Τι δείχνει το παράδειγμα της Βραζιλίας;

Τι δείχνει το παράδειγμα της Βραζιλίας;

-- Ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει τη Βραζιλία σαν μοντέλο για την ανάπτυξη που θέλει για την Ελλάδα. Τι αποδεικνύει το παράδειγμα της Βραζιλίας από τη σκοπιά του λαού;

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, από τη Βραζιλία όπου βρίσκεται και στη συνάντηση που είχε με το κυβερνών «Κόμμα των Εργατών», είπε ότι θέλει να αντλήσει εμπειρίες από το παράδειγμα αυτής της χώρας «για το πώς κατάφεραν πριν δέκα χρόνια να παραλάβουν μια χώρα στα πρόθυρα μιας μεγάλης κοινωνικής κρίσης, που είχε οδηγηθεί από την εφαρμογή ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών, και να την οδηγήσουν σε μια συντεταγμένη κοινωνικά δίκαιη έξοδο από την κρίση με αναδιανομή του πλούτου, αντιμετώπιση της ακραίας φτώχειας και μια προσπάθεια παραγωγικής ανασυγκρότησης με επιμονή σε αναπτυξιακές πολιτικές». Πώς έχουν, όμως, τα πράγματα στην καπιταλιστική Βραζιλία της ανάπτυξης και της «παραγωγικής ανασυγκρότησης», που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Ας δούμε ορισμένα ενδεικτικά στοιχεία:

• Η Βραζιλία μετά από δέκα χρόνια σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης με κυβερνήσεις Λούλα και σήμερα Ρουσέφ, είναι πρωταθλήτρια στη Λατινική Αμερική στην κοινωνική ανισότητα. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Γεωγραφίας και Στατιστικής της Βραζιλίας (IBGE), το Σεπτέμβρη του 2011, 8.054.000 άνθρωποι ζούσαν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Αλλες μετρήσεις ανεβάζουν τους ανθρώπους που ζουν στην εξαθλίωση στα 16 εκατομμύρια, ενώ, σύμφωνα με το Διεθνές Ταμείο για την Αγροτική Ανάπτυξη (IFAD), το 55% του πληθυσμού στις αγροτικές περιοχές ζει κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας. Το ποσοστό αυτό εκτοξεύεται στο 66% για τη Βορειοανατολική Βραζιλία, όπου σχεδόν οι μισοί από τους φτωχούς ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας.
• Το Πρόγραμμα Ανθρωπίνων Οικισμών του ΟΗΕ (UN Habitat), αναφέρει ότι 60 εκατομμύρια είναι συνολικά οι φτωχοί στη χώρα και ότι η ανισότητα εισοδήματος κατέγραψε αύξηση, όπως και στις περισσότερες χώρες της Νότιας Αμερικής. Παρόλο που ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ τριπλασιάστηκε αυτά τα χρόνια (7% του ΑΕΠ το 2010, 3% το 2011 και πρόβλεψη για 4-5% το '12 και '13) στη Βραζιλία και σε όλη την ήπειρο, οι μονοπωλιακοί όμιλοι αύξησαν τα πλούτη σε βάρος των λαών.
• Η Βραζιλία το 2011 έγινε η έκτη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη, υπερσκελίζοντας τη Βρετανία και απειλεί άμεσα στην πέμπτη θέση τη Γαλλία. Η σοσιαλδημοκρατικού τύπου διαχείριση στη Βραζιλία ευνόησε το μεγάλο κεφάλαιο και δεν άλλαξε τις άθλιες συνθήκες που διαβιούν τα λαϊκά στρώματα. Ηδη και με την προοπτική της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων το 2016, προδιαγράφονται υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης που βεβαίως αφορούν το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και όχι το λαό. Ταυτόχρονα, ο πλούτος της Βραζιλίας (Αμαζονία, ενεργειακά αποθέματα) προκαλεί το ενδιαφέρον μεγάλων ενεργειακών κολοσσών, αμερικανικών, κινεζικών, ρωσικών και άλλων.

Η βραζιλιάνική αστική τάξη συμμετέχει ενεργά στις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις που αφθονούν στη Λατινική Αμερική (Μερκοσούρ, Ουνασούρ κ.λπ.) είναι μέλος του κλαμπ των αναδυόμενων καπιταλιστικών χωρών BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική) και έχει σημαντικό ρόλο στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Πρόκειται, δηλαδή, για ισχυρό αστικό κράτος που παίζει σημαντικό ρόλο στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ (κάτι που άλλωστε δεν το κρύβει) επιχειρεί να βρει συμμάχους στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και οραματίζεται καπιταλιστική ανάπτυξη ανάλογη με αυτή που εξακολουθεί να κρατάει το βραζιλιάνικο λαό στη φτώχεια και την ανέχεια, μακριά από τις δυνατότητες που θα είχε αν ήταν αφέντης του πλούτου που παράγει.

Ο Αλ. Τσίπρας στις δηλώσεις του είναι αποκαλυπτικός. Μίλησε για το «μήνυμα» που θέλουν να στείλουν ότι «η πολιτική που εφαρμόζεται, κυρίως στον ευρωπαϊκό νότο, δηλαδή η ακραία βάρβαρη νεοφιλελεύθερη πολιτική δεν αποτελεί μονόδρομο, αλλά υπάρχουν εναλλακτικές». Οπως αποδείχτηκε από τα στοιχεία, η εναλλακτική που προτείνει είναι ένας «καλύτερος» τάχα καπιταλισμός. Είναι η ενίσχυση του κεφαλαίου, αυτό δείχνει η πείρα της Βραζιλίας, το μοίρασμα της φτώχειας στο λαό, η επιλογή άλλων αστικών κυβερνήσεων ισχυρών καπιταλιστικών κρατών ως συμμάχων. Απ' όλα αυτά, η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν έχουν να κερδίσουν τίποτε. Οσο πιο γρήγορα ξεπεράσουν αυταπάτες περί άλλης διαχείρισης μέσα στο σύστημα, όσο πιο γρήγορα δυναμώσουν την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, τόσο πιο γρήγορα θα γίνουν αυτοί κυρίαρχοι του πλούτου που παράγουν, θα ικανοποιήσουν χωρίς καπιταλιστές τις σύγχρονες ανάγκες τους.