείας".

Η διάταξη αυτή είνε όμοια με την διάταξη του ΤΑΚ και συνεπεία της οποίας επί 20 χιλ. περίπου καπνεργατριών αποκλείει τις 17 χιλιάδες.

Οι αντιδραστικές διατάξεις που στρέφονται αποκλειστικά κατά των νέων εργατών και εργατριών.

Ειδικά για τον αποκλεισμό των εργαζομένων και από τις ασήμαντες αυτές παροχές μέσα στο σχέδιο των κοινωνικών ασφαλίσεων, έχουν τεθεί σειρά από αντιδραστικές διατάξεις. Στο άρθρο 19, που αναφέρεται στην παροχή των εργατών που σακατεύονται συνεπεία δυστυχημάτων, στην 3η παράγραφο ορίζεται ότι: "Εφ' όσον ο παθών δεν συντηρεί οικογένεια καθ' ο διάστημα διαρκεί η εν νοσοκομείω ή σανατορίω περίθαλψίς του, χορηγούνται αυτώ μειωμέναι κατά το ήμισυ (μισό) αι χρηματικαί παροχαί", δηλαδή στο παράδειγμα του νέου εργάτη που σακατεύτηκε πέρνοντας 30 δρχ. μεροκάματο, οι 18 δραχμές θα γίνονται 9.

Τέτοιες περιοριστικές διατάξεις υπάρχουν σωρηδόν και η κάθε μια με τη σειρά της ελαττώνει ή και εκμηδενίζει κάθε "παροχή" που για τα μάτια έχει τεθεί στο σχέδιο. Η αποκορύφωση δε της αντιδραστικότητας γίνεται με την ανάθεση της διοίκησης των κοινωνικών ασφαλίσεων στους εργοδότες, το κράτος και τους σοσιαλφασίστες.

Το σχέδιο των κοινωνικών ασφαλίσεων της Ενωτικής.

Με την ελλειπέστατη αυτή ανάλυση των περιφήμων "κοινωνικών ασφαλίσεων" του δήμιου Βενιζέλου, γίνεται αντιληπτό, ότι στην ουσία μια νέα φορολογία πρόκειται να επιβληθεί κι ότι ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι νέοι αποκλείονται από κάθε παροχή, ενώ το μεροκάματό τους θα ληστεύεται με 6%. Τέτοιες "κοινωνικές ασφαλίσεις" δεν εξυπηρετούν τα ζωτικά συμφέροντα των εργαζομένων και πολύ περισσότερο των νέων εργατών και νέων εργατριών.

Κοινωνικές ασφαλίσεις που πραγματικά να εξυπηρετούν τους εργαζόμενους, νέους, ενηλίκους και νέους, τους εργάτες γης, εξασφαλίζονται με το σχέδιο των κοινωνικών ασφαλίσεων που έχει καταρτίσει η Ενωτική Γενική Συνομοσπονδία. Τα βασικά του σημεία είναι:

1. Ασφάλιση και της ανεργίας στις κοινωνικές ασφαλίσεις, με την εξασφάλιση επιδόματος ανεργίας σ' όλους ανεξαιρέτως τους ανέργους (ενήλικας και νέους), ίσου με το μεροκάματο.

2. Επέχταση των κοινωνικών ασφαλίσεων και στους εργάτες γης (ενήλικους και νέους).

3. Καμμιά επιβάρυνση στο μεροκάματο των εργαζομένων για τις κοινωνικές ασφαλίσεις, εξασφάλιση των πόρων του από το κράτος και τους εργοδότες, διάθεση του κονδυλίου των πολεμικών εξοπλισμών για το σκοπό αυτό.

4. Σε κάθε παθόντα εξασφάλιση ολόκληρου του μεροκάματου και πλήρη ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη από την πρώτη μέρα του ατυχήματος ή της ασθενείας.

5. Καμμιά εξαίρεση όσον αφορά τις απολαυές στους νέους και νέες εργάτριες. Αυτά συνοδεύονται με τη σειρά μέτρων για τη βελτίωση των συνθηκών δουλειάς. Η εργαζόμενη νεολαία, για την απόσπαση τέτοιων κοινωνικών ασφαλίσεων πρέπει να ξεσηκώσει την πάλη της. Οι νέοι εργάτες και εργάτριες της υφαντουργίας, των μηχανουργείων, των εργοστασίων όλων με συνελεύσεις, με την καθημερινή τους πάλη, με απεργίες πρέπει να απαιτήσουν δίπλα στην αύξηση του μεροκάματου, στην εφαρμογή του 6ώρου, και γενικά τη βελτίωση των συνθηκών της δουλειάς και της ζωής τους, την πραγματοποίηση των κοινωνικών ασφαλίσεων σύμφωνα με το σχέδιο της Ενωτικής. Οι άνεργοι νέοι, οι νέοι εργάτες γης για τον ίδιο σκοπό πρέπει να ξεσηκώσουν την πάλη τους. Τα τμήματα νέων των ταξικών συνδικάτων ένα από τα κύρια ζητήματα της καθημερινής τους δράσης, οφείλουν να θέσουν και το ζήτημα των κοινωνικών ασφαλίσεων».