Ενσωμάτωση ή σύγκρουση;

Ενσωμάτωση ή σύγκρουση;

«...ο νόμος ισχύει για όλους», είπε πρόσφατα σε συνέντευξή του ο Αλ. Τσίπρας στο «Real Fm». Ουσιαστικά λέει ότι οι αντεργατικοί αντιλαϊκοί νόμοι ισχύουν για όλους. Και βεβαίως, για τους μεγαλοεπιχειρηματίες ισχύουν, αφού γι' αυτούς αποφασίζονται και εφαρμόζονται, προκειμένου να ενισχύσουν την κερδοφορία τους. Αλλά οι νόμοι που έφτασαν το μισθό στα 586 ευρώ μεικτά, που μείωσαν δραστικά τις συντάξεις, που εντείνουν την εμπορευματοποίηση σε Υγεία - Πρόνοια και εκπαίδευση, που κόβουν τα πενιχρά επιδόματα στα ΑμΕΑ, που φοροληστεύουν το λαό, που αυξάνουν την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος, όλοι αυτοί οι νόμοι που κάνουν τη ζωή του λαού κόλαση πρέπει να ισχύουν για το λαό, να υποταχθεί σ' αυτούς; Είναι ίσος ο μεγαλοεπιχειρηματίας με τον εργάτη, τον αυτοαπασχολούμενο, το φτωχό αγρότη απέναντι σ' αυτούς τους νόμους; Αυτό λέει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Στην πρόσφατη επίσκεψή του στο Βερολίνο, είπε πως επιθυμεί «φυσιολογικές σχέσεις με κυβερνήσεις που παίζουν σημαντικό ρόλο στα ελληνικά πράγματα». Ετσι ο αντιμερκελισμός τους και όλη η προηγούμενη αποπροσανατολιστική προπαγάνδα «περί κατοχής από τη Γερμανία», μετατράπηκε σε σχέσεις με κυβερνήσεις που παίζουν σημαντικό ρόλο στα ελληνικά πράγματα. Αποδοχή δηλαδή όλων όσων, όχι μόνο έχει καταγγείλει αλλά καλούσε σε αγώνα ενάντιά τους. Στροφή και στο επίπεδο της προπαγάνδας 180 μοιρών. Είπε και άλλα, όπως: «καλό είναι να καταγγέλλεις, αλλά το ζήτημα είναι να ψάξουμε για λύσεις». Ετσι όλη του η ρητορεία για κατάργηση του μνημονίου που στη συνέχεια έγινε αναθεώρηση, εγκατέλειψε τις καταγγελίες και προσαρμόζεται στην αναζήτηση λύσεων και μάλιστα συνομιλώντας με την κυβέρνηση της Γερμανίας. Αλήθεια, για ποιον αναζητεί λύσεις; Για το λαό; Μα τόσο δημόσια όσο και στη συνάντηση με τον Σόιμπλε, για την οποία είπαν ότι έγινε σε καλό κλίμα, είπαν ότι χρειάζονται μεταρρυθμίσεις, ώστε να διαμορφωθεί ένα κράτος φιλικό στις επενδύσεις και πρωτογενή πλεονάσματα (Γ. Μηλιός στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ), λέγοντας επίσης ότι κάποια ζητήματα που θέτουν οι δανειστές τούς βρίσκουν σύμφωνους. Είπαν επίσης: «Αν θέλουμε να προχωρήσουμε σε σημαντικές, ουσιαστικές διαρθρωτικές αλλαγές, που είναι αναγκαίο να συμβούν, πρέπει ο ελληνικός λαός να κατανοήσει (...) Εάν δεν πεισθεί (...) δεν είναι δυνατόν να προχωρήσουν αυτές οι διαρθρωτικές αλλαγές, διότι θέλουν κυρίως συναίνεση».

