Γιατί μιλάνε για «παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων»;

Γιατί μιλάνε για «παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων»;

-- Με αφορμή την τροποποίηση της δανειακής σύμβασης, σηκώθηκε ξανά κουρνιαχτός για την παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων από την κυβέρνηση. Τι σκοπό υπηρετεί;

Στα κεραμίδια βγήκαν οι αυτοαποκαλούμενες «αντιμνημονιακές» δυνάμεις και μερίδα των αστικών ΜΜΕ, φωνάζοντας ξανά για «απώλεια της εθνικής κυριαρχίας». Αφορμή αυτή τη φορά ήταν η ψήφιση από τους εταίρους της συγκυβέρνησης του πολυνομοσχεδίου του υπουργείου Οικονομικών, στο οποίο μεταξύ άλλων συμπεριλήφθηκε και η επικύρωση της δανειακής σύμβασης μεταξύ της κυβέρνησης και των δανειστών για το 3ο μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε λόγο για «ρήτρα αποικίας», που διέπεται από το «αγγλικό δίκαιο» και κατήγγειλε την κυβέρνηση για «παράδοση του δικαιώματος της χώρας να επικαλεστεί την εθνική κυριαρχία στην περίπτωση κατάσχεσης σε βάρος περιουσίας του Ελληνικού Δημοσίου». Ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων ανέφερε ότι «παραχωρείται αμετάκλητα και άνευ όρων η εθνική κυριαρχία της χώρας». Κοροϊδεύουν ασύστολα το λαό, παρουσιάζοντας τη συγκεκριμένη ρύθμιση σαν κάτι το καινούριο. Ξέρουν καλά ότι η ίδια ακριβώς ρήτρα που τώρα επικύρωσε η Βουλή, είναι ήδη ενσωματωμένη στο πρώτο μνημόνιο που ψηφίστηκε το Μάη του 2010. Λέξη τη λέξη, παράγραφο την παράγραφο. Βρίσκεται δηλαδή σε ισχύ από το 2010. Την προηγούμενη Δευτέρα, με την ψήφο των βουλευτών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ επικυρώθηκε και από τη Βουλή, με τον τίτλο «Σύμβαση τροποποίησης κύριας σύμβασης χρηματοδοτικής διευκόλυνσης μεταξύ του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, της Ελληνικής Δημοκρατίας ως δικαιούχου κράτους - μέλους, του Ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και της Τράπεζας της Ελλάδος».

Στις σελίδες 86 και 87 του πρώτου μνημονίου (στο οποίο περιέχεται και η δανειακή σύμβαση) υπό τον τίτλο «Εφαρμοστέο Δίκαιο και Αρμόδια Δικαστήρια» αναφέρεται:«(1) Η παρούσα Σύμβαση και κάθε εξωσυμβατική αξίωση που γεννάται σε σχέση με αυτή θα διέπονται και θα ερμηνεύονται σύμφωνα με το Αγγλικό δίκαιο. (2) Τα Μέρη υποχρεούνται να υπάγουν κάθε διαφορά που ενδέχεται να προκύψει σε σχέση με τη νομιμότητα, εγκυρότητα, ερμηνεία ή εκτέλεση της παρούσας Σύμβασης στην αποκλειστική αρμοδιότητα των δικαστηρίων του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου. (3) Ο Ορος 13 (2) εφαρμόζεται προς όφελος ΕΤΧΣ. Κατά συνέπεια, τίποτε από όσα αναφέρονται στον όρο 13 (2) δεν εμποδίζει το ΕΤΧΣ από το να εκκινήσει διαδικασίες αντιδικίας (οι "Διαδικασίες") στα δικαστήρια του Δικαιούχου Κράτους - Μέλους ή του εφαρμοστέου δικαίου της παρούσας Σύμβασης και το Δικαιούχο Κράτος - Μέλος αποδέχεται αμετάκλητα την υπαγωγή στην αρμοδιότητα των ανωτέρω δικαστηρίων. Στο μέτρο που το επιτρέπει ο νόμος, το ΕΤΧΣ θα μπορεί να εκκινήσει παράλληλες Διαδικασίες, σε περισσότερες από μία από τις ανωτέρω δικαιοδοσίες. (4) Το Δικαιούχο Κράτος - Μέλος και η Τράπεζα της Ελλάδος παραιτούνται με την παρούσα αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τους ίδιους και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι δικαστικών ενεργειών σχετικά με την παρούσα Σύμβαση, συμπεριλαμβανομένων ενδεικτικά από κάθε δικαίωμα ασυλίας έναντι άσκησης αγωγής, έκδοσης δικαστικής απόφασης ή άλλης διάταξης, κατάσχεσης, εκτέλεσης ή ασφαλιστικού μέτρου και έναντι κάθε εκτέλεσης ή αναγκαστικού μέτρου σε βάρος των περιουσιακών τους στοιχείων στο μέτρο που αυτό δεν απαγορεύεται από αναγκαστικό νόμο».

Οι όροι, λοιπόν, είχαν συμπεριληφθεί από την πρώτη κιόλας δανειακή συμφωνία και ακριβώς οι ίδιοι ψηφίστηκαν πρόσφατα στη Βουλή. Ο ντόρος που σηκώθηκε όψιμα περί «παράδοσης εθνικής κυριαρχίας» είναι δημαγωγικός και στόχο έχει να αποπροσανατολίσει το λαό. Θέλουν να συσκοτίσουν τον ενεργό ρόλο της αστικής τάξης της Ελλάδας και των κομμάτων της στην επίθεση εναντίον των δικαιωμάτων του λαού, εμφανίζοντας την εφαρμοζόμενη πολιτική ως αποτέλεσμα εξωτερικών πιέσεων, που υπαγορεύονται τάχα από τους πιστωτές. Παρουσιάζουν σαν καινούριο τάχα φαινόμενο την εθελοντική εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων απ' την άρχουσα τάξη στην Ελλάδα, η οποία, μέσα από τα μνημόνια, επιδιώκει να φορτώσει την κρίση στο λαό και να σωθεί η ίδια, κερδίζοντας από τις συμπράξεις με τα ξένα μονοπώλια. Επιδιώκει ταυτόχρονα να διασφαλίσει την παραμονή της στην ΕΕ και μ' αυτόν τον τρόπο να ισχυροποιήσει την εξουσία της. Οι πολιτικές δυνάμεις που σήμερα σηκώνουν τη σημαία του «αντικατοχικού αγώνα» και ανακαλύπτουν την εκχώρηση «κυριαρχικών δικαιωμάτων», τάχτηκαν υπέρ των ευρωενωσιακών συνθηκών και της νομισματικής ενοποίησης της ΕΕ, που αποτελούν τους βασικούς πυλώνες για την εθελοντική παραχώρηση από τις αστικές κυβερνήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων, για λογαριασμό των μονοπωλίων. Στόχος τους είναι να εγκλωβίσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Να σπείρουν αυταπάτες στα λαϊκά στρώματα περί μιας δήθεν άλλης αστικής διαχείρισης και διακυβέρνησης, που θα προασπίζει τα κυριαρχικά δικαιώματα σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένης δράσης του κεφαλαίου.