Ωθούν σε συνεχή απόλυτη εξαθλίωση

Ωθούν σε συνεχή απόλυτη εξαθλίωση

Η «έκθεση Σέρκας» για την αναδιάρθρωση των επιχειρήσεων, που ψηφίστηκε πρόσφατα στο Ευρωκοινοβούλιο, θεωρεί αναφαίρετο δικαίωμα των επιχειρήσεων να κάνουν όποιες αναδιαρθρώσεις κρίνουν αναγκαίες για την κερδοφορία τους. Γράφει συγκεκριμένα: «Οι εταιρείες που αδυνατούν να προσαρμοστούν στις μεταβαλλόμενες συνθήκες δεν θα μπορέσουν μακροπρόθεσμα να συμβαδίσουν με τους ανταγωνιστές». Τα μέτρα «αφορούν τις ιδιωτικές και δημόσιες εταιρείες». Η έκθεση προβλέπει: «Προσωρινή ή μακροπρόθεσμη μείωση του χρόνου εργασίας, ή αναδιοργάνωσή του». Εδώ πρέπει να θυμίσουμε ότι έχει ψηφιστεί και άλλη μια «έκθεση Σέρκας», που δίνει το δικαίωμα στις επιχειρήσεις να εφαρμόζουν ωράριο μέχρι 13 ώρες τη μέρα για 6 μέρες τη βδομάδα, δηλαδή 78 ώρες τη βδομάδα. Ενώ υπάρχει οδηγία της ΕΕ που ορίζει ότι: «Η δυνατότητα παρέκκλισης από τις διατάξεις του άρθρου 16 (σ.σ. καθορίζει το χρόνο διευθέτησης τους τέσσερις μήνες) μπορεί να χρησιμοποιείται για την επέκταση της περιόδου αναφοράς σε 12 μήνες κατ' ανώτατο όριο, για αντικειμενικούς ή τεχνικούς λόγους, ή για λόγους που σχετίζονται με την οργάνωση της εργασίας (...)». Δηλαδή, ετήσια διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι ο εργοδότης έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί τους εργαζόμενους για 13 ώρες δουλειάς τη μέρα, 6 μέρες τη βδομάδα, δηλαδή για 78 ώρες δουλειά τη βδομάδα! Ενα ακόμη μέτρο είναι η κατάργηση των περιορισμών μεταξύ πρωινής και απογευματινής βάρδιας. Αρα, ο ίδιος εργαζόμενος μπορεί να δουλεύει και στις δυο βάρδιες, για 13 ώρες, με κατανομή του ωραρίου όπως βολεύει την επιχείρηση. Ολ' αυτά σημαίνουν απασχόληση για 13 ώρες τη μέρα, 78 ώρες τη βδομάδα χωρίς πληρωμή υπερωρίας και το λεγόμενο ενεργό - ανενεργό χρόνο, που σημαίνει ότι ο εργοδότης χρησιμοποιεί όσες ώρες (μέχρι τις 13) θέλει τον εργαζόμενο στη διάρκεια της μέρας στην επιχείρηση, αλλά να θεωρεί ότι τον χρησιμοποιεί λιγότερες ώρες στη διάρκεια της μέρας και να τον πληρώνει λιγότερες. Οσο για τη μείωση του χρόνου, εδώ πλέον καθιερώνονται 2ωρα, 4ωρα κ.λπ. Αυτός είναι και ο λόγος που η έκθεση μιλά για «επαναδιαπραγμάτευση των συλλογικών συμβάσεων και των συνθηκών εργασίας μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων», ώστε να επιβάλλονται όλα τα παραπάνω.

***

Βάζει ακόμη τα εξής ζητήματα:«Εσωτερική ή εξωτερική ανακατανομή των εργαζομένων εντός του ομίλου εταιρειών ή ακόμα και σε άλλες εταιρείες που δεν ανήκουν στον ίδιο όμιλο, για να ενισχυθεί η εσωτερική και εξωτερική κινητικότητά τους... Προώθηση ή δημιουργία μηχανισμών για τη διευκόλυνση των μετακινήσεων στην αγορά εργασίας, μεταξύ άλλων μέσω της δικτύωσης των εταιρειών». Αρα, αξιοποίηση των εργαζομένων όπως και όπου συμφέρει τον κάθε μονοπωλιακό όμιλο ή τους μονοπωλιακούς ομίλους, που θα ανταλλάσσουν εργαζόμενους. Ετσι, αν κάποιος για κάποιο χρονικό διάστημα έχει αυξημένη παραγωγή, δε θα προσλαμβάνει, αλλά θα ζητά δανεικούς από άλλον. Ακόμη, προβλέπει «αποχωρήσεις από την εργασία έπειτα από διαπραγμάτευση», άρα απολύσεις με τους όρους της εργοδοσίας, άρα καμιά προστασία των εργαζομένων. Εδώ μπορεί να γίνεται κάθε αυθαιρεσία, μέχρι και υποχρέωση σε απόλυση χωρίς αποζημίωση και «προώθηση τοπικών συμφωνιών για την απασχόληση με στόχο να ευνοηθεί δημιουργία και προσαρμογή της απασχόλησης (...) ώστε να προσελκυστούν επενδύσεις με κάθε μέσο»,δηλαδή καθεστώς γαλέρας από άποψη μισθών και ωραρίων, για ακόμη πιο φτηνούς εργάτες απ' ό,τι σήμερα που έχουμε μισθούς πείνας. Τέλος, η έκθεση προβλέπει«οικονομική στήριξη μέσω κρατικών και κοινοτικών πόρων προς τις επιχειρήσεις ώστε να αξιοποιούν προγράμματα κατάρτισης - επανακατάρτισης και διά βίου μάθησης». Αρα, απολύσεις και αντικατάσταση των εργαζομένων με καταρτιζόμενους, για τους οποίους οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα πληρώνονται κιόλας. Για τους ανέργους προτείνει μέτρα ψυχολογικής στήριξης! Αυτή την έκθεση - καρμανιόλα για τα εργασιακά δικαιώματα ψήφισαν σύσσωμα τα κόμματα του κεφαλαίου ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Οικολόγοι - Πράσινοι και ΛΑ.Ο.Σ., δείχνοντας για άλλη μια φορά το αποκρουστικό αντεργατικό τους πρόσωπο και στηρίζοντας τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

***

Οι συγκεκριμένες εκθέσεις επιβάλλουν πολιτική ενίσχυσης του κεφαλαίου αυξάνοντας στο έπακρο το βαθμό εκμετάλλευσης, δεν αντιμετωπίζουν την ανεργία, και ουσιαστικά διαμορφώνουν μια πραγματικότητα όπου ένας μονοπωλιακός όμιλος θα έχει ένα βασικό πυρήνα εργαζομένων και θα καλύπτει όλες τις ανάγκες στην παραγωγή, ανάλογα με τον όγκο της παραγωγής, με πάμφθηνο εργατικό δυναμικό. Δεν είναι μόνο οι συνθήκες της κρίσης που επιβάλλουν αυτή τη χωρίς όρια βαρβαρότητα για τους εργαζόμενους. Αυτή θα είναι μια μόνιμη κατάσταση, συνεχώς αυξανόμενης απόλυτης εξαθλίωσης για την εργατική τάξη, που συνεχώς θα χειροτερεύει τη θέση της κάνοντας άθλιες τις συνθήκες δουλειάς και ζωής της.

Γιατί αυτό; Η κερδοφορία και η αναπαραγωγή του κεφαλαίου εμποδίζεται από τον ανταγωνισμό, εσωτερικό και διεθνή, από την αναρχία στην παραγωγή, από την πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους. Παράγοντες που ολοένα οξύνονται συγκριτικά με προηγούμενες περιόδους εξαιτίας των μονοπωλίων και αυτή η κατάσταση δεν αλλάζει. Οι καπιταλιστές ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος, για την αύξηση του κεφαλαίου τους, έναντι των ανταγωνιστών τους. Μπροστά στις δυσκολίες που έχει το κεφάλαιο να αναπαράγει την κερδοφορία του δεν έχει άλλον τρόπο από τον ολοένα αυξανόμενο βαθμό εκμετάλλευσης, με την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, τη δραστική μείωση των μισθών, οξύνοντας στο έπακρο την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Καμιά πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού δεν μπορεί να αλλάξει αυτή την κατάσταση. Ο καπιταλισμός στο μονοπωλιακό του στάδιο δεν μπορεί να δώσει τίποτα στην εργατική τάξη, αντίθετα θα την εξαθλιώνει. Να γιατί ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος και επίκαιρος.