***

Τι φαίνεται από τα παραπάνω; Οτι θέλουν και πρετοιμάζονται γι' αυτό, τη συμφωνία του λαού για τη διαχείριση του συστήματος, δηλαδή να εφαρμόσουν πολιτική ενίσχυσης των μεγαλοεπιχειρηματιών, άρα ενάντια στο λαό. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν που προπαγανδίζει και καλεί το λαό να τον αναδείξει σε κυβέρνηση γιατί η δική του πολιτική θα του λύσει τα προβλήματα, ή θα τον ανακουφίσει, λέει στο λαό να υποταχθεί στους αντιλαϊκούς νόμους και ταυτόχρονα να υποταχθεί σε μια πολιτική, τη δική του, που υπόσχεται ενίσχυση των μεγαλοεπιχειρηματιών, αναγνωρίζει ότι κυβερνήσεις ισχυρών καπιταλιστικών κρατών παίζουν σημαντικό ρόλο στα ελληνικά πράγματα και γι' αυτό επιδιώκει να αναπτύσσει σχέσεις μαζί τους, όταν προεκλογικά, τουλάχιστον προπαγανδιστικά, έλεγε άλλα πράγματα, (κατάργηση μνημονίων, ενάντια στην «κατοχή της Μέρκελ», κόντρα στις αναδιαρθρώσεις κ.λπ.), γιατί επί της ουσίας η στρατηγική του και τότε, στρατηγική διαχείρισης του συστήματος είναι η ίδια. «Η απάντηση είναι ανάπτυξη, κοινωνική συνοχή και δημοκρατία», λέει ο ΣΥΡΙΖΑ εννοώντας αστική δημοκρατία, δηλαδή «δημοκρατία» του κεφαλαίου. Σ' αυτή τη στρατηγική καλεί την εργατική τάξη και τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα να συνταχτούν με την αστική τάξη, ή τμήμα της, δηλαδή να υποταχθούν σ' αυτήν, εκλέγοντας κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και καλούσαν το ΚΚΕ για συμμετοχή σε τέτοια κυβέρνηση, δηλαδή να συμβάλλει στην υποταγή του λαού στους εκμεταλλευτές του, στην αστική τάξη, όταν τα μονοπώλια έχουν την οικονομία και την εξουσία, όταν η οικονομική καπιταλιστική κρίση απαιτεί το συνεχές φτήνεμα των εργατών προκειμένου να αντιμετωπιστεί η πτώση του ποσοστού κέρδους, αλλά κυρίως για να δημιουργηθούν συνθήκες στην ανάκαμψη της οικονομίας όταν έρθει, για μεγάλη και γοργή κερδοφορία.

***

Η εποχή της κυριαρχίας των μονοπωλίων στην οικονομία, αλλά και η οικονομική καπιταλιστική κρίση, ο οξύτατος ανταγωνισμός των μονοπωλίων, δείχνουν ότι ο καπιταλισμός δεν έχει περιθώρια να ανακουφίσει το λαό, πολύ περισσότερο να λύσει προβλήματα ικανοποίησης των αναγκών των λαϊκών οικογενειών, ίσα ίσα το αντίθετο, θα μεγαλώνει τα βάσανα του λαού. Να γιατί λέμε ότι πρέπει να αλλάξει τάξη στην εξουσία και όχι κυβέρνηση και χρειάζεται σκληρός ταξικός αγώνας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της γι' αυτό το σκοπό. Απ' αυτή την άποψη, πρέπει να συνειδητοποιείται ολοένα και περισσότερο ότι το γενικό εκλογικό δικαίωμα (αστική δημοκρατία), που θέλει το λαόμόνο να ψηφίζει για την ανάδειξη αστικής Βουλής και κυβέρνησης, που συμμετέχουν όλα τα κόμματα, όση δύναμη και αν δώσει ο λαός σε ένα κόμμα που του υπόσχεται φιλολαϊκή διέξοδο, εμείς λέμε και το ΚΚΕ ακόμη να πάρει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, δεν μπορεί να δώσει φιλολαϊκή διέξοδο γιατί δεν μπορεί να αποδυναμώσει την οικονομία και την εξουσία του κεφαλαίου. Αντίθετα, θα είναι αναγκασμένη αυτή η κυβέρνηση να προσαρμόζεται στις συνθήκες που στην εξουσία και στην οικονομία βρίσκονται τα μονοπώλια και θα ενσωματώνεται στο σύστημα. Η εργατική τάξη με τους συμμάχους της θα συγκρουστούν με τους αστούς για να αφαιρέσουν την εξουσία από τα μονοπώλια και να τα κοινωνικοποιήσουν